Το λες σε μένα, το πιστεύεις, και –σε κάποιο βαθμό- είναι έτσι: Εξαρτάσαι ψυχικά, πρακτικά, εργασιακά ακόμα απ’ τον πατέρα και την μάνα σου.
Αν και αυτό σε πνίγει, επειδή περιορίζει το ρεπερτόριο των επιλογών σου, εσύ συνεχίζεις να παραμένεις καθηλωμένη στην ακαμψία των αυτοπεριορισμών σου.
Έχεις –σε συνέργεια με τους «δοτικούς» σου γονείς- εξουσιοδοτήσει το κυρίαρχο εσώψυχό σου «Δεν μπορώ!» να βάζει συνεχώς, και σε κάθε περίσταση, φρένο στην επιθυμία σου για αυτονόμηση, για αυτενέργεια και αυτεξουσιότητα!
Έχεις εδώ και καιρό πειστεί πως είσαι «λίγη» για να πραγματώσεις τα ασθενικά σου «θέλω».
Γι αυτό, καταφεύγεις, μπρος στην κάθε - έστω κι ελάχιστη- «αναποδιά», πριν καλά καλά το προσπαθήσεις μόνη σου, στην πρόθυμη αγκαλιά-θηλιά των «στοργικών» εξουσιαστών σου.
Αφού πείστηκες πως δεν μπορείς να «χωρίσεις» απ’ τους γονείς σου, χωρίζεις τον σύντροφο/ σύζυγό σου. Αυτό –απ’ ό,τι φαίνεται- σου είναι πιο εύκολο κι «ανώδυνο»…
Χωρίζεις προσπαθώντας, απεγνωσμένα κι ανεπίγνωστα, να διεκδικήσεις προσωπικό χώρο στο δικαίωμα της επιλογής. Το δικαίωμα που ανεπαίσθητα και χωρίς επίγνωση εκχώρησες στην αναπόφευκτα "αγαπητή σου" οικογένεια... Το δικαίωμά σου να επιλέγεις εσύ την ζωή σου, έξω από τις άρρητες επιταγές και το πλαίσιο κανονικότητας που σου έχει υπαγορεύσει το οικογενειακό σύστημα.