Πώς να μην καταστρέψετε το ήπαρ

Το ήπαρ είναι ένας βασικός παράγοντας στο πεπτικό σύστημα του οργανισμού μας. Οτιδήποτε τρώμε ή πίνουμε, συμπεριλαμβανομένων και των φαρμάκων που λαμβάνουμε περνά μέσα από το ήπαρ.

Το ήπαρ είναι ένα ζωτικό όργανο και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Είναι ένα όργανο που μπορεί εύκολα να καταστραφεί αν ο άνθρωπος δεν προσέξει.

Το ήπαρ αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο όργανο στο σώμα μας μετά το δέρμα. Εχει περίπου το μέγεθος μιας μπάλας ποδοσφαίρου και βρίσκεται  κάτω κάτω στο θώρακα σας στη δεξιά πλευρά. Φιλτράρει χημικές ουσίες, όπως τα φάρμακα και το αλκοόλ από το αίμα, ρυθμίζει τις ορμόνες και τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, αποθηκεύει ενέργεια από τα θρεπτικά συστατικά που λαμβάνουμε και κάνει τις πρωτεΐνες του αίματος, τη χολή και διάφορα ένζυμα που χρειάζεται το σώμα.

Δεν υπάρχει τίποτα το δύσκολο για τη διατήρηση του ήπατός σας σε καλή κατάσταση. Ολα εξαρτώνται από έναν υγιεινό τρόπο ζωής.

Δείτε λοιπόν τι πρέπει να κάνετε για να προστατέψετε το ήπαρ:

Αποκαλύπτοντας τις κρυφές πηγές υδατανθράκων

Η διαχείριση της πρόσληψης των υδατανθράκων σας παίζει σημαντικό ρόλο στον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα, όταν έχετε διαβήτη τύπου 2, τι γίνεται όμως με τους κρυμμένους υδατάνθρακες;

Μερικές τροφές όπως το άσπρο ρύζι, τα άσπρα ζυμαρικά, ο πουρές πατάτας και τα γλυκά είναι προφανώς πλούσιες σε υδατάνθρακες, ωστόσο αυτό κατά πάσα πιθανότητα το γνωρίζετε ήδη.

Ωστόσο, υπάρχουν πολλές άλλες λιγότερο εμφανείς πηγές υδατανθράκων όπως η σάλτσα που βάζετε στα μακαρόνια σας, που μπορεί να περιέχει ακόμα και 34 γραμμάρια υδατανθράκων ανά φλιτζάνι. Αυτό αντιστοιχεί περίπου στο 50% της συνιστώμενης ποσότητας ανά γεύμα που σύμφωνα με τις διεθνείς διατροφικές οδηγίες είναι 45-60 γραμμάρια υδατανθράκων ανά φλιτζάνι.

Διαβάστε παρακάτω πέντε κρυφές πηγές υδατανθράκων και πώς μπορείτε να τις αντικαταστήσετε:

Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ

Αν έβγαινες στον κήπο, έπιανες μια αράχνη, και την ρωτούσες, «Τι αγαπάς πιο πολύ;» είναι πιθανόν ότι η αράχνη θα απαντούσε, «Αγαπώ τις μύγες». Αυτό είναι αλήθεια: Οι αράχνες απολαμβάνουν μια νόστιμη μύγα με τον τρόπο που εγώ απολαμβάνω το παγωτό. Και πώς κάνει αυτή η αγάπη μια αράχνη να συμπεριφέρεται; Λοιπόν, η αράχνη φτιάχνει ένα κολλώδες δίχτυ, πιάνει την μύγα ζωντανή, την τυλίγει για να μην την αφήσει να ξεφύγει, και την κρατάει εκεί, έχοντας τις αισθήσεις της αλλά αβοήθητη. Κατόπιν, κάθε φορά που η αράχνη χρειάζεται κολατσιό, τρέχει στην μύγα, την τρυπάει με δηλητήριο για να διαλύσει λίγα από τα σωθικά της, και ρουφάει λίγη από την δύναμη της ζωής της.

Αυτός είναι ο τρόπος που πολλοί άνθρωποι θεωρούν την «αγάπη». Λένε, με κάθε ειλικρίνεια, ότι αγαπούν τα παιδιά τους, τους συντρόφους τους, τους φίλους τους περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο. Αλλά η αγάπη τους είναι καταναλωτική, όχι δοτική. Χρειάζονται τους «αγαπημένους» τους για να τους τρέφουν συναισθηματικά, έτσι φυλακίζουν ανθρώπους, τους παγιδεύουν σε δίκτυα υποχρέωσης ή ενοχής, τους παραλύουν για να τους εμποδίσουν να φύγουν. Αγαπούν τους άλλους ανθρώπους με τον τρόπο που οι αράχνες αγαπούν τις μύγες.

Πριν αρχίσεις μια σχέση στην οποία υπάρχει σύγκρουση, να θυμάσαι αυτό: Σκοπός της αληθινής αγάπης είναι πάντα να αφήνει τον αγαπημένο ελεύθερο. Αν η «αγάπη» κάποιου απαιτεί από σένα να εγκαταλείψεις την ψυχή σου, τότε μιλάμε για την αγάπη της αράχνης. Αν πιάσεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να ελένξει κάποιον που αγαπάς, τότε εσύ βρίσκεσαι στον ρόλο της αράχνης. Στην πραγματικότητα η αγάπη της αράχνης δεν είναι αγάπη σε καμία περίπτωση, αλλά μια έκδοση του φόβου η οποία δημιουργεί μια αίσθηση ανάγκης για έλεγχο.

Θυμός και Καταπίεση

Η ανθρωπότητα έχει καταπιεστεί και δεν επιτρέπεται στα άτομα να είναι πότε - πότε θυμωμένα, πράγμα που είναι φυσικό. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι ο καθένας εξακολουθεί να μαζεύει θυμό, εξακολουθεί να καταπιέζει αυτό το θυμό και τότε μια μέρα όλοι είναι τόσο γεμάτοι από δηλητήριο, που αυτό εκρήγνυται σε παγκόσμιο πόλεμο. Κάθε δέκα χρόνια χρειάζεται ένας παγκόσμιος πόλεμος. Και ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτούς τους πολέμους; Οι επονομαζόμενοι άγιοι και οι ηθικολόγοι, εκείνοι που τρέχουν να κάνουν το καλό, οι άνθρωποι που δεν σου έχουν επιτρέψει ποτέ να είσαι φυσικός.

Καταπίεση είναι το να κάνεις πράγματα που ποτέ δεν ήθελες να κάνεις. Καταπίεση είναι το να υποκρίνεσαι πως είσαι αυτός που δεν είσαι. Η καταπίεση είναι ένας τρόπος για να  καταστρέψεις τον εαυτό σου. Η καταπίεση είναι αυτοκτονία — πολύ αργή ασφαλώς, αλλά είναι ένα πολύ σίγουρο, αργό δηλητήριο. Γιατί;
Γιατί ο άνθρωπος καταπιέζεται τόσο πολύ, που γίνεται άρρωστος;
Επειδή η κοινωνία σε διδάσκει να ελέγχεις, όχι να μεταμορφώνεις. Και η μεταμόρφωση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με τον έλεγχο, αλλά είναι το ακριβώς αντίθετο. Μέσα από την καταπίεση, ο νους διχάζεται. Το κομμάτι που αποδέχεσαι γίνεται το συνειδητό και το κομμάτι που αρνείσαι γίνεται το ασυνείδητο.

Αυτός ο διαχωρισμός δεν είναι φυσικός. Αυτός ο διαχωρισμός συμβαίνει εξαιτίας της καταπίεσης. Και μέσα στο ασυνείδητο πετάς όλα τα σκουπίδια που απορρίπτει η κοινωνία. Να θυμάσαι όμως, πως οτιδήποτε πετάς εκεί μέσα, γίνεται ολοένα και περισσότερο ένα κομμάτι από σένα. Πηγαίνει στα χέρια σου, μπαίνει μέσα στα κόκαλά σου, στο αίμα σου, στον χτύπο της καρδιάς σου. Τώρα οι ψυχολόγοι λένε ότι σχεδόν οι ογδόντα στις εκατό αρρώστιες προκαλούνται από τα καταπιεσμένα συναισθήματα. Τα τόσα πολλά εμφράγματα σημαίνουν ότι έχει καταπιεστεί πάρα πολύς θυμός στην καρδιά, τόσο πολύ μίσος, που η καρδιά έχει δηλητηριαστεί.

ΑΝΑΨΕ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΩΣ' ΜΟΥ ΦΩΤΙΑ

Άμα ανοίξουμε το βιβλίο με τις ατελείωτες ιστορίες των ρεμπέτηδων, τότε επί τόπου θα ταξιδεύσουμε σε μία άλλη Ελλάδα, προπολεμική, μεσοπολεμική, εκείνη που γέννησε τον Σπύρο Ζαγοραίο. Λαϊκή μουσική, φτωχατζήδικη, όχι κουλτουριάρικη, όχι έντεχνη και ποιοτική. Αυτή ήτανε, όμως. Με κύριο όργανο το μπουζούκι, χρόνια πολλά πριν το ανακαλύψουν ο Θεοδωράκης και ο Χατζηδάκις και πριν οι πενιές αρχίσουν να βαράνε στην παραλία της νύχτας και της παρακμής της μεσαίας τάξης.

Άναψε το τσιγάρο δωσ' μου φωτιά
Έχω μεγάλο ντέρτι μες στην καρδιά

Σουξέ τραγουδισμένο πρώτη φορά από τον Σπύρο Ζαγοραίο, που πέθανε στα 86 του, σα σήμερα 20 Οκτώβριου το 2014 . Άνθρωπος παλιός, μιας παλιάς εποχής, ξεχασμένης σήμερα. Απλός, ευθύς, γνωστός ως ο τραγουδιστής με το ένα χέρι. Για χρόνια ντουέτο με την γυναίκα του, την Ζωή Ζαγοραίου.

ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ «ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ»

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Κι όμως οι συντάξεις Βουλγαρίας, αυξάνονται χρόνο με το χρόνο κι αν οι ελληνικές συνεχίσουν να μειώνονται με τους ρυθμούς του 2016, πολύ σύντομα δεν θα υπάρχει καμία διαφορά. Το επισημαίνω ως απάντηση στην προτροπή του προέδρου του ΤΕΒΕ να μετακομίσουν στη Βουλγαρία όσοι αδυνατούν να καταβάλλουν εισφορές σε συνδυασμό με την υπέρογκη φορολογία. Τέτοια λένε και δεν θα μείνει κανένας νέος στην Ελλάδα. Όλοι θα φύγουν- άλλος για τις δυτικές χώρες κι άλλος για τις γειτονικές. Και ιδού γιατί.

Στη Βουλγαρία ο εταιρικός φορολογικός συντελεστής είναι 10% και ο φόρος μερισμάτων στο 5%. Ο ανώτατος συντελεστής φυσικών προσώπων είναι 10% και ο ΦΠΑ στο 20%.

Στην Ελλάδα ο εταιρικός φορολογικός συντελεστής είναι 33% και ο φόρος μερισμάτων στο 15%. Ο ανώτατος συντελεστής φυσικών προσώπων είναι 42% και ο ΦΠΑ στο 24%.

Στις 16 Σεπτεμβρίου ο διευθυντής του εθνικού ιδρύματος κοινωνικών ασφαλίσεων της Βουλγαρίας Μπίσερ Πέτκοφ ανακοίνωσε ότι η κατώτατη σύνταξη στη χώρα θα διαμορφωθεί στα 82 ευρώ από την πρωτοχρονιά του 2017. Η μέση σύνταξη θα ανέλθει στα 174, ενώ η ανώτατη θα παραμείνει στα 457 ευρώ. Τα ποσά αυτά είναι αποτέλεσμα της αύξησης 2,4% που δρομολογεί ο νέος τρόπος υπολογισμού των συντάξεων.

Η πολιορκητική τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων - Η ελέπολις του Επιμάχου Ρόδος (304 π.Χ)

Γιγάντιος πολιορκητικός πύργος ύψους 40 περίπου μέτρων που κατασκεύαστηκε από τον Επίμαχο τον Αθηναίο και χρησιμοποιήθηκε από το Δημήτριο τον Πολιορκητή στην πολιορκία της Ρόδου (304 π.Χ). 

Αποτελούνταν από εννέα ορόφους με παράθυρα και έφερε τεράστιους λιθοβόλους καταπέλτες στα κατώτερα πατώματα και ελαφρύτερους στα ανώτερα. 

Είχε δύο κλιμακοστάσια (ένα για την άνοδο και ένα για την κάθοδο του πληρώματος) και μία ανοιγόμενη ή συρόμενη γέφυρα αποβίβασης των στρατιωτών στον εχθρικό τοίχο. 

Η μηχανή εδραζόταν σε οκτώ συμπαγείς ρόδες, προσαρμοσμένες σε μια βάση μορφής πλέγματος («εσχάριον») με 600 περίπου ανοίγματα για την τοποθέτηση ισάριθμου προσωπικού που την ωθούσε προς το τείχος των αντιπάλων. 

Τα έδρανα των αξόνων των τροχών («αμαξόποδες») ήταν τοποθετημένα σε περιστρεφόμενες με μοχλούς βάσεις (τύπου Castor) επιτρέποντας την μετακίνησή της προς όλες τις κατευθύνσεις. 

Το εμπρόσθιο και τα πλαϊνά τοιχώματά της ήταν επενδυμένα με φύλλα σιδήρου και γεμισμένα δέρματα (με άχυρο ή πράσινα φύκια εμποτισμένα σε ξύδι) για την εξουδετέρωση των εμπρηστικών βελών και την απόσβεση του πλήγματος των εχθρικών εκτοξευόμενων λίθων.

ΒΟΜΒΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗ ΡΟΔΟ ΤΟ 1994 (Βίντεο)

Την 12η Ιουλίου αγνωστοι είχαν τοποθετήσει μέσα σε κάδο απορριμμάτων σε κεντρικό σημείο της Λίνδου εκρηκτικό μηχανισμό που εξερράγη χωρίς ευτυχώς θύματα. Από την πρώτη στιγμή η εφημερίδα υποστήριξε την εκδοχή της δράσης Τούρκων πρακτόρων με σκοπό να βλάψουν τον τουρισμό της Ελλάδας ως αντίποινα στα χτυπήματα που είχαν εξαπολύσει Κούρδοι εναντίον τουριστικών θερέτρων της Τουρκίας.

ΝΕΟ ΔΙΠΛΟ ΧΤΥΠΗΜΑ!

Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Την επόμενη μέρα η Ρόδος συγκλονίζεται στην κυριολεξία από νέο περιστατικό αυτή τη φορά στην καρδιά της πόλης. Οι βομβιστές επέλεξαν μάλιστα να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με διπλό χτύπημα, που και πάλι δεν είχε θύματα εκτός από τραυματισμούς τουριστών και πολιτών.

Η δράση τους ίδια με αυτή στο περιστατικό της Λίνδου. Μέσα σε κάδο απορριμμάτων που βρισκόταν έξω από το «Έλλη» σημειώνεται έκρηξη και ενώ στο σημείο βρίσκεται συγκεντρωμένη μεγάλη αστυνομική δύναμη μία δεύτερη έκρηξη αναστατώνει την πόλη λίγα μέτρα πιο πέρα: έξω από το ξενοδοχείο Grand Hotel. Είχαν περάσει μόλις 20 λεπτά και τότε όλοι διαπιστώνουν ότι πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο.

Ouverture...Στὴν ἐμπειρία τοῦ ἔρωτα εἴμαστε ὅλοι πρωτόπλαστοι

Ἀδελφιδός μου παρῆλθε·
ψυχή μου ἐξῆλθεν ἐν λόγῳ αὐτοῦ.

Γνωρίζουμε τὸν ἔρωτα μόνο στὴν ἀπόσταση τῆς ἀποτυχίας. Πρὶν τὴν ἀποτυχία δὲν ὑπάρχει γνώση· ἡ γνώση ἔρχεται πάντα μετὰ τὴ βρώση τοῦ καρποῦ. Σὲ κάθε ἔρωτα ξαναζεῖ ἡ ἐμπειρία τῆς γεύσης τοῦ παραδείσου καὶ τῆς ἀπώλειας τοῦ παραδείσου. Σπουδάζουμε τὸν ἔρωτα μόνον ἐξόριστοι ἀπὸ τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς ποὺ αὐτὸς χαρίζει.

Στὴν ἐμπειρία τοῦ ἔρωτα εἴμαστε ὅλοι πρωτόπλαστοι. Ἡ πείρα τῶν ἄλλων δὲν μᾶς μαθαίνει τίποτα γιὰ τὸν ἔρωτα. Εἶναι γιὰ τὸν καθένα μας τὸ ἀρχέγονο καὶ μέγιστο μάθημα τῆς ζωῆς, ἡ ἀρχέγονη καὶ μέγιστη ἐξαπάτηση. Μέγιστο μάθημα, γιατὶ σπουδάζουμε στὸν ἔρωτα τὸν τρόπο τῆς ζωῆς. Καὶ μέγιστη ἐξαπάτηση, ἀφοῦ αὐτὸς ὁ τρόπος ἀποδείχνεται ἀνέφικτος γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μας.

Ἡ ἀνθρώπινη φύση μας (αὐτὸ τὸ ἀκαθόριστο κράμα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ κορμιοῦ μας) «ξέρει», μὲ φοβερὴ ὀξυδέρκεια πέρα ἀπὸ νοήματα, πὼς ἡ πληρότητα τῆς ζωῆς κερδίζεται μόνο στὴν ἀμοιβαιότητα τῆς σχέσης. Στὴν ἀμοιβαία ὁλοκληρωτικὴ αὐτοπροσφορά. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπενδύει ἡ φύση μας στὸν ἔρωτα ὅλη τὴ ἀπύθμενη δίψα της γιὰ ζωή. Δίψα τοῦ κορμιοῦ καὶ τῆς ψυχῆς μας.

Διψᾶμε τὴ ζωή, καὶ τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ζωῆς περνάει μόνο μέσα ἀπὸ τὴ σχέση μὲ τὸν Ἄλλον. Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἄλλου ἀναζητᾶμε τὴ δυνατότητα τῆς ζωῆς – τὴν ἀμοιβαιότητα στὴ σχέση. Ὁ Ἄλλος γίνεται τὸ «σημαῖνον» τῆς ζωῆς, ἡ αἰσθητὴ ἀνταπόκριση στὴν πιὸ βαθειὰ καὶ κυρίαρχη τῆς φύσης μας ἐπιθυμία. Ἴσως αὐτὸ ποὺ ἐρωτευόμαστε νὰ μὴν εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Ἄλλου, ἀλλὰ ἡ δίψα μας ἔνσαρκη στὸ πρόσωπό του. Ὁ Ἄλλος νὰ εἶναι πρόσχημα κι ἡ αὐτοπροσφορά μας αὐταπάτη. Ὅμως κι αὐτὸ θὰ διαφανεῖ μόνο στὴν ἀπόσταση τῆς ἀποτυχίας.

Δοκίμασε μία άλλη πόρτα...

Για να επιτύχεις το ο,τιδήποτε στην ζωή σου, πρέπει να προσπαθήσεις. Αυτό μαθαίνουμε όλα τα χρόνια της ζωής μας και όντως ισχύει ως αντίληψη, αλλά κατά το ήμισυ. Στην διάρκεια της ζωής μας, θα έπρεπε το περιβάλλον μας να μας εμφυσήσει πως δεν κάνουν όλοι για όλα. Δεν μπορούν όλες οι πόρτες να ανοίξουν  και να τους δεχτούν όλους.

   Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως είναι κάτι το κακό. Εκεί γίνεται το μπέρδεμα και νομίζουν πως όλοι μπορούν να πράξουν τα πάντα. Αν κάτι που κάνουμε δεν εννοεί να λειτουργήσει τότε το να επιμένουμε περισσότερο πιθανότατα δεν θα το κάνει να λειτουργήσει. Όταν μία πόρτα δεν μπορεί να ανοίξει, τότε μπορεί εμείς  κάλλιστα να μην μπορούμε να την περάσουμε και να πρέπει να στραφούμε σε άλλη. Δεν θεωρείται αποτυχία κάτι τέτοιο αλλά απεναντίας δήλωνει την δύναμη που έχουμε να αντιληφθούμε την ζωή μας.

   Η αληθινή δύναμη είναι ήπια, όχι βίαιη.

Ο Κόσμος του Σεξ

«Η αληθινή προδοσία είναι να ζεις σ’ έναν τέτοιο κόσμο και να χρησιμοποιήσεις το πνεύμα σου για να τον δικαιολογήσεις.»

Jean Guehenno, Caliban Parle, εκδ. Grasset, Παρίσι.

Παρ’ όλες τις οπισθοδρομήσεις που καταγράφει η ιστορία, παρά την άνοδο και την πτώση των πολιτισμών, παρά τον αφανισμό φυλών και ηπείρων, υπάρχει κάποιο αήττητο και κραταιό οικοδόμημα που είναι το αληθινό ενδιαίτημα του ανθρώπου. Όταν το συνειδητοποιήσουμε, θα πάμε να το κατακτήσουμε. Δεν θα είναι ανάγκη να σωριάσουμε τον κόσμο σε ερείπια προηγουμένως.

Όπως ακριβώς οι ποταμοί χύνονται και γίνονται ένα με τον ωκεανό, έτσι όλοι οι ελάσσονες τρόποι πρέπει εντέλει να ενδώσουν στον μείζονα τρόπο, βαφτίστε τον όπως θέλετε. Ήθη, έθιμα, νόμοι, συνήθειες, πεποιθήσεις, δόγματα – όλα αυτά είναι ήσσονος σημασίας. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να γίνει κανόνας το θαυμαστό. Ακόμα και σήμερα, όσο ματαιωμένοι και απογοητευμένοι κι αν είμαστε, το θαυμαστό δεν είναι ολότελα απόν. Αλλά πόσο γκροτέσκες, πόσο σπασμωδικές και αδέξιες είναι οι προσπάθειές μας να το αναδείξουμε. Όλη η ευφυία, όλος ο σπαραξικάρδιος μόχθος που ξοδεύεται στις επινοήσεις, τις οποίες εκλαμβάνουμε ως εξαίσια θαύματα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν ως νέτες σκέτες σπατάλες αλλά και ως ασυναίσθητες προσπάθειες εκ μέρους του ανθρώπου ώστε να προβλέψει και να αποφύγει το θαυμαστό. 

Μην εγκαταλείπεις...

Η πλειονότητα των ανθρώπων θέλει στην ζωή του να έχει ανθρώπους, επιζητά την συντροφικότητα, την παρέα, την φιλία, τον έρωτα . Είμαστε άνθρωποι και έχουμε ανάγκη να ζούμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου θεωρώ, ανάμεσα και κυρίως μαζί με ανθρώπους. Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα ολομόναχος. Η συλλογικότητα είναι εκείνη που βοηθά τον κάθε άνθρωπο να πάει ένα βήμα πιο μπροστά. Η ανάγκη μας να είμαστε με ανθρώπους είναι τόσο ισχυρή και εσωτερική, ώστε όταν μας αγνοεί κάποιος βιώνουμε την εγκατάλειψη.
 
Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν ανήκουμε σε μία ομάδα και όταν επικοινωνούμε και όχι όταν βιώνουμε τα πάντα μόνοι μας. Η αίσθηση πως ανήκουμε κάπου, δεν δημιουργείται μόνο από την οικογένεια, αλλά από τους φίλους που έχουμε, από τις δραστηριότητες που κάνουμε και από το εργασιακό περιβάλλον. Είναι ηλίου φαεεινότερο, ότι η σύνδεση που έχουμε με άλλους ανθρώπους αποτελεί ένα πανίσχυρο φαινόμενο, το οποίο μας επηρεάζει με τρόπους που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Το συναίσθημα της εγκατάλειψης είναι επίπονο για τον άνθρωπο.

Η αξία της μοναξιάς...

Χρόνια τώρα επικρατεί μία προπαγάνδα η οποία αποτελεί μία πλύση εγκεφάλου για τους ανθρώπους, σχετικά με τη μοναξιά. Παντού επικρατεί η ιδέα πως η ευτυχία συνεπάγεται με τον έρωτα και η πληρότητα με τον αριθμό 2. Τι γίνεται όμως, όταν το 2 έρχεται να ταράξει τον αριθμό 1 , που προσπάθησες τόσο πολύ να αποδεχτείς και να προστατέψεις; Και ποιος μας εγγυάται πως η μοναξιά μόνο δυστυχία μπορεί να δημιουργήσει;

Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους, που έβγαιναν μόνοι πίνοντας ένα καφέ ή βλέποντας ένα θεατρικό έργο ή μια κινηματογραφική ταινία, εντελώς μόνοι.Πολλοί στην ιδέα φοβούνται, ίσως και πανικοβάλλονται. Οι αιώνιοι κριτές, πάλι,  συνδυάζουν τη μοναξιά του ατόμου με την , μάλλον, ανεπαρκή προσωπικότητά του. Η μοναδική μου απορία ήταν αν οι ίδιοι βαριούνται μη έχοντας κάποιον να μοιραστούν τις σκέψεις τους, τον θαυμασμό τους, την απορία τους.

  Η ζωή απαντά πάντα στα ερωτήματά μας.Έτσι κλήθηκα κι εγώ να μείνω μόνος μου, για ώρες, μέρες. Στην αρχή φοβόμουν και μόνο στην ιδέα αλλά τελικά η ηρεμία που αισθάνθηκα ήταν ανεκτίμητη.Κανείς δεν τάραζε τις σκέψεις μου, κανείς δεν μου μιλούσε αποσυντονίζοντας με, κανείς δεν με ανάγκαζε να δημιουργήσω έναν διάλογο.Πολλές φορές οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να δημιουργούν διαλόγους, ενώ δεν το θέλουν.Ή να μοιραστούν, ενώ την προκειμένη στιγμή δεν έχουν καμία τέτοια διάθεση.

  Η μοναξιά προϋποθέτει δύναμη. Η σιωπή ηρεμία και ο εσωτερικός διάλογος μόνο τον εαυτό σου. 

Εκείνοι οι άτρωτοι άνθρωποι

Ας το παραδεχτούμε… Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να κρατάμε τα ηνία στη ζωή μας. Να έχουμε τον έλεγχο. Αυτή η ανάγκη συνεπάγεται τη δυνατότητα να αποφασίζουμε και να δρούμε αυτόνομα, να βάζουμε την προσωπική μας «σφραγίδα» στα πράγματα, ενισχύοντας την αυτοεκτίμηση και τη γενικότερη αίσθηση ικανοποίησης στη ζωή.

Το ζήτημα είναι να μην αναπτύσσεται σε υπερβολικό βαθμό μέσα μας και να φτάνουμε στο σημείο να μεταμφιεζόμαστε στους λεγόμενους «παντοδύναμους» ανθρώπους. Γιατί αυτό δημιουργεί συναισθηματικές δυσκολίες και προβλήματα στις σχέσεις με τους γύρω μας.

Κάποιοι από εσάς έχετε πέσει στην παγίδα αυτή και σε σας απευθύνομαι, λοιπόν, απόψε.

Ναι, σε σας που κρύβεστε  πίσω από τη σκιά σας, γιατί κάποτε πληγωθήκατε από κάποιον πολύ . Θέλοντας να νιώθετε άτρωτοι πια, φασκιωθήκατε, φορέσατε και την ασπίδα που θα κρατήσει αλώβητη την άμυνα σας απέναντι στα πάντα.

Στην επαφή σας  με την ανθρώπινη φύση, δεν αφήνεστε ποτέ, ενώ πάντα φροντίζετε να προβάλλετε  σ’ όλους την παντοδυναμία σας. Όλα τα αντέχετε, όλα τα μπορείτε.

Βλέπετε πίσω από το προσωπείο σας τους ανθρώπους, αλλά σας κατακλύζει ο φόβος και η ανάγκη του ελέγχου, ώστε δεν συνδέεστε μαζί τους. Απλά σας προσπερνούν και ποτέ δεν ακουμπούν.

Εξάλλου πώς να το κάνουν, όταν το τείχος που ορθώνετε για την αυτοπροστασία σας, είναι τόσο γερό;
Ακούτε πίσω από τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες την καρδιά τους να χτυπάει, αλλά το άγγιγμα τους δεν το νιώθετε. 

Ελληνίδα οδηγός vs Έλληνα ταξιτζή: Η μάχη της χρονιάς (Βίντεο)

Όλη η ελληνική κοινωνία σε ένα βίντεο... Eλληνίδα οδηγός, εναντίον Έλληνα ταξιτζή. Σκέτη... απόλαυση!

Από που να το πιάσεις το συγκεκριμένο βίντεο;

Από την Ελληνίδα (που κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν Έλληνας) οδηγό που διπλοπαρκάρει το αυτοκίνητό της όπου θέλει ή από τον Έλληνα ταξιτζή που βρίζει;

Όπως και να έχει, το συγκεκριμένο βίντεο αποτυπώνει σε εξαιρετικό βαθμό το επίπεδο της χώρας μας...

Δείτε το:

Βίβλος των Νεκρών: Το ταξίδι της Ψυχής μετά τον Θάνατο

Ο Αρχαίος Αιγυπτιακός «Οδηγός για τους Νεκρούς» ή όπως είναι ευρύτερα γνωστός, Η Βίβλος των Νεκρών, παρέχει εξαιρετικές πληροφορίες για την Πνευματική κληρονομιά της Αιγύπτου αλλά και για το ταξίδι της Ψυχής του ανθρώπου μετά τον θάνατό του. Ας δούμε την ιστορία και τα περιεχόμενα της Διασημότερης Βίβλου των Νεκρών, αποκαλύπτοντας τα σκοτεινά μυστήρια, τις υπερφυσικές ιδιότητες που εμπεριέχει αλλά και τις πρακτικές οδηγίες για μία αποδοτική μετά θάνατον ζωή.

Ο Θάνατος επικρατεί στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, επιβεβαιώνοντας την θνησιμότητα κάθε όντος που περπατάει σε αυτό τον πλανήτη. Η Έννοια του θανάτου τρομοκρατεί το ανθρώπινο είδος για χιλιετίες τώρα και η ακύρωσή του έχει επιχειρηθεί με διάφορους τρόπους, αρκετοί από τους οποίους έχουν καταγραφεί σε αρκετές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ο Αιγυπτιακός πολιτισμός φυσικά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Η χαρακτηριστική  παρανόηση που γεννά η Βίβλος των Νεκρών είναι πως πρόκειται για ένα αρχαίο Αιγυπτιακό θρησκευτικό Δόγμα. Όμως για να κατανοήσουμε καλύτερα το βιβλίο αυτό θα πρέπει να το θεωρήσουμε έναν πρακτικό οδηγό για εκείνους που απεβίωσαν, που παρέχει οδηγίες πλοήγησεις στους κόσμους των ψυχών αλλά και τρόπους με τους οποίους μία ψυχή μπορεί να αποφύγει «τα εμπόδια» του Κάτω κόσμου ώστε να ολοκληρώσει με επιτυχία την διαδρομή προς τον «Παράδεισο».

Βίβλος των Νεκρών : Η ιστορια

Ποιος με καταδίκασε σε αυτό το ατέλειωτο θέατρο..

Μέσα σε δυο μήνες μεγαλώσαμε κατά δέκα χρόνια
Γίναμε ρολόγια καλοκουρδισμένα
οι λεπτοδείκτες τρέχουν και μονάχα η λογική προλαβαίνει να τους ακολουθήσει
Το συναίσθημα έμεινε πίσω στη στροφή

Πώς περνάει έτσι ανελέητα ο χρόνος
πώς δε ντρέπεται να μας προσπερνάει έτσι

Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνεις αυτό που θέλεις πραγματικά;
Και πότε γίνεσαι εγωιστής;
Πότε θύτης και πότε θύμα;

Πότε έγινα εγώ και τα δύο;
Πώς άφησα τον εαυτό μου να καταλήξει εκεί;
Πότε επιτέλους θα βρω λίγη γαλήνη και θα μπορέσω να μείνω εκεί ευτυχισμένη
χωρίς να ψάχνομαι για δυσκολίες και δάκρυα;

ΧΑΘΗΚΑΝ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΣΤΟ ΣΚΑΦΟΣ JUNO ΤΗΣ NASA

Δεν ήταν μια καλή μέρα για τις διαστημικές αποστολές. Μετά τα προβλήματα με την ευρω-ρωσική διαστημοσυσκευή «Σκιαπαρέλι» δεν γνωρίζουμε αν έφτασε σώα στον ‘Αρη και λειτουργεί κανονικά, η NASA ανακοίνωσε ότι το σκάφος της Juno, που κινείται σε τροχιά γύρω από τον Δία, αντιμετώπισε απροσδιόριστο τεχνικό πρόβλημα χθες το βράδυ.

Αυτό είχε ως συνέπεια, ο υπολογιστής του σκάφους να τεθεί προσωρινά εκτός κανονικής λειτουργίας (σε κατάσταση «ασφαλούς λειτουργίας» safe mode), με αποτέλεσμα να απενεργοποιηθούν η κάμερα και τα επιστημονικά όργανα, 13 μόνο ώρες πριν το Juno κάνει ένα κοντινό πέρασμα από τον μεγαλύτερο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Χάθηκαν έτσι, σε αυτό το κρίσιμο διάστημα, πολύτιμα επιστημονικά δεδομένα που θα είχαν προκύψει από τις παρατηρήσεις.

Πάντως, η NASA έκανε γνωστό ότι ο υπολογιστής του σκάφους έκανε κανονική επανεκκίνηση και το Juno είναι «υγιές». Η αιτία του προβλήματος στον υπολογιστή διερευνάται. Το επόμενο κοντινό πέρασμα από το Δία θα γίνει στις 11 Δεκεμβρίου.

Ποια είναι τα πράγματα που αξίζουν στη ζωή; (Οδύνη και ηδονή)

Καθώς μέσω του διαδικτύου κάνουμε μια δωρεά ρυζιού σε μια περιοχή τον πλανήτη που λιμοκτονεί, ανακαλύπτουμε ότι οι επιλογές μας φτάνουν πλέον μέχρι την ποικιλία ρυζιού που θέλουμε να στείλουμε. Εμφανίζονται τρεις επιλογές: Η μία ποικιλία είναι άνοστη, η δεύτερη γνωστή για το εξαίρετο άρωμά της, ενώ η τρίτη προκαλεί στομαχόπονο στους περισσότερους ανθρώπους που την τρώνε. Ως προς όλα τα υπόλοιπα, το κόστος, τη θρεπτική αξία, τη μέθοδο παραγωγής κ.ο.κ., και οι τρεις ποικιλίες είναι ίδιες. 

Ποιαν από αυτές πρέπει να επιλέξουμε; Φαίνεται πως δεν θέλει και πολύ μυαλό. Φυσικά και είναι καλύτερο να στείλουμε το νόστιμο ρύζι, και φυσικά δεν θα επιλέγαμε ποτέ το ρύζι που προκαλεί στομαχόπονο. 

Αλλά γιατί άραγε είναι τόσο σαφής αυτή η επιλογή; 

Διότι η ηδονή (pleasure) είναι καθεαυτήν καλή και η οδύνη (pain) καθεαυτήν κακή. Για να το θέσουμε αλλιώς, caeteris paribus, η οδύνη επιδεινώνει την κατάσταση του ανθρώπου και η ηδονή του κάνει καλό. 

Συνεπώς, από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποιο επιπλέον κόστος, οικονομικό ή άλλης φύσης, στην επιλογή του ρυζιού που προσφέρει ευχαρίστηση, προφανώς είναι καλύτερο οι αποδέκτες της βοήθειας να φάνε αυτή την ποικιλία ρυζιού παρά μια λιγότερο ευχάριστη. 

Παρομοίως, εφόσον δεν υπάρχει αντισταθμιστικό όφελος για τον πόνο που επιφέρει η τρίτη ποικιλία, δεν υπάρχει λόγος να την επιλέξουμε εις βάρος της άνοστης ή της γευστικής που μας παρέχονται εναλλακτικώς.

Αμφισβητούμενη είδηση θανάτου βρέφους από κοκύττη στοχοποιεί εναλλακτικούς γιατρούς και αντιεμβολιαστικό κίνημα

Ένα άκρως αμφισβητούμενο άρθρο που κυκλοφόρησε πριν δυο μέρες έχει γίνει viral στο διαδίκτυο με σκοπό να ενοχοποιήσει το αντιεμβολιαστικό κίνημα. Στο “μάτι” και οι εναλλακτικοί ιατροί της Ελλάδας.

Αφορμή μια ανάρτηση του παιδιάτρου Αντώνη Δαρζέντα από την Πάτρα για ένα βρέφος 50 ημερών που, σύμφωνα με τον ίδιο, έπεσε θύμα του αντιεμβολιστικού κινήματος που κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, χάνοντας τη ζωή του από κοκκύτη.

Η καταγγελία του παιδιάτρου δημοσιεύτηκε -που αλλού;- στα Ελληνικά Hoaxes κι από κει σε κάθε κλικαδόρικο ιστολόγιο, αλλά και σε κάποια ιατρικά. Δελτίο τύπου στα ΜΜΕ δεν έχει υπάρξει, όσοι γράφουν ή αναδημοσιεύουν κάνουν αναφορά στον πρώτο λαλήσαντα!

Τι έγραφε ο παιδίατρος;

Αυτή η ανάρτηση για τα Ελληνικά Hoaxes, ήταν αρκετή να βγάλουν συμπεράσματα και να σπείρουν τον πανικό στο διαδίκτυο. Ούτε στοιχεία, ούτε λεπτομέρειες, ούτε πως και γιατί.

Στη συνέχεια έχουν άλλη ανάρτηση πάλι από το facebook ενός κλινικού φαρμακοποιού, ο οποίος δηλώνει στο προφίλ του Diamantis Klimentidis, Μόνιμος τρόφιμος στην ψυχιατρική κλινική Αγία Αικατερίνη, ο οποίος νομίζει ότι είναι φαρμακοποιός.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Μέσα στον οργανισμό του Ισραήλ υπήρχε και ένα άλλο ξένο σώμα, οι ελληνικές πόλεις. Ορισμένος αριθμός από οικισμούς, πολλοί από τους οποίους σημαντικοί, ήταν ελληνικοί και όχι εβραϊκοί. Άλλοι είχαν ιδρυθεί την εποχή που οι απόγονοι των στρατηγών του Μεγαλέξανδρου, οι Λαγίδες από την Αίγυπτο και οι Σελευκίδες από την Συρία, κρατούσαν στα χέρια τους την Παλαιστίνη, όπου είχαν εγκαταστήσει διάφορους δήμους με έλληνες μετανάστες. Αποτελούσαν τη Δεκάπολη, μια ομοσπονδία από δέκα πόλεις...

Μία από αυτές βρισκόταν στα δυτικά του Ιορδάνη, η παλιά Μπεθ – Σεάν που την μετονόμασαν Σκυθόπολη, γιατί θυμούνταν ότι οι φοβεροί νομάδες στη μεγάλη τους επιδρομή τον 7^ο αιώνα, είχαν εγκαταστήσει εκεί μια φρουρά. Οι άλλες βρίσκονταν στην Υπεριορδανία και οι κυριότερες ήταν η Ίππος, η Γέρασα, η Πέλλα, η Γάδαρα, η Φιλαδέλφεια. Η Δαμασκός, παρόλο που βρισκόταν πολύ μακριά, στη Συρία, αποτελούσε μέρος της Δεκάπολης. 

Ο Πομπήιος αναγνώρισε σε όλες την κοινοτική αυτονομία, κάτω από την άμεση ηγεμονία της Ρώμης. Ο εξιουδαϊσμός, που συνεχίστηκε με τους Μακκαβαίους, επιβράδυνε την ανάπτυξη του εξελληνισμού˙ ωστόσο ούτε και ο Αλέξανδρος ο Ιανναίος δεν κατόρθωσε να υποτάξει τους Έλληνες της Δεκάπολης: η Πέλλα προτίμησε να την καταστρέψουν παρά να ασπασθεί τον Ιουδαϊσμό. Ο Ηρώδης τα πήγαινε καλά με τις ελληνικές πόλεις οι οποίες, την εποχή του Ιησού, έπαιξαν σημαντικό πολιτικό ρόλο˙ συνεργάζονταν χωρίς να υποτάσσονται στο βασιλιά της Ιουδαίας.

Περί αντοχής (resilience)

Φίλες και φίλοι μου

Η αντίδραση του στρες του οργανισμού με την οποία αυτός αντιδρά σε κάθε τι που απειλεί την ισορροπία του, δεν είναι βλαβερή.  Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε. Η αντίδραση αυτή γίνεται για να αυξήσει την δύναμη του οργανισμού ώστε να είναι αυτός ικανός να παλέψει με ότι τον απειλεί ή να τρέξει μακριά του για να σωθεί.

Με την πάλη ή την φυγή, οι ορμόνες που παράγονται κατά την αντίδραση του στρες καταναλώνονται και ο οργανισμός επανέρχεται στην ισορροπία του.

Ο παράγοντας που μπορεί να κάνει αυτή την αντίδραση βλαπτική για την υγεία είναι η αντοχή μας. Αν αυτή είναι μικρότερη από τη διάρκεια της αντίδρασης του στρες, οι ορμόνες που παράγονται θα βλάψουν την υγεία μας, ενώ αν η αντοχή μας είναι μεγαλύτερη, η δύναμη, που η αντίδραση του στρες μας δίνει, βοηθάει να είμαστε δημιουργικοί και να πετυχαίνουμε στόχους. Η διάκριση, δηλαδή του στρες σε θετικό (μικρής διάρκειας) και βλαβερό (μεγάλης διάρκειας) εξαρτάται από την αντοχή μας.

Το θέμα της αντοχής, λοιπόν, είναι πολύ σημαντικό για την υγεία και τη ζωή. Και όσο τα στρες της ζωής αυξάνουν γύρω μας, λόγω του τεχνολογικού πολιτισμού μας, τόσο περισσότερο γίνεται αναγκαία η αύξηση αυτής της αντοχής.

Πολλοί είναι αυτοί που δίνουν συμβουλές για την αύξηση της αντοχής. Οι συμβουλές αυτές είναι κυρίως θεωρητικές. Αυτό γίνεται, γιατί οι περισσότεροι θεωρούν το στρες μόνον ψυχικό, πράγμα που όπως πολλές φορές σας έχω επισημάνει δεν είναι σωστό. Τα στρες τα περιβαλλοντικά που υπάρχουν γύρω μας δυστυχώς αυξάνουν όλο και περισσότερο και βλάπτουν και αυτά την υγεία μας.