ΚΑΠΟΤΕ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΙ ΕΣΕΝΑ Η ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ
Τι σχέση έχεις εσύ με τις αρρώστιες; Είσαι φτιαγμένος από ατσάλι!
Βαρέθηκα την γκρίνια σου, τα μουρμουρητά σου για το τίποτα, τα νεύρα σου και τον θυμό σου. Απορώ. Τι έχεις πραγματικά και έχεις τα μούτρα κατεβασμένα, έχω να δω το χαμόγελο στο πρόσωπό σου εδώ και χρόνια, ν' ακούσω μια καλή κουβέντα, να κάνουμε μια… πολιτισμένη συζήτηση
Ναι, εσύ! Σε σένα μιλώ. Με ακούς; Κουράστηκα να σε βλέπω με κατεβασμένα τα μούτρα. Να μεμψιμοιρείς, να σου φταίνε όλοι και όλα, να κρίνεις χωρίς να δέχεσαι την κριτική. Βαρέθηκα να σε βλέπω το πρωί να ξυπνάς μες στα μούτρα, να ντύνεσαι βιαστικά, να μη λες ούτε ένα καλημέρα και να φεύγεις βιαστικός.
Ναι, εσύ! Βαρέθηκα την γκρίνια σου, τα μουρμουρητά σου για το τίποτα, τα νεύρα σου και τον θυμό σου. Απορώ. Τι έχεις πραγματικά και έχεις τα μούτρα κατεβασμένα, έχω να δω το χαμόγελο στο πρόσωπό σου εδώ και χρόνια, να ακούσω μια καλή κουβέντα, να κάνουμε μια… πολιτισμένη συζήτηση. Να πιούμε τον καφέ μας μαζί, να πούμε τις κουβέντες μας, όπως παλιά, πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε, να χαμογελάσουμε, να σκάσουμε στα γέλια!
Είμαι ξετρελαμένη με τον Χόρχε Μπουκάι, τον Χοντρό, όπως αυτοαποκαλείται, τον σοφό ψυχίατρο, που μετέτρεψε την ψυχολογία σε διήγημα. Το ράφι της βιβλιοθήκης μου ξεχείλισε με όλα τα βιβλία του στα ελληνικά και, κάθε φορά που αλλάζει η διάθεσή μου, που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κατσουφιάζει, ανοίγω μια σελίδα και επιστρέφω στα χαμόγελα: «Δεν έχει καμιά σημασία πόσο έξυπνοι ή πόσο προσεκτικοί είστε, κάποτε έρχεται η σειρά σας να χάσετε…».
Ξεχείλισαν τα τρόπαια…
Ναι, εσύ φίλε μου! Για σένα το λέω, φίλε, νομίζεις πως πάντα θα κερδίζεις, θα είσαι νικητής, θα μαζεύεις τα τρόπαια και θα γεμίζεις τις αποθήκες του σπιτιού σου. Δεν βλέπεις πως ξεχείλισαν και δεν σε χωρεί ο τόπος.
Καλά, δεν το καταλαβαίνεις πως πέρασε πια η μπογιά σου; Αυτό σε ενοχλεί, παλεύεις να κρατήσεις την εξουσία και να συνεχίσεις…
Συνήθισες να παίζεις και να κερδίζεις. Πάντα να κερδίζεις, ποτέ να μη χάνεις. Συνήθισες να πέφτουν όλοι στα πόδια σου, να υποτάσσονται. Όμως, οι καιροί αλλάζουν και οι άνθρωποι αλλάζουν.
Θυμάμαι πάντα που μου έλεγες πως είμαι «καλό παιδί» γι’ αυτό και δεν έχω υπόθεση! Ναι, πως δεν θέλω να δυσαρεστήσω κανέναν, πως είμαι πάντα πρόθυμη να εξυπηρετήσω, πως παραχωρώ τη θέση μου σε όλους.
Έλεγες πως είμαι «καλό παιδί» και πρέπει να αλλάξω, να μάθω να λέω «όχι», να σταματήσω να το παίζω συμπαθητική.
Να σταματήσω να παίζω το θύμα, να δέχομαι να με εκμεταλλεύονται οι άλλοι.
Καλοσύνη = Ηλιθιότητα…
