Η αρχαιότητα της Μυστικής Διδασκαλίας αποδεικνύεται καλύτερα, αν εξετάσουμε σε ποια περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας βεβηλώθηκαν τα Μυστήρια και τέθηκαν στην υπηρεσία της προσωπικής φιλοδοξίας δεσποτικών βασιλέων και πανούργων ιερατείων. Τα εμφανώς φιλοσοφικά και επιστημονικά σχεδιασμένα λατρευτικά «δράματα», τα οποία περιείχαν τις μέγιστες αλήθειες του Απόκρυφου ή Πνευματικού Σύμπαντος καθώς και την κρυφή γνώση της ιερής μάθησης, υπέστησαν διωγμούς πολύ πριν από την εποχή κατά την οποία άνθισαν οι Σχολές του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα. Ωστόσο, η αρχική αποκάλυψη της αλήθειας προς την Ανθρωπότητα δεν πέθανε μαζί με την ιερότητα των Μυστηρίων, διότι διατηρείται ακόμη σήμερα στις μυθολογικές εξιστορήσεις, που είναι η κληρονομιά για τις μελλοντικές και πιο εξελιγμένες πνευματικά γενιές των ανθρώπων.
Έχω γράψει στην «Αποκαλυμμένη Ίσιδα» ότι από την εποχή του Αριστοτέλη, τα Μυστήρια είχαν ήδη απολέσει την αρχική τους αίγλη και ιερότητα. Οι τελετουργίες τους είχαν ξεπέσει και σε αρκετά μεγάλο βαθμό μετατραπεί σε απλά ιερατικά θεάματα και θρησκευτικές απάτες και υποκρισίες. Δεν έχει νόημα να αναφέρουμε πότε εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην ‘Ελλάδα και την Ευρώπη, εφόσον προς το παρόν, τα γεγονότα θεωρούνται ως ιστορικά αποδεδειγμένα μόνο από την εποχή του Αριστοτέλη και έπειτα, ενώ οτιδήποτε συνέβη πριν καλύπτεται από μια ιδιαίτερα πυκνή ομίχλη όσον αφορά τη χρονολογία τους. Θα πω όμως ότι στην Αίγυπτο τα Μυστήρια ήταν γνωστά από την εποχή του Μένες, και ότι οι αρχαίοι Έλληνες τα παρέλαβαν από τον Ορφέα.