Πέτρινο γλυπτό του 12ου αιώνα από το Αβαείο του Cadouin , Γαλλία.
Όπως γράφω στο ποστ μου ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΞ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ!. μεταφέροντας από το βιβλίο του Καρλχάιντς Ντέσνερ "Σεξουαλικότητα και Χριστιανισμός" οι μεγαλύτεροι διδάσκαλοι της Εκκλησίας -ο Αμβρόσιος, ο Αυγουστίνος, ο Ιωάννης Χρυσόστομος- διέδιδαν ότι η γυναίκα δεν πλάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση του θεού, ότι είναι κατώτερο ον, προορισμένο να υπηρετεί τον άντρα – και με διάφορες εκφράσεις υπαινίσσονταν μια σχέση παρόμοια με εκείνη μεταξύ κυρίου και δούλου.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν αυτό που γράφει το 1975 η καθηγήτρια Ιστορίας και Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Τορόντο Νάταλι Ζίμον Ντέιβις στο πρωτοποριακό βιβλίο της «Society and Culture in Early Modern France» (εκδ. Stanford University Press / Polity Press) ότι στον Μεσαίωνα: «Το γυναικείο φύλο θεωρούνταν ως το κατεξοχήν απείθαρχο στην πρώιμη νεότερη Ευρώπη. "Ενα ζώον ατελές, χωρίς πίστη, χωρίς νόμο, χωρίς φόβο, χωρίς σταθερότητα", διακήρυττε ένα γνωστό αξίωμα». Για τους ανθρώπους του Μεσαίωνα και των πρώιμων νεότερων χρόνων (από τον 15ο ως τον 18ο αιώνα) η γυναικεία αταξία «θεμελιωνόταν στη φυσιολογία της». Πλάσμα αποτελούμενο από ψυχρούς και υγρούς χυμούς, αντί των θερμών και ξηρών του άνδρα, διακρινόταν από «άστατη, δόλια και ύπουλη ιδιοσυγκρασία».