Καλημέρισε τη μοναξιά της...
Φίλη μισητή και παράλληλα αγαπημένη, καρδιακή. Μέσα της δεμένη με συρμάτινη κλωστή.
Δε ζήτησε ποτέ πολλά. Μια αγάπη σαν των βιβλίων. Δυνατή και με χαρούμενο τέλος. Με ένα παιδί…
Μα όταν ήρθε η ώρα, το αρνήθηκε, το φοβήθηκε. Αμφισβήτησε τις δυνάμεις της, την αγάπη.
Έκαψε μόνη τα βιβλία. Σημάδεψε το αύριο με χρώμα σταχτί, γκρι.
Μακάρι να ήταν μαύρο. Το γκρι είναι άψυχο. Γκρίζα ζώνη, αδιάφορη, ατελέσφορη.
Κι η αίσθηση του φαύλου κύκλου.
Κάθε τέλος και μια αρχή. Κάθε νέα αρχή κι ένα τέλος.
Με ένα κομμάτι της λιγότερο. Έχασε πια το λογαριασμό .Έπαψε να μετρά. Δεν ξέρει πόσα μένουν.
Άραγε σε πόσα κομμάτια μπορεί κανείς να τεμαχίσει την ψυχή του;