Περνούσε ο Βούδας. Συγκεντρώθηκαν μερικά άτομα και τον προσέβαλαν πολύ. Τους άκουσε πολύ προσεκτικά, με πολλή αγάπη. Όταν τελείωσαν, είπε:
«Αν είπατε όσα θέλατε να πείτε, μπορώ να φύγω τώρα; – επειδή πρέπει να πάω και σε άλλα χωριά μέχρι να δύσει ο ήλιος. Αν έχετε να πείτε και κάτι άλλο θα ξαναγυρίσω σε μερικές ημέρες- μπορείτε να μου το πείτε τότε». Αλλά ήταν απολύτως ατάραχος, η σιωπή του παρέμεινε η ίδια, η ευτυχία του η ίδια, ο παλμός του ο ίδιος.
«Αν είπατε όσα θέλατε να πείτε, μπορώ να φύγω τώρα; – επειδή πρέπει να πάω και σε άλλα χωριά μέχρι να δύσει ο ήλιος. Αν έχετε να πείτε και κάτι άλλο θα ξαναγυρίσω σε μερικές ημέρες- μπορείτε να μου το πείτε τότε». Αλλά ήταν απολύτως ατάραχος, η σιωπή του παρέμεινε η ίδια, η ευτυχία του η ίδια, ο παλμός του ο ίδιος.
Εκείνοι οι άνθρωποι σάστισαν. Είπαν: «Δεν θύμωσες μαζί μας; Σε προσβάλλουμε, σε βρίζουμε».
Ο Βούδας είπε: «Θα πρέπει να παραμείνετε σαστισμένοι. Ήρθατε λίγο αργά. Έπρεπε να είχατε έρθει δέκα χρόνια νωρίτερα τότε θα είχατε καταφέρει να με ταράξετε. Τότε δεν ήμουν εγώ κύριος του εαυτού μου. Τώρα, εσείς είστε ελεύθεροι να με προσβάλλετε, κι εγώ είμαι ελεύθερος να αποφασίσω αν θα το δεχτώ ή όχι. Δεν το δέχομαι. Με προσβάλλετε, αυτό είναι αλήθεια. Αυτό είναι δική σας απόφαση. Εγώ είμαι ελεύθερος να αποφασίσω αν θα το δεχτώ ή όχι, και λέω ότι δεν το δέχομαι. Τι θα κάνετε με αυτό; Είμαι κι εγώ σαστισμένος επειδή στο προηγούμενο χωριό οι άνθρωποι ήρθαν με γλυκά, και εγώ είπα ότι δεν τα χρειάζομαι, γι’ αυτό αναγκάστηκαν να τα πάρουν πίσω. Σας ρωτάω, τι πρέπει να έκαναν τα γλυκά;»
