Φωτογραφία: Γιάννης Στουραΐτης |
Είναι τρία χρόνια (και κάτι), που έχω την τύχη να προπονούμαι σε μία Ακαδημία Μαχητικών Τεχνών, αλλά και την ατυχία να έχω ανακαλύψει το Ταε Κβον Ντο πολύ αργά στην ζωή μου. Στον χώρο με παρέσυρε η κορούλα μου, ναι, ναι, αυτή η πανέμορφη, αθώα και γλυκειά φατσούλα με τα θανατηφόρα λακτίσματα, όπου προσπαθώ, ασθμαίνων και ασφυκτιών, να την ανταγωνισθώ, εις μάτην, σε δύναμη, ταχύτητα και τεχνική, (που πα’ ρε καραμήτρο).
Οι εμπνευσμένοι, ευγενέστατοι, φιλειρηνικοί και ικανότατοι δάσκαλοί μας, ακολουθούν πρωτότυπες μεθόδους εκπαίδευσης, στο πλαίσιο της οποίας έχουν θεσπίσει υπαίθριες προπονήσεις, σε ποικίλα περιβάλλοντα, όπως, παραλίες, όρη, αμμόλοφους κ.ά.
Μετά την σύντομη αυτή εισαγωγή, περνάω στο παρασύνθημα :
Παρασκευή απόγευμα, η προπόνηση έχει προγραμματισθεί για το Αρχαίο Στάδιο. Την προκαθορισμένη ώρα, μαζευόμαστε όλοι, από τους τετράχρονους μέχρι τους εξηντατετράχρονους, καμιά εικοσιπενταριά νοματαίοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, στο σημείο λίγο πριν από τον κυρίως αρχαιολογικό χώρο, όπου μας περιμένει, με όχι τόσο φιλικές διαθέσεις, ο Φύλακας, (το Φ με κεφαλαίο, και θα καταλάβετε σε λίγο γιατί).