Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

Να είσαι ευγενικός, γιατί κάθε άνθρωπος που συναντάς δίνει και μια σκληρή μάχη. (ΑLLAN PERCY)

Το μάθημα αυτό του Πλάτωνα δεν είναι πάντα εύκολο να το ακολουθήσουμε, γιατί δυσκολευόμαστε να είμαστε ευγενικοί όταν νιώθουμε στρεσαρισμένοι, βυθισμένοι στον ιλιγγιώδη σημερινό κόσμο. 
Όταν έρχεται η ώρα να γυρίσουμε σπίτι και πρέπει να πάρουμε το τρένο, δεν είναι πάντα εύκολο να δώσουμε τη σειρά ή τη θέση μας σε κάποιον άλλο ή να απαντήσουμε με ένα χαμόγελο σε κάποιον που μας ξενύχιασε ή ακουμπάει την τσάντα του στα πλευρά μας.
Ωστόσο, η ευγένεια είναι ένα ισχυρό αντίδοτο κατά του στρες, και για εκείνον που την εφαρμόζει και για εκείνον που τη δέχεται. 
Ιδού κάποια κλειδιά για να την καλλιεργήσουμε:
Να θυμόμαστε ότι όλος ο κόσμος δίνει την προσωπική του μάχη.
Η φράση του Πλάτωνα είναι το κλειδί που δίνει πνοή στην ευγενική ψυχή μας. Ίσως να βρισκόμαστε σε μια κατάσταση τρομερά δύσκολη, αλλά το πιο πιθανό είναι και οι άλλοι να βρίσκονται σε μια παρόμοια κατάσταση.
Να χαμογελάμε, ό,τι κι αν συμβαίνει.

«Να ζεις με αγάπη, με ομορφιά, με αλήθεια…»

Αποτέλεσμα εικόνας για κρισναμουρτι
«… Είναι αναγκαίο να προκαλέσει κανείς μια τεράστια, μια ριζική επανάσταση όχι απλώς εξωτερικά, αλλά μέσα του. Αν δεν αλλάξεις, αν δεν πάψεις εντελώς να είσαι Ινδουιστής ή Βουδιστής ή Χριστιανός ή κομουνιστής ή ό,τι άλλο, φέρνοντας μόνο κάποιες μεταρρυθμίσεις, αλλάζοντας κάποια πρότυπα εδώ κι εκεί, δεν πρόκειται να μπει καθόλου ειρήνη στην ανθρωπότητα, Αν δεν υπάρξει μια ψυχολογική, μια εσωτερική επανάσταση στον τρόπο που ζεις τη ζωή σου, στον τρόπο που σκέφτεσαι, στην καθημερινές ανήθικες δραστηριότητές σου, δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα για μια πραγματικά βαθιά, ισχυρή κοινωνική αλλαγή.
Μπορείτε να δείτε τι συμβαίνει: υπάρχει βία παντού παρόλο που οι θρησκείες λένε, να μην σκοτώνετε, να μην κάνετε πολέμους, να μην πληγώνετε κάποιον άλλον, να είστε ευγενικοί, γενναιόδωροι, να ανοίγετε την καρδιά σας στους άλλους. Το λένε και διάφορα βιβλία, αλλά αυτό δεν έχει καμιά αξία. Εκείνο που έχει σημασία είναι αυτό είστε. Το γεγονός είναι ότι ο κόσμος είστε εσείς, όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη· τον κόσμο, το έθνος, την κοινωνία, τον πολιτισμό όπου έχετε ανατραφεί, τα έχει οικοδομήσει μέσα από τον χρόνο ο άνθρωπος. Είστε το αποτέλεσμα αυτού του πράγματος και για να φέρει κανείς μια αλλαγή στο οικοδόμημα της εδραιωμένης διεφθαρμένης κατάστασης, πρέπει να αλλάξει ολοκληρωτικά ο ίδιος εσωτερικά. Αυτό είναι ένα λογικό, εύλογο, ολοφάνερο γεγονός. Και η βία θεωρείται ως μέσο για την αλλαγή της κοινωνίας. 

Περί θανάτου και άλλων δαιμονίων

Περί θανάτου και άλλων δαιμονίων
 Εχουμε συνηθίσει να ευχόμαστε τη μακροημέρευση των αγαπημένων μας, να συγκλονιζόμαστε από τον χαμό τους, να επιθυμούμε να τους κρατήσουμε στη ζωή. Υπάρχει όμως και ο αντίποδας. Ανθρωποι για τους οποίους θα ευχόμασταν να είχαν πεθάνει.
H Χ. έχει δέκα χρόνια κατάκοιτο τον πατέρα της. Η ζωή της μοιράζεται ανάμεσα στη δουλειά της και στη φροντίδα του. Είναι ήδη πολύ μεγάλος σε ηλικία, και η Χ. έχει χάσει τα καλύτερά της χρόνια.
Η μητέρα της Ε. έχει περάσει τα 90 και παρ’ όλα αυτά έχει περισσότερες αντοχές από εκείνη. Για τη φροντίδα της αναγκάζεται να ταξιδεύει 350 χιλιόμετρα κάθε Σαββατοκύριακο για να τη βλέπει· το βιώνει ως εγκλωβισμό.
Η Κ. μετά τριάντα χρόνια δύσκολου γάμου αποφάσισε να χωρίσει. Ο σύζυγός της νόσησε και χρειάζεται αποκλειστική φροντίδα. Εκείνη υπαναχώρησε. Τον φροντίζει, αισθάνεται τρομερά ένοχη για τα ανάμεικτα συναισθήματα που νιώθει.
Σας έχει τύχει ποτέ να ευχηθείτε τον θάνατο κάποιου; Σίγουρα δεν είναι κάτι που το ομολογούμε.
Εχουμε, άλλωστε, όλοι συνηθίσει να ευχόμαστε τη μακροημέρευση των αγαπημένων μας ανθρώπων, να συγκλονιζόμαστε από τον άκαιρο χαμό τους, να επιθυμούμε πάση θυσία να τους κρατήσουμε λίγο παραπάνω στη ζωή. Υπάρχει πάντα όμως και ο αντίποδας. Ανθρωποι για τους οποίους θα ευχόμασταν να είχαν πεθάνει. Οσο δύσκολο και καθόλου πολιτικώς ορθό και αν ακούγεται, η ανθρώπινη φύση διαθέτει και το ένστικτο της συντήρησης και της καταστροφής. Καμιά φορά το ένα προϋποθέτει το άλλο.
Το γήρας είναι από μόνο του μια δύσκολη και απαιτητική συνθήκη. Οπως και το βρεφικό στάδιο, έτσι και η προχωρημένη τρίτη ηλικία έχει απαιτητικές ανάγκες φροντίδας από τους οικείους. Ιδίως στην Ελλάδα, που δεν είναι καθόλου διαδεδομένο ούτε και «σωστό» να μπαίνουν οι ηλικιωμένοι σε οίκους ευγηρίας, η οικογένεια είναι αυτή που ως επί το πλείστον φροντίζει τον γέροντα ή και πάσχοντα, με μεγάλο ψυχικό και υλικό κόστος.

Χρειάζεται νὰ μαλακώσουμε τὸν πόνο…

Χρειάζεται κυρίως ἡ παρουσία μας…
Χρειάζεται ἡ διαρκής μας παρουσία…
Τὰ δραματικὰ γεγονότα εἶναι τέτοια ποὺ μόνον ἡ ἀνθρωπιὰ θὰ γλυκάνη τοὺς πόνους.
Χρειάζεται ἡ παρουσία μας. Ἡ ἐνεργή μας παρουσία.
Ὄχι λοιπὸν τόσο μὲ δωρεὲς (ποὺ κι αὐτὲς εἶναι ἀναγκαῖες, ὅταν κάποιοι συμπατριῶτες μας δὲν ἔχουν καὶ τὰ στοιχειώδη γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν), ἀλλὰ ἀπαιτῶνται ἔργα. Οὐσιαστικὰ ἔργα.
Κι ὅταν λέμε ἔργα καὶ πράξεις ἐννοοῦμε αὐτὸ ποὺ ὁ καθεὶς ἀντιλαμβάνεται κι ἀντέχει.
Τὰ ἔργα δὲν ἔχουν νὰ κάνουν τόσο μὲ τὴν προσφορὰ σὲ εἶδος ὅσο μὲ τὴν προσφορὰ σὲ …Ἀνθρωπιά!!!

ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ

Ξεκινας να γραψεις καποιες φορες ,με αφορμη τετοια απανθρωπα και φρικιαστικα γεγονοτα και καταληγεις αμεσως μετα ανημπορος. Απο τις πρωτες λεξεις. Τι να τυλιξεις μεσα σε αυτες και ποσο νοημα πια να τους δωσεις.
Χθες εγινε γνωστο οτι τα δυο αγγελουδια που για λιγες μερες «ζουσαν» υπο τη μορφη ψευδοελπιδας μεσω amber alert,τελικα εγιναν σταχτη.Μακαρι να ηταν ψεμα.Μια στιβα καρβουνα,αγκαλια με τον παππου και την γιαγια.  Μια φορα και εναν καιρο ηταν δυο παιδια που γεννηθηκαν μαζι εζησαν προσκαιρα  και εφυγαν ταυτοχρονα με ακριβεια δευτερολεπτου. Ελπιζουμε να εχουν φυλαγμενα αρκετα ακομα παραμυθια για τα εγγονακια τους,να τα συντροφευουν στο αγκαλιαστο αυτο μακρυ ταξιδι της μαυρης ανυπαρξιας.
Ενα απανθρακωμενο κουβαρι. Πρωην ανθρωποι.Νυν σοροι και εσαει ονειρα.Οπως και τοσοι αλλοι. Ιστοριες δευτερολεπτων μελλοθανατων,που καθε μια αρκει να γεμισει ενα βιβλιο ολοκληρο.Γιατι η ζωη ειναι στιγμες. Η διαφορα της  με τον θανατο ειναι πως αυτος ειναι μονο μια. Του αρκει.
Συνεχως θα γεννιουνται,θα χανονται ανθρωποι. Ετσι «αναπνεει» ο πλανητης. Η Φυση. Ο σφυχτος και γρηγορος χορος αναπνεοντας,δινει την θεση του στην ακαμψια και στην απνοη σαρκα. Το πως φευγεις,το με τι τροπο σου λαχαινει να περασεις απεναντι,αυτο ειναι ενα αλλο θεμα. Πολυπαραγοντικο. Ενεχει στοιχεια της φυσης,χρονικες συγκυριες,ατυχεις προσωπικες επιλογες,αστοχιες υλικων κλπ.
Ειναι γνωστο πως για να συμβει κατι,Οτι Και Να Ειναι Αυτο,καλο η κακο,μικρο η μεγαλο,χρειαζεται μια αλληλουχια,μια αλυσιδα γεγονοτων,οπου το ενα αυτοματα γενναει το επομενο μεσα σε εναν λαβυρινθο αμετρητων πιθανοτητων. Ενας κρικος αυτης δυστυχως ειναι και η ελλειματικη συμμετοχη διεφθαρμενων η-και- αχρηστων κρατικων αξιωματουχων. Τι να κανουμε.

Ο μάντης Πειθαγόρας προέβλεψε το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου


Το θρησκευτικό συναίσθημα ήταν πολύ έντονο στην αρχαιότητα και αυτό σήμαινε ουσιαστικά πως οι θεοί ήταν αυτοί που προμήνυαν το μέλλον. Έτσι και οι στρατιές των αρχαίων Ελλήνων διέθεταν πάντοτε μάντεις και τα αναγκαία για τις θυσίες.

Από τον κανόνα αυτό δεν μπορούσε να παρεκκλίνει ούτε ο στρατός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που είχε στις τάξεις του πολλούς μάντεις.

Οι αρχαίοι Έλληνες ιστορικοί διέσωσαν τα ονόματα του Αρίστανδρου από την Τελμισσό, του Δημοφώντα, του Κλεομένη από τη Σπάρτη, και του Πειθαγόρα από την Αμφίπολη, ο οποίος έμεινε στην ιστορία γιατί ήταν αυτός που μάντεψε τόσο το θάνατο του Ηφαιστίωνα, όσο και το θάνατο του ίδιου του Αλεξάνδρου.

Πρέπει στο σημείο αυτό να αναφερθεί ότι σε όλη τη διάρκεια της εκστρατείας του,  ο Μέγας Αλέξανδρος προσφέρει θυσίες πολύ συχνά, όπως μαρτυρούν οι ιστορικοί. Αποδεικνύεται δηλαδή πως ήταν ιδιαίτερα επιμελής στο να προσφέρει θυσίες σύμφωνα με τις συνήθειές ή όπως του υποδείκνυαν οι μάντεις. Βέβαια, πολλές φορές ακολουθούσε πιστά το δικό του στρατηγικό σχέδιο και αγνοούσε όσα του έλεγαν οι μάντεις.

Υπάρχουν όμως και κάποιες περιπτώσεις, όπου στις θυσίες του Αλεξάνδρου είναι εμφανής ο συνήθης φόβος του ανθρώπου για το μέλλον αλλά και η ανάγκη του να εξασφαλίσει την εύνοια των θεών, όπως είναι για παράδειγμα οι δύο διαδοχικές θυσίες που έκανε κατά τη διάβαση του Ελλήσποντου, στη μεν ευρωπαϊκή ακτή στον τάφο του Πρωτεσίλαου, στη δε ασιατική ακτή στο βωμό του Ερκείου Διός. Επίσης, στις θυσίες των τελευταίων ημερών της ζωής του, φαίνεται ότι τον Αλέξανδρο διακατείχε ο φόβος του πρόωρου θανάτου.

Η αρχή του τέλους για τον Αλέξανδρο

Δεν ήρθες σε αυτή τη ζωή για να κάνεις τουρισμό


Αν αλλάξεις τη λέξη ζωή με τη λέξη ΖΩ, τότε υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις το νόημα της Ζωής σου. 

Δεν είσαι από αυτή τη ζωή περαστικός. 
Δεν ήρθες για να κάνεις τουρισμό και να χαζέψεις τα αξιοθέατα. 
Ήρθες για να τη ζήσεις.

Όσες ζωές είχες ζήσει πριν δεν έχουν καμιά σημασία. Όσες ζωές θα ζήσεις μετά, δεν έχουν καμιά σημασία.

Σημασία για σένα έχει μόνο αυτή η ΖΩΗ, αυτή η ΣΤΙΓΜΗ 
και πρέπει να τη ζήσεις ολοκληρωτικά 
ώστε να καταφέρεις να συναντήσεις ΕΣΕΝΑ.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

1

Το Ενατο Κυμα