Τα προβλήματα που έχει κάποιος με άλλους, είναι προβλήματα που έχει με τον εαυτό του

Στην έρευνά μου ανακάλυψα ότι τα προβλήματα που έχει ένα άτομο με άλλους ανθρώπους είναι προβλήματα που έχει με την προσωπικότητά του, με το σώμα, τα συναισθήματα και το νου του.

Εάν καταχράστε το σώμα σας, καταχράστε τα σώματα άλλων. 

Εάν καταχράστε τα συναισθήματά σας, καταχράστε τα συναισθήματα των άλλων. 

Εάν καταχράστε το νου σας, καταχράστε το νου των άλλων. 

Σιμόν ντε Μποβουάρ, η γυναίκα σύμβολο

9 Ιανουαρίου 1908 γεννιέται ένα κοριτσάκι που μεγαλώνοντας έμελλε να αλλάξει το χάρτη των γυναικείων δικαιωμάτων. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ  υπήρξε μια από τις σημαντικότερες Γαλλίδες φιλοσόφους. Γεννημένη ως Simone Lucie–Ernestine–Marie–Bertrand de Beauvoir, η μικρή Σιμόν μεγαλώνει σε ένα συντηρητικό, μεγαλοαστικό και καθολικό περιβάλλον. Μικρή, μάλιστα, ήθελε να γίνει καλόγρια. Κάπου στην εφηβεία, όμως, έρχεται σε επαφή με τη φιλοσοφία, τη μεγάλη της αγάπη. Έτσι θα βρεθεί να σπουδάζει στην École Normale Supérieure, όπου και θα γνωρίσει τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ.

Για να κερδίσει την οικονομική ανεξαρτησία της, η Σιμόν γίνεται καθηγήτρια, αλλά απολύεται το 1943 από το ναζιστικό καθεστώς. Αιτία υπήρξε η συναίνεσή της στη σχέση μαθήτριάς της με Ισπανό εβραϊκής καταγωγής. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου, γνωρίζει σπουδαίες προσωπικότητες του πνεύματος όπως τον Καμύ, τον Ζενέ και τον Πικάσο. Παράλληλα είναι πολιτικά ενεργή και στρατεύεται στην οργάνωση «Σοσιαλισμός και Ελευθερία» που ιδρύει ο Σαρτρ. Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η ντε Μποβουάρ συνεργάστηκε με τον Σαρτρ στην έκδοση των «Μοντέρνων Καιρών», μιας πολιτικής εφημερίδας. Εκτός από εκδότρια, ήταν κι αρθρογράφος.

Ας καούμε δυνατά!

Πολλά έχουν ειπωθεί, φίλες και φίλοι μου, από αρχαιοτάτων χρόνων για την ψυχή, κανένας όμως δεν μπορεί να καυχηθεί πως έχει την ακριβή περιγραφή της.

Άκουσα πρόσφατα σε ένα βίντεο να μιλάει ο Neale Donald Walsch, ο άνθρωπος που σε κάποια στιγμή της ζωής του κατέληξε άστεγος και ζώντας απελπισμένος σε ένα παγκάκι, άρχισε να κάνει ερωτήσεις στον Θεό, προσπαθώντας να καταλάβει τα γεγονότα της ζωής του. Αυτή η συνομιλία (γιατί ένιωθε πως παίρνει απαντήσεις) έγινε λίγα χρόνια αργότερα μπεστ σέλλερ που έκανε τον άστεγο συγγραφέα του
πάμπλουτο και δάσκαλο ζωής που κάνει σεμινάρια, τώρα πια, σε όλον τον κόσμο. 

Στο βίντεο που, όπως προανέφερα, είδα πρόσφατα, τον άκουσα να λέει πως όταν ρώτησε τον Θεό πού βρίσκεται η ψυχή μέσα στο ανθρώπινο σώμα, εκείνος του είπε πως δεν είναι μέσα σε αυτό, αλλά αντίθετα εκείνη το περιέχει μέσα της και το ανασυνθέτει συνεχώς*. Στην επόμενη ερώτησή του «πόση είναι η έκταση της ψυχής γύρω από το σώμα» και πόσο απέχει η μία ψυχή από την άλλη, η απάντηση ήταν πως δεν υπάρχουν όρια. Πως όλα είναι ένα...

Τα λόγια του, δημιούργησαν μια εικόνα στο νου μου... Μια μεγάλη φωτιά.  Οι φλόγες που ανεβαίνουν με διάφορα σχήματα και χρώματα είμαστε εμείς οι άνθρωποι, σκέφτηκα. Ο καθένας ξεχωριστός και διαφορετικός, αλλά όλοι μας φλόγες της ίδιας φωτιάς. Ξεκινάμε από την κοινή φωτιά, ξεχωρίζουμε, μεγαλώνουμε και γινόμαστε καπνός...Μια ανακύκλωση μέσα στο σύμπαν...

Καλά συναισθήματα!

Γεια σας φίλες και φίλοι μου

Η νέα χρονιά ήρθε και πάλι. Η συνήθεια να γιορτάζουμε με γλέντια και χαρές αυτόν τον ερχομό,  δεν είναι για να γεμίζουμε ψεύτικες ελπίδες, αλλά για να συνειδητοποιούμε πως είμαστε υπεύθυνοι για τον καινούργιο εαυτό μας. Αυτόν που ο τρόπος σκέψης και ζωής μας φτιάχνει, καθημερινά.

Τα κύτταρά μας ανανεώνονται συνεχώς. Τίποτα στο σώμα μας δεν μένει το ίδιο για πολύ χρόνο. Κάθε νέος χρόνος μας βρίσκει σε ένα νέο κορμί… Πόσοι το συνειδητοποιούν αυτό;

Τα κύτταρά μας μεταβάλλουν τη λειτουργία τους, ανάλογα με τις ουσίες που κυκλοφορούν γύρω τους. Οι ουσίες αυτές προέρχονται από την επαφή μας με τον εξωτερικό κόσμο (τι τρώμε, τι μυρίζουμε, τι βάζουμε στο δέρμα μας, τι ακούμε) καθώς και από την επαφή μας με τον εσωτερικό μας κόσμο, τα συναισθήματα που νιώθουμε, δηλαδή, τα οποία κυκλοφορούν στο σώμα μας με την μορφή μικρών ορμονών.

Στην εξωτερική επιφάνεια των κυττάρων μας υπάρχουν ειδικές κεραίες (υποδοχείς) που συλλαμβάνουν τα σήματα των ουσιών που κυκλοφορούν έξω από τα κύτταρα, μεταφέρουν αυτές τις πληροφορίες στο εσωτερικό των κυττάρων και αλλάζουν ανάλογα, την λειτουργία τους, επηρεάζοντας το DNA στον πυρήνα τους.

Όταν κάποια ουσία είναι πολύ αυξημένη, σε ποσότητα, στο εξωτερικό περιβάλλον των κυττάρων, αυτά αυξάνουν με κάθε διαίρεσή τους (όταν πολλαπλασιάζονται) τους υποδοχείς αυτής της ουσίας που διαθέτουν στην εξωτερική τους επιφάνεια, ώστε να μπορούν να προσλαμβάνουν περισσότερη από αυτήν την ουσία… Γίνεται, με λίγα λόγια, η ουσία αυτή ο σημαντικότερος λόγος αλλαγής της συμπεριφοράς των κυττάρων μας.

Έτσι οδηγούμαστε σε υγεία ή ασθένειες…

Το καλύτερο κλάμα είναι από ευτυχία

Το κλάμα είναι πολύ παρεξηγημένο. Το έχουμε συνδυάσει με δυσάρεστες καταστάσεις, με απώλειες, με στενοχώριες, με τσακωμούς και χωρισμούς. Εντάξει, δε λέω, όλοι κλαίμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά για σκέψου λίγο, κλαίμε μόνο τότε; Όταν συγκινούμαστε, ας πούμε, δεν κλαίμε; Ή όταν είμαστε έτοιμοι να σκάσουμε από ευτυχία; Ναι, κλαίμε και τότε και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί αυτό το κλάμα το ξεχνάμε και συνηθίσαμε να συνδυάζουμε τα δάκρυα μόνο με άσχημα συναισθήματα.

Τα δάκρυα εκφράζουν πάντα μια ακρότητα, ένα πολύ έντονο συναίσθημα. Μεγάλη στενοχώρια, μεγάλη χαρά. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι όσοι βάζουμε πλέον πάνω από δέκα κεράκια στην τούρτα μας, έχουμε σταματήσει να κλαίμε για ψύλλου πήδημα. Όσο ήμασταν πιο μικροί, ίσως και να κλαίγαμε όταν εκνευριζόμασταν λίγο ή όταν πονάγαμε λίγο. Μεγαλώνοντας, μάθαμε να αντιμετωπίζουμε πιο ψύχραιμα το «λίγο» και κρατήσαμε τα δάκρυα μόνο για το πολύ.

Παλιότερα, μας φαινόταν περίεργο που η γιαγιά μας συγκινούταν όταν λέγαμε το ποίημά μας στο δημοτικό ή που η μαμά μας δάκρυζε κάθε φορά που ανεβαίναμε στο βάθρο με το μετάλλιο κρεμασμένο στο λαιμό. Ως παιδιά είχαμε βιώσει μόνο το κλάμα της στενοχώριας κι αδυνατούσαμε να καταλάβουμε τα δάκρυα χαράς. Για εμάς, μια χαρούμενη κατάσταση μπορούσε να συνδυαστεί μόνο με χαμόγελα και γέλια. Γιατί για τα παιδιά, οι καταστάσεις χωρίζονται πιο εύκολα σε μαύρο-άσπρο και τα δάκρυα δεν μπορούν να σημαίνουν και χαρά και λύπη. Γι’ αυτό αρχικά απορούσαμε με τα δάκρυα συγκίνησης και μετά ίσως και να κοροϊδεύαμε και λίγο τους γονείς που «κλαίνε με το παραμικρό» και τους παππούδες που όλο και «κάποιο σκουπιδάκι μπαίνει στο μάτι τους».

Ο μελλοντικός σου εαυτος απο το 2023

Πως σε φαντάζεσαι σε 5 χρόνια απο τώρα ;

   Οι περισσότεροι απο όσους ασχολούνται με την αυτοβελτιώση  εστιάζουν στο πως να βελτιώσεις το παρόν σου , να ζεις περισσότερο πλήρης την κάθε μέρα , να εστιάζεις στα θετικά, να απομονώνεις τα αρνητικά. Η αλήθεια ειναι πως οι αλλαγές έρχονται αρκετά αργά ακόμα και με καθημερινή εργασία με τον εαυτό.

​

Οι έρευνες των ψυχολόγων έχουν δείξει πως οι περισσότερες αποφάσεις που παίρνουμε έχουν μέση ισχύ λίγες μόλις εβδομάδες 

Για να είναι μία απόφαση γονιμη , για να ευδοκιμήσει πρέπει να στηρίζεται σε δουλειά χρόνων , σε αυθεντική σχέση με τον εαυτό και ανάπτυξη νοητικής πειθαρχία. Αυτή η μη σταθερότητα συμβαίνει γιατί είμαστε δυναμικά πλάσματα που αλλάζουνε συνέχεια. Επίσης γιατί η μνήμη μας δεν είναι πάντα βοηθός μας , ξεχνάμε και αποπροσανατολιζόμαστε εύκολα. Πρέπει να παρατηρείς συνεχώς τον εαυτό σου όπως ένας επιστήμονας την εξέλιξη του πειράματος, όπως ένας κυνηγός το θήραμα.

Τα σχέδια όπως και τα σύννεφα σχηματίζονται εύκολα και απρόσκοπτα στον προσωπικό μας ουρανό , όπως το ίδιο εύκολα αλλάζουν μορφή και εξαφανίζονται απο τον ορίζοντα αρκετές φορές χωρις να το πάρουμε χαμπάρι

Για να ευδοκιμήσει μια αλλαγή στο μέλλον  πρώτη και σημαντικότερη προϋπόθεση ειναι η ειλικρίνεια.

ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ

ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ

«ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ»

«Η πολιτική είναι η τέχνη να σε υπηρετούν οι άνθρωποι ενώ τους κάνεις να πιστεύουν ότι τους υπηρετείς εσύ» (Louis Dumur, Γάλλος συγγραφέας).

Στην καθημερινή μας επικοινωνία συχνή είναι η χρήση του επιθέτου «λαϊκός» ως συνοδευτικό ουσιαστικών, όπως: Λαϊκός ηγέτης, άνθρωπος, Λαϊκή τέχνη, παράδοση, εξέγερση, δημοκρατία, έκφραση, αγορά, παράδοση, γειτονιά ή Λαϊκό κόμμα. Σε όλα αυτά τα ονοματικά σύνολα το περιεχόμενο του «λαϊκός» είναι εννοιολογικά και σημασιολογικά φορτισμένο κατά θετικό τρόπο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ρίζα είναι μια έννοια με απόλυτο θετικό φορτίο, ο ΛΑΟΣ.

Η νεοελληνική πολιτική ιστορία θεμελιώθηκε πάνω στο «αλάνθαστο αισθητήριο» του λαού και όλοι διδαχτήκαμε να υποκλινόμαστε στη θέση αυτή. Όποιος προσπάθησε να διαφωνήσει με την απολυτότητα της άποψης αυτής θεωρήθηκε ύποπτος, εχθρός της δημοκρατίας και του λαού. Κύριος εκφραστής της παραπάνω θέσης ο ηγέτης της Βενεζουέλας Τσάβες που διακήρυττε: «Όλα τα άτομα υπόκεινται στο λάθος και τον πειρασμό, αλλά όχι ο λαός, ο οποίος διαθέτει έναν υψηλό βαθμό συνείδησης σχετικά με το τι είναι για το καλό του, και του μέτρου της ανεξαρτησίας του. Γι’ αυτό η κρίση του είναι αγνή, η βούλησή του ισχυρή και κανένας δεν μπορεί να τη διαφθείρει ή να την απειλήσει».

Ωστόσο, δεν έπαψαν να ακούγονται και αντίθετες θέσεις που εναντιώνονται στο μύθο του «αλάνθαστου κριτηρίου» του λαού. Χαρακτηριστική είναι η αποστροφή του Ντανιέλ Μπεντίτ «Πρέπει να σταματήσουμε να λέμε ότι ο λαός έχει πάντα δίκιο» (Λιμπερασιόν, 5/7/2016). Πολλές φορές το τίμημα μιας τέτοιας άποψης ήταν ο εξοστρακισμός από την πολιτική ζωή και η κατασυκοφάντηση του υποκειμένου ως υπέρμαχου μιας αριστοκρατικής – ελιτίστικης μορφής δημοκρατίας.  

Πολύ πιο ριζοσπαστική είναι η θέση του Umberto Eco σχετικά με το λαό και τον τρόπο – σκοπό με τον οποίο τον χρησιμοποιούν, αποκρύπτοντας τις μύχιες προθέσεις τους. «Πολύ απλά ο περίφημος λαός δεν υπάρχει! Ή μάλλον πρόκειται για μια γλωσσική κατάχρηση… Ο περίφημος λαός δεν είναι παρά το εκλογικό σώμα, μια απλή στατιστική οντότητα. Ο λαϊκιστής δεν στηρίζεται στο λαό, αλλά σε μια ιδεώδη και φανταστική προβολή μιας συνέλευσης που είναι στρατευμένη στην υπόθεσή του, η κυριότερη λειτουργία της οποίας είναι να επιδοκιμάζει τις πράξεις του. Παράλληλα, ο λαϊκιστής αποφεύγει συστηματικά κάθε πραγματική αναμέτρηση με το λαό» (25-9-2006).