Όταν ένας άνθρωπος είναι εργασιομανής ή πολυάσχολος δεν του φτάνει το εικοσιτετράωρο της μέρας. Προγραμματίζει τόσο καλά τις δουλειές του για να τα προλάβει όλα. Γιατί πρέπει να τα προλάβει όλα.
Έχει να δει τους φίλους του, να κάνει ψώνια, να τακτοποιήσει τις οικογενειακές του υποχρεώσεις, να πάει για κούρεμα, ό, τι δηλαδή κάνουμε όλοι μας, πολυάσχολοι και μη.
Όταν αυτός ο άνθρωπος τυγχάνει να ‘ναι κι ερωτευμένος τότε μέσα σε όλα έχει ν’ ασχοληθεί και με το αντικείμενο του πόθου του. Βασικά αυτό είναι που του δίνει ενέργεια για όλα τα υπόλοιπα.
Η σκέψη του «αντικειμένου» τον ακολουθεί στη δουλειά, στα ψώνια, στο μπάνιο, στο φαγητό, στα οικογενειακά τραπέζια. Μπροστά αυτός και το συννεφάκι με την εικόνα του «αντικειμένου» να τον ακολουθεί πιστά.
Όταν λοιπόν, κάποιος είναι ερωτευμένος, δε θα πει ποτέ: «Είχα τόση δουλειά που δεν πρόλαβα να σε σκεφτώ» ή «χθες δε σε πήρα γιατί όλη μέρα κάτι έκανα» ή «όλο πήγαινα να σου γράψω μήνυμα κι όλο κάτι γινόταν και δεν το ‘στειλα ποτέ».
Δεν υπάρχουν χειρότερες δικαιολογίες. Σκέτη απάτη.
