Ακραία Φτώχεια: Οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί πλουσιότεροι

Ενώ μπαίνουμε σε γιορτινό πνεύμα και όλοι ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα, το παρακάτω άρθρο ίσως να είναι άτοπο και άκαιρο καθώς θα μιλήσουμε για την φτώχεια. Θα δούμε πώς ο κόσμος τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει να μειώνει κάθε εβδομάδα τους ανθρώπους που ζουν σε συνθήκες ακραίας φιτώχειας και πώς μέχρι το 2030 θα υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που θα ζουν σε συνθήκες ευημερίας παρά φτώχειας. Σε αντίθεση με τα περισσότερα άρθρα που ασχολούνται με αυτά τα θέματα εμείς, θα καταρρίψουμε τις διάφορες συναισθηματικές ατάκες – κορόνες τύπου «οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι» και θα προσπαθήσουμε να απεμπολήσουμε το ενοχικό σύνδρομο του δυτικού ανθρώπου που έχει πειστεί ότι φταίει για όλα τα πάνδεινα που τραβάνε κάποιοι «άτυχοι» σε κάποια μέρη του κόσμου.

Ορισμός της αρκαίας Φτώχειας

Για να μπούμε στο θέμα μας, θα πρέπει να δώσουμε κάποιους βασικούς ορισμούς σχετικά με την έννοια της ακραίας φτώχειας. Η Παγκόσμια Τράπεζα αποτελεί την κύρια πηγή ενημέρωσης για την ακραία φτώχεια και έχει θέσει το Όριο της ακραίας φτώχειας μέσω της Διεθνής Γραμμής Φτώχειας. Το όριο της ακραίας φτώχειας αναθεωρήθηκε το 2015, πλέον ένα άτομο θεωρείται ότι βρίσκεται σε ακραία φτώχεια αν ζει με λιγότερο από 1,90 διεθνή δολάρια (int .- $) την ημέρα. Αυτή η μέτρηση της φτώχειας βασίζεται στη χρηματική αξία της κατανάλωσης ενός ατόμου. Από την άλλη πλευρά, τα μέτρα για τα εισοδήματα χρησιμοποιούνται μόνο για χώρες στις οποίες δεν υπάρχουν αξιόπιστα μέτρα κατανάλωσης. Μια βασική δυσκολία στη μέτρηση της παγκόσμιας φτώχειας είναι ότι τα επίπεδα τιμών είναι πολύ διαφορετικά σε διάφορες χώρες. Για το λόγο αυτό, δεν αρκεί η απλή μετατροπή των επιπέδων κατανάλωσης των ανθρώπων που βρίσκονται σε διαφορετικές χώρες μέσω της συναλλαγματική ισοτιμίας της αγοράς. Είναι επιπλέον απαραίτητο να προσδιοριστούν και στην συνεχεία να προσαρμοστούν οι διαφορές μεταξύ αγοραίας δύναμης μεταξύ των χωρών και των νομισμάτων τους. Αυτό γίνεται μέσω προσαρμογών της ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης Purchasing Power Parity (ΡΡΡ). Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η Διεθνής Γραμμή Φτώχειας είναι εξαιρετικά χαμηλή. Η εστίαση στην ακραία φτώχεια είναι σημαντική ακριβώς επειδή συλλαμβάνει όσους έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη. Ωστόσο, είναι επίσης σημαντικό να επισημανθεί ότι οι συνθήκες διαβίωσης πολύ πάνω από τη Διεθνή Γραμμή Φτώχειας εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται από φτώχεια και κακουχίες. Η φτώχεια είναι μια έννοια που συνδέεται εγγενώς με την ευημερία – και υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους κάποιος μπορεί να προσπαθήσει να μετρήσει την ευημερία. Εμείς θα επικεντρωθούμε κυρίως στη φτώχεια, όπως μετράται από την «νομισματική» κατανάλωση και το εισόδημα, ακολουθώντας την προσέγγιση που χρησιμοποιεί η Παγκόσμια Τράπεζα. 

Τα 9 είδη του μεθυσμένου

Όταν σουρώνεις, μεταμορφώνεσαι άραγε σε Dr Jekyll ή Mr Hyde; Ή μήπως σε... κοκκινοσκουφίτσα;

Ο τρελός είδε τον μεθυσμένο και τον φοβήθηκε, λέει ο λαός, και μάλλον έπραξε πολύ καλά!Δεν είναι μόνο η αίσθηση ισορροπίας που χάνεις ή η δυσκολία στην ομιλία, είναι και μια σειρά ακόμα από χαρακτηριστικά που σε μεταμορφώνουν σε άλλο άνθρωπο. Καλό ή κακό, θα το κρίνει η ιστορία (και η παρέα φυσικά!).

Υπάρχουν ωστόσο 9 είδη «σουρωμένης» προσωπικότητας, που αντανακλούν βέβαια τη νηφάλια καταπιεσμένη ψυχοσύνθεση, στα οποία εντάσσεται κάθε μεθυσμένη συμπεριφορά. Εσύ τι τύπος είσαι τελικά;

Νο 1 - Το χάλι το μαύρο

Ποιος είναι: Αυτός που μόλις τα «τσούξει» θα κλάψει, θα γελάσει, θα λιποθυμήσει, θα σε απειλήσει, θα απειλήσει άψυχα αντικείμενα, θα προσπαθήσει να το κάνει με τα άψυχα αντικείμενα, θα κάνει ρημαδιό το μαγαζί, θα αναστατώσει τη γειτονιά... και την επόμενη μέρα θα σε πάρει να σου πει «συγνώμη για τη χθεσινή αναστάτωση»...Πώς τον αναγνωρίζεις: Πλάκα κάνεις; Πώς δεν τον αναγνωρίζεις θα ήταν πιο εύκολο να περιγραφεί...

Νο 2 - Ο «αγαπούλας»

Ποιος είναι: Το φιλαράκι που μόλις τα κοπανήσει αρχίζει τις εξομολογήσεις για το πόσο καλός φίλος είσαι, πόσο σ' αγαπά, πόσο τυχερός είναι που σε έχει στη ζωή του...Πώς τον αναγνωρίζεις: Από το παρατεταμένο «σ' αγαπώ»! Και ναι, είναι άτομο του ίδιου φύλου...

Νο 3 - Ο αυτοκαταστροφικός

Ποιος είναι: Αυτός που θα πιει τα άντερά του ξέροντας ότι δεν το αντέχει, θα φάει πολύ, θα καπνίσει πολύ και θα φλερτάρει» πολύ. Ναι, είναι ακόμα παιδί μέσα του...Πώς τον αναγνωρίζεις: Από τις βρισιές σε άψυχα αντικείμενα (αυτά του φταίνε σήμερα)...

Νο 4 - Ο ερωτύλος

Ποιος είναι: Αυτός που αποφάσισε ότι θέλει να κάνει τα πάντα, με όποιον να 'ναι, επιτόπου...Πώς τον αναγνωρίζεις: Είναι ο τύπος με το μαυρισμένο μάτι που την «έπεσε» στην τύπισσα του «κτήνους» και τώρα την πέφτει στη δικιά σου...

Ὑπεύθυνοι κάθε «τύχης» ἢ «ἀτυχίας» μας…

Οἱ περισσότεροι συνάνθρωποί μας πιστεύουν πὼς ἡ τύχη καὶ ἡ ἀτυχία τοὺς συντροφεύουν, κατὰ περίπτωσιν. 

Αὐτοὶ οἱ συνάνθρωποί μας εἶναι ποὺ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους ἐξηρτημένους ἀπὸ τὶς ἐξωτερικὲς συνθῆκες καί, μονίμως, καταδεικνύουν κάτι ἢ κάποιον, ἔξω ἀπὸ αὐτούς, ποὺ εὐθύνεται γιὰ τὰ κακὰ ἢ τὰ καλὰ τῆς ζωῆς τους. 

Μποροῦν μάλιστα νὰ ἀποδείξουν, βάσει ἐπαναλαμβανομένων «συμπτώσεων» τὸ ἐὰν εἶναι ἤ ὄχι τυχεροί!

Καὶ θὰ ἦταν ἔτσι, ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν ἀποδείξεις, ὄχι μεμονωμένες ἢ κατ’  ἐξαίρεσιν, γιὰ τὸ ἀντίθετον. 

Διότι αὐτὸ μποροῦν νὰ τὸ ἀνατρέψουν μόνον ὅσοι συνειδητοποιοῦν πὼς ἀνατρέπεται.

Μποροῦμε; Καί πῶς;

Σ’ αγαπάω, γαμώτο, κι ας γεράσαμε. Σ’ αγαπάω κι ας μη σε χωνεύω πάντα

Σε κοιτώ και πια δε σε γνωρίζω. Εσύ είσαι;

Εσύ είσαι ο άντρας που ονομάτισα κάποτε άλλο μου μισό; Κι αν ναι, γιατί τώρα νιώθω εγώ μισή, χωρίς εσένα;
Τι πήγε λάθος;
Τι κάναμε στραβά και χάσαμε αυτό που είχαμε;
Πια με ενοχλεί να με κρατάς από το χέρι ενώ κάποτε το λάτρευα. Μου έλειπε να μη νιώθω τη ζεστασιά σου.
Μου προκαλεί δυσφορία πλέον.
Μάλλον άλλαξε ο τρόπος που σε κοιτώ γιατί όλα σού τα βρίσκω στραβά πια. Δε θέλω, αλλά γίνεται.
Προφανώς και δεν είσαι όλος κουσούρια κι ας σε βλέπω έτσι πια.
Και κάτι στο βλέμμα σου μου λέει ότι κι εσύ κάπως έτσι με βλέπεις.
Φταίνε τα χρόνια που πέρασαν;

Για τους ανθρώπους που δεν σας σέβονται το μόνο πράγμα που αξίζουν είναι η απομάκρυνσή σας

Οι καταστάσεις και οι άνθρωποι που σας πληγώνουν μπορούν να σας αλλάξουν και να σας απομακρύνουν από τον πραγματικό σας εαυτό: ένα δυνατό, τολμηρό και ελεύθερο άνθρωπο που αξίζει να είναι ευτυχισμένος.

Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι εύκολο να ξεφύγουμε από κάτι συναισθηματικά επιζήμιο από τη μια μέρα στην άλλη.

Τις περισσότερες φορές όταν θέλουμε να ξεφύγουμε από κάτι, συνήθως αναφερόμαστε σε μια σωματική απειλή – ένα μαχαίρι ή ένα σκοτεινό και απομονωμένο δρομάκι… ο εγκέφαλός μας είναι προγραμματισμένος, κατά μια έννοια, έτσι ώστε να αναγνωρίζει άμεσα τέτοιες απειλές και να προωθεί την αντίδραση: επίθεση ή υποχώρηση.

Ωστόσο, υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο συμφωνούμε όλοι: δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε το ίδιο εύκολα όλες τις επιβλαβείς καταστάσεις και μάλιστα μπορεί να μας είναι ακόμη πιο δύσκολο να πείσουμε τον εαυτό μας ότι πρέπει να ξεφύγουμε από αυτές.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Τι γίνεται όταν, για παράδειγμα, το άτομο που σας πληγώνει είναι μέλος της οικογένειάς σας ή ο σύντροφός σας;

Οι άνθρωποι που σας πληγώνουν, δεν σας αξίζουν

«Οι άνθρωποι που σας πληγώνουν, δεν σας αξίζουν». Πάντα η θεωρία είναι πολύ πιο εύκολη από την πράξη. Ξέρετε βαθιά μέσα σας ότι το άτομο που καταστρέφει την αυτοεκτίμησή σας και δεν σας σέβεται, δεν σας αγαπά πραγματικά… αλλά πώς μπορείτε να πιέσετε τον εαυτό σας να το αποδεχτεί αυτό; Και πώς πρέπει να αντιδράσετε;

Οι άνθρωποι που πληγώνουν τους άλλους, ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους

Όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους που πληγώνουν άλλους, πιθανότατα το πρώτο πράγμα που σκέφτεστε είναι η σωματική βία.

Μυστηριώδη γεωγλυφικά στο βόρειο Καζακστάν

Η NASA είναι γνωστή για την επίλυση τα μυστηρίων του διαστήματος, εκατομμύρια μίλια από τον πλανήτη μας. Τα τελευταία χρόνια όμως ασχολείται και με κάποιους πολύ περίεργους και πολύ παλιούς σχηματισμούς στο βόρειο Καζακστάν και δεν μπορεί να βρει λύση! 

Αυτοί οι τεράστιοι σχηματισμοί που ονομάζονται Steppe Geoglyphs, ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά το 2007 μέσω του Google Earth από τον Dmitriy Dey, ερασιτέχνη αρχαιολόγο. Από τότε, ο Dey βρήκε περίπου 260 από αυτά τα χερσαία σχέδια, τα οποία μοιάζουν κάπως με αγρογλυφικά, αλλά είναι πολύ πιο παράξενα. 

Οι αρχαιολόγοι δεν ξέρουν τι είναι ή που τα κατασκεύασαν, αλλά εκτιμούν ότι το παλαιότερο είναι ηλικίας 8.000 χρόνων.Η έρευνα του Dey ήταν αρκετά πειστική ώστε να κάνει τη NASA να τον βοηθήσει να καταλάβει τι είναι αυτά τα πράγματα. Τα Steppe Geoglyphs φαίνεται να είναι φτιαγμένα από ανθρώπινο χέρι και το σχήμα τους, παρότι κατά βάση κυκλικό, διαφέρει. 

Ένας άλλος, ο Ushtogaysky όπως τον ονόμασαν, έχει την τεράστια έκταση των 810.000 τετραγωνικών ενώ στο κέντρο του δεσπόζει ένα μεγάλο X! Το πιο περίεργο από όλα όμως, είναι ένα σχήμα που μοιάζει αρκετά με μια σβάστικα (ο αγκυλωτός σταυρός άλλωστε ήταν ένα δημοφιλές σύμβολο χιλιάδες χρόνια πριν οι Ναζί και οι νεοναζί το οικειοποιηθούν). Χιλιάδες χρόνια πριν, η βόρεια περιοχή του Καζακστάν προσέφερε ένα πλούσιο μέρος κυνηγιού για νομαδικές φυλές της Λίθινης Εποχής. 

Προσεχώς ...

Δευτέρα 18/12 και στις 08:30 η Νέα Σελήνη στο ζώδιο του Τοξότη σηματοδοτεί την έναρξη ενός καινούριου κύκλου 28 ημερών όπου μπορείς να κοιτάξεις σκηνές του άμεσου μέλλοντος, αν και εφόσον το επιλέξεις. 

Οι ενέργειες που θα συγκλίνουν στην διάρκεια αυτής της περιόδου δεν έχουν προηγούμενο καθώς, όχι μόνο σηματοδοτούν το πέρασμά μας στην 2η φάση του 9ετούς κύκλου που θ`αλλάξει τον ρου της ιστορίας, αλλά εκδηλώνουν σαφή μηνύματα για το σημείο που βρισκόμαστε και το σημείο που σύντομα θα βρεθούμε.

Όπως ειπώθηκε σε προηγούμενες αναρτήσεις, η 2η φάση που ξεκινάει τώρα αφορά στο στάδιο της υλοποίησης ιδεών και εμπνεύσεων άμεσα συνδεδεμένων με το Ψυχικό μας Πρόγραμμα και την Αποστολή μας που περιμέναμε αιώνες το σύνθημα για την εκκίνησή της.

Το σύνθημα ακούγεται ήδη μέσα από την σύγκλιση των ενεργειών που κατέρχονται στη Γαία και μεταμορφώνουν σταδιακά το συχνοτικό πρότυπο των σωμάτων κάθε μορφής ζωής που έχει την δυνατότητα ν`αναβαθμιστεί.

Λίγο-πολύ, όλοι νιώθουμε το κάλεσμα της αλλαγής και ο καθένας το αποδέχεται στον βαθμό που έχει καλλιεργήσει το μυαλό του με ανώτερες ιδέες από τις παρωχημένες που το παλιό σύστημα τον είχε προγραμματίσει. Αν το μυαλό είναι δεκτικό, τότε η Καρδιά αφυπνίζεται ραγδαία και μια καινούρια ποιότητα κατακλύζει τον άνθρωπο, επαναπροσδιορίζοντάς τον σε όλα τα επίπεδα και τις εκφάνσεις της ζωής του. Όσο πιο πολύ ο άνθρωπος τολμάει να βαδίσει στο μονοπάτι που ξετυλίγεται μέσα του και αναπόφευκτα εμπρός του, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από το παρελθόν του και ανοίγει τα πανιά του προς ένα ένα μέλλον που ούτε στην πιο τρελή του φαντασία δεν είχε εμφανιστεί ως δυνατότητα.

   

Έτσι, στην διάρκεια των 28 επόμενων ημερών, μπορείς αν το επιλέξεις να συντονιστείς με τις κατερχόμενες ενέργειες και να διαπιστώσεις πού σε οδηγούν, τι είδους κατανόηση σου προσφέρουν και σε ποια βιωματική εμπειρία σε τοποθετούν.

Η Γαλλική Ανταρκτική

   Μετά την ανακάλυψη της Βραζιλίας το 1500, οι Πορτογάλοι, αν και είχαν αποκτήσει πλέον τα δικά τους εδάφη στον Νέο Κόσμο, συνέχισαν να έχουν στραμμένο το ενδιαφέρον τους στις αποικίες τους στην Ασία, αφού το Ασιατικό εμπόριο στο οποίο μονοπωλούσαν ήταν κατά πολύ περισσότερο κερδοφόρο. Καθώς τα πορτογαλικά εδάφη του Νέου Κόσμου βρίσκονταν σε δεύτερη μοίρα από τους ίδιους τους Πορτογάλους, τα πλοία των Γάλλων έβρισκαν τις ακτές ελεύθερες ώστε να φορτώνουν κορμούς από το περίφημο δέντρο Μπρασίλ. Το 1529, ο Βασιλιάς της Πορτογαλίας Ιωάννης ο Τρίτος, προκειμένου να εξερευνηθεί και να κατοικηθεί η χώρα από Πορτογάλους, την μοιράζει σε Καπιτανίες, ορίζοντας ως Κυβερνήτες διάφορους Πορτογάλους ευγενείς. Στην συνέχεια, θα αρχίσει και η δημιουργία των πρώτων εμπορικών οικισμών. Κατά το διάστημα αυτό, ο Βασιλιάς της Γαλλίας Ερρίκος ο Δεύτερος, αποφάσισε να εγκρίνει το αίτημα του ευγενούς Γκασπάρ ντε Κολινί για την δημιουργία μιας Γαλλικής αποικίας στην Νότια Αμερική, ονομάζοντας την Γαλλική Ανταρκτική (France Antarctique) η οποία θα λειτουργούσε και σαν εμπορική βάση για την εξαγωγή του ξύλου Μπρασίλ. 

Νικολά Ντουράντ ντε Βιλεγκενιόν

  Ο Κολινί, ανέθεσε την αποστολή στον Γάλλο φίλο του Νικολά Ντουράντ ντε Βιλεγκενιόν, Ιππότη του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη, το οποίο τάγμα, μετά την Άλωση της Ρόδου το 1521 από τους Οθωμανούς, είχε πλέον μετεγκατασταθεί στην Μάλτα. Ο Βιλεγκενιόν, με δύο πλοία και εξακόσιους οπλίτες και αποίκους, από τους οποίους οι περισσότεροι υποστήριζαν τις θεωρίες του Καλβίνου που διώκονταν από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, απέπλευσε από την Γαλλία και έφτασε στον Κόλπο της Γκουαναμπάρα όπου και αποβιβάστηκε στο μικρό νησί που σήμερα βρίσκεται μπροστά από την πόλη του Ρίο ντε Τζάνειρο και φέρει το όνομα του (Ilha de Villegagnon). Εκεί, δημιούργησε την αποικία της Γαλλικής Ανταρκτικής, οχυρώνοντας την με ένα φρούριο το οποίο ονόμασε Κολινί, προς τιμή του Γκασπάρ ντε Κολινί. Ο Βιλεγκενιόν, άρχισε να αποκτά φιλικές σχέσεις με τους ιθαγενείς ώστε να δημιουργήσει συμμαχία μαζί τους για τις αναμενόμενες επιθέσεις των Πορτογάλων. Καθώς οι Πορτογάλοι δεν είχαν ακόμη αντιληφθεί την αποικία των Γάλλων, αποφάσισε να επεκτείνει την αποικία, ζητώντας από τον Γάλλο Βασιλιά, τον Κολινί αλλά και από τον ίδιο τον Καλβίνο, να στείλουν περισσότερους Καλβινιστές οι οποίοι αναζητούσαν καταφύγιο από την εχθρότητα των Ρωμαιοκαθολικών. Ο Βασιλιάς ανταποκρίθηκε θετικά, παραχωρώντας τρία πλοία ώστε να φτάσουν στην αποικία τριακόσιοι ακόμη άποικοι. Με την άφιξη των νέων αποίκων, άρχισαν οι διαμάχες μεταξύ των Καλβινιστών και των Καθολικών κάτι που ώθησε τον απογοητευμένο Βιλεγκενιόν, να αναθέσει το 1558 την διακυβέρνηση της αποικίας στον ανιψιό του και να αναχωρήσει για την Γαλλία με σκοπό να φέρει περισσότερα πλοία και αποίκους. 

Πότε προλάβαμε να γίνουμε τόσο μονόχνοτοι;

MΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Μεγάλωσα σε χωριό, όπως και πολλοί από εσάς. Σε ένα από αυτά τα χωριά όπου οι γειτόνισσες μιλούσαν η μία στην άλλη από το μπαλκόνι ή την αυλή τους, που το μεσημέρι πήγαιναν ένα πιάτο φαγητό «απέναντι» ή «δίπλα», ώστε στα τραπέζια όλων να συναντηθούν οι μυρωδιές που στη διάρκεια του πρωινού πλημμύριζαν τη γειτονιά. Η πόρτα του σπιτιού μας έκλεινε μόνο για να αφήσει έξω το κρύο, τη βροχή, τον αέρα. Έμενε ανοιχτή, όχι φυσικά γιατί τότε δεν υπήρχαν κλέφτες (ναι, κάποιοι θα σκεφτείτε και μετανάστες), αλλά επειδή όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι στο «κονάκι» μας, όπως και σε όλα τα σπίτια των γειτόνων και συχωριανών. Το ίδιο, μαθαίνω, συνέβαινε και σε πολλές γειτονιές της Αθήνας και ανάλογες αναμνήσεις από την παιδική τους ηλικία ομορφαίνουν τις θύμησες πολλών φίλων. Και σήμερα; Τι συμβαίνει σήμερα;

Οι συνθήκες ζωής, ναι, άλλαξαν. Η ανασφάλεια και ο φόβος για μια παράνομη εισβολή στο σπίτι μας είναι δικαιολογημένα από τα στοιχεία της εγκληματικότητας, εξ ου και όλες οι πόρτες είναι πια βαριές και διπλο-τριπλοκλειδωμένες. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το σπίτι, από χώρος συγκέντρωσης της οικογένειας, των συγγενών, των φίλων, των γειτόνων, έχει μετατραπεί σε ένα οχυρό της ιδιωτικότητάς μας. Ακούω ανθρώπους να αναφέρονται στο σπίτι τους περίπου με τη μυστικότητα που θα περίμενε κανείς να εμπνεύσει ένα... άβατο. Απρόσιτο, απροσπέλαστο, ιερό καταφύγιο, προστατευμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα, τις «μιαρές» ανάσες και τη θορυβώδη παρουσία των άλλων, έχει ήδη γίνει ή πορεύεται να γίνει το σπίτι μας. Ίσως είναι μια ανάγκη και αυτό, με δεδομένες τις συνθήκες της καθημερινότητας, όπου τον ρυθμό δίνουν το άγχος, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, οι βίαιες παρεμβάσεις και η ανατροπή όλων των δεδομένων. Είναι εκατομμύρια οι άνθρωποι που αισθάνονται εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι «εκεί έξω» και ίσως είναι απλώς λογικό να αναζητούν προστασία και ασφάλεια μέσα στο «βασίλειο» του διαμερίσματός τους. Όταν δεν μπορούν ή έστω δυσκολεύονται να ελέγξουν οτιδήποτε άλλο, μάλλον δεν είναι τόσο περίεργο που προσπαθούν να περιφρουρήσουν τα ενδότερα του οίκου τους.

Συγχώρα με, αγάπη μου - Τάσος Λειβαδίτης

Ἤξερες νὰ δίνεσαι ἀγάπη μου...

Δινόσουνα ὁλάκερη
καὶ δὲν κράταγες γιὰ τὸν ἑαυτό σου
παρὰ μόνο τὴν ἔγνοια
ἂν ὁλάκερη ἔχεις δοθεῖ...
Ὅλα μπορούσανε νὰ γίνουνε
στὸν κόσμο ἀγάπη μου
τότε πού μου χαμογελοῦσες...

Γιατί πρὶν μπεῖς ἀκόμα στὴ ζωή μου
εἶχες πολὺ ζήσει μέσα στὰ ὄνειρά μου
ἀγαπημένη μου..
Μὰ καὶ τί νὰ πεῖ κανείς...

Ὅταν ὁ κόσμος εἶναι τόσο φωτεινὸς
καὶ τὰ μάτια σου τόσο μεγάλα...

Στὴν πιὸ μικρὴ στιγμὴ μαζί σου
ἔζησα ὅλη τη ζωή...

Θὰ ξαναβρεθοῦμε μία μέρα
καὶ τότε ὅλα τὰ βράδια
κι ὅλα τὰ τραγούδια θάναι δικά μας...

Θάθελα νὰ φωνάξω τ'ὀνομά σου,ἀγάπη,
μ' ὅλη μου τὴ δύναμη...

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποῦ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο,
καμιὰ ἐλπίδα νὰ μὴ πεθάνει...

Θέ μου πόσο ἦταν ὄμορφη
σὰν ἕνα φωτισμένο δέντρο
μία παλιὰ νύχτα τῶν Χριστουγέννων
Συχώρα μέ, ἀγάπη μου,
ποῦ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω...

Μισῶ τὰ μάτια μου,
ποῦ πιὰ δὲν καθρεφτίζουν τὸ χαμόγελό σου...

Θὰ σ' ἀκούω σὰν τὸν τυφλὸ ποὺ κλαίει,
ἀκούγοντας μακριὰ τὴ βουὴ μίας μεγάλης γιορτῆς
σ' ἀναζητάω σὰν τὸν τυφλό,
ποῦ ψάχνει νὰ βρεῖ τὸ πόμολο τῆς πόρτας
σ'ἕνα σπίτι που' πιάσε φωτιά,
ἅ, γιὰ νὰ γεννηθεῖς ἐσὺ
κι ἐγὼ γιὰ νὰ σὲ συναντήσω
γὶ αὐτὸ ἔγινε ὁ κόσμος...

Ο παίκτης - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (απόσπασμα)

"Θα προτιμούσα να ζήσω όλη μου τη ζωή σε μια τσερκέζικη σκηνή παρά να προσκυνήσω το γερμανικό είδωλο".

"Ποιο είδωλο;" φώναξε ο στρατηγός που είχε αρχίσει να θυμώνει.

"Το γερμανικό  τρόπο πλουτισμού. Δεν είμαι καιρό εδώ κι όμως έχω παρατηρήσει πράγματα που  κάνουν την ταταρική μου φύση να αγανακτεί. Μα την αλήθεια μακριά από κάτι τέτοιες αρετές! Χτες περπάτησα καμία δεκαριά χιλιόμετρα στα περίχωρα. Λοιπόν είναι ακριβώς όπως στα ηθικοπλαστικά βιβλία, ξέρετε εκείνα τα μικρά εικονογραφημένα βιβλία που κυκλοφορούν στη Γερμανία: όλα τα σπίτια έχουν τον πατέρα τους, έναν υπερβολικά ενάρετο και τίμιο άνθρωπο, τόσο τίμιο που φοβάται κανείς να τον πλησιάσει.

Η γριά κι η αλεπού – Ναζίμ Χικμέτ

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια γριά που ’χε μιαν αγελάδα. Δεν είχε τίποτε’ άλλο η καημενούλα. Το μόνο της βιός ήταν η αγελάδα· πουλούσε το γάλα της και ζούσε. Και κάθε μέρα, σαν τελείωνε το άρμεγμα, άφηνε το αγγειό με το γάλα στην αυλή της κι ύστερα έκανε τις άλλες της δουλειές.

Το ίδιο έκανε και κείνη την ημέρα. Σαν γύρισε όμως να πάρει το αγγειό με το γάλα, τι να δει; Το αγγειό ήτανε άδειο. Κάποιος είχε πιει το γάλα! Τα ’χασε η καημένη η γριά. Την άλλη μέρα πάλι το ίδιο. Και την παράλλη! Έ, ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι της. Κι αποφάσισε να παραμονέψει να δει ποιος ήταν αυτός ο κλέφτης που της έπινε το γάλα. Έτσι κι έκανε. Και κει που παραμόνευε βλέπει μια αλεπού να πλησιάζει το αγγειό. Κι αμέσως να χώνει τη μυτερή της μούρη και να ρουφάει το γάλα σαν τρελή. Δε χάνει κι η γριά καιρό, τρέχει σπίτι της, παίρνει ένα τσεκούρι και δίχως να την πάρει χαμπάρι η αλεπού έρχεται και στέκει πίσω της. Στάθηκε λίγο και προτού τελειώσει η αλεπού το γάλα σηκώνει το τσεκούρι και το κατεβάζει με δύναμη, με τόση δύναμη που κόβει την ουρά της κλέφτρας αλεπούς. 

Η αλεπού, με κομμένη την ουρά, δε λέει να κουνηθεί, μόνο παρακαλάει τη γριά:

–  Γιαγιάκα μου, γιαγιάκα μου, δώσ’ μου πίσω τη ναζιάρα ουρά μου.

–  Όχι, δε θα στη δώσω, της λέει η γριά. Εσύ όταν έπινες το γάλα μου, καλά ήτανε;

–  Γιαγιάκα μου, σε παρακαλώ, δώσ’ μου πίσω την ούρα μου λέει ξανά η αλεπού.

Τότε η  γριά της απαντάει:

– Αν μου δώσεις και συ πίσω το γάλα που ’πιες, τότε θα σου δώσω κι εγώ την ουρά σου.

Χωρίς έρωτα ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει μια χαρά. Ιδίως, αν έχει δοκιμάσει την απάτη, μπορεί να μην αισθά­νεται καθόλου την έλλειψή του. Αλλά χωρίς στοργή τα πράγματα είναι δύσκολα και ο κόσμος άδειος.

Ώρα για το κουκούλι, Γιώργος Ιωάννου

Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι, που ενώ τσουρουφλίζονται μονάχα για στοργή, βρίσκονται διαρκώς μπλεγμένοι μέσα σε ατέλειωτες και φτηνές ερωτικές ιστορίες. 

Φυσικά όλος αυτός ο ζήλος τους πη­γαίνει, κατά κανόνα, χαμένος, κι έρχονται στιγμές που η από­γνωση τους αρπάζει απ’ το λαιμό, και δεν ξέρουν πια τι κάνουν. 

Για να σταματήσουν, πάντως, τους είναι εντελώς αδύνατο. Συνή­θως μάλιστα οι εκλεκτότεροι απ’ αυτούς δικαιολογούνται, βαφτί­ζοντας όλη αυτή τη χυδαιότητα αναζήτηση.

Η αποτυχία τους οφείλεται, νομίζω, στο ότι ακολουθούν τον κοινό προαιώνιο δρόμο. Η απλή λογική βέβαια ισχυρίζεται ότι για να δεθείς πραγματικά μ’ έναν ξένο άνθρωπο πρέπει να τον κατέ­χεις ολότελα, όχι μονάχα στο πνεύμα αλλά και στο σώμα. Γι’ αυτό το λόγο κι ο έρωτας είναι τόσο πρώτος στη γενική εκτίμηση. Παρόλη όμως την ερωτική επίδοση, στον κόσμο επικρατεί φοβερή μοναξιά. Ξέρω εντούτοις πως το απελπιστικό αυτό κενό δεν το αντι­λαμβάνονται όλοι. Οι πιο πολλοί είναι απλώς δυστυχισμένοι.

Γι’ αυτό πιστεύω πως δεν είναι δυνατό, όχι να αγαπηθείς, αλλά ούτε να εκτιμηθείς από ένα πρόσωπο, εάν αρχίσεις απ’ την ερω­τική εμπειρία. Και επίσης, ότι δεν μπορεί με κανένα τρόπο να δια­τηρηθεί χωρίς σκιές η πρώτη στοργή, αν εν τέλει αποβλέψεις στο σώμα. Η στοργή είναι αφάνταστα ανώτερη απ’ τον έρωτα, και, εκ των πραγμάτων, ασυμβίβαστη μ’ αυτόν. Αφήνω πια ότι προσπαθώντας να συνδυάσεις στοργή και έρωτα κλείνεσαι μέσα στο ένα φύλο.

Το πράγμα φαίνεται καθαρά στο γάμο. Συνήθως κανένας απ’ τ’ αντρόγυνο δε βρίσκει και την ψυχική αυτάρκεια μέσα σ’ αυτή τη σχέση. Ακόμα και στην εποχή των ερώτων υπάρχουν οι φίλοι, η κάποια υπόσχεση της στοργής, που για χατίρι τους πολλές φορές θυσιάζονται τα ραντεβού ή και ο ίδιος ο έρωτας. 

Η στοργική όμως σχέση δε θυσιάζεται ποτέ για τον έρωτα, έστω κι αν παραμε­ρίζεται φαινομενικά, ιδίως στις αρχές του. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει μάλλον ζήτημα χρόνου, και όχι πραγματικής εξαλείψεως.

Μάρω Βαμβουνάκη: Η σαρωτική εφηβεία της μέσης ηλικίας ή αλλιώς τα χαμένα όνειρα που «επιστρέφουν και ζητούν εκδίκηση»

Επειδή ο άνθρωπος ρέπει στην αμεριμνησία και τη νωθρότητα, συνεχώς αναβάλλει τις σοβαρές αποφάσεις του, τις βαθιές τίμιες εκτιμήσεις του, την αυτοκριτική και τους απολογισμούς του, για τότε που δε γίνεται πια να τις απωθήσει. Γιατί έρχεται ένας καιρός, ευτυχώς, που οι εκτιμήσεις τούτες, οι απολογισμοί, οι αυτοκριτι­κές, δεν αναβάλλονται: Δεν πάει άλλο!

Μια τέτοια κρίσιμη χρονική καμπή είναι και για τη ζωή μιας γυναίκας η μέση ηλικία. Η καμπή τού «δεν πάει άλλο», του «τώρα ή ποτέ». Για να ακολουθήσει η επι­κίνδυνη όσο και εσφαλμένη εγκατάλειψη στο «ποτέ…» Όλα συνηγορούν σ’ αυτά τα επώδυνα αισθήματα. Τα παιδιά ενηλικιώνονται και αυτονομούνται. Φεύγουν από το σπίτι για σπουδές, για τους δικούς τους έρωτες, για τις δικές τους παρέες, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις συμβουλές της, τη φροντίδα της, τα παράπονα της, τις απειλές της. Φεύγουν με τρόπο ήπιο ή με τρόπο εμπόλε­μο και εκρηκτικό, ανάλογα- όμως φεύγουν.

Οι γονείς της, νεκροί ή γερασμένοι, δεν έχουν πια την ισχύ να επη­ρεάζουν μυαλό και αισθήματα όπως παλιά. Ο σύζυγος, συχνά, δεν είναι ο άντρας που ερωτεύτηκε. Δοσμένος τώρα στα δικά του μονοπάτια, μπερδεμένος στον δικό του ψυχολογικό χάρτη, έχει γίνει με τον καιρό ένας αδελ­φός, ένας συγκάτοικος, ένα παθητικό κουτί παραπό­νων, ένας αποφασισμένος αντίπαλος, ένας ξένος. Την εγκατέλειψε ίσως από χρόνια, είτε συναισθηματικά εί­τε και συνολικά, και τον εγκατέλειψε κι αυτή. Οι φίλοι, είτε χαμένοι σε άλλες επιλογές είτε πληκτικά δεδομένοι, δεν μπορούν να βοηθήσουν. Ζουν τα δικά τους βάσανα.

Αυτό Είναι το Πρώτο Υποβρύχιο Εστιατόριο της Ευρώπης

Ντουμπάι, Μαλδίβες, Φλόριντα - τα υποβρύχια εστιατόρια βρίσκονται συνήθως σε εξωτικούς προορισμούς, ωστόσο ένα χωριό στο νοτιότερο άκρο της Νορβηγίας έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα.

Το «Under» ετοιμάζεται να ανοίξει τις πόρτες του για τους επισκέπτες το 2019. Πρόκειται για μια τσιμεντένια κατασκευή που βρίσκεται η μισή μέσα στη θάλασσα και η άλλη μισή έξω από αυτήν. Σχεδιασμένο από το Νορβηγικό αρχιτεκτονικό γραφείο «Snohetta» το εν λόγω εστιατόριο θα φαίνεται μισοβυθισμένο και θα παραπέμπει σε περισκόπιο και βυθισμένο πλοίο.

Όψη του εστιατορίου πάνω από τη θάλασσα.

«Θέλουμε να είναι μια συναρπαστική εμπειρία, αλλά ο κόσμο πρέπει ταυτόχρονα να νιώθει ασφάλεια όταν κάθεται εκεί κάτω» λέει ο Rune Grasdal, ο βασικός αρχιτέκτονας του σχεδιασμού.

ένας πανέξυπνος τρόπος να καθαρίζουμε το ρόδι και να πέρνουμε το χυμό του!!!

ας δούμε πόσο εύκολα μπορούμε να καθαρίσουμε ένα ρόδι αλλά και να πάρουμε το χυμό του!!!

«Βομβαρδισμοί των Χριστουγέννων» (1972). Ανηλεής βομβαρδισμός του Βιετνάμ από τις ΗΠΑ. Ο πόλεμος σε νούμερα. 70 φωτογραφίες.

Ο πόλεμος του Βιετνάμ σε νούμερα

Κείμενα - Επιμέλεια: Χρήστος Ζουλιάτης

Η μεγαλύτερη ήττα των ΗΠΑ, όχι, δεν ήταν στο Περλ Χάρμπορ της Χαβάης (1941), ήταν η ταπεινωτική ήττα στο Βιετνάμ, από ένα λαό ασύγκριτα μικρότερο, τόσο σε έμψυχο όσο και σε άψυχο υλικό. Η αναμέτρηση ήταν σκληρή, οι μεν ήθελαν την επικυριαρχία σε ολόκληρη την Ινδοκίνα και προπαντός να μην πέσει το Βιετνάμ στα χέρια των κόκκινων κομμουνιστών, οι δε μάχονταν για να μη γίνουν προτεκτοράτο και σκλάβοι των ΗΠΑ. Μάχονταν για να μη γίνει και το Βόρειο Βιετνάμ ένα απέραντο πορνείο και εμπόριο ναρκωτικών. Μάχονταν ακόμα για την εθνική τους αξιοπρέπεια και να ενωθούν σε ένα κράτος, μετά την ήττα των Γάλλων το 1954, που η διάσκεψη της Γενεύης, οδήγησε στον διαχωρισμό του Βιετνάμ, σε Βόρειο με την ονομασία Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ και στο Νότιο Βιετνάμ.

Τέτοια εποχή, ήταν το 1972, οι Αμερικανοί εξαπέλυσαν ένα σφοδρό κύμα βομβαρδισμών, γνωρίζοντας πως τα ψωμιά τους τελείωναν και έπρεπε να καταναλώσουν τα πολεμικά προϊόντα των βιομηχανιών τους και έσπειραν εκατοντάδες τόνους βομβών και βόμβες ναπάλμ, εξαφανίζοντας χωριά με χιλιάδες νεκρούς, όπως η σφαγή του Mai Lai, αφήνοντας καμένη γη. Σύμφωνα με τον γνωστό μας Τζον Κέρι, βετεράνο τότε και κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, οι «Αμερικανοί στρατιώτες βίασαν, έκοψαν αυτιά, αποκεφάλισαν, τύλιξαν καλώδια σε γεννητικά όργανα». Βέβαια, αν έβγαινε πρόεδρος των ΗΠΑ τα ίδια θα έκανε κι αυτός σαν τον Τζόνσον, τον Νίξον και τους νεότερους Κλίντον, Μπους και Ομπάμα.
Οι συγκρούσεις εντάθηκαν τον Δεκέμβριο του 1972, όταν ο Νίξον εξαπέλυσε μία σειρά αεροπορικών βομβαρδισμών εναντίον στόχων σε μεγάλες πόλεις στο Β. Βιετνάμ. Αυτές οι επιθέσεις, γνωστές σαν «Βομβαρδισμοί των Χριστουγέννων», καταδικάστηκαν άμεσα από την διεθνή κοινότητα και οδήγησαν τον Νίξον στην αναθεώρηση της τακτικής των διαπραγματεύσεων. Η υπόθεση πόλεμος στο Βιετνάμ έπρεπε να κλείσει οριστικά γιατί είχε τεράστιο πολιτικό και οικονομικό κόστος για τις ΗΠΑ. Στις 23 Ιανουαρίου 1973 μονογράφτηκε το τελικό προσχέδιο της συμφωνίας ειρήνης τερματίζοντας τις εχθροπραξίες μεταξύ ΗΠΑ και Β. Βιετνάμ. Η συμφωνία ειρήνης του Παρισιού δεν τερμάτισε τις συγκρούσεις στην περιοχή καθώς το καθεστώς της Σαϊγκόν συνέχισε να μάχεται τις δυνάμεις του Ανόι.

Το 1975 ο τελευταίος αμερικάνος στρατιώτης αποχωρούσε, κακήν κακώς, από το Βιετνάμ καθώς στις 30 Απριλίου 1975 καταλαμβάνεται η Σαϊγκόν.

Ο αποφευκτικός άνθρωπος

Ο άνθρωπος ο οποίος σχετίζεται επιφανειακά με τους άλλους, ο οποίος αισθάνεται ότι είναι καλύτερα μόνος του ή ότι δεν έχει και τόσο ανάγκη τους άλλους είναι μια φιγούρα που συχνά συναντάμε στις αφηγήσεις των ανθρώπων. Μια μερίδα των σύγχρονων ανθρώπων ζει σε ένα κλίμα στενής εξατομίκευσης για λόγους που διαμορφώθηκαν πολύ νωρίς στη ζωή τους και εγγράφηκαν ανεξίτηλα στο ρεπερτόριο συμπεριφορών και συναισθημάτων τους.

Δημιουργία συναισθηματικού δεσμού (attachmenttheory - Bowlby)

Ο άνθρωπος σε αντίθεση με τα άλλα θηλαστικά είναι ο μοναδικός που σαν «μικρό» περνάει μια μακρόχρονη περίοδο αδυναμίας και σωματικής εξάρτησης από κάποιον άλλο, συνήθως τη μητέρα του. Όπως και όλα τα «μικρά» είναι αδύνατο να επιβιώσει αν είναι απομονωμένος, γι’ αυτό περνάει αρκετούς μήνες εμφωλεύοντας στην αγκαλιά της.

Το μωρό αυτή την περίοδο αισθάνεται ότι η δυνατότητα της ύπαρξής του δεν βρίσκεται στον έλεγχο ή στη δική του δράση. Του δημιουργούνται καταστάσεις στις οποίες δεν μπορεί να κυριαρχήσει, ούτε να τις καταπνίξει. Καταστάσεις που εκκινούν από την ικανοποίηση των αναγκών του (πείνα, δίψα, υγιεινή κλπ) και του προκαλούν αισθήματα πόνου, άγχους ή και απειλής. Το ίδιο δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να ανακουφιστεί πέρα από το να αναπτύξει συμβολικές κινήσεις εν είδει γλώσσας, όπως η κραυγή και το κλάμα, για να ενεργοποιήσει την αντίδραση κάποιου άλλου στο περιβάλλον του.

Ο τρόπος αντίδρασης της μητέρας σε αυτή την οδυνηρή για το μωρό κατάσταση μπορεί να ποικίλλει. Η άμεση αντίδραση στο κάλεσμα του μωρού δεν αρκεί από μόνη της. Αυτό που στιγματίζει την αλληλεπίδραση είναι η ποιότητά της, τα εγγενή χαρακτηριστικά της διαψυχικής επικοινωνίας μητέρας-βρέφους που θα επαναφέρουν και θα εγκαθιδρύσουν προσωρινά ένα μέρος ασφάλειας για το μωρό. Κάπου σε αυτό το σημείο της «επανεύρεσης» αρχίζουν να διαμορφώνονται στο μωρό και οι πρώτες εντυπώσεις για το πώς είναι οι σχέσεις, τι μπορεί να προβλέπει ή να προσμένει και τι συναισθηματική διάθεση αναμένεται να έχει το ίδιο ή οι άλλοι.