Από μικρή, μου άρεσε να ονειρεύομαι. Να φαντάζομαι τη ζωή μου σαν παραμύθι, με τα δικά μου μάτια που πάντα αναζητούσαν να δημιουργήσουν φανταστικά μονοπάτια που μόλις θα τα περπατούσα θα ζούσα όπως ακριβώς είχα σκηνοθετήσει στο μυαλό μου. Και πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσα, έπραξα αυτά που ήθελα, χωρίς ίχνος ενοχής.
Αντιθέτως ήμουν πολύ υπερήφανη για τα κατορθώματά μου. Σα να είχα στρώσει το μαγικό μου χαλί και το διέσχιζα βήμα βήμα όπως εγώ επιθυμούσα. Και καθώς περνούσαν τα χρόνια, αισθανόμουν πολύ τυχερή, αφού αυτά που επιθυμούσα τα πραγμάτωσα ευχαριστώντας ακόμα και την οικογένειά μου, αλλά κυρίως εμένα. Ωρίμασα, έγινα μητέρα, εργαζόμουν αλλά…….εκείνα τα όμορφα όνειρα, που από παιδί ήταν το φιλαράκι μου, μου γύρισαν την πλάτη, μου μούτρωσαν, δε μου μιλούσαν πια. Αναρωτιόμουν γιατί;
Αντιθέτως ήμουν πολύ υπερήφανη για τα κατορθώματά μου. Σα να είχα στρώσει το μαγικό μου χαλί και το διέσχιζα βήμα βήμα όπως εγώ επιθυμούσα. Και καθώς περνούσαν τα χρόνια, αισθανόμουν πολύ τυχερή, αφού αυτά που επιθυμούσα τα πραγμάτωσα ευχαριστώντας ακόμα και την οικογένειά μου, αλλά κυρίως εμένα. Ωρίμασα, έγινα μητέρα, εργαζόμουν αλλά…….εκείνα τα όμορφα όνειρα, που από παιδί ήταν το φιλαράκι μου, μου γύρισαν την πλάτη, μου μούτρωσαν, δε μου μιλούσαν πια. Αναρωτιόμουν γιατί;