Nομική αντιμετώπιση του ιατρικού σφάλματος στην ΚΑΡΠΑ - Είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ιδανικός; - Η Χρυσή Τομή (Μέρος Ένατο)

Επιμέλεια Κειμένου
Παναγιώτης Σπανός
Διασώστης ΕΚΑΒ Ρόδου

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όσον αφορά τη νομική αντιμετώπιση του ιατρικού σφάλματος στην ΚΑΡΠΑ αλλά και γενικότερα, η χρυσή τομή βρίσκεται σε ένα τέτοιο σύστημα από πλευράς νομοθεσίας και απονομής δικαιοσύνης, ώστε ούτε ο ιατρός να πιέζεται και να απειλείται σε υπερβολικό βαθμό ούτε όμως ο ασθενής να αδικείται, ο οποίος είναι το επίκεντρο της ιατρικής δραστηριότητας και βρίσκεται από τη φύση των πραγμάτων σε ευάλωτη θέση και σε θέση άγνοιας.

Δυστυχώς όμως ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται το ιατρικό σφάλμα δεν είναι ιδανικός. Η σχέση ιατρού-ασθενή καλείται να λειτουργήσει μέσα σε ένα σύστημα που όχι μόνο τέλειο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλά ούτε καν άρτιο. Κανείς ιατρός δεν θα επιθυμούσε η κατάσταση της υγείας του ασθενούς του να επιδεινωθεί ή να πεθάνει.

Από την άλλη πλευρά είναι γνωστό ότι ιδίως στη σύγχρονη εποχή της ιατροτεχνολογικής προόδου η καχυποψία απέναντι στον ιατρό και η απόδοση ευθύνης σε αυτόν έχουν αυξηθεί. 

H τέχνη του να κάνεις «ένα βήμα πίσω»

Όταν κάνετε ένα «βήμα πίσω» σημαίνει απλώς ότι δίνετε χρόνο στον εαυτό σας να πάρει την καλή απόφαση.

---

Όταν κάτι αναπάντεχο συμβαίνει στη ζωή μας, το ένστικτό μας μάς οδηγεί να αναλάβουμε αμέσως δράση και να ανταποκριθούμε σε αυτό.

Κάνουμε ένα λάθος στη δουλειά; Χτυπάμε το γραφείο μας. Κάποιος μάς εκνευρίζει; Του απαντάμε απότομα. Θέλουμε ένα γλυκό που βλέπουμε; Το παίρνουμε και το δαγκώνουμε. Κάποιος μας προσπερνάει απότομα ενώ οδηγούμε; Πατάμε την κόρνα και τον βρίζουμε.

Συνεχώς αντιδρούμε.

Η ζωή είναι ένας συνεχόμενος κύκλος μεταξύ των όσων μας συμβαίνουν και των αντιδράσεων μας απέναντι σε αυτά και συχνά δεν αναγνωρίζουμε καν αυτές τις αυτόματες αντιδράσεις μας μέχρι να συμβούν.

Ωστόσο, κάποιες φορές η καλύτερη αντίδραση δεν είναι η αντίδραση. Ειδικά εν μέσω μίας θερμής στιγμής, η πρώτη μας παρόρμηση συνήθως δεν είναι η πιο υγιής. Συχνά είναι καλύτερα να κάνετε ένα «βήμα πίσω» και να σκεφτείτε προτού λάβετε μια τελική απόφαση.

Ωστόσο η κοινωνία μάς εκπαιδεύει να είμαστε υπερ-αντιδραστικοί.

Ανά πάσα στιγμή, μπορούμε να πάρουμε ό,τι θέλουμε, όποτε το θέλουμε, είτε πρόκειται να κατεβάσουμε ένα αγαπημένο τραγούδι σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα ή να αγοράσουμε με ένα μόνο κλικ ένα νέο προϊόν στο διαδίκτυο ή να στείλουμε ένα άμεσο μήνυμα σε εκατοντάδες άτομα μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Έτσι, έχουμε εθιστεί στην άμεση ικανοποίηση. Γιατί να περιμένουμε όταν μπορούμε να λάβουμε μια άμεση ανταμοιβή;

Σεροτονίνη: ο κύριος ρυθμιστής της νευροαναγέννησης

Η νευροαναγέννηση συνεπάγεται όχι μόνο τη νευρογένεση, αλλά και την αναγέννηση χαμένων συνδέσεων και την ανάπτυξη μη νευρικών κυττάρων, πολύτιμα για τον ανθρώπινο οργανισμό.

---

Η νευροαναγέννηση συνεπάγεται όχι μόνο τη νευρογένεση, αλλά και την αναγέννηση χαμένων συνδέσεων και την ανάπτυξη μη νευρικών κυττάρων. Ενώ στους ενήλικες ανθρώπους η νευρογένεση γνωρίζουμε ότι συμβαίνει σίγουρα μόνο σε λίγες σαφώς καθορισμένες περιοχές του εγκεφάλου, έρευνα σε άλλα είδη υποδεικνύει ότι η επιστήμη έχει απλώς αγγίξει την κορυφή του παγόβουνου αναφορικά με τις συνολικές δυνατότητες αναγέννησης των ανθρώπινων νευρικών συστημάτων.

Έχει διαπιστωθεί ότι το σεροτονινεργικό σύστημα ελέγχει διάφορες πτυχές της νευροαναγέννησης. Σε μερικές περιοχές διευκολύνει τη νευρογένεση, ενώ σε άλλες φαίνεται να την περιορίζει. Σχετικά με τον περιορισμό της νευρογένεσης έχει δημοσιευτεί ένα πρόσφατο παράδειγμα στο επιστημονικό περιοδικό PLOS Biology.

Οι ερευνητές αξιοποίησαν το μοντέλο του ζεβρόψαρου που χρησιμοποιείται στις έρευνες για την νόσο Αλτσχάιμερ προκειμένου να δείξουν ότι η ιντερλευκίνη 4 (IL4) που παράγεται από το αμυλοειδές προάγει τον πολλαπλασιασμό των νευρογενών βλαστoκυττάρων καταστέλλοντας την παραγωγή σεροτονίνης.

Σε αυτά τα ψάρια συμβαίνει μια μοναδική νευροανοσολογική αλληλεπίδραση μέσω της οποίας η IL4 που εκκρίνεται από τους νευρώνες που πεθαίνουν ενεργοποιεί τα μικρογλοία. Τα μικρογλοία με την σειρά τους ανταποκρίνονται αυξάνοντας τον ρυθμό πολλαπλασιασμού των νευρικών βλαστoκυττάρων.

Αλλά γιατί ζεβρόψαρα;

Πορνογραφικό υλικό & Σεξουαλικότητα

Η πορνογραφία μπορεί να έχει ρόλο ως μέρος μιας υγιούς σεξουαλικής ζωής, αλλά σχετίζεται με πολλά προβλήματα.

Πως επηρεάζει το πορνογραφικό υλικό τη σχέση ενός ζευγαριού;

Bραχυκυκλώνονται συστήματα του εγκεφάλου, καθιστώντας όχι μόνο εθιστική την παρακολούθηση, αλλά υπονομεύουν την ασφαλή προσκόλληση, την αμοιβαία σχέση και την οικειότητα.

Σύμφωνα με τον Δρ Victor B. Cline, ψυχοθεραπευτή στο Πανεπιστήμιο Berkley της Καλιφόρνια, (σε περισσότερο από 90% των ασθενών του), η πορνογραφία μπορεί να αποτελεί μια διευκόλυνση που συντηρεί το πρόβλημα. Θεωρείται ότι άπαξ και κανείς εμπλακεί στο σκληρό πορνογραφικό υλικό, το αναζητάει συνέχεια.

Το πορνογραφικό υλικό φαίνεται να προσφέρει μια δυνατή σεξουαλική επιθυμία, η οποία στη συνέχεια εκτονώνεται συνήθως με αυνανισμό. Με αυτό τον τρόπο, η ίδια η φύση του πορνογραφικού υλικού απομονώνει τα άτομα και τα προσανατολίζει στην ικανοποίηση των αναγκών τους, χωρίς να ενδιαφέρονται τόσο για το άλλο μέλος της σχέσης τους (αν υπάρχει).

Μίλα: Ας λέμε ανοιχτά αυτό που νιώθουμε

Η σωστή επικοινωνία είναι το κλειδί για τις επιτυχημένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μίλα. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να εκφραζόμαστε. Να λέμε ανοιχτά αυτό που νιώθουμε, αυτό που μας ενοχλεί, που μας βασανίζει, που αναμοχλεύουμε ξανά και ξανά στο κεφάλι μας. Δεν μιλάμε, δεν επικοινωνούμε ουσιαστικά. Συνήθως κρυβόμαστε. Αποφεύγουμε να μιλήσουμε και να εκφραστούμε ακόμα και στον ίδιο τον εαυτό μας.

Προτιμάμε να κάνουμε υποθέσεις, να φτιάχνουμε ολόκληρα σενάρια στο κεφάλι μας, να ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας αναλύοντας καταστάσεις και γεγονότα και σε μια ερώτηση τύπου “τί έχεις;”, “πώς είσαι;”, “σε ενόχλησε κάτι;”, οι απαντήσεις θα είναι “τίποτα”, “όλα καλά”, “όχι, δεν με πείραξε κάτι”. Συχνά, «αθώα» ψέματα της καθημερινότητας. Ψέματα που λέμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους άλλους.

Κορωνoϊός: Ευκαιρία προσωπικής ανάπτυξης

«Όταν εστιάζουμε την προσοχή μας σε εποικοδομητικά πράγματα, που εμπλουτίζουν τις σχέσεις, νιώθουμε λιγότερο περιορισμένοι από το παρελθόν και περισσότερο ενθαρρυμένοι από το παρόν. Όσοι αγαπούν μαθαίνουν όχι απλώς να ελπίζουν για το καλύτερο, αλλά και να προσπαθούν γι’ αυτό» (Buscaglia, 1994).

---

Η «άφιξη» του κορωνοϊού (Covid-19) μπορεί να οριστεί ως μια ψυχοκοινωνική κρίση. Αποτελεί σίγουρα μια μεγάλη ανατροπή του τρόπου ζωής μας, για την οποία κανείς δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, και μετέβαλλε σε σημαντικό βαθμό την καθημερινότητά όλων. Έχει επιφέρει πολλές αρνητικές επιπτώσεις πρωτίστως στο επίπεδο της δημόσιας υγείας, καθώς και σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, και ατομικό επίπεδο.

Νιώθουμε αγχωμένοι, προβληματισμένοι, ή αποδιοργανωμένοι, κάτι που είναι απόλυτα φυσιολογικό, διότι βιώνουμε πολλαπλές απώλειες. Απώλεια της εργασιακής μας ταυτότητας, στην περίπτωση που η εργασία μας έχει ανασταλεί, απώλεια της κοινωνικής μας ταυτότητας, εφόσον οι κοινωνικές συναναστροφές μας έχουν περιοριστεί σε τεράστιο βαθμό.

Απώλεια της «ελευθερίας μας» να κυκλοφορήσουμε έξω ανέμελοι, χωρίς μάσκα, γάντια, και τήρηση συγκεκριμένων αποστάσεων. Και το πιο σημαντικό… Απώλεια της υγείας μας και σε αρκετές περιπτώσεις απώλεια της ανθρώπινης ζωής. 

Άραγε είναι όλα τόσο μαύρα; Είναι όλα τόσο άδικα, ανυπόφορα, αναπάντεχα; Είναι πάνω από τις δυνάμεις μας και από τον έλεγχο που μπορούμε να ασκήσουμε; Θα προκύψει τίποτα καλό από όλη αυτήν την ταλαιπωρία;