Όταν κάποιος επιθυμεί να βρει την Αλήθεια, να Φωτισθεί, ή να Πραγματοποιήσει κάτι, σημαίνει (αφού το δηλώνει έμμεσα) ότι δεν κατέχει την Αλήθεια, ότι είναι σε άγνοια, ότι είναι ελλιπής. Όταν κάποιος αποφασίζει να ακολουθήσει (κάποια) θρησκευτική ζωή, να διαλογιστεί, να προσευχηθεί, να ασκήσει κάποια πρακτική, ή να εκτελέσει κάποια δραστηριότητα, πρακτικά ομολογεί ήδη ότι έχει την αντίληψη ότι είναι διαχωρισμένος, ότι ζει στην δυαδικότητα, την οποία επιθυμεί να υπερβεί. Όταν κάποιος αντιλαμβάνεται ότι είναι σε ένα μονοπάτι εξέλιξης, στην πραγματικότητα παραδέχεται ότι ζει στην σκέψη, στην φαντασία, ότι ονειρεύεται… Γιατί, τελικά, όλες αυτές οι δραστηριότητες εκτυλίσσονται στο επίπεδο της σκέψης.
Τελικά, τι είναι Αλήθεια; Είναι Κάτι που πρέπει να Βιώσουμε, μια Κατάσταση Ελεύθερης κι Αντικειμενικής Αντίληψης; Ή είναι μια γνώση, μια πληροφορία στο επίπεδο της σκέψης; Κάτι που μπορούμε να πραγματοποιήσουμε στο επίπεδο της σκέψης, με την σκέψη; Ποιος είναι αυτός που θέλει να αφυπνισθεί; Ποιος διαλογίζεται; Ποιος πορεύεται στο πνευματικό μονοπάτι; Το «εγώ (η αντίληψη του εαυτού) είναι δημιούργημα της σκέψης, σκέψη, κι όλες οι προσπάθειες που κάνει να επιτύχει κάτι είναι σκέψη.