Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται ένα κτήνος μπροστά στις δυσκολίες που σκουντουφλά η ζωή. Είναι και αυτός ένας μηχανισμός άμυνας. Άλλος γίνεται ευάλωτος, άλλος σκληρός …άλλος κακός. Μ ‘ αρέσει να ξεχνάω όσο μπορώ αν και δυστυχώς τη μνήμη σου δεν την ελέγχεις ενσυνείδητα.
Μια Κυριακή πήγα σε ένα Νεκροταφείο, όχι για να χαιρετίσω κάποιον αλλά για “γραφειοκρατικά” θέματα της εκκλησίας. Σκληρός και σοβαρός αλλά ευδιάθετος προσπαθούσα να κρατήσω τις ισορροπίες. Το κρύο σου ξύριζε το δέρμα σα λεπίδα. Αυτός ο δρόμος είναι πάντα μακρινός. Μονίμως υπάρχει αυτή η παγερή σιωπή, παρόλο που είχε κόσμο.
Κοιτούσα τις ονοματισμένες πέτρες καθώς περπατούσα, όσπου κάτι διατάραξε την ηρεμία μου. Μια νεαρή κοπέλα καθόταν πάνω στην παγωμένη πλάκα. Κρατούσε ένα ποτήρι με ότι είχε απομείνει από τον καφέ της και ένα στριφτό τσιγάρο που είχε σβήσει απ’ τον αέρα. Απέναντί της ένα παλικάρι… μαύρο γυαλί, μακρύ μαλλί μαγκιόρικο ύφος και ένα μεγάλο ποτήρι φραπέ στο χέρι.
Δίπλα του, ένα νούμερο .. 24 Ετών . Είναι από αυτές τις εικόνες που δεν μπορείς να αποβάλλεις εύκολα. Πίνανε βλέπετε τον κυριακάτικο καφέ τους … Σε κάνει να αναθεωρείς κάποια πράγματα . Ξέρω ότι ίσως κάτι έπρεπε να πω αλλά δεν μπορούσα. Λυπάμαι….
ΧΑ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.