Σ’ ένα μέλαθρο ευγηρίας είδα μια φορά μια εικόνα του Αγίου Νεκτάριου. Κρατούσε ο άγιος μια περγαμηνή που έλεγε ότι τα δύο υπέρτατα αγαθά είναι «Φόβος Θεού και Μνήμη Θανάτου». Μεγάλο το όνομά σου, άγιέ μου, αλλά διαφωνώ με το πρώτο μέρος. Εγώ δεν τον φοβάμαι καθόλου τον Θεό, τον αγαπώ μόνο. Θα μπορούσα δηλαδή να παίξω τάβλι μαζί Του, να πάμε γήπεδο να δούμε τον Ιωνικό, να πάμε σινεμά, να του κάνω δώρο ένα κεχριμπαρένιο μπεγλέρι, να συζητήσουμε τις ελάχιστες πιθανότητες της Γκρίμσμπι…, και όποιος πει ότι βλασφημώ είναι μεγάλος βλαξ και δεν ξέρει από αγάπη.
Πώς μπορείς να φοβάσαι κάτι που αγαπάς πολύ, μωρέ; Όπου υπάρχει αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει φόβος, γιατί ο φόβος δεν είναι τίποτα άλλο παρά έλλειψη αγάπης. Φοβάμαι, ρε, την γυναίκα που αγαπάω;
Άκου εδώ περίπτωση. Μια φορά, πριν από δύο χρόνια, δύο καψούρες καλοθελήτριες βάλανε την σύζυγό μου στην μέση και την είπαν πως είχα γκόμενα. Ξέρετε τι είπε η γυναίκα μου, ρε; «Το λυπάμαι το κορίτσι εκ βάθους καρδιάς, διότι εγώ πάντα θα είμαι η κυρία Παρασκευά και η νούμερο ούνο γκόμενα!»
Μπορώ να φοβηθώ ποτέ αυτήν την γυναίκα, ρε; Μπορώ να φοβηθώ τον Ιωνικό και τη ΣτέρλινγκΆλμπιον, μπορώ να φοβηθώ τα παιδιά μου, τη μάνα μου, τον μπουκ μου ή το γάτο μου τοΣτάλιν; Όχι, βέβαια! Τότε, πώς μπορώ να φοβηθώ τον Θεό αφού τον αγαπάω πάνω απ’ όλους κι όλα;
Τώρα, η μνήμη θανάτου είναι άλλο πράμα. Κάθε μέρα σκέφτομαι το θάνατο χωρίς φόβο, κι ένα πράμα εύχομαι μόνο, να το απολαύσω. Θέλω να πεθάνω «φορώντας τα παπούτσια μου» που λένε, για να τον δω κατάματα, να τον φιλήσω, να παρακολουθήσω την σκηνή του μεγαλείου μου, της στέψης μου.
Γιατί να είναι ταμπού ο θάνατος αφού είναι το ΜΟΝΟ πράμα για το οποίο είμαι 100% βέβαιος πως θα συμβεί. Δεν ξέρω αν θα κάτσει το παρολί μου, ούτε ξέρω αν θα φάω βλήτα, ραδίκια ή σκορδαλιά με τον μπακαλιάρο μου την Τετάρτη. Εκείνο που ξέρω είναι πως μια μέρα θα «φύγω».
Από παιδί είχα μια επιθυμία. Να με βάλουνε σ’ ένα διαστημόπλοιο, ν’ ανάψουνε τις μηχανές και να με αμολύσουνε στο διάστημα χωρίς πιλότο, χωρίς επιστροφή. Να περάσω από Άρη, Ποσειδώνα, Πλούτωνα, τον αστερισμό της Ανδρομέδας, να κοιτάξω πίσω και να δω τον γαλαξία μας να εξαφανίζεται σαν κλανιά στο Ολυμπιακό Στάδιο, να κάνω τσάρκα με μια μαύρη τρύπα, σε τριανταδύο διαστάσεις και μετά να πεθάνω μόνος μου, εν πλήρη συνείδηση αλλά πνευματικά μαστουρωμένος από το μεγαλείο του Θεού, που πάντα ήταν μέσα μου ενώ εγώ ο αρχιμαλάκας τον γύρευα στο υπερπέραν!...
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.