Η σκέψη, (όπως έχει ήδη ειπωθεί), λειτουργεί με τη σύλληψη ενεργειών, ανάλογων των συναισθημάτων που έχουμε, εξαιτίας (κυρίως), ωθήσεων – τάσεων του υλικού μας σώματος. Επειδή δηλαδή το υλικό σώμα πάντα «κάτι θέλει», «οι επιθυμίες του» είναι και ο κύριος υπεύθυνος τελικά των συναισθημάτων μας, που θα έλξουν και τις αντίστοιχες σκέψεις.
Ωραία ακούγονται όλα αυτά, και δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα, αν όλη αυτή τη λειτουργία στεκόμασταν να την αναγνωρίσουμε, και να αντιληφθούμε πως πέρα απ’ όλο αυτό το μηχανισμό, (που λειτουργεί ερήμην μας και ακαριαία), εμείς, έχουμε την ικανότητα, (ή την επιλογή), «να διαλέγουμε», ή να επιλέγουμε, το αν θα προβούμε στην πράξη προς κάλυψη αυτών των επιθυμιών. Αντίθετα, ο μηχανισμός αυτός ορίζει την ψυχοσύνθεση μας, το μπλέξιμο μας σε καταστάσεις που εξακολουθούμε να συντηρούμε όλη μας τη ζωή, και εν τέλη, στη δυστυχία μας…