«Μη φοράτε κόκκινα ρούχα, γιατί το κόκκινο είναι το χρώμα του σατανά».
«Εσύ γιατί είσαι τόσο χοντρός;»
«Πως είσαι έτσι εσύ ρε κακομοίρα;»
«Στην αρχαία Αθήνα ψηφίζαν και οι γυναίκες».
«Πιλατεύω σημαίνει τα κάνω πιλάφι».
Μπαρούφες στα σχολεία. Ή χοντράδες, λόγων και έργων, των παιδαγωγών – καθηγητών προς τους μαθητές τους. Ζητήσαμε από δεκάδες μαθητές και μαθήτριες διαφορετικών τάξεων του Γυμνασίου και του Λυκείου κι από διαφορετικά σχολεία, να θυμηθούν γνωστικά ή παιδαγωγικά ατοπήματα των δασκάλων τους. Δειγματοληπτική κι ενδεικτική η παράθεση, τα παραδείγματα αφθονούν στην ελληνική εκπαίδευση...
Στόχος μας δεν είναι, βέβαια, να κατακεραυνώσουμε τους καθηγητές, ούτε να οξύνουμε τις σχέσεις τους με τους μαθητές. Το αντίθετο, η διόρθωση των λαθών.
Εξάλλου στα περισσότερα σχολεία ένας ή δύο καθηγητές είναι αυτοί, που συγκεντρώνουν τη δυσφορία ή καμιά φορά και τα γέλια των μαθητών. Μα κι αυτοί οι καθηγητές δεν φταίνε. Ένας από τους κορυφαίους παιδαγωγούς της χώρας, ο καθηγητής πανεπιστημίου Χρήστος Φράγκος είχε δηλώσει παλιότερα: «Οι δάσκαλοι μαθαίνουν να διδάσκουν στις πλάτες των μαθητών». Και λογικό είναι να συμβαίνει αυτό, αφού η παιδαγωγική, θεωρητική και πρακτική άσκηση των Ελλήνων καθηγητών είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη.
Γι’ αυτό, ας μη θεωρηθεί το ρεπορτάζ αυτό «αντικαθηγητικό». Μιαν αθέατη αλλά πολύ καθημερινή και ζωντανή πλευρά της εκπαίδευσης θέλει να θίξει, αυτή που δεν περιλαμβάνεται στις χειμαζόμενες αίθουσες ή στα ανύπαρκτα εργαστήρια.
Μια πίεση θέλει να ασκήσει, να γίνει γρήγορα πράξη αυτό που η ίδια Πολιτεία και οι καθηγητές έχουν παραδεχτεί, την ανάγκη δηλαδή παιδαγωγικής επιμόρφωσης των τελευταίων.
Όλες οι μαρτυρίες που παρουσιάζουμε είναι αυθεντικές και συγκεκριμένες. Εύλογη είναι η ανωνυμία που κρατάμε για μαθητές και καθηγητές.
Πρόκειται για πράξεις ή λόγια καθηγητών που μειώνουν την προσωπικότητα του μαθητή. Είναι ίσως το σοβαρότερο λάθος που γίνεται, γιατί τραυματίζει αδικαιολόγητα τα παιδιά και τα κάνει να αισθάνονται μειονεκτικά. Και δυστυχώς αυτής της κατηγορίας τα λάθη είναι αυτά που αφθονούν περισσότερο. Ίσως και γιατί η ίδια η κοινωνία μας, άρα και η εκπαίδευση που παρέχει, δεν έχει ακόμα αποδεχθεί τη διαφορετικότητα και το δικαίωμα σε αυτήν.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν, λόγια καθηγητών:
