Ο αλχημιστής λοιπόν διαχειρίζεται όπως είπαμε την νέα ενέργεια, η οποία είναι στον πλανήτη μας και έρχεται ακόμα και θα συνεχίζει να έρχεται για όσο είμαστε εδώ σε μεγάλες ποσότητες. Αυτή λοιπόν η ενέργεια έχει το εξής χαρακτηριστικό. Επειδή δεν έχει υπάρξει στην σύστασή της όπως είναι, έχει ανάγκη και θέλει να εξερευνήσει τα πάντα. Είναι από την φύση της πολύ-πολύ περίεργη. Άρα λοιπόν όταν υπάρχει μια έμπνευση, μια ιδέα και επικαλούμαστε την νέα ενέργεια, αυτή αρχίζει και εκδηλώνεται μέσα από συνεργασίες, μέσα από κατάλληλες πληροφορίες και όσο εσείς ενσωματώνετε την εξελιγμένη εκδοχή του εαυτού σας, όσο εσείς επιτρέπετε στην ενέργεια να αγκυροβολείται, να γειώνεται μέσα από εσάς -γιατί είπαμε είμαστε όργανα, ειδικά το βιολογικό μας σώμα και κάνουμε συγκεκριμένες κινήσεις, συγκεκριμένες δράσεις για να υλοποιηθεί μια κατάσταση-, η νέα ενέργεια δεν σταματάει πουθενά, δεν έχει διάκριση, είναι ουδέτερη.
Έτσι, όταν η ενέργεια έρχεται από ένα συναίσθημα και δεν μετασχηματίζεται, γιατί δεν ενεργοποιούμε τον αλχημιστή μέσα μας, τότε βουλιάζουμε μέσα σ’ αυτήν, είτε είναι μία καταθλιπτική διάθεση, είτε είναι μία στεναχώρια που μας προξένησε κάποιος, είτε λέμε ότι περνάμε μία φάση οικονομική ή οτιδήποτε άλλο. Όταν λοιπόν δεν μετασχηματίζεται -το ξαναλέω- υπάρχει εγκλωβισμός της ενέργειας, η ενέργεια βαλτώνει και αρχίζει πολύ-πολύ γρήγορα να λειτουργεί σαν πομπός. Δεν περιμένει, όπως ήταν η παλιά ενέργεια να αρχίσει να καταλαγιάζει σε διάφορα πεδία και μετά να εκδηλωθεί στην πραγματικότητα.
Όχι, η νέα ενέργεια με το που θα εγκλωβιστεί, σχηματίζει έναν πομπό στο σύστημά μας -μπορεί να είναι στο νοητικό πεδίο, εξαρτάται από την πληροφορία, εξαρτάται από το συναίσθημα, εξαρτάται από την ενέργεια η οποία ήρθε-, γίνεται πομπός λοιπόν και τί κάνει; Ελκύει καταστάσεις, εμπειρίες και ενέργειες με αυτήν την συχνότητα που έχει ο πομπός, που έχει αυτή η εγκλωβισμένη ενέργεια και ελκύει εκείνες ακριβώς τις καταστάσεις που έχουν αυτό το χρώμα, αυτό τον ήχο, αυτή την ποιότητα. Καταλαβαίνετε τί γίνεται;