Υπόθεση του κειμένου: Ο μικρούλης Χανς νιώθει ευτυχισμένος φροντίζοντας τον κήπο του και έχοντας ως καλύτερο φίλο του έναν πλούσιο μυλωνά. Ο μυλωνάς όμως εκμεταλλεύεται τον αφελή Χανς, που τον υποχρεώνει να του κάνει διάφορες δουλειές και ο ίδιος δεν του προσφέρει τίποτα παρά μόνο θεωρίες για τη φιλία. Ένα βράδυ με κακοκαιρία, ο μυλωνάς στέλνει τον Χανς χωρίς φανάρι να ειδοποιήσει το γιατρό, γιατί το παιδί του αρρώστησε και ο Χανς στο γυρισμό πνίγηκε. Στην κηδεία ο μυλωνάς έμεινε τελείως ασυγκίνητος, αν και ήταν ο ίδιος υπεύθυνος για το τραγικό ατύχημα.
Κάποιο πρωί, ένας γέρος Νεροπόντικας ξεμύτισε από τη φωλιά του. Είχε δυο λαμπερά μάτια σαν χάντρες και σκληρά γκρι μουστάκια, ενώ η ουρά του έμοιαζε περισσότερο με τρυπάνι. Τα παπάκια που κολυμπούσαν στη λίμνη έμοιαζαν με σμήνος κίτρινων καναρινιών, ενώ η μητέρα τους, που ήταν ολόλευκη με κόκκινα πόδια, τα μάθαινε πώς να κολυμπούν στο νερό με το κεφάλι ψηλά.
«Δεν θα σας δεχθούν ποτέ στην υψηλή κοινωνία, αν δεν μάθετε να κολυμπάτε με το κεφάλι ψηλά», έλεγε συνεχώς η μητέρα τους, δείχνοντάς τους πώς να το κάνουν σωστά.
Αλλά τα παπάκια δεν της έδιναν καμία σημασία. Ήταν τόσο μικρά και δεν καταλάβαιναν καν τη σημασία του να είναι κανείς μέλος της κοινωνίας.
«Τι ανυπάκουα παιδιά!», είπε ο γέρος Νεροπόντικας. «Τους αξίζει πραγματικά να πνιγούν».
«Αυτό που λες δεν είναι σωστό», αποκρίθηκε η μαμά Πάπια. «Ο καθένας πρέπει να κάνει μια αρχή και οι γονείς πρέπει να έχουν υπομονή».
«Α, εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα από αισθήματα γονιών», είπε ο Νεροπόντικας. «Δεν είμαι βλέπεις, οικογενειακός τύπος. Εδώ που τα λέμε, δεν παντρεύτηκα ποτέ και ούτε σκοπεύω να το κάνω. Καλή είναι η αγάπη, αλλά η φιλία είναι καλύτερη. Και μάλιστα, δεν ξέρω τίποτα σε ολόκληρο τον κόσμο που να είναι τόσο ευγενικό ή σπάνιο όσο μια πιστή φιλία».
«Και ποιες πιστεύεις ότι είναι οι υποχρεώσεις ενός πιστού φίλου;» ρώτησε ένας πράσινος Σπίνος που καθόταν σε μια ιτιά και άκουγε τη συζήτηση.
«Ναι, αυτό ακριβώς θέλω να μάθω κι εγώ», είπε η Πάπια και κολύμπησε μέχρι την άκρη της λίμνης με το κεφάλι ψηλά, ώστε να δίνει και το καλό παράδειγμα στα παιδιά της.
«Τι χαζή ερώτηση!» φώναξε ο Νεροπόντικας. «Αυτό που περιμένω από τον πιστό μου φίλο είναι να είναι πλήρως αφοσιωμένος σ’ εμένα φυσικά».
«Κι εσύ τι θα δώσεις γι’ αντάλλαγμα;» ρώτησε το μικρό πουλάκι, ταλαντευόμενο σ’ ένα ασημένιο δαχτυλίδι και χτυπώντας τα μικρά φτερά του.
«Δεν σε καταλαβαίνω», απάντησε ο Νεροπόντικας.
«Θα σου διηγηθώ μια ιστορία για να καταλάβεις τι εννοώ», απάντησε ο Σπίνος.
