Ψεύτικες ειδήσεις: Γιατί, ξαφνικά, όλοι ανησυχούν τόσο πολύ;

Για πρώτη φορά ηγέτες του διαμετρήματος της Μέρκελ και του Ομπάμα στην κοινή συνέντευξη τύπου που έδωσαν στο Βερολίνο αναφέρονται για περισσότερο από πέντε λεπτά στη διασπορά ψευδών ειδήσεων μέσω των κοινωνικών δικτύων και των ΜΜΕ.

Είναι, όμως, μάλλον περιττό να επισημάνουμε ότι ψεύτικες ειδήσεις υπήρχαν πάντα. Είτε αυτές διασπείρονταν στο ευρύ κοινό για πολιτικούς προπαγανδιστικούς λόγους είτε για διαφημιστικούς σκοπούς, σε ένα εύρος ανάμεσα στην υπερβολή και το απόλυτο ψέμμα με ενδιάμεσο σταθμό τις καθοριστικές παραποιήσεις βασικών παραμέτρων, οι ψεύτικες “ειδήσεις” αποτελούσαν πάντοτε αναπόσπαστο κομμάτι της διαπροσωπικής όσο και της μαζικής επικοινωνίας. Η επίσημη αναβάθμιση της σημασίας τους οφείλεται στην παγκοσμιοποίηση: «Δια της ποσότητος επήλθε η ποιοτική αλλαγή» ως προς την αντικειμενική σημασία αλλά και ως προς την υποκειμενική πρόσληψη.

Εκατομμύρια ανθρώπων έχουν πλέον τη δυνατότητα πρόσβασης σε μηνύματα είτε ως παθητικοί αποδέκτες είτε ως δημιουργοί τους. Η καλή πλευρά αυτής της δυνατότητας που θέλει τους κακούς να μην έχουν πού να κρυφτούν αφού οι πράξεις τους επικοινωνούνται στη διεθνή κοινότητα με ένα απλό κινητό τηλέφωνο είναι γεγονός. Τουλάχιστον για τους κακούς που κάνουν χοντράδες φανερά έχοντας εμπιστοσύνη στην παρωχημένη συνοριακή φύλαξη των μυστικών τους. Η δυνατότητα αυτή όμως προκύπτει από τη χρήση ενός εργαλείου και όπως γίνεται με όλα τα εργαλεία, η αποτελεσματικότητά του κρίνεται από τις ικανότητες του χρήστη και η ηθική του αποτελέσματος από το δικό του ηθικό πλαίσιο αρχών. Σε κάθε περίπτωση, η δυνατότητα εκπομπής ειδήσεων από τον καθένα δημιουργεί την ανάγκη συγκρότησης συγκεκριμένων ικανοτήτων του αποδέκτη. Αυτό που ονομάζουμε news ή media literacy. Οχι απαραίτητα για να αποκαλύψει το ψέμμα αλλά για να δημιουργηθούν αντιστάσεις μέσω της κριτικής σκέψης, επιθυμία για περαιτέρω έρευνα και διασταύρωση. Η αυτορύθμιση του διαδικτύου αλλά και όλων των ΜΜΕ, που μπορεί να προκύψει από μια τέτοια εκπαίδευση, είναι και ο μοναδικός δημοκρατικός τρόπος «ρύθμισης» του χαοτικού παγκοσμιοποιημένου τοπίου της επικοινωνίας.

Στην εποχή του citizen journalism, κατά την οποία εκατομμύρια ανθρώπων χρησιμοποιούν δημοσιογραφικά εργαλεία για να αναγνωριστούν, να διακριθούν, να συμμετάσχουν, δεν αρκεί να επιλέξεις τη γοητευτική πλευρά του αντισυστημικού κατηγορώντας τα συστημικά ΜΜΕ για δημιουργία στρεβλών πεποιθήσεων στους πολίτες. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έχει σημάνει η ώρα ευθύνης ημών των πολιτών απέναντι στους εαυτούς μας και την παγκόσμια κοινότητα.

Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΥ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! Και δεν μπορεί παρά να είναι ΕΔΩ, Τώρα. Βρίσκεται στην Κατανόηση αυτού που συμβαίνει. Στην Αληθινή Κατανόηση αυτού που συμβαίνει (κι όχι στην  διαστρέβλωση της αντίληψης που μπορεί να συμβαίνει για πολλούς διάφορους λόγους). Ο Μόνος Τρόπος για να Κατανοούμε Ορθά (και να μην παραπλανιόμαστε) είναι να Είμαστε σε Αληθινή Εγρήγορση, Εδώ, Τώρα. Να Είμαστε Παρόντες. Να Προσέχουμε Συνεχώς. Να είμαστε πραγματικά κι ολοκληρωτικά προσεκτικοί σε αυτό που συμβαίνει. Φαίνεται πιο εύκολο να αυτοματοποιούμε την αντίληψή μας και να ταυτίζουμε αυτή την αυτοματοποιημένη αντίληψη με την πραγματικότητα, αλλά αυτό που κάνουμε έτσι (όταν το κάνουμε) είναι όχι η πραγματική ζωή αλλά ονειροπόληση. Είναι, εκτός των άλλων, χάσιμο χρόνου.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ! Βρίσκεται στην Κατανόηση αυτού που συμβαίνει. Προφανώς η ΠΑΡΟΥΣΙΑ μας σε αυτό που συμβαίνει (σε «μας» κι «έξω από μας») δεν εξαρτάται από κάτι σταθερό, αφού όλα αλλάζουν συνεχώς, σαν μια ροή φαινομένων. Η ζωή είναι αυτή η κίνηση, ένα ρεύμα εμπειρίας κι όχι σταθερά πράγματα.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΡΟΗ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ! Στην Ίδια την Ροή, στην Αλλαγή, στην συνεχή μετακίνηση κι όχι σε κάτι σταθερό, όχι στα φαινόμενα που αλλάζουν συνεχώς. Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ, υπάρχει, εκδηλώνεται, ανεξάρτητα από συγκεκριμένα φαινόμενα. Τα ίδια τα φαινόμενα δεν αποτελούν εμπόδιο. Γίνονται εμπόδια όταν τα «κρατάμε», ή «κρατιόμαστε» από αυτά. Τότε, αντί να Ρέουμε σαν Ζωή, σαν κάτι ζωντανό, βυθιζόμαστε σε ένα εικονικό κατασκευασμένο  (από την σκέψη) κόσμο. Ονειροπολούμε. 

Παραμένοντας ΕΔΩ, σε Εγρήγορση, Προσέχοντας αυτό που συμβαίνει, Ρέοντας μαζί με όλα, ζούμε πραγματικά, στον μοναδικό χρόνο που υπάρχει, στο Παρόν που Ρέει στην Αιωνιότητα, ανεξάρτητα από τα φαινόμενα που συνεχώς αλλάζουν (και μπορεί ακόμα και να μην υπάρχουν , να «εξαφανιστούν»). Κι όταν λέμε ότι δεν «κρατούμε» τίποτα ή δεν «κρατιόμαστε» από τίποτα, εννοούμε (και το εννοούμε πραγματικά) όχι μόνο τα «εξωτερικά φαινόμενα» αλλά και τις εσωτερικές καταστάσεις της αντίληψης του «εαυτού».

ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ζώντας με αυτόν τον τρόπο, δεν υπάρχει ούτε υποκείμενο ούτε αντικείμενο αλλά μια ανοιχτή χωρίς όρια επίγνωση που αντιμετωπίζει όλα όσα εισέρχονται στο πεδίο των ορίων της σαν ροές φαινομένων, «εμπειρία» που δεν «κρατά». Αυτή είναι η Ζωή του Παρόντος, της Αιωνιότητας, του Άχρονου.

Το «ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ» ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ, ένας περιορισμός, που δομείται με κάποια «πληροφοριακά στοιχεία», που «κρατάμε». Η οποιαδήποτε ύπαρξη υποκειμένου συνεπάγεται το αντικείμενο, αυτό που είναι απέναντι. Η δυαδικότητα, σε όποια μορφή κι αν την βιώνουμε, δεν είναι η Πραγματικότητα αλλά μια κατασκευή που κάνουμε εμείς με την σκέψη μας. Πρέπει λοιπόν να Είμαστε σε Εγρήγορση, να Προσέχουμε, να Είμαστε Ζωή και να Ρέουμε μαζί με ην ζωή και τα φαινόμενα και να μην «κρατιόμαστε» από τίποτα. 

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ όταν ήδη έχουμε δημιουργήσει τον ονειρικό κόσμο μας, την δυαδικότητα, τον διαχωρισμό υποκειμένου, αντικειμένου και βιώνουμε μέσα από αυτή την σχιζοφρενική αντίληψη την ζωή στον κόσμο; Υπάρχουν διάφορες δράσεις και συμπεριφορές. Άλλοτε προβάλλεται το υποκείμενο, άλλοτε απορροφιόμαστε στο αντικείμενο, άλλοτε προβάλλονται και τα δυο (σε μια αίσθηση ευφορίας και δύναμης), άλλοτε τίποτα από τα δύο (σε μια κατάσταση αδυναμίας και «λιγοθυμιάς»). 

Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι παραπλανητικά και δεν μας δίνουν την αληθινή γνώση της πραγματικότητας. Απλά ονειροπολούμε. Η Πραγματικότητα, η πραγματική ζωή, η πραγματική ορθή εμπειρία είναι μια Κατάσταση Όλου, μια Κατάσταση Επίγνωσης που τα αντιμετωπίζει όλα χωρίς διαχωρισμούς, μια Παγκόσμια Συνείδηση. Αυτό είναι το Πρώτο Βήμα, η μετάβαση από την κατάσταση της ονειροπόλησης, της σύγχυσης και της μυθοπλασίας της σκέψης, στο Πραγματικό, στην Παρουσία που τα περιλαμβάνει όλα.

ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ (Συνειδητότητα)

ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ (Συνειδητότητα)

Το φωτισμένο κενό, το άχτιστο φως, η εσωτερική σιωπή, η σιωπηλή παρουσία, η συνειδητή παρουσία, ο παρατηρητής, ο μάρτυρας, ο Εαυτός, η Συνειδητότητα, η Ουσία, το Είναι, η Αλήθεια, η Θεϊκή μας φύση, ο Άτμαν, η Ψυχή, το Πνεύμα, η Επίγνωση, το Ταο, είναι μερικές από τις έννοιες ή λέξεις που χρησιμοποιούνται για να αναφερθούμε στην αληθινή μας φύση. 

Δεν είμαστε ούτε το σώμα, ούτε ο νους ούτε το εγώ και η προσωπικότητα αλλά η Συνειδητότητα που κάνει κάθε εμπειρία δυνατή αλλά και φωτίζει κάθε εμπειρία, κάνει δηλαδή δυνατή την επίγνωση της εμπειρίας. Αυτή η Συνειδητότητα που είναι η αληθινή μας φύση είναι το φόντο κάθε εμπειρίας. Είτε αντιλαμβανόμαστε κάτι μέσα από τις αισθήσεις, είτε κάποια σκέψη ή συναίσθημα το σταθερό υπόβαθρο κάθε εμπειρίας είναι η σιωπηλή παρουσία της Συνειδητότητας η οποία είναι το φως που επιτρέπει να έχουμε επίγνωση κάθε εμπειρίας. 

 Έχουμε την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε επειδή η Συνειδητότητα διαποτίζει το νου (όπως ένα σφουγγάρι ποτίζεται από το νερό)  και με το φως της ο νους γίνεται ικανός να έχει  αντίληψη και επίγνωση των μορφών, εσωτερικών και εξωτερικών. Αυτό που λέμε προσοχή στην ουσία είναι η αντανακλώμενη στον νου Συνειδητότητα.  Όταν στρέψουμε την προσοχή προς τα μέσα στην πηγή της, τότε αποκτούμε επίγνωση της Συνειδητότητας αυτής καθεαυτής ως ένα σιωπηλό κενό γεμάτο ζωή και η δυαδικότητα παρατηρητή και παρατηρουμένου παύει· επέρχεται η μη-δυαδική εμπειρία στην οποία η Συνειδητότητα έχει επίγνωση του ίδιου της του εαυτού. Αυτή είναι η κατάσταση της  αυτεπίγνωσης και όχι το να έχουμε επίγνωση του σώματος, του νου και των περιεχομένου του. Η επίγνωση του σώματος, των σκέψεων, των συναισθημάτων μπορεί να γίνει είτε βρισκόμαστε σε κατάσταση λησμονιάς (που είναι η κατάσταση της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας) είτε σε κατάσταση αυτεπίγνωσης όποτε μιλάμε για συνειδητή αποσπασμένη αυτοπαρατήρηση, δηλαδή έχουμε ταυτόχρονα επίγνωση της Ύπαρξης μας και παρατήρηση του σώματος και του νου.

Σε κατάσταση ταύτισης (με το σώμα, σκέψεις, συναισθήματα, εξωτερικά αντικείμενα κ.λπ.) δεν είμαστε συνειδητοί αυτής της σιωπηλής παρουσίας, κι αυτό είναι και η αιτία της ανάπτυξης του εγώ ή εγωϊκού εαυτού και της ψευδαίσθησης ότι είμαστε το σώμα γεννημένο την τάδε χρονιά και προορισμένο να πεθάνει σε μερικά χρονιά. Εξ αιτίας της λησμονιάς της αληθινής μας φύσης και της ταύτισης με το σώμα και το νου γιγαντώνεται το εγώ μέσα μας και προκαλεί δυσαρμονία σωματική, νοητική και συναισθηματική, λανθασμένες δράσεις, δυσαρμονικές σχέσεις, και τελικά δυστυχία και ασθένειες.

Μια ζωή χωρίς επίγνωση της αληθινής μας φύσης είναι κενή και γεμάτη σκαμπανεβάσματα, από μικρά μέχρι και χαοτικά. Είναι μια μηχανική ζωή, μια ζωή επιβίωσης πάρα πληρότητας, αρμονίας και δημιουργικότητας.

Τι εννοεί όταν σας λέει ότι χρειάζεται λίγο χρόνο;

Κατ’ αρχήν ψυχραιμία. Στη συνέχεια βαθιές ανάσες και σκέψεις για το τι μπορεί να εννοεί. Η παρακάτω "ανάγνωση" θα σε βοηθήσει σημαντικά.  Όταν ο φίλος σας σας λέει ότι "χρειάζεται λίγο χρόνο να σκεφτεί", "να το πάτε πιο αργά", ή ότι "θέλει λίγο παραπάνω χώρο"… σίγουρα δεν είναι μια θετική εξέλιξη στη σχέση σας. Ωστόσο, δεν είναι απαραίτητο ότι θα καταλήξετε σε χωρισμό. Μπορεί και να…

1. Φοβήθηκε

This may come as a shock, αλλά οι άντρες σε κάτι τέτοια είναι τόσο θαρραλέοι όσο κι ένα μέσο κουνέλι. Κι όταν ένας άνδρας φοβάται, δύο τινά συμβαίνουν: είτε είναι τρελά ερωτευμένος μαζί σας και νιώθει ότι σιγά σιγά χάνει τον εαυτό του (οπότε θέλει να πατήσει το pause πριν χάσει τη σαγηνευτική προσωπικότητα του), είτε βλέπει ότι η σχέση σας οδεύει σε γάμο και παιδικό κάθισμα στο αμάξι του (και δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Plus, το αμάξι του είναι κάμπριο). Σε κάθε περίπτωση, αν του δώσετε αυτό που ζητάει (χώρο, χρόνο και λοιπές διαστάσεις) ενδέχεται να συνειδητοποιήσει πως τελικά καθόλου δεν το ήθελε.

2. Θέλει να ξέρει ότι έχει τον έλεγχο

Γιατί δεν μπορεί να έχει τον έλεγχο του μισθού του. Ούτε καν τον έλεγχο των κοιλιακών του (ενίοτε). Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο της σχέσης του, ότι μπορεί να την "παγώνει" και να την "ξεπαγώνει" κατά βούληση. Τώρα, αν εσείς είστε διατεθειμένη να μπείτε στο φούρνο μικροκυμάτων, είναι καθαρά δικό σας θέμα.

King Cobra…Η απίστευτη ιστορία ενός πορνοσταρ και Η πορνό βιομηχανία!

Όταν ξεκίνησε την καριέρα του στην βιομηχανία του πορνό, ήταν –λέει- 18 χρόνων (εγώ πιστεύω ότι ήταν μικρότερος), και τώρα στα 30 του, τα έχει παρατήσει, έχει γίνει παραγωγός και σκηνοθέτης και παίζει μόνο σε σοβαρές ταινίες. Κατάφερε και άλλαξε το όνομα του, τα δύο παρατσούκλια του και συνεχίζει άλλη καριέρα, με το δικό του όνομα.

Λόγω των εξαιρετικά μεγάλων προσόντων του, η πορνό βιομηχανία τον «βάφτισε» KingCobra, αλλά χοντρικά μέσα σε μια δεκαετία (2004-2012) τα άλλαξε όλα.

Ο Sean Paul Lockhart γεννημένος στις 31 Οκτωβρίου του 1986, ξεκίνησε πιτσιρικάς να συμμετέχει σε gay ταινίες πορνό και αμέσως απέκτησε τεράστια φήμη. Τότε τον έλεγαν BrentCorrigan και είχα δύο «καλλιτεχνικά» ονόματα: Fox Ryder και King Cobra. Όταν το 2008 (ήταν 22 χρόνων) τον πήραν να παίξει ένα μικρό ρόλο στην ταινία Milk με τον Sean Penn και τον JamesFranco, και έτσι του μπήκε η ιδέα ότι πρέπει να παρατήσει τα πορνό και να ασχοληθεί πιο σοβαρά με τον κινηματογράφο και μάλιστα με τον gay κινηματογράφο.

Παιδί διαλυμένης οικογένειας, ο μικρός μας φίλος, έκανε σχέση με έναν μεγαλύτερο του gay, ο οποίος βλέποντας ότι ήταν σε απελπιστική οικονομική κατάσταση του πρότεινε να κάνει πορνό. Κανόνισε μάλιστα να τον δουν από μια εταιρία μέσω webcam από το σπίτι, την ώρα που ο μικρός ήταν σε φυσιολογική κατάσταση και ερεθισμένος. Οι παραγωγοί ενθουσιάστηκαν τόσο από το προσωπάκι του, που ήταν πανέμορφο αλλά και από τα τεράστια προσόντα του και αμέσως του έκαναν συμβόλαιο για 6 ταινίες και μάλιστα έκανε σχέση και με τον ιδιοκτήτη της εταιρίας παραγωγής, τον Bryan Kocis, γνωστό gay επιχειρηματία στους κύκλους του Λος Άντζελες.

Σύνδρομα παραληρητικής παραγνώρισης και εγκληματική συμπεριφορά

Tα σύνδρομα παραληρητικής παραγνώρισης αφορούν σημεία και συμπτώματα ασθενών, τα οποία έχουν άμεση σχέση με τη μη αναγνώριση οικείων προσώπων του περιβάλλοντος τους, αλλά και του εαυτού τους, είτε ως όλον, είτε εν μέρει, καθώς επίσης υφίσταται μία σύγχυση ή συγκερασμός της ταυτότητας του εαυτού τους, των οικείων τους αλλά και ξένων προσώπων μεταξύ τους.

Συγκεκριμένα, το σύνδρομο Capgras αναφέρεται στην πίστη του ατόμου ότι ένα οικείο του πρόσωπο, ο/η σύζυγος, ένας φίλος ή συγγενής, έχει αντικατασταθεί από έναν σωσία-«απατεώνα», που έχει την ίδια εξωτερική εμφάνιση με εκείνο (οικείο πρόσωπο), δηλαδή το άτομο εξωτερικά παραμένει ίδιο, αλλά η ταυτότητα του έχει αλλάξει (Aziz & Warner, 2005; Ellis & Syn., 2001).

Ο πάσχων αναγνωρίζει, δηλαδή, τη φυσική ομοιότητα, αλλά όχι την ψυχική, π,χ. ο πατέρας μου δεν είναι ο πατέρας μου, αλλά ένας άλλος που έχει μπει στο σώμα του και του μοιάζει. Το σύνδρομο πήρε το όνομα του από τον Γάλλο ψυχίατρο Joseph Capgras, ο οποίος το περιέγραψε σε μία μελέτη του το 1923, λόγω ενός ασθενή του (Aziz & Warner, 2005; Ellis & Syn., 2001). Eπίσης, το σύνδρομο έχει συσχετισθεί με την προσωπαγνωσία με την οποία, έχει αρκετές ομοιότητες, αλλά και διαφορές.    

Το σύνδρομο Fregoli είναι αντίθετο του συνδρόμου Capgras και έλαβε το όνομά του από τον Ιταλό ηθοποιό Leopoldo Fregoli, ο οποίος διέθετε την ιδιαίτερη ικανότητα να μεταμφιέζεται στις παραστάσεις του σε «χρόνο μηδέν» (Ellis & Συν., 1994). Το σύνδρομο περιγράφει άτομα, τα οποία πιστεύουν ότι ένα άγνωστο άτομο φαίνεται να είναι στην πραγματικότητα ένα οικείο τους πρόσωπο, αναγνωρίζουν δηλαδή την ψυχική ομοιότητα των ατόμων, αλλά όχι την εξωτερική τους. Πρώτη φορά αναφέρθηκε το 1927 από τους Courbon και Fail (Ellis & Συν., 1994).

OI ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΠΕΡΙ ΗΛΙΟΥ. ΜΕΡΟΣ Γ’

Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΘΡΑΪΣΜΟ
Από τα πολλά αινίγματα που μας άφησε η αρχαιότητα, κανένα δεν είναι πιο πολύπλοκο από την αρχαία Ρωμαϊκή θρησκεία, που είναι γνωστή ως «Μιθραϊκά Μυστήρια».

Η διδασκαλία της λατρείας σχεδόν καθόλου, απ' όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε, δεν καταγράφηκε. Οι Μιθραϊκοί ναοί όμως έχουν διατηρηθεί, γεγονός που κάνει τον Μιθραϊσμό ως ένα από τα μεγαλύτερα αρχαιολογικά φαινόμενα της αρχαιότητας.

Παράλληλα με το συνεχές ενδιαφέρον για το αινιγματικό φαινόμενο, η μελέτη του Μιθραϊσμού θεωρήθηκε ότι έχει μεγάλη σημασία για την κατανόηση του μορφωτικού πλαισίου, γιατί ο Μιθραϊσμός υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ανταγωνιστές του Χριστιανισμού στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. [113]

Όσον αφορά τον Ιουλιανό, έχει υποστηριχτεί από τους Bidez, Cumont, Nock,
Lacombrade, Αθανασσιάδη και σχεδόν απ' όλους τους μελετητές, ότι είχε μυηθεί στον Μιθραϊσμό. [114] 

Από την άλλη πλευρά, ο Turcan υποστήριξε ότι υπάρχουν πραγματικά πολύ λίγες μαρτυρίες για να στηρίξουμε αυτή τη γενικά αποδεκτή άποψη. Ο Turcan δεν πίστευε ότι ο Ιουλιανός είχε μυηθεί, παρά τις πληροφορίες του Λιβάνιου και του Ιμέριου ότι υπήρχε ένας ναός στην Κωνσταντινούπολη στον οποίο τελούνταν τελετές προς τιμή του θεού Ηλίου, ενώ οι Cumont και Bidez υποστηρίζουν ότι αυτός ο ναός ήταν το Μιθραίον. [115] 

Μετά τον Turcan, τέθηκε το ερώτημα αν ο Ιουλιανός ήταν πραγματικά μυημένος ή απλώς συμμετείχε στον εορτασμό του Μίθρα ως μια εκδήλωση της ευσέβειας του.

Οι απόψεις του Turcan απορρίφθηκαν από την Αθανασσιάδη. Οι απόψεις της όμως, φαίνεται ότι πηγάζουν από μια βαθιά πίστη ότι ο Ιουλιανός ήταν ένας Μιθραϊστής εκ πεποιθήσεως, και ότι ο Ύμνος στο Βασιλιά Ήλιο δείχνει τις απόψεις του για τη Μιθραϊκή Θεολογία. Συνεπώς, είναι δύσκολο να συμφωνήσουμε με μερικές από τις απόψεις της, όπως για παράδειγμα ότι η ταυροθυσία αποτελεί μαρτυρία για τον Μιθραϊσμό του, αφού ο Duthoy έχει αποδείξει ότι η θυσία ταύρων συνδεόταν σχεδόν αποκλειστικά με τη λατρεία της Κυβέλης παρά με τον Μιθραϊσμό. [116] Εξάλλου, όπως αναφέραμε, το
«επτάκτις» συναντιόταν στους Χαλδαϊκούς Χρησμούς και όχι στον Μιθραϊσμό [117].

Ο Ήλιος του Ιουλιανού είχε πολλές πολύπλοκες πλευρές - όχι μόνο θρησκευτικές και φιλοσοφικές, αλλά και πολιτικές, όπως έχουμε ήδη παρουσιάσει. Έτσι πρέπει πρώτα να διαχωρίσουμε τον Ήλιο από τον Μίθρα για να καταλάβουμε την σημασία του ολοκληρωτικά και αντικειμενικά. Κατά την άποψη μας όμως, αν και ο Μίθρας δεν ήταν η πιο εξέχουσα όψη του Ηλίου, αποτελούσε μια από τις όψεις του Ιουλιανού Ηλίου και ο σκοπός του Γ’ Μέρους αυτού του άρθρου είναι να δείξουμε ότι ο Ιουλιανός ήταν μυημένος στον Μιθραϊσμό και γνώριζε τη διδασκαλία του.

OI ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΠΕΡΙ ΗΛΙΟΥ. Β’ ΜΕΡΟΣ

Ο IOYΛΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΤΩΝ ΧΑΛΔΑΪΚΩΝ ΧΡΗΣΜΩΝ

ΣΤΗΝ εποχή του Ιουλιανού [331/363] υπήρχαν κυρίως δύο είδη κοσμικής τάξης: η Πλατωνική τάξη και η Χαλδαϊκή.
Στην Πλατωνική τάξη ο ήλιος είναι τοποθετημένος πάνω από τη σελήνη και κάτω από επτά πλανήτες ( Σελήνη, Ήλιος, Ερμής, Αφροδίτη, Άρης, Δίας και Κρόνος).
Στη Χαλδαϊκή τάξη η θέση του Ηλίου βρίσκεται στο μέσο αυτών των επτά πλανητών. Σύμφωνα με τους Χαλδαϊκούς Χρησμούς ο ήλιος κινείται στο μέσο αυτών των ουράνιων σφαιρών και οι άλλοι πλανήτες φαίνονται να κινούνται γύρω από αυτόν ή μάλλον να τον συνοδεύουν. Ο ήλιος είναι ο Βασιλικός Ήλιος που προχωρά στη μέση με τους δορυφόρους του και κατευθύνει τις κινήσεις των πλανώμενων αστεριών.[39]
Σ'αυτό το σημείο, η κοσμολογία του Ιουλιανού είναι πιο κοντά στη Χαλδαϊκή τάξη παρά την Πλατωνική. Ο Ιουλιανός τοποθετεί τον Ήλιο στο κέντρο των πλανητών:
«Προσδιορίζει ως θέση του Ηλίου το μέσο του ουρανού και απ' όλες τις πλευρές του μπορεί να απονείμει ισότιμες ευλογίες στους θεούς» [40].

Επιπλέον, ο ήλιος δε βρίσκεται μόνο στο μέσο των πλανητών, αλλά και στο μέσο των τριών κόσμων [41]. Ο Ιουλιανός, επίσης, τονίζει τη λειτουργία της μεσότητας του Ηλίου. Είναι στο μέσο μεταξύ των ορατών θεών, που περιβάλλουν το σύμπαν και των άϋλων και νοητών θεών που περιβάλλουν το «Αγαθόν» [42]. Ο Ήλιος, που συγκρατεί σ' ένα σύνολο ο,τιδήποτε υπάρχει στον νοητό κόσμο, είναι πιο κεντρικός απ'όλους τους νοητούς θεούς. Επίσης η γενετήρια δύναμη του είναι στο μέσο μεταξύ των δύο κόσμων (του νοητού και του νοερού) και επίσης είναι στο μέσο μεταξύ των νοερών και ουράνιων θεών. Ενώνει ό,τι είναι χωρισμένο καθώς διαθέτει τη γενετήσια ζωή, είναι τέλειος [43].

Εξάλλου, οι Χαλδαϊκοί χρησμοί αναφέρουν ότι ο ήλιος ταξιδεύει μακριά, πάνω ακόμη και από τη σφαίρα των στερεών αστεριών, κάτι που απηχεί ο Ιουλιανός:
«Ο Ήλιος ταξιδεύει σε ουρανούς χωρίς αστέρια, μακριά από την περιοχή των στερεών άστρων» [44],
πράγμα που σημαίνει ότι ο Ιουλιανός προτιμούσε την κοσμολογία των Χαλδαϊκών χρησμών σε σχέση με την Πλατωνική [45].
Έτσι, μετά την αναφορά του στις πλατωνικές θεωρίες σχετικά με τον ήλιο, ο
Ιουλιανός στρέφει την προσοχή του στη διδασκαλία των Χαλδαίων, για την οποία αναφέρει:
«τώρα η διδασκαλία των Φοινίκων, οι οποίοι ήταν σοφοί και γνώριζαν την
ιερή γνώση, υποστήριζαν ότι οι ακτίνες του φωτός, διάχυτες παντού, αποτελούν ενσάρκωση του αγνού μυαλού... Οι Χαλδαίοι, που κατάγονταν από μια ιερή γενιά, είχαν ασκηθεί στην θεουργία».[46]
Ειδικά στο χωρίο: «Έάν έπρεπε να αγγίξω τη μυστική διδασκαλία των Μυστηρίων, στα οποία οι Χαλδαίοι, σε κατάσταση θεϊκής μέθης, γιόρταζαν τον θεό με τις επτά ακτίνες, τον θεό που ανυψώνει τις ψυχές των ανθρώπων...» [47], δείχνει ο Ιουλιανός ότι είναι πλήρης ενημερωμένος για τη Χαλδαϊκή διδασκαλία όπως θα αναφέρουμε παρακάτω.

Τον 2ο αιώνα μια συλλογή Χαλδαϊκών Χρησμών άρχισε να κυκλοφορεί και αργότερα,στα τέλη του 3ου αιώνα, οι απόψεις τους επικράτησαν σχεδόν σε όλην την πνευματική ζωή. Ένα σημαντικό πλεονέκτημα στη διαμάχη των Χριστιανών με τις υπόλοιπες θρησκείες ήταν η κατοχή του «ιερού» βιβλίου της Βίβλου. Για να καλύψουν το κενό από τη πλευρά τους οι Ελληνιστές στην Αλεξάνδρεια στράφηκαν στα βιβλία του Ερμή του Τρισμέγιστου, του Ορφέα, του Ομήρου και των Χαλδαϊκών Χρησμών. Θεώρησαν αυτά τα βιβλία ως ιερά,
που είχαν γραφεί με θεϊκή έμπνευση [48]. Οι χρησμοί ήταν επηρεασμένοι από τη σκέψη του Πλατωνισμού, καθώς επίσης από τη λαϊκή θρησκεία και την παραδοσιακή μαγεία.[49]

Ο πρώτος γνωστός φιλόσοφος που παρέθεσε τους Χρησμούς, ήταν ο Πορφύριος (Τύρος, 234 - 305). Στη συνέχεια, έγιναν η ανώτερη αυθεντία για τον Ιάμβλιχο και την Αθηναϊκή Σχολή, και ξεπέρασαν ακόμη και τον Πλάτωνα. [50]

OI ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΠΕΡΙ ΗΛΙΟΥ. Α΄ΜΕΡΟΣ

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ

Ο Ιουλιανός έδωσε στον Ήλιο κεφαλαιώδη σημασία. Του έδωσε πνευματικό περιεχόμενο και προσπάθησε να ενσωματώσει τις παραδοσιακές αντιλήψεις για τον Ήλιο σε μία τάση που συμπεριλάμβανε την προϋπάρχουσα ποιητική και φιλοσοφική και θρησκευτική σημασία του Ηλίου μαζί με μία πολιτική του σημασία. Κι έτσι, παίρνοντας τον ήλιο και το φως του, ανέπτυξε τις φιλοσοφικές, θρησκευτικές και πολιτικές του πλευρές για να εκφράσει την πιο σπουδαία και ζωτική ιδέα του Νεοπλατωνικού κόσμου.

Με αυτόν τον τρόπο, ο ήλιος έγινε το πρωταρχικό σύμβολο της ποιητικής, φιλοσοφικής, θρησκευτικής και πολιτικής παράδοσης. Η χρήση του Ηλίου και του φωτός ως σύμβολα δείχνει το ταλέντο του Ιουλιανού ως καλλιτέχνη, φιλόσοφου και πολιτικού. Ανέπτυξε προσεκτικά τις συμβολικές προεκτάσεις του Ηλίου με την τεχνική του καλλιτέχνη, του σκεπτόμενου ανθρώπου και του αυτοκράτορα. Σεαυτ’ο το άρθρο θα συζητήσουμε τις φιλοσοφικές και θρησκευτικές αντιλήψεις του για τον ήλιο και το φως.

Ο ΗΛΙΟΣ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ.

ΟΜΗΡΟΣ

Αρχίζοντας από την Ιλιάδα, ο ήλιος μπορούμε να πούμε ότι διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής λογοτεχνίας. Το φως χρησιμοποιείται μεταφορικά για να εκφράσει τις πνευματικές, αισθητικές και ηθικές αξίες. Στον Όμηρο, το «σκότος» συμβολίζει το σκοτάδι και τον θάνατο.[1]

ΠΟΙΗΤΕΣ

Στην σκέψη των ποιητών, όπως ήταν ο Πίνδαρος, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο ήλιος συμβολίζει ηθικές και ποιητικές αξίες και η θρησκευτική του σημασία γίνεται πιο έντονη εξαιτίας της ευσέβειας τους. Ο ποιητής που ασχολείται κυρίως με τον ήλιο και το φως του, είναι ο Πίνδαρος, το έργο του οποίου ο Ιουλιανός γνώριζε καλά. [2]

Χρησιμοποιεί την παραδοσιακή θεϊκότητα του Ηλίου και τη δύναμη του φωτός του ως μέσο μεταφοράς και συμβολισμού. Είχε συνειδητοποιήσει την αξία του φωτός και προσευχόταν ποτέ να μην τον εγκαταλείψει. Στον 5ο Ισθμιόνικο, συναντάμε την ιδέα της θείας φύσης του φωτός. Ο Πίνδαρος χρησιμοποιεί τον συμβολισμό του φωτός και τον επέκτεινε σε ηθικό επίπεδο. [3] Σύμφωνα με ένα απόσπασμα του Πίνδαρου, από τον Ήλιο προέρχονται οι βασιλιάδες και οι ισχυροί και σοφοί άνθρωποι, άποψη που αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό μεταγενέστερα. [4]

ΤΡΑΓΙΚΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Στους τραγικούς ποιητές, το φως συνδέεται με τη σωτηρία, τη χαρά, την αρετή και την αλήθεια. Ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής εμβάθυναν περισσότερο στη θρησκευτική πλευρά του Ηλίου και του φωτός. Για τον Αισχύλο, ο ήλιος είναι ένας θεός του οποίου το φως είναι ευλογημένο και συνήθως το επικαλούνταν σε δύσκολες στιγμές. Ο Αισχύλος χρησιμοποίησε το φως σε σχέση με τη ζωή, και το σκότος σε σχέση με τον θάνατο. Στον Αγαμέμνονα, εκφράζεται με δραματικό τρόπο η γνώση μέσα από τον συμβολισμό του Ηλίου.[5]

Ο Σοφοκλής, ως παραδοσιακός ποιητής, έδειξε σεβασμό στον ήλιο και στο φως του. Αποκαλεί τον ήλιο «θεό» του οποίου το φως συντηρεί και θρέφει τα πάντα. Συνδέει το φως του με την αγνότητα και την ιερότητα και δεν διακρίνει τίποτα το νοσηρό στην παρουσία του Ηλίου. Ο ήλιος, για τον Σοφοκλή, αποτελεί αντικείμενο σεβασμού και το φως του είναι θεϊκό.[6]

Συμπερασματικά, στην σκέψη αυτών των ποιητών, του Πίνδαρου, του Αισχύλου και του Σοφοκλή, ο ήλιος συμβολίζει τις ηθικές θρησκευτικές και ποιητικές αρετές.

Ο ήλιος είναι πολύ σημαντικός και απασχόλησε ένα σημαντικό μέρος της προσωκρατικής κοσμολογίας. Αποτέλεσε ένα σπουδαίο στοιχείο της φιλοσοφίας του Πυθαγόρα, γιατί, κατά την άποψη του, η κίνηση του Ηλίου μαζί με τους άλλους πλανήτες παρήγαγε αρμονία και μουσική. Η μουσική των σφαιρών, που παράγεται από την κίνηση τους, ήταν το αντικείμενο μελέτης για τον τρόπο με τον οποίο οι αμετάβλητοι πλανήτες οδηγούν στη σοφία.[7]

Ο ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ

Ο Παρμενίδης είναι ο ποιητής - φιλόσοφος του φωτός και του σκότους. Η
σπουδαιότητα του έγκειται στο γεγονός ότι έδωσε έμφαση στους πνευματικούς συσχετισμούς του φωτός και για πρώτη φορά αποκάλυψε τις φιλοσοφικές δυνατότητες του. Είναι ο πρώτος που χρησιμοποιεί τον μύθο στη φιλοσοφία και το ποίημα του είναι γεμάτο από συμβολισμούς του Ηλίου, του φωτός και του σκότους [8].

ΦΑΤΕ ΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΦΡΑΟΥΛΑ

Μόλις επέστρεψα από μια υπέροχη επίσκεψη στο νησί της Κέρκυρας στην Ελλάδα. Πριν φύγω για την Ελλάδα είχα περάσει σχεδόν δύο μήνες αναρρώνοντας από ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα, έτσι είχα αναγκαστεί να μείνω ξαπλωμένος και να γλείφω τις πληγές μου. Μόλις έφτασα στην Ελλάδα ήταν η πρώτη ευκαιρία που είχα να «διδάξω» οτιδήποτε για αρκετό διάστημα, και όλα όσα προέκυψαν ήταν τελείως καινούργια: σκέψεις που δεν είχα ποτέ πριν σκεφτεί, λόγια που δεν είχα ποτέ πριν πει, πρακτικές που δεν είχαμε δοκιμάσει ποτέ ξανά.

Υπάρχει κάτι απερίγραπτα γλυκό σχετικά με τους ανθρώπους που γνωρίζεις για πάρα πολύ καιρό. Ο φίλος μου ο Miten και εγώ, γνωριζόμαστε από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80, πράγμα που σημαίνει για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Αυτός και η σύντροφος του η Deval Premal, είναι γνωστοί σε ολόκληρο τον κόσμο για τον υπέροχο τρόπο που τραγουδούν mantras. Περάσαμε μερικές γλυκές στιγμές μαζί στην Ελλάδα.

Ένα απόγευμα, ο Miten και εγώ καθόμαστε έξω μετά το μεσημεριανό φαγητό. Η θερμοκρασία ήταν απλά τέλεια. Κοιτάζαμε πέρα, την θέα της Μεσογείου, τόσο όμορφη που θα μπορούσες να σκεφτείς ότι ήταν αποτέλεσμα photoshop. Το γεύμα που μόλις είχαμε φάει μαζί φαινόταν ότι αποτελούνταν από τη μία σχεδόν τέλεια γεύση μετά την άλλη. Μόλις φάνηκε ότι είχαμε φτάσει στην «καλύτερα δεν γίνεται» ζώνη, η Premal έφερε καφέ και μια τεράστια ποικιλία από μαύρη σοκολάτα, με λιχουδιές όπως πορτοκάλι, γκότζι μπέρρυ και μάνγκο. Σε αυτό το σημείο εκλιπαρούσα τις αόρατες δυνάμεις να μας φροντίσουν, «Σε παρακαλώ, δείξε έλεος. Δεν νομίζω ότι μπορώ να αντέξω περισσότερη απόλαυση από αυτήν.»

Εκεί λοιπόν βρισκόμαστε, όσο ικανοποιημένοι είναι δυνατόν να είναι δύο φίλοι, όταν η συζήτηση στράφηκε στον «κόσμο». Ξέρετε, το είδος συζήτησης που όλοι βρισκόμαστε να μοιραζόμαστε αρκετά συχνά αυτές τις ημέρες, για το πώς όλοι φαίνεται να βαδίζουμε προς την κόλαση μέσα σε ένα καλάθι, και πόσο αφόρητο είναι να αποφασίσεις για το τι πρέπει να ανησυχούμε περισσότερο: την υπερθέρμανση του πλανήτη, την τρομοκρατία, τους πολιτικούς υποψηφίους, ή την παραπαίουσα οικονομία (και αυτά τα λίγα θέματα είναι μόνο τα ορεκτικά ...). Παρατηρώ ότι έχει γίνει κάτι που εμείς θεωρούμε δεδομένο: «Φυσικά όλοι συμφωνούμε ότι είμαστε σε μια φοβερή κατάσταση, αλλά τώρα ας μιλήσουμε για το τι πρόκειται να κάνουμε γι' αυτό, ή ίσως πόσο δύσκολο είναι να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι' αυτό...»

Πείτε αντίο στον Διαβήτη ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, χωρίς Φάρμακα ή ιδιαίτερη προσπάθεια!!!

Ο διαβήτης είναι μία κοινή δια βίου κατάσταση υγείας. 

Αυτό συμβαίνει όταν ένα άτομο έχει πάρα πολλή γλυκόζη στο αίμα, επειδή το πάγκρεας δεν μπορεί να παράγει αρκετή ινσουλίνη. 

Σε περίπτωση διαβήτη, το σώμα δεν είναι σε θέση να παράγει αρκετή ινσουλίνη για να διατηρήσει τα επίπεδα της γλυκόζης του αίματος σε φυσιολογικά. 

Επισήμως, ακόμα δεν έχει βρεθεί θεραπεία για τον διαβήτη, αλλά μπορεί να ελεγχθεί και ο ασθενής να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.

Είναι γνωστό ότι η ινσουλίνη μπορεί να ομαλοποιήσει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. 

Λοιπόν, εάν είστε διαβητικοί, μπορείτε να προσπαθήσετε να αποφύγετε το καθημερινό τσίμπημα. 

Σας προτείνουμε να δοκιμάσετε κάποια φυσική θεραπεία πριν ακολουθήσετε την ινσουλίνη. 

Αλλά, αν ήδη χρησιμοποιείτε ινσουλίνη, μπορείτε να προσπαθήσετε να μειώσετε την ποσότητα της, τονώνοντας την λειτουργία του παγκρέατος.

Επιπλέον, θέλουμε να σας δείξουμε μια φυσική συνταγή που θα απομακρύνει την περίσσεια υγρού και θα ομαλοποιήσει τα επίπεδα σακχάρου του αίματος στο σώμα.