Τὰ Ἀμφιδρόμια ἦταν πανάρχαια,παραδοσιακὴ καὶ οἰκογενειακὴ ἑορτή,ποὺ τελοῦνταν σὲ ὅλο τὸν Ἑλληνικὸ Κόσμο κατὰ τὴν Πέμπτη ,ἕβδομη ἢ δέκατη ἡμέρα ἀπ’ τὴν Γέννηση τοῦ βρέφους.
«Μὲ εἶχαν καλέσει τὴν δέκατη ἡμέρα, τότε ποὺ δινόταν τὸ ὄνομα στὸ βρέφος» (Ἀριστοφάνης,«Ὄρνιθες»922).
Καθ’ὅλη τὴν διάρκεια τῆς Ἱστορίας καὶ μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνος οἱ γυναῖκες γεννοῦσαν τὰ παιδιά τους στὶς οἰκίες τους καὶ ὄχι σὲ μαιευτήρια-νοσοκομεῖα, ὅπως γίνεται στὴν ἐποχή μας.
Ἡ σύλληψη ,ἡ κατασκευὴ καὶ ἡ λειτουργικότητα τῶν ἀρχαίων οἰκιῶν ἦταν ἐμπνευσμένες ἀπ’τὸ οὐράνιο στερέωμα.Οἱ οἰκίες ἀποτελοῦσαν μία συμβολικὴ μικρογραφία τοῦ σύμπαντος ἢ τὸν ναὸ τῆς κάθε οἰκογενείας.
Ὁ βωμὸς τοῦ πυρὸς ἦταν ἡ ἑστία, τὸ τζάκι καὶ βρισκόταν γιὰ συμβολικοὺς ἀλλὰ καὶ λειτουργικοὺς λόγους στὸ κέντρο τῆς οἰκίας (ὅπως ὁ ἥλιος στὸ κέντρο τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος).