Οι δύσκολες συνθήκες δένουν τους ανθρώπους μεταξύ τους. Οι ζωές όλων τα τελευταία χρόνια έχουν βελτιωθεί, το βιοτικό επίπεδο έχει ανέβει κι όλοι λίγο-πολύ τα έχουν καταφέρει καλά στη ζωή τους. Και προς Θεού, μακάρι να πηγαίνουν όλα προς το καλύτερο πάντα. Αυτό είναι το επιθυμητo.
Αναπόφευκτα, όμως, συμβαίνει η καλοζωία και η ευμάρεια να οδηγούν σε κάποια ηθική παρακμή. Όταν ζεις καλά, έχεις λύσει τα προβλήματα επιβίωσης, νιώθεις ασφαλής και υπάρχει μια σταθερότητα στη ζωή σου, τότε γίνεσαι περισσότερο εγωιστής και λιγόψυχος. Φοβάσαι μήπως χάσεις τα κεκτημένα, τα οποία αναμφισβήτητα με κόπο απέκτησες. Γίνεσαι όμως, πιο κλειστός άνθρωπος, πιο καχύποπτος και πιο άπληστος, συνήθως.
Ακούς πολλές φορές τους παππούδες και τους γονείς να μιλάνε για τις πραγματικά δύσκολες συνθήκες πείνας, πολέμου, ανέχειας στις οποίες έζησαν και μεγάλωσαν. Και σου κάνει εντύπωση, που μιλούν με νοσταλγία γι’ αυτά τα δύσκολα χρόνια. Στο τέλος πάντα διαπιστώνουν, ότι ήταν δύσκολα, αλλά ωραία χρόνια. Οι άνθρωποι ήταν δεμένοι μεταξύ τους και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε ατομικό επίπεδο, στην καθημερινότητα του καθενός. Όταν συναντιέσαι με άτομα που δουλεύετε μαζί και μοιράζεστε τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες καλές ή κακές συνθήκες εργασίας, έχετε να αντιμετωπίσετε τα ίδια προβλήματα, τότε νιώθεις, ότι αυτή η παρέα σε κάνει δυνατό.
Κάθε φορά που βρίσκεστε εκτός δουλειάς θέλετε ν' αφήσετε πίσω τα επαγγελματικά και να μιλήσετε γι' άλλα πράγματα, αλλά πάντα η συζήτηση καταλήγει σε θέματα και προβλήματα που αφορούν την κοινή σας επαγγελματική δραστηριότητα.
