ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

«Ο συνηθισμένος άνθρωπος πρέπει κάπου, κάποτε, να κάνει μια πνευματική αρχή. Το ταξίδι των χιλιάδων μιλίων αρχίζει με ένα βήμα», παρατήρησε ο Λάο-Τσε.

Και ο Βούδας: «Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να παίρνει στα ελαφρά το καλό, λέγοντας μέσα του “δεν θα έρθει κοντά μου”. Το ποτήρι γεμίζει με σταγόνες που πέφτουν. Ο σοφός άνθρωπος γεμίζει με καλό, ακόμα κι αν το μαζεύει λίγο-λίγο».

Στη Βρετανία καίνε κεραίες κινητής τηλεφωνίας για να σωθούν από τον κορονοϊό

Τουλάχιστον 20 κεραίες κινητής τηλεφωνίας πυρπολήθηκαν ή βανδαλίστηκαν στη Βρετανία από την περασμένη Πέμπτη, σύμφωνα με πηγές από την κυβέρνηση και την βιομηχανία τηλεπικοινωνιών που επικαλείται ο Guardian.

Οι επιθέσεις φαίνεται να είναι αποτέλεσμα των θεωριών συνωμοσίας που συνδέουν την εμφάνιση του κορονοϊού με την ανάπτυξη του δικτύου 5G και κυκλοφορούν τις τελευταίες εβδομάδες στο διαδίκτυο.

Οι καταστροφές είναι συγκεντρωμένες κυρίως γύρω από το Liverpool και στην περιφέρεια West Midlands. Λόγω της τμηματικής εφαρμογής του δικτύου 5G στη Βρετανία, οι περισσότερες επιθέσεις έγιναν σε κεραίες που δεν περιείχαν τη νέα τεχνολογία, καταστρέφοντας εξοπλισμό 3G και 4G.

Οι θεωρίες συνωμοσίας συνοδεύουν κάθε ανάπτυξη νέας τεχνολογίας στην κινητή τηλεφωνία. Για το 5G είχαν ξεκινήσει αρκετά πριν την εμφάνιση του κορονοϊού και κατηγορούσαν τη νέα τεχνολογία για μια σειρά θεμάτων, από την εμφάνιση καρκίνου σε ανθρώπους μέχρι τον θάνατο πουλιών.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ: ΚΑΡΒΟΥΝΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΕΡΑΙΕΣ 5G ΑΠΟ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

Δείτε εικόνες από την κεραία 5G στην Νότια Ολλανδία, είναι η δευτερη κεραία μέσα σε λίγες ημέρες. Και στο παρελθόν είχαν κάψει και άλλη καθώς οι πολίτες σε πολλές χώρες αντιλήφθηκαν τις επιδράσεις επάνω στην υγεία τους. 


5 κεραίες κάηκαν φέτος στην Ολλανδία και τα ΜΜΕ αποδίδουν το γεγονός σε θεωρίες συνωμοσιολόγων για την επίδραση τους επάνω στην υγεία των ανθρώπων.

Έξοδος του Μεσολλογγίου - Η εκτέλεση των αιχμαλώτων - Το Συμβούλιο του Θανάτου

Η εκτέλεση των αιχμαλώτων

Οι ηγέτες των πολιορκημένων στο Μεσολόγγι συνεδριάζουν για να οργανώσουν την Έξοδο. Περιγράφει ο Μακεδόνας Νικόλας Κασομούλης:

«Στη συνεδρίαση ήταν παρόντες μόνο οι ανώτεροι αξιωματικοί, οι τοπικές αρχές και ο Επίσκοπος Ρωγών, ο Ιωσήφ.

Η πρώτη απόφαση που λάβαμε ήταν να σκοτώσουμε όλους τους αιχμαλώτους, Τούρκους και Χριστιανούς. Τους χρησιμοποιούσαμε μέχρι τότε σε αγγαρείες. Όλοι μας είχαμε έναν μουσουλμάνο αιχμάλωτο ή σκλάβο δικό μας, που υπήρχε πιθανότητα να μας προδώσει.

Ο Τζαβέλλας, για να δώσει το παράδειγμα, διέταξε να σκοτώσουν αμέσως τον αγαπημένο του πιστό υπηρέτη, έναν Αράπη Τούρκο. Αμέσως έκαναν όλοι το ίδιο. Πρώτα σκοτώσαμε τους 30 μουσουλμάνους ιππείς που είχαμε πιάσει αιχμάλωτους. Μετά σκοτώσαμε τους Χριστιανούς τεχνίτες που τους συλλάβαμε να σκάβουν λαγούμια για τον εχθρό. Στο τέλος όλους τους υπόλοιπους Τούρκους που είχαμε στα χέρια μας.

Η καρδιά μας τότε είχε σκληρύνει τόσο πολύ, που δεν ξέραμε τι κάναμε.

Ο αδελφός μου ο Μήτρος είχε αναρρώσει από την ασθένεια. Μόλις έμαθε τι αποφασίστηκε έτρεξε στην ακρογιαλιά όπου είχαν μαζέψει τους αιχμαλώτους. Σκότωσε μόνος του δώδεκα. Τον είδα να έρχεται μετά γεμάτος αίματα αλλά χαρούμενος. Πιάστηκε η ψυχή μου όταν τον αντίκρυσα. Τον μάλωσα, γιατί να προσφερθεί αυτός να σκοτώσει τόσους ανθρώπους; Με κοίταξε άγρια και μου είπε:

ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ. ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ?

Η κυρία φτερνίστηκε. Ίσως να ήταν πιο ψύχραιμη η αντίδραση των γύρω της, αν είχε σκάσει κάποιος ταλιμπάν με αυτοσχέδια βόμβα, παρά αυτό. Σαν κουρδισμένοι κλόουν, πετάχτηκαν όσο πιο μακριά μπορούσαν, μόνο που δεν τσακίστηκαν. Η κυρία απλά φτερνίστηκε. Το βλέμμα των ανθρώπων αυτών μαρτυρούσε πως με αυτό και μόνο είχαν πάθει τέτοιο πανικό, σαν να ήταν μπροστά στο γιατρό τους και τους ανακοίνωσε πως πάσχουν από κάποια ανίατη ασθένεια...

Γι΄αυτούς όλους τους ανθρώπους και πολλούς άλλους έχει γίνει ολόκληρη προεργασία εδώ και πολλά χρόνια. Έχουν μάθει όλοι αυτοί πως από την ώρα που γεννιέσαι, είσαι άρρωστος. Κινδυνεύεις. Τίποτα δεν είναι βέβαιο στο αβέβαιο και ζοφερό αύριο. Είναι τα παιδάκια που έχουν καταπιεί ολόκληρη σειρά από μπουκαλάκια αντιβίωσης πριν καλά καλά βγάλουν το δημοτικό, για κάθε συνάχι, κάθε πονόλαιμο, κάθε βήχα που πέρασαν. Είναι τα παιδάκια που η μαμά πανικόβλητη σκούπιζε με ιώδια, οινοπνεύματα και τσιρότα τη γρατζουνίτσα που έγινε καθώς έπαιζαν με τη μπάλα.

Είναι ολόκληρες γενιές που δίπλα από εκτός από την αποθήκη τροφίμων, έχουν μια άλλη μικρότερη που είναι γεμάτη από διάφορα καλούδια. Χαπάκια για τις αλλεργίες, αντιπυρετικά, χαπάκια για τη ναυτία, τις ζαλάδες, τις διάρροιες, το πονόλαιμο, το στομαχόπονο, τις ταχυκαρδίες, τη πίεση, τα αντιρευματικά, και αντιβιώσεις καλού κακού, καραμελίτσες που ξέρουμε τη δοσολογία, και την ανάγκη να τις καταπιούμε μήπως και προλάβουμε το μεγαλύτερο κακό.

Είναι οι γενιές που αφού τις φουσκώσανε με όλων των ειδών τα σκουπίδια που ονόμασαν τροφή, αφού τις ποτίζανε με τόννους από φυτοφάρμακα, συντηρητικά και όλων των ειδών τα δηλητήρια, αφού τις μάθανε να μην μπορούν να κουνήσουν το πόδι τους από το σπίτι στο περίπτερο, αφού τους ετοίμασαν μια ζωή γεμάτη συνεχή αγωνία για το αύριο, που όλο και πιο σκοτεινό δείχνει, και έκαναν όλο το δυτικό κόσμο να είναι εν δυνάμει ασθενής από τη κούνια του, ξεκίνησαν το παραμύθι της πρόληψης και διάσωσης.

Μια ολόκληρη βιομηχανία παρασκευής δηλητηρίων, από γη, αέρα και θάλασσα, πλούτισε ασύστολα πάνω στις πλάτες από τα προβατάκια, και στη συνέχεια κάνει μπίζνες με τη πρόληψη και τις ασθένειες που η ίδια προκάλεσε. Φάε αυτό το σκουπίδι σε καθημερινή βάση, πρώτο κέρδος, επειδή το έφαγες κινδυνεύεις στο μέλλον να πάθεις αυτό και αυτό, οπότε καλό είναι να ξεσκίζεσαι στις εξετάσεις, τις αξονικές, τις μαγνητικές και κάθε είδους εξωτικό έλεγχο στην αποικία των αποβλακωμένων, δεύτερο κέρδος, κι επειδή άργησες να κάνεις αυτή τον έλεγχο...οπς τη πάτησες οπότε τώρα κάτσε κάτω από μαχαίρια, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες κλπ κλπ τρίτο χοντρό κέρδος.

Όλγκα Τοκάρτσουκ: «Μήπως αυτός είναι τελικά ο φυσιολογικός ρυθμός της ζωής;»

Η κάτοχος του Νόμπελ Λογοτεχνίας Όλγκα Τοκάρτσουκ βλέπει από το παράθυρό της τη νέα πραγματικότητα που μας περιμένει και γράφει αυτό το κείμενο.

Είχα την αίσθηση από πάντα σχεδόν ότι ο κόσμος είναι υπερβολικά πολύς, υπερβολικά γρήγορος, υπερβολικά έντονος, υπερβολικά θορυβώδης. Συνεπώς δεν βιώνω κάποιο «τραύμα απομόνωσης» και δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να μη συναντώ άλλους ανθρώπους. Δεν λυπάμαι που έκλεισαν τα σινεμά. Μου είναι εντελώς αδιάφορο που τα εμπορικά κέντρα έβαλαν προσωρινό λουκέτο.

Ανησυχώ και στενοχωριέμαι, φυσικά, όταν σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που χάνουν τις δουλειές τους. Όταν όμως έμαθα για την επερχόμενη καραντίνα, ένιωσα κάτι σαν ανακούφιση. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι ένιωσαν το ίδιο, ακόμα κι αν ένιωθαν επίσης και κάποια ντροπή γι' αυτό. Η εσωστρέφειά μου, τόσα χρόνια στραγγαλισμένη και κακοποιημένη από τους υπερδραστήριους εξωστρεφείς, τίναξε τη σκόνη από πάνω της και βγήκε από την ντουλάπα...

Η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται, αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό ρυθμό. Τακτοποίησα επιτέλους την ντουλάπα μου και μάζεψα πλήθος διαβασμένες εφημερίδες για να τις πάω στον κάδο ανακύκλωσης. Πήρα το ποδήλατό μου από το μαγαζί που το είχα παρατήσει για επισκευή. Άρχισα να απολαμβάνω πιο πολύ το μαγείρεμα.

To κενό που αναδύεται όταν ένα αντικείμενο σβήνει

Όταν είμαι ήσυχος και η προσοχή μου αναπαύεται δεν διακρίνω κανένα αντικείμενο (υλικό αντικείμενο ή πχ μια σκέψη ή ένα συναίσθημα). Για να εμφανιστεί ένα αντικείμενο χρειάζεται η προσοχή μου να εστιάσει κάπου (δοκιμάστε το). Μετά από λίγο το αντικείμενο σβήνει.

Με το σβήσιμο του αντικειμένου για μια στιγμή τουλάχιστον η προσοχή παύει να εστιάζει κάπου. Εκείνη τη στιγμή υπάρχει ένα κενό αντικειμένων (δοκιμάστε το). Εκείνη τη στιγμή η Υπαρξη όμως συνεχίζει να υφίσταται, να είναι παρούσα (αναρωτηθείτε “υπάρχω; είμαι παρών” και βρείτε), αιώνια (μια και ο χρόνος απουσιάζει), άπειρη/απεριοριστη (πως να υπαρχουν όρια χωρίς αντικείμενα να τα οριοθετούν), αλέκιαστη (πως να βρωμιστεί χωρίς αντικείμενα), αμετάβλητη (άπειρο -1 αντικείμενο= άπειρο). Δεν θα κερδίσω ούτε θα χάσω τίποτα αν μείνω για λίγο σε αυτό το κενό – απλώς έχει πλάκα να το παίρνω είδηση, ότ(αν) το νιώθω. Αυτό το κενό δεν έχει τίποτα το μυστικιστικό ή το εξωτικό, είναι η πιο οικεία και ταυτόχρονα ανεπαίσθητη εμπειρία (για 8 δις ανθρώπους). Θα το βρω στο τέλος κάθε σκέψης, στο τέλος κάθε εισπνοής ή εκπνοής, θα το βρω πάντού.

ΤΖΟΤΤΟ, Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ (1305)

Κυριακή Βαΐων σήμερα!
Ας απολαύσουμε την υπέροχη νωπογραφία με θέμα την «Είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα» του διάσημου Ιταλού ζωγράφου και αρχιτέκτονα από τη Φλωρεντία Τζότο ντι Μποντόνε: (1267-1337)
Η νωπογραφία αυτή χρονολογείται το 1305 και βρίσκεται στο παρεκκλήσι Scrovegni στην Πάδοβα της Ιταλίας γνωστό ως Αρένα, γιατί κτίστηκε επάνω στα ερείπια μιας ρωμαϊκής αρένας. Η παραγγελία είχε δοθεί από ένα πλούσιο πολίτη, τον Ερρίκο ΣκροΒένι, που ήθελε να τιμήσει την Παρθένο Μαρία. Ο Τζόττο το εικονογράφησε με σκηνές από τη ζωή του Χριστού και της Παναγίας.
Στις νωπογραφίες αυτές παρατηρούνται καινοτομίες: ο χώρος αποκτά προοπτική, καθώς δίνει τη ψευδαίσθηση του βάθους, οι φιγούρες ξεφεύγουν από τη σχηματοποίηση της βυζαντινής εικονογραφίας και απεικονίζονται με φυσικότητα και απλότητα, με κινήσεις εύγλωττες και ρεαλιστικά χαρακτηριστικά. Έτσι η εικόνα γίνεται ευανάγνωστη από το θεατή.
Εδώ διακρίνουμε σαφέστατα την απομάκρυνση της τεχνοτροπίας από τη βυζαντινή. Κατά το 10ο και τον 11ο αι. παρατηρούμε ότι οι περισσότερες αγιογραφίες φιλοτεχνούνται σύμφωνα με την παράδοση των Βυζαντινών εικόνων (maniera greca), ελληνικό ιδίωμα, όπως το έλεγαν. Ο Τζόττο ανοίγει νέο δρόμο για την τεχνοτροπία που οδήγησε στην Αναγέννηση.
Παρά τη ρεαλιστική απεικόνιση, η νωπογραφία του Τζόττο δεν στερείται μεταφυσικής διάστασης. Εκείνο που της τη δίνει είναι το μοναδικό μπλε χρώμα με το οποίο αποδίδει τον ουρανό σε όλο το παρεκκλήσι και οδηγεί το θεατή σε ψυχική ανάταση
Ο Τζόττο γεννήθηκε σε ένα χωριό κοντά στη Φλωρεντία το 1267.
Ο Τζόρτζιο Βασάρι, στις βιογραφίες των καλλιτεχνών της Αναγέννησης αναφέρει ότι ο ζωγράφος ήταν γιος βοσκού και ενώ βοηθούσε τον πατέρα του, ζωγράφιζε τα πρόβατα επάνω στους βράχους . 
Εκεί τον ανακάλυψε ο διάσημος ζωγράφος από τη Φλωρεντία Τσιμαμπούε που είδε το ταλέντο του και τον πήρε βοηθό του στην Ασίζη, όπου είχε αναλάβει την εικονογράφηση της Βασιλικής του Αγίου Φραγκίσκου.

Ο Ντοστογιέφσκι μπροστά στον νεκρό Χριστό

«Αυτόν τον πίνακα! Αυτόν τον πίνακα! Μα απ’ αυτόν τον πίνακα μπορεί να χάσει κανείς και την πίστη του ακόμα!»

Τον Αύγουστο του 1867, ο 46χρονος Φιόντορ Ντοστογιέφσκι βρισκόταν εδώ και τέσσερεις μήνες σε ένα μεγάλο ταξίδι του μέλιτος με τη δεύτερη γυναίκα του, την μόλις 21 ετών Άννα Γκριγκορίεβνα. Βέβαια είχε τόσα χρέη που τα κέρδη από την επιτυχία του «Έγκλημα και Τιμωρία» δεν έφταναν με τίποτα για να τα ξεπληρώσει. Έβαλε τότε τη νέα σύζυγό του να πουλήσει τα χρυσαφικά της για να πληρώσει μέρος των χρεών του και με ότι περίσσεψε αποφάσισε να πάνε ένα ταξίδι τριών μηνών στην Ευρώπη. Τελικά έμειναν 4 χρόνια!

Εκείνο τον Αύγουστο λοιπόν του 1867 ταξίδευαν από το Μπάντεν-Μπάντεν στη Γενεύη. Ο Ντοστογιέφσκι ήθελε να σταματήσουν οπωσδήποτε στη Βασιλεία για να δουν αυτόν ειδικά τον πίνακα στην Πινακοθήκη της Βασιλείας, την πλουσιότερη σε σπουδαία έργα τέχνης στην Ελβετία μέχρι και σήμερα. Είχε διαβάσει για τον πίνακα στις «Επιστολές ενός Ρώσου Ταξιδιώτη» (1801) του Νικολάι Καραμζίν και ανυπομονούσε να τον δει από κοντά.

Πρόκειται για τον πίνακα «Το σώμα του Χριστού στον τάφο» του Χανς Χόλμπαϊν του νεότερου (Hans Holbein the Younger, “Christ’s Body in the Tomb”, 1521). Ο Καραμζίν σημειώνει (περιγράφοντας την αίθουσα με τα έργα του Χόλμπαϊν):

«Όταν βλέπεις αυτόν τον πίνακα, δεν βλέπεις τίποτα το θεϊκό. Αποδίδει την εικόνα ενός νεκρού άνδρα με μεγάλη φυσικότητα. Σύμφωνα με τον θρύλο ο Χόλμπαιν είχε σαν μοντέλο το πτώμα ενός πνιγμένου Εβραίου.»

Ο Ντοστογιέφσκι συγκλονίστηκε όταν μπήκε στην αίθουσα και είδε τον πίνακα. Σαν να υπνωτίστηκε, σταμάτησε να έχει επαφή με το περιβάλλον.

Η γυναίκα του σημειώνει στο ημερολόγιό της: «Ο πίνακας ήταν τόσο ρεαλιστικός! Έμοιαζε σαν έναν πραγματικό νεκρό. Δεν θα έμενα ποτέ στο ίδιο δωμάτιο μ’ αυτόν τον πίνακα!»

Πράγματι, έφυγε βιαστικά από την αίθουσα και γύριζε για κανένα 20λεπτο στο υπόλοιπο μουσείο όταν διαπίστωσε ότι ο Ντοστογιέφσκι δεν την ακολουθούσε. Γύρισε πίσω και τον βρήκε στο δωμάτιο με τον πίνακα του Χόλμπαιν ανεβασμένο σε μια καρέκλα για να τον βλέπει καλύτερα. Είχε γίνει θέαμα αλλά, όπως είπαμε, είχε χάσει επαφή με το περιβάλλον.

Μόνο εσύ μπορείς να με καλέσεις στη ζωή. Σε παρακαλώ, άκουσέ με!

Σε παρακαλώ, άκουσε αυτά που δεν λέω. 

Μην ξεγελαστείς από εμένα. Μην ξεγελαστείς από το προσωπείο που φορώ, γιατί φοράω μια μάσκα, φορώ χιλιάδες μάσκες, μάσκες που φοβάμαι να βγάλω, και που καμιά από αυτές δεν είμαι εγώ.

Η προσποίηση είναι μια τέχνη που έχει γίνει η δεύτερη φύση μου, μα μην ξεγελαστείς, για όνομα του Θεού μην ξεγελαστείς. Σου δίνω την εντύπωση πως είμαι ασφαλής, πως όλα είναι ηλιόλουστα και ήρεμα σε μένα, πως η σιγουριά είναι το όνομά μου και η ψυχρότητα το παιγνίδι μου, πως διατηρώ την ψυχική μου γαλήνη, έχοντας τον έλεγχο των συναισθημάτων μου και πως δεν χρειάζομαι κανένα, αλλά μη με πιστέψεις. 

Η επιφάνεια μου μπορεί να μοιάζει ήρεμη, αλλά η επιφάνεια μου είναι η μάσκα μου, που πάντα την κουβαλώ κι όλα τα κρύβει. Κάτω από αυτήν κατοικεί ο πραγματικός μου εαυτός. Ένας εαυτός σε σύγχυση, σε φόβο, σε μοναξιά, που δεν γαληνεύει ποτέ.

Μα αυτό το κρύβω. 

Δεν θέλω κανείς να το ξέρει. Πανικοβάλλομαι στη σκέψη πως η αδυναμία μου και ο φόβος μου θα γίνουν φανερά στον καθένα. Γι αυτόν τον λόγο δημιουργώ με πάθος μια μάσκα όπου πίσω της κρύβομαι, ένα αδιάφορο σοφιστικέ προσωπείο, που με βοηθά να υποκρίνομαι, που με προστατεύει από το βλέμμα που ξέρει.

Μα αυτό ακριβώς το βλέμμα θα είναι η λύτρωσή μου, η μοναδική μου ελπίδα, και αυτό το ξέρω.. 

Θα γίνει η λύτρωσή μου αν συνοδεύεται από αποδοχή, αν συνοδεύεται από αγάπη. Είναι τα μόνα που θα μπορούσαν να με ελευθερώσουν από

Η πανδημία και ο στόχος να μας πεθαίνουν και με τη φτώχεια στο προσδόκιμο ζωής

Οι έρευνες είναι διαρκείς την τελευταία δεκαετία για να μην πούμε ακατάπαυστες, πολλές από τις οποίες κατά παραγγελία. Όχι όμως αυτή, αφού ζούμε στο πετσί μας το πόρισμά της. Τώρα είναι και ο κορωνοϊός στο τραπέζι του πόνου και της ζωής, συμβάλλοντας καθοριστικά στο θάνατο, στην φτώχεια και την πείνα. Η καραντίνα θα έχει αμείλικτη συνέχεια με τραγικό προσδιορισμό για τη συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη. Όσοι γλυτώσουμε από τον ιό, θα πέσουμε στη δαγκάνα της απειλητικής αλήθειας: Το χαμηλό κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο μειώνει σημαντικά το προσδόκιμο ζωής

Το χαμηλό κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο ενός ανθρώπου συνδέεται με σημαντικά μικρότερο προσδόκιμο ζωής (κατά περίπου δύο χρόνια) και θα πρέπει να θεωρηθεί σημαντικός παράγων κινδύνου για διάφορες ασθένειες και για πρόωρο θάνατο, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα. 

Η μελέτη επισημαίνει ότι ο εν λόγω παράγων κινδύνου έχει μέχρι σήμερα υποτιμηθεί.

Τότε ποιος ήταν ο λόγος για όλα αυτά; (LEO BUSCAGLIA)

Η άνοιξη είχε περάσει.
Το ίδιο και το καλοκαίρι.
Το φύλλο που το έλεγαν Φρέντυ είχε μεγαλώσει. Το κοτσάνι του είχε γίνει χοντρό και δυνατό και οι πέντε προεκτάσεις του σταθερές και μυτερές.
Είχε εμφανιστεί για πρώτη φορά την Άνοιξη σαν ένας μικρός βλαστός σ΄ένα μεγάλο κλωνάρι στην κορυφή ενός πανύψηλου δέντρου…

Ο Φρέντυ περιβαλλόταν από εκατοντάδες άλλα φύλλα, ίδια σαν κι αυτόν, ή τουλάχιστον, έτσι φαινόταν. Δεν άργησε όμως, ν΄ανακαλύψει ότι κανένα φύλλο δεν ήταν εντελώς όμοιο με κάποιο άλλο, παρόλο που όλα βρίσκονταν στο ίδιο δέντρο.

Ο Άλφρεντ ήταν το διπλανό του φύλλο, ενώ ο Μπεν στεκόταν δεξιά του. Η Κλαίρη ήταν το πανέμορφο φύλλο ακριβώς από πάνω. Είχαν μεγαλώσει όλα μαζί. Είχαν μάθει να χορεύουν με τη δροσερή αύρα της Άνοιξης, να λιάζονται τεμπέλικα στον ήλιο του Καλοκαιριού και να λούζονται στις κρύες στάλες της βροχής…
Όμως, ο καλύτερος φίλος του Φρέντυ ήταν ο Ντάνιελ. Ήταν το μεγαλύτερο φύλλο στο κλωνάρι και φαίνεται ότι βρισκόταν εκεί πριν απ΄όλα τ΄άλλα φύλλα. Στον Φρέντυ φάνηκε, μάλιστα, ότι ο Ντάνιελ ήταν το πιο παλιό φύλλο, αλλά και το πιο σοφό.

Ο Ντάνιελ ήταν αυτός που τους είχε εξηγήσει ότι όλα τα φύλλα αποτελούσαν ένα μέρος του δέντρου. Ήταν ο Ντάνιελ που τους είχε αποκαλύψει ότι ζούσαν και μεγάλωναν σ΄ένα δημόσιο πάρκο. Κι ακόμα, ο Ντάνιελ τους είχε πει ότι το δέντρο τους είχε γερές ρίζες, κρυμμένες βαθιά μες στο χώμα.
Τους είχε μιλήσει για τα πουλιά που κάθονταν πάνω στα κλαδιά και τιτίβιζαν εκεί τα πρωινά τους τραγούδια. Τους εξήγησε για τον ήλιο, το φεγγάρι, τ΄αστέρια και τις εποχές.

Του Φρέντυ του άρεσε που ήταν φύλλο. Αγαπούσε το κλωνάρι του, τους ανάλαφρους φυλλωτούς φίλους του, τη θέση του ψηλά στον ουρανό, το θρόισμα που έφερνε ο άνεμος, τις ηλιαχτίδες που τον ζέσταιναν, το φεγγάρι που τον σκέπαζε με απαλές, άσπρες σκιές…