Όλοι μας είμαστε προγραμματισμένοι

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, όπως ένα κομπιούτερ, είναι προγραμματισμένος για το ότι πρέπει να υπάρχουν πόλεμοι, ότι ανήκεις σε μια ομάδα, ότι οι ρίζες σου βρίσκονται στο τάδε μέρος της Γης και λοιπά. 

Όλοι μας είμαστε προγραμματισμένοι από την παράδοση, από την αδιάκοπη επανάληψη που κάνουν οι εφημερίδες, τα περιοδικά και η τηλεόραση, από χιλιάδες χρόνια εξωτερικής καταπίεσης. 

Ο εγκέφαλος είναι ελεύθερος προς μια κατεύθυνση: προς τον κόσμο της τεχνολογίας. 

Πουτάνα Ελλάδα

«Τα μεγάλα έθνη συμπεριφέρονται πάντα σαν γκάνγκστερ. Τα μικρά σαν πόρνες».
(The great nations have always acted like gangsters, and the small nations like prostitutes.)
Στάνλεϊ Κιούμπρικ

«Φημί γαρ εγώ  είναι το δίκαιον ουκ άλλο τι ή το του κρείττονος συμφέρον»
(Το δίκαιο δεν είναι τίποτα άλλο απ’ το συμφέρον του ισχυρότερου).
Θρασύμαχος (ένας σοφιστής),
Πλάτωνος «Πολιτεία» Α΄ 336b

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θα ξεκινήσω διορθώνοντας τον μεγαλοφυή Κιούμπρικ: Δεν είναι τα μεγάλα έθνη που συμπεριφέρονται σαν γκάνγκστερ, είναι τα μεγάλα κράτη.

Όμως δεν γνωρίζω κατά πόσο το «έθνη» (nations) που αναφέρει ο Κιούμπρικ ταυτίζεται με το «κράτη» στα αγγλικά.

Τι είναι το έθνος; Θα χρησιμοποιήσω το wiki αντί για το λεξικό μου, για λόγους ευκολίας (το περίφημο copy-paste).

«Έθνος ονομάζεται ένα σύνολο ανθρώπων που μοιράζονται κοινά γνωρίσματα που διακρίνουν το σύνολο αυτό, σε παγκόσμια κλίμακα. Τα κυριότερα από τα γνωρίσματα αυτά μπορεί να είναι η φυλή, η γλώσσα, το θρήσκευμα, η κοινή ιστορία και πολιτισμός και η γεωγραφική καταγωγή.»

Και τί είναι το κράτος, Βίκυ;

«To κράτος είναι οργανωμένη πολιτική οντότητα που κατέχει το μονοπώλιο της χρήσης νόμιμης εξουσίας σε μια καθορισμένη γεωγραφική περιοχή. Αυτά μπορεί να αντιστοιχούν σε εθνικά κράτη, υποεθνικά κράτη, ή πολυεθνικά κράτη.»

Ακόμα και με αυτούς τους μικρούς βίκυ-ορισμούς μπορούμε να αντιληφθούμε τη διαφορά: «Το έθνος είναι ένα σύνολο ανθρώπων VS Το κράτος είναι μια οργανωμένη πολιτική οντότητα».

Και ακόμα αυτό:
Το έθνος αφορά σε φυλή, γλώσσα, θρήσκευμα, κοινή ιστορία, πολιτισμό και γεωγραφική καταγωγή.
Το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της χρήσης νόμιμης εξουσίας σε μια καθορισμένη γεωγραφική περιοχή.

Στον σύντομο ορισμό του έθνους δεν βρίσκουμε τον όρο εξουσία. Βεβαίως το προσδιοριστικό «νόμιμη» είναι στην καλύτερη περίπτωση αστείο.

Νόμιμο είναι το συμφέρον του ισχυρού (δες ναζιστική Γερμανία, όπου όλα έγιναν νόμιμα).

~~{}~~

Ως παράδειγμα διαφοράς μεταξύ έθνους και κράτους θα χρησιμοποιήσω όχι το ελληνικό (έθνος), αλλά τον εβραϊκό λαό -επειδή είμαι πράκτορας του Σόρος, αμισθί.

Έξι πολύτιμες συμβουλές για να μεγαλώσετε ένα καλόκαρδο παιδί

Σκοπός κάθε γονιού είναι να μεγαλώσει καλά παιδιά που θα γίνουν υπεύθυνοι και «σωστοί» ενήλικες. Το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ αποφάσισε να μας βοηθήσει σ’ αυτό το δύσκολο έργο και μας συμβουλεύει πώς να μεγαλώσουμε ευγενικά, καλόκαρδα και υπεύθυνα παιδιά, σύμφωνα με έρευνες που πραγματοποίησε. Ακόμα και αν δεν πρόκειται για κάτι πρωτοποριακό, το συμπέρασμά μας είναι ένα: ότι ακόμα και το Χάρβαρντ δεν είναι οπαδός της «σκληρής αγάπης» αλλά της διαπαιδαγώγησης μέσω των κινήτρων και των ευκαιριών.

1. Αφιερώστε τους χρόνο

Αυτή είναι η βάση της πυραμίδας! Παίξτε μαζί τους, μάθετε τα χόμπι τους και ρωτήστε τα πώς πέρασαν στο σχολείο.

Τι κερδίζουν: Δένονται περισσότερο μαζί σας και μαθαίνουν, απ’ το παράδειγμά σας, πώς να δείχνεις στον συνάνθρωπό σου ότι νοιάζεσαι.

2. Να τους υπενθυμίζετε τη σημασία που έχουν στη ζωή σας

Σύμφωνα με έρευνες, πολλά παιδιά δεν ξέρουν ότι είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή των γονιών τους. Πρέπει να το ακούσουν από εσάς!
Τι κερδίζουν: ασφάλεια, αγάπη και εκτίμηση -στοιχεία που θα μεταδώσουν και στα δικά τους παιδιά.

3. Δείξτε τους πώς να λύνουν τα προβλήματά τους και όχι πώς να εγκαταλείπουν

Από μικρή ηλικία, τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι τίποτα δεν χαρίζεται και ότι τα εμπόδια είναι για να τα ξεπερνάμε, όχι για να τ’ αγνοούμε.
Τι κερδίζουν: μαθαίνουν ότι τίποτα δεν «χαρίζεται» και ότι κάποιες φορές, οι αποφάσεις που παίρνουμε μπορεί να επηρεάσουν και τους γύρω μας.

Η Αντίσταση

"Το Λυκαυγές των Θεών": Κεφάλαιο 1 - Η Αντίσταση

Κεφάλαιο 1: 5/6
"Και αν θυμάμαι καλά ο Σοφοκλής λέει ότι το σώμα του Οιδίποδα δεν βρέθηκε ποτέ, αλλά αναλήφθηκε στον Ουρανό γιατί υπέφερε στην ζωή του για πράγματα που έκανε χωρίς ο ίδιος να έχει μερίδιο ευθύνης, μιας και δεν ήξερε ότι η Ιοκάστη ήταν μάνα του."

"Έτσι. Η Πύλη σφραγίστηκε όταν έφυγε ο Οιδίποδας και ο Θησέας, σαν πρώτος βασιλιάς των νέων Αθηνών κρατούσε το Κλειδί της. Αυτό το Κλειδί χρησιμοποιούμε σήμερα για να σπάσουμε το Πεδίο των Αποστατών και να ελευθερώσουμε πρώτα τους συντρόφους μας που δεν έχουν ιδέα για το ποιοι είναι στ’ αλήθεια και έπειτα τους υπόλοιπους Έλληνες."

"Για αυτό και έγινε το όλο θέμα με τον λεγόμενο Βωμό των 12 θεών και την κατάχωσή του στο Θησείο;"

"Ναι. Ο Βωμός έπρεπε να καταχωθεί γιατί δεν είναι ακόμη η ώρα του να εμφανισθεί.

Όταν οι ανάγκες των άλλων είναι πάνω από τις δικές μας

Είναι πολύ συχνό φαινόμενο, να βάζουμε τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μας. Αυτό σε κάποιες περιπτώσεις, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Η ανιδιοτελής αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της είναι από τα πιο ωραία παραδείγματα που αποδεικνύουν πως το χαρακτηριστικό της αυτοθυσίας είναι απαραίτητο για την επιβίωση και την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού.

Ωστόσο, τα πράγματα περιπλέκονται όταν το μέτρο χάνεται και στην προσπάθειά μας να καλύψουμε τις ανάγκες των σημαντικών για εμάς προσώπων, προσεγγίζουμε το σημείο στο οποίο δεν έχουμε πλέον επίγνωση των δικών μας αναγκών. Καταλήγουμε τότε να απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας, να χάνουμε την αυτοεκτίμησή μας και να συνάπτουμε σχέσεις άνισες στις οποίες όσα προσφέρουμε δεν αντιστοιχούν στην ικανοποίηση την οποία αντλούμε από τις σχέσεις μας.

Σε αυτή τη στάση ζωής συνήθως μας οδηγεί ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την αγάπη και την υποστήριξη των άλλων. Συχνά αισθανόμαστε πως αν δεν ικανοποιήσουμε τους οικείους μας, εκείνοι θα αποσύρουν την αγάπη τους, θα θυμώσουν ή θα μας εγκαταλείψουν, αναζητώντας κάποιον καταλληλότερο για εκείνους, κάποιον πρόθυμο να καλύψει όλες τις ανάγκες τους. Ακόμα, είναι δυνατόν να δίνουμε προτεραιότητα στους άλλους επειδή τους αισθανόμαστε πιο αδύναμους από εμάς. Αυτό που στη μία περίπτωση θα μπορούσε να περιγραφεί ως φόβος εγκατάλειψης, σε αυτή την περίπτωση είναι οι ενοχές που μας υποδεικνύουν πως αν ακούσουμε τις ανάγκες μας θα πληγωθούν όσοι αγαπάμε.

Τροφή και Σώμα

Θεωρείται αξίωμα ότι το σώμα μας είναι το αποτύπωμα της ψυχής μας και εκφράζει τη σχέση που έχουμε πρωτίστως με τον Εαυτό μας, την αξία που του δίνουμε, πόσο σεβόμαστε τις ανάγκες του καθώς και σε ποιά θέση τον τοποθετούμε σε σχέση με τους άλλους.

Και είναι αλήθεια, ότι το είδος της σχέσης που έχουμε με τον εσωτερικό και εξωτερικό κόσμο μας, φαίνεται από πολλά πράγματα μέσα στην καθημερινότητα. Όμως, από τους πλέον ενδεικτικούς, είναι ο τρόπος που τρεφόμαστε, το πόσο και το τι επιτρέπουμε να αφομοιωθεί μέσα μας.

Η κατάποση, πάντα εμπεριέχει τη συμβολική ενσωμάτωση αυτού που καταπίνουμε μιας και το φαγητό δεν μας συντηρεί απλά, αλλά μας κάνει να αισθανόμαστε, να παρηγορούμαστε, να υποκαθιστούμε απώλειες, να γεμίζουμε κενά θλίψης, να αποφορτιζόμαστε απο το άγχος, να καταπίνουμε τον θυμό που φοβόμαστε να εκφράσουμε, να γλυκαίνουμε την πίκρα της απόρριψης και ματαίωσης, της απομόνωσης, της εγκατάλειψης και τόσα άλλα συναισθήματα και καταστάσεις.

Αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι η σχέση μας με το φαγητό, είναι μια συμπεριφορά που διέπεται από ασυνείδητους μηχανισμούς οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις δημιουργούν πολλά περισσότερα προβλήματατα συγκριτικά με την προσωρινή απόλαυση και ανακούφιση που προσφέρουν.

Γιατί οι Ρόδιοι καταριούνταν τον Ηρακλή

[Από τη Βιβλιοθήκη του Φωτίου]

Η ενδέκατη ιστορία του Κόνωνος αφηγείται τα σχετικά με τη θυσία προς τιμήν του Ηρακλή, την οποία τελούν με κατάρες σε βάρος του ήρωα οι κάτοικοι της Λίνδου. Μας λέει ότι το έθιμο ξεκίνησε από κάποιον γεωργό της Λίνδου. Αυτός ο γεωργός, όταν ο Ηρακλής του ζήτησε φαγητό για το παιδί του τον Ύλλο, που ήταν πολύ μικρός και τον κουβαλούσε μαζί του στην πορεία, αντί να του δώσει τροφή τον έβρισε και από πάνω. Ο Ηρακλής θύμωσε και έσφαξε ένα από τα βόδια του γεωργού, έφαγε ο ίδιος και έδωσε και στο παιδί του. Ο αγρότης τον καταριόταν από μακριά. Ο Ηρακλής γέλασε με τις κατάρες και είπε ότι ποτέ δεν απόλαυσε καλύτερο φαγητό από αυτό που έφαγε, ενώ άκουγε τις κατάρες.

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές αυτής της ιστορίας, αλλά η αρχαιότερη προέρχεται από τα Αίτια του Καλλίμαχου.

H ερωτική κατάρα από την Πέλλα: το πρώτο κείμενο της μακεδονικής διαλέκτου που ήρθε στο φως

To 1986 βρέθηκε στην Πέλλα ένα από τα σημαντικότερα από γλωσσική άποψη κείμενα της μακεδονικής γης.[1] Πρόκειται για ένα ταπεινό κείμενο, μια ερωτική κατάρα (κατάδεσμος), αλλά αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες άμεσες μαρτυρίες για την ελληνική διάλεκτο που μιλούσε ο μακεδονικός λαός στην πρωτεύουσα του βασιλείου του. Χρονολογείται γύρω στα 375-350 π.Χ. και δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η γλώσσα των Μακεδόνων αποτελούσε μια ξεχωριστή παραλλαγή των λεγόμενων βορειοδυτικών ελληνικών διαλέκτων, που με τη σειρά τους συγγενεύουν στενά με την δωρική. Όπως σημειώνει ο Crespo 2012, 55: «Ο ερωτικός κατάδεσμος παρέχει έναν νέο τύπο βορειοδυτικής δωρικής και δεν έχει παράλληλο στις λογοτεχνικές διαλέκτους. Οι μέχρι τώρα γνωστοί κατάδεσμοι είναι όλοι γραμμένοι στην τοπική διάλεκτο της περιοχής όπου βρέθηκαν και δεν υπάρχει λόγος να υποτεθεί ότι η πινακίδα αυτή αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Εφόσον ο κατάδεσμος από την Πέλλα παρουσιάζει έναν συνδυασμό διαλεκτικών χαρακτηριστικών που διαφέρει από όλες τις άλλες τοπικές ή λογοτεχνικές διαλέκτους, πρέπει να αποκλειστεί η πιθανότητα να γράφτηκε σε κάποια άλλη διαλεκτική περιοχή και να μεταφέρθηκε έπειτα στην Πέλλα. Καθώς μαρτυρείται αποκλειστικά στην αρχαία Μακεδονία, η διάλεκτος μπορεί δικαιολογημένα να ονομαστεί μακεδονική. Οι μαρτυρίες γιʼ αυτήν είναι τόσο πενιχρές και πρόσφατες όσο π.χ. και για την παμφυλιακή, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ελληνική διάλεκτο». 

Σύνοψη περιεχομένου: μια ανώνυμη γυναίκα καταριέται τον αγαπημένο της Διονυσοφώντα να μην παντρευτεί, όπως προφανώς, σκοπεύει, την Θετίμα, αλλά να προτιμήσει την ίδια.

Ένα αποτυχημένο προξενιό

Η υπόθεση της ανώνυμης χαμένης κωμωδίας στην οποία ανήκε το παρακάτω απόσπασμα φαίνεται να ήταν η εξής, όσο μπορούμε να υποθέσουμε: ο Λάχης  είχε έναν γιο, τον Μοσχίωνα, τον όποιον ήθελε να παντρέψει με τη  θυγατέρα ενός φίλου του. Για κάποιο λόγο έφυγε στο εξωτερικό και εκεί μαθαίνει ότι ο Μοσχίων αρνείται το προξενιό, επειδή αγαπά κάποια άλλη. Ο Λάχης  βάζει τον πατέρα της νύφης, που προφανώς ήταν κάποιος φίλος του, να διευθετήσει τα πράγματα, χωρίς όμως επιτυχία. Τελικά μπροστά στο αδιέξοδο αναγκάζεται να επιστρέψει πίσω. Ο Μοσχίων  δεν είναι μόνος του, αλλά έχει τη συμπαράσταση δύο φίλων του,  ο ένας από τους οποίους είναι θαρραλέος (Α).  Ο άλλος φίλος (Β) μοιάζει να είναι δειλός και μόλις ο Λάχης με τον υποψήφιο πεθερό (Γ)  εμφανίζονται, σπεύδει να εξαφανιστεί.  Στη συνέχεια εμφανίζονται ο Λάχης με τον πεθερό και συνομιλούν:

(Α) ...Βάδιζε και μη φοβάσαι τίποτα.

Ο Μοσχίων είναι μες στο σπίτι. Γι’ αυτό ξύπνα, ξυπνά λοιπόν.

Μην αδιαφορείς. Γίνε τώρα άνδρας σπουδαίος.

Μην εγκαταλείπεις τον Μοσχίωνα.

(Β)  Κι εγώ το θέλω, μα τους θεούς,

μα πέφτοντας απροσδόκητα στην καταιγίδα των γεγονότων

έχω αγωνία κι από καιρό είμαι ταραγμένος,

μην λάχει και η τύχη μου ανάποδα γυρίσει.

ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Λοιπόν, αντιλαμβάνομαι την κατάσταση του ίδιου μου του νου. Βλέπω ότι είναι το όργανο της αισθήσεως και της επιθυμίας, ή μάλλον ότι είναι ο ίδιος αίθηση και επιθυμία, και ότι είναι μηχανικά σκλαβωμένος στη ρουτίνα. ΄Ενας τέτοιος νους είναι ανίκανος να δεχθεί ποτέ ή να αισθανθεί το καινούργιο. Γιατί το καινούργιο πρέπει προφανώς να είναι κάτι πέρα από την αίσθηση που είναι πάντα το παλιό. ΄Ετσι, αυτή η μηχανική κίνηση με τις ευχάριστες ή δυσάρεστες αισθήσεις της, πρέπει να σταματήσει, δεν είν' έτσι; Η επιθυμία για το περισσότερο, η επιδίωξη των συμβόλων, των εικόνων με τις εντυπώσεις που μας δίνουν - όλα αυτά πρέπει να φθάσουν σ' ένα τέλος.

Μόνο τότε είναι δυνατόν ο νους να βρεθεί σ' αυτή την κατάσταση της δημιουργικότητας στην οποία το καινούργιο μπορεί να γεννιέται πάντοτε. Αν κατανοήσετε χωρίς να υπνωτιστείτε από λόγια, από συνήθειες και από ιδέες, και δείτε πόση σημασία έχει το να πλημμυρίζει το καινούργιο διαρκώς τον νου, τότε ίσως θα καταλάβετε την κίνηση της επιθυμίας, την ρουτίνα, τον βαρεμό, τη διαρκή επιθυμία για πείρα. Τότε, νομίζω, θ' αρχίσετε να βλέπετε ότι η επιθυμία έχει πολύ μικρή σημασία στη ζωή, για τον άνθρωπο που πραγματικά ερευνά.

ΕΠΙΓΝΩΣΗ

(...) Εκείνο που ασφαλώς έχει σημασία είναι το να έχουμεεπίγνωση χωρίς εκλογή, γιατί η εκλογή δημιουργεί σύγκρουση. Αυτός που εκλέγει βρίσκεται σε σύγχυση και γι' αυτό διαλέγει. Αν δεν είναι σε σύγχυση, δεν υπάρχει εκλογή. Μόνο εκείνος που βρίσκεται σε σύγχυση εκλέγει τι πρέπει να κάνει ή τι δεν πρέπει να κάνει. Ο άνθρωπος που είναι ξεκάθαρος και απλός δεν εκλέγει. Εκείνο που είναι, είναι. Η δράση που βασίζεται σε μια ιδέα είναι προφανώς η δράση της εκλογής, και αυτή η δράση δεν είναι απολυτρωτική, απεναντίας, δημιουργεί μόνο πρόσθετη αντίσταση, πρόσθετη σύγκρουση, ανάλογα με την προσχηματισμένη ιδέα που την προκάλεσε.

Εκείνο συνεπώς που έχει σημασία είναι το να έχετε επίγνωση την κάθε στιγμή, χωρίς να συσσωρεύετε την πείρα που φέρνει η επίγνωση. Γιατί τη στιγμή που συσσωρεύετε, έχετε επίγνωση μόνο σύμφωνα μ' αυτή τη συσσώρευση, σύμφωνα μ' αυτό το υπόδειγμα, μ' αυτή την πείρα. Δηλαδή η επίγνωσή σας καθορίζεται από την συσσώρευση που έχετε κάνει, και συνεπώς δεν υπάρχει πια παρατήρηση, αλλά μόνο μετάφραση. ΄Οπου υπάρχει μετάφραση, υπάρχει εκλογή, και η εκλογή δημιουργεί σύγκρουση. Στη σύγκρουση, δεν μπορεί να υπάρχει κατανόηση.

ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

ΟΙ  μαγοι της γενιας του δον Χουαν πιστευαν οτι  υπαρχει  ενα  εγγενες  αποθεμα ενεργειας  μεσα στον καθενα  μας, ενα αποθεμα  που δεν υποκειται σε επεμβασεις εξωτερικων δυναμεων  που επιδιωκουν  ειτε την αυξηση  ειτε τη μειωση του. Πιστευαν  οτι  αυτη η ποσοτητα ενεργειας ηταν αρκετη   για να πετυχει κανεις αυτο που, για κεινους,  αξιζε να ειναι  αυτοσκοπος  καθε ανθρωπου που ζει πανω στη Γη:  να  σπασει  τους φραγμους  της φυσιολογικης  αντιληψης.Ο  δον Χουαν  Ματους  ηταν πεπεισμενος   οτι η ανικανοτητα μας να σπασουμε αυτους  τους φραγμους ειναι αποτελεσμα του πολιτισμου  και του κοινωνικου μας περιβαλλοντος. Υποστηριζε  οτι η κουλτουρα μας και το κοινωνικο περιβαλλον  επιστρατευει και το τελευταιο ψηγμα της εμφυτης ενεργειας μας στην πραγματωση θεμελιωμενων  προτυπων συμπεριφορας  που μας εμποδιζουν  να σπασουμε τους φραγμους της φυσιολογικης αντιληψης

Το  γκρεμισμα  αυτων των αντιληπτικων  φραγμων ειναι η αναποδραστη διεξοδος της ανθρωποτητας.

Θα  σημαινε  την εισοδο  μας σε ασυλληπτους  κοσμους, των  οποιων  η πρακτικη ουσια δεν υστερει καθολου  απο εκεινη του γνωστου κοσμου της καθημερινης μας ζωης.Ανεξαρτητα απο το αν δεχομαστε η οχι αυτο το σκεπτικο, ταλανιζομαστε ολοι απο την εμμονη να σπασουμε αυτους τους φραγμους και αποτυγχανουμε οικτρα στην προσπαθεια--εξ ου και η αφθονια  των ναρκωτικων και των διεγερτικων και των θρησκευτικων  τελετουργικων στη συγχρονη ανθρωποτητα.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΑΦΥΠΝΗΣΗΣ

 ''Ο Μποντιντάρμα είπε:

- Η ουσία του Ντάρμα είναι απόσπαση. Και ο σκοπός εκείνων που ασκούνται είναι η απελευθέρωση από τα φαινόμενα. Τα Σούτρα λένε:' Η απόσπαση είναι φώτιση, επειδή αρνείται τα φαινόμενα '. Βουδότητα σημαίνει επίγνωση. Οι θνητοί των οποίων ο νους αποκτά επίγνωση, φθάνουν στον Δρόμο της Φώτισης, και γι' αυτό ονομάζονται Βούδες. Τα Σούτρα λένε:' Εκείνοι που ελευθερώνονται από όλα τα φαινόμενα, ονομάζονται Βούδες '. Η παρουσία των φαινομένων σαν μη παρουσία δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή οπτικά, αλλά μπορεί να γίνει γνωστή μόνο μέσω της σοφίας. Όποιος ακούσει και πιστέψει αυτήν την διδασκαλία, ανεβαίνει στο Μεγάλο Όχημα και εγκαταλείπει τις τρεις περιοχές. 

Οι τρεις περιοχές είναι: απληστία, οργή και πλάνη. Η εγκατάλειψη των τριών περιοχών σημαίνει να πάμε από την απληστία, την οργή και την πλάνη πίσω στην ηθικότητα, τον διαλογισμό και την σοφία. Η απληστία, η οργή και η πλάνη δεν έχουν δική του φύση. Εξαρτώνται από τους θνητούς. Και όποιος είναι ικανός να συλλογιστεί, θα δει ότι η φύση της απληστίας, της οργής και της πλάνης είναι η βουδική φύση. Πέρα από την απληστία, την οργή και την πλάνη δεν υπάρχει άλλη βουδική φύση. Τα Σούτρα λένε:' Οι Βούδες  έγιναν Βούδες μόνο, ενώ ζούσαν με τα τρία δηλητήρια και τρέφονταν με τον αγνό Ντάρμα '. Τα τρία δηλητήρια είναι: απληστία, οργή και πλάνη.

Το Μεγάλο Όχημα είναι ανώτερο όλων των οχημάτων. Είναι το μεταφορικό μέσον των Μποντισάτβα, οι οποίοι χρησιμοποιούν το κάθε τι χωρίς να χρησιμοποιούν τίποτε και ταξιδεύουν όλη μέρα χωρίς μετακίνηση. Τέτοιο είναι το όχημα των Βουδών. Τα Σούτρα λένε:'Το μη όχημα είναι το όχημα των Βουδών '. 

Εκείνος που αντιλαμβάνεται ότι οι έξι αισθήσεις δεν είναι πραγματικές, ούτε οι πέντε συσσωρεύσεις είναι φανταστικές και ότι κανένα πράγμα τέτοιου είδους δεν μπορεί να εντοπιστεί στο σώμα, αυτός κατανοεί την γλώσσα των Βουδών. Τα Σούτρα λένε:' Η σπηλιά των πέντε συσσωρεύσεων είναι η αίθουσα του Ζεν. Το άνοιγμα του εσωτερικού ματιού είναι η πύλη του Μεγάλου Οχήματος '. Τι θα μπορούσε να είναι πιο σαφές; 

Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ

Δεν ειστε εσεις  μεσα στο σωμα, το σωμα ειναι μεσα σε σας! Ο νους ειναι μεσα σας. Αυτα  συμβαινουν σε  σας.Ειναι  εκει   επειδη εσεις τα βρισκετε  ενδιαφεροντα. Η  ιδια  η φυση σας εχει  την απεριοριστη  ικανοτητα να απολαμβανει.Ειναι  πληρης   ενθουσιασμου και  στοργης.

Εκχεει  την ακτινοβολια  της  πανω σε ολα οσα ερχονται μεσα στην επιγνωση της και  τιποτα δεν αποκλειεται.Δε γνωριζει  το κακο η την ασχημια  ελπιζει, εμπιστευεται, πιστευει, αγαπαει.Εσεις  οι ανθρωποι   δε ξερετε ποσα χανετε με το να μη γνωριζετε τον αληθινο σας εαυτο.Δεν ειστε ουτε το σωμα, ουτε ο νους, ουτε το καυσιμο, ουτε η φωτια.Αυτα  εμφανιζονται κι εξαφανιζονται, υπακουοντας  στους δικους τους νομους.
Αγαπατε, εκεινο που ειστε, τον αληθινο σας εαυτο, κι οτι κι αν κανετε, το κανετε για την ευτυχια σας.

Το  να τον βρειτε,  να τον γνωρισετε και να τον περιποιηθειτε, ειναι η βασικη σας παρορμηση.

Απο αμνημονευτους χρονους αγαπατε τον εαυτο σας,αλλα ποτε με σοφια. Χρησιμοποιηστε το σωμα και το νου σας  σοφα στην υπηρεσια του εαυτου αυτο ειναι ολο. Να  ειστε  αληθινος  προς τον εαυτο σας αγαπηστε τον εαυτο απολυτα. Μην  υποκρινεστε πως αγαπατε τους αλλους  οπως τον εαυτο σας.

Δεν μπορειτε   να τους αγαπησετε, εκτος κι αν εχετε συνειδητοποιησει πως αυτοι ειναι ενα με σας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ;

(...) Η πραγματικότητα, η αλήθεια, δεν είναι δυνατόν να αναγνωρισθούν. Για να έλθει η αλήθεια, πρέπει να φύγουν οι πίστεις, οι γνώσεις, η πείρα, η επιδίωξη της αρετής. Ο ενάρετος που έχει συνείδηση ότι επιδιώκει την αρετή δεν μπορεί ποτέ να βρει την αλήθεια. Μπορεί να είναι ένα πολύ αξιοπρεπές πρόσωπο, αλλ' αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από του να είναι ένας άνθρωπος που ανήκει στην αλήθεια, από του να είναι ένας άνθρωπος που κατανοεί. Στον άνθρωπο της αλήθειας, η αλήθεια έχει γεννηθεί μέσα του. ΄Ενας ενάρετος είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, αλλά ο αξιοπρεπής άνθρωπος ποτέ δεν μπορεί να κατανοήσει τι είναι η αλήθεια, γιατί γι' αυτόν η αρετή είναι ένας μανδύας που σκεπάζει τον εαυτό του, μια ενίσχυση του εγώ, γιατί επιδιώκει την αρετή. ΄Οταν λέει : «Πρέπει να είμαι χωρίς απληστία», η κατάσταση της μη-απληστίας την οποία δοκιμάζει, ενισχύει μονάχα το εγώ.

ΑΝΤΙΦΑΣΗ

(...) Η ηρεμία του νου είναι ουσιώδης για να κατανοήσουμε όλη τη σημασία της ζωής. Η σκέψη δεν μπορεί ποτέ να είναι ήσυχη. Η σκέψη, που είναι προϊόν του χρόνου, ποτέ δεν μπορεί να βρει εκείνο που είναι άχρονο, ποτέ δεν μπορεί να γνωρίσει εκείνο που είναι πέραν από το χρόνο. Η ίδια η φύση της σκέψης μας είναι μια αντίφαση, γιατί σκεπτόμαστε διαρκώς με όρους του παρελθόντος και του μέλλοντος. Επομένως ποτέ δεν γνωρίζουμε πλήρως, ποτέ δεν έχουμε πλήρη επίγνωση του παρόντος.

(...)

Mindfulness (εγρήγορση ή ενσυνειδητότητα)

Mindfulness (εγρήγορση ή ενσυνειδητότητα) είναι η επίγνωση που προέρχεται από τη σκόπιμη και χωρίς επικρίσεις προσήλωσή μας στην παρούσα στιγμή και στα πράγματα όπως ακριβώς έχουν. Είναι η κατάσταση κατά την οποία κάποιος είναι επικεντρωμένος, έχει επίγνωση στο εδώ και τώρα στην παρούσα στιγμή. Αρχίζουμε να ζούμε στο σήμερα στην παρούσα στιγμή. Όταν σταματάμε να στοχαζόμαστε το παρελθόν ή να ανησυχούμε για το μέλλον ανοιγόμαστε σε ένα πλούτο πληροφοριών, τις οποίες αγνοούσαμε. Βρισκόμαστε σε εγρήγορση σημαίνει ότι αναστέλλουμε για λίγο την κρίση, παραμερίζουμε τους άμεσους στόχους μας για το μέλλον και αποδεχόμαστε το παρόν ως έχει και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. 

Κατά την καθημερινή μας ζωή εύκολα ξεχνάμε ότι ζούμε στο παρόν, επειδή αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τα παλιά γεγονότα της ζωής μας ή τις μελλοντικές καταστάσεις. Οι σκέψεις αυτές μας απορροφούν τόσο πολύ ώστε νιώθουμε να τις ζούμε. Δεν απομακρυνόμαστε απλώς από την μόνη αληθινή πραγματικότητα, το εδώ και τώρα αλλά βιώνουμε επίσης την αγωνία από γεγονότα που είτε ανήκουν στο παρελθόν ,η μπορεί να μην συμβούν ποτέ. Όλοι μας λειτουργούμε με τον αυτόματο πιλότο σε καθημερινή βάση και όλοι γνωρίζουμε ότι συχνά μας οδηγεί κάπου αλλού από εκεί που αρχικά θέλαμε να φτάσουμε. Έτσι με αυτόν τον τρόπο σιγά σιγά, λεπτό προς λεπτό η ζωή ξεγλιστρά από τα χέρια μας. Μονίμως απορροφημένοι στις σκέψεις για κάτι άλλο σχεδόν ποτέ δεν είμαστε παρόντες σε όσα εκτυλίσσονται τώρα. Φανταζόμαστε ότι θα ευτυχίσουμε όταν βρεθούμε κάπου αλλού, κάποια άλλη στιγμή. Τότε μόνο θα βρούμε το χρόνο να χαλαρώσουμε. Αναβάλουμε λοιπόν την ευτυχία μας αντί να δεχόμαστε την εμπειρία που βιώνουμε την παρούσα στιγμή.  Έτσι χάνουμε τις στιγμές της καθημερινότητας και εάν δεν προσέξουμε μπορεί να χάσουμε ακόμη και όλη μας την ζωή μας. 

Αντίφαση

Ένας κύριος είπε: Η σκέψη έχει δημιουργήσει το πρόβλημα και η σκέψη προσπαθεί να το λύσει. Και αυτό είναι αδύνατο να συμβεί. Ένας άλλος κύριος είπε: Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα μας με τον ίδιο τρόπο που τα δημιουργήσαμε. Ένας άλλος είπε: Εγώ είμαι ο κόσμος και ο κόσμος είμαι εγώ.

Κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί με σοβαρότητα αν αυτές οι δηλώσεις είναι σωστές. Να δει την τεράστια αντίφαση του να πολεμάς για την ειρήνη, να σκέφτεσαι για να λύσεις ένα πρόβλημα που η σκέψη σου δημιούργησε, να προσπαθείς να φέρεις ειρήνη όταν μέσα σου υπάρχει βία και σύγκρουση.

Η ιστορία της ανθρωπότητας προχωράει από πόλεμο σε πόλεμο. Οι πόλεμοι έχουν ηλικία όση σχεδόν είναι και η ηλικία της ανθρωπότητας. Είναι προφανές, ότι η εμπειρία δεν μας διδάσκει γιατί ακόμη πολεμάμε, ασκούμε βία για να φέρουμε ειρήνη και ευημερία. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η διάνοια δεν μπορεί να συλλάβει το μέγεθος της αντίφασης. Ο άνθρωπος της διάνοιας θα αναζητήσει αποδείξεις ότι όντως πρόκειται για αντίφαση. Απόλυτες διανοητικές αποδείξεις δεν υπάρχουν προφανώς (λόγω της φύσης της διάνοιας που είναι μερική) και τότε ο άνθρωπος της διάνοιας θα πει “α αφού δεν υπάρχουν αποδείξεις δεν ενδιαφέρομαι, θα συνεχίσω να πολεμώ ελπίζοντας να φέρω την ειρήνη, θα συνεχίσω να υποτάσσω τον άλλον ελπίζοντας να κερδίσω λίγη αγάπη” κοκ.

ΗΡΘΑΜΕ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ…

Όλα είναι εδώ, τώρα. Πάντα ήταν, και πάντα θα είναι.

Αντί να ζούμε αυτό όμως, εμείς, διαχωρίζουμε «κάτι» από το σύνολο, (των άπειρων πιθανοτήτων ως δυνατότητες που ήδη προϋπάρχουν), του δίνουμε έμφαση και σημασία, και φτάνει να γίνει το κύριο μέλημα μας στη ζωή. Κι αυτό βέβαια κατόπιν, είναι το κάθε φωτιζόμενο από εμάς θέμα, και χαρακτηριζόμενο μας ως «πρόβλημα».

Γιατί ότι συλλαμβάνεται από το σύνολο της αντίληψης μας, ο νους, (μια και αυτή είναι η δουλειά του), το απομονώνει ως πληροφορία, κατόπιν δημιουργεί διάφορα σενάρια πιθανοτήτων, και μας μπερδεύει (επειδή τον πιστεύουμε), δημιουργώντας μας αδιέξοδες καταστάσεις για τις οποίες κατόπιν, πρέπει να αγωνιστούμε ώστε να τις «λύσουμε». Είμαστε απόλυτα ταυτισμένοι λοιπόν με το νου…

Μα να λύσουμε όμως τελικά τι; Αφού εξ’ αρχήν, δεν υπάρχει πρόβλημα…

Η σκέψη, το συναίσθημα και το σώμα

Άρχισα να διαβάζω για πρώτη φορά κάτι από τον Έκχαρτ Τόλλε.. σε ένα σημείο αναφέρει τη σύνδεση του συναισθήματος με το σώμα. Δεν είχα ποτέ παρατηρήσει αυτή τη σύνδεση. Και άρχισα αμέσως να παρατηρώ και βρήκα μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Ένα ερώτημα είναι αν νιώθουμε τι είναι σκέψη και τι είναι συναίσθημα. Και γιατί το διαχωρίζουμε από την αίσθηση/αίσθημα;

Το τι είναι Σκέψη ίσως είναι αρκετά εύκολο να περιγραφεί. Η σκέψη δεν μπορεί να διαχωριστεί από τις λέξεις.. η Σκέψη βασίζεται στις λέξεις για να υπάρξει. Υπάρχουν γρήγορες σκέψεις και άλλες που ξεδιπλώνονται πιο αργά, αλλά όλες οι σκέψεις απαρτίζονται από λέξεις βαλμένες στη σειρά. Επίσης η Σκέψη είναι Χρόνος.. η Σκέψη αντλεί υλικό από το χρόνο, το παρελθόν (ακόμη και αν προβάλλεται στο μέλλον), την εμπειρία και την ανάμνηση. Και γι αυτό είναι πάντα μπαγιάτικη, παλιά.

Αλλά τι είναι το συναίσθημα;

ΑΠΛΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ

Όταν βλέπουμε, απλά βλέπουμε, αυτό που συμβαίνει, (χωρίς να το παρατηρούμε αλλά απλά να το βλέπουμε,) κάτι «γεννιέται» μέσα μας…

Είναι η Επίγνωση…

Διότι απλά βλέπουμε σημαίνει, πως «δεν συμμετέχουμε» σε αυτό που συμβαίνει. Δεν ταυτιζόμαστε δηλαδή μαζί του. Είμαστε αποστασιοποιημένοι.

Αλλά χωρίς να είμαστε παρατηρητές, (και είναι σημαντικό αυτό,) γιατί αν παρατηρούμε, (το κάθε τι) που συμβαίνει, (αν η προσοχή μας δηλαδή «πάρει θέση» με το να επικεντρωθεί σε αυτό που συμβαίνει για να το «καταλάβει»), τότε, εισβάλει ο νους, (επεμβαίνει), και προτάσσει αυτομάτως «γνώμες», «κρίσεις», «αναλύσεις, και «ψάχνει», που σημαίνει χάνεται… Άρα, ο νους, ποτέ δεν μπορεί να δει αντικειμενικά.