Είμαστε πνευματικά όντα στριμωγμένα σε μια τρισδιάστατη πραγματικότητα, δεν γνωρίζουμε και δεν ξεχωρίζουμε, για την ακρίβεια, πού αρχίζουμε εμείς και πού τελειώνουν οι άλλοι . Είμαστε συνδεδεμένοι και αλληλοεξαρτώμενοι και αυτή είναι η <<Μοίρα μας>> , όχι βέβαια με την έννοια της μοιρολατρίας, όχι με την έννοια της <<Ανάγκης>>, αλλά με την έννοια της χωρίς συναισθηματισμούς αποδοχής της αλήθειας και της διάκρισης που αυτή επιφέρει.
Πολλές φορές από κακώς εννοούμενη παιδιάστικη παντοδυναμία, από παρόρμηση συναισθηματική δρούμε ή αντιδρούμε πιστεύοντας και νομίζοντας τον κόσμο γονείς μας. Μας κυριαρχεί το παιδί που δεν έχει μεγαλώσει ορθά και σοφά μέσα μας και δυστυχώς μας ελέγχει, μας οδηγεί απαιτώντας το ένα και το άλλο, συνεχώς και εμείς σαν απλόχερες ή ακόμα χειρότερα σαν ενοχικές μητέρες ή πατέρες προσφέρουμε απλόχερα και χωρίς διάκριση.
Έρχεται μια μέρα όμως που το παιδί μεγαλώνει-ενηλικιώνεται, πώς γιατί δεν έχει σημασία και δεν εννοούμε ηλικιακά, αλλά συνειδησιακά , και αντιλαμβάνεται ότι είναι ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ <<αναγκασμένο>> από την συμφωνία που έχει κάνει να υπάρξει να ζήσει και να εκδηλωθεί, να προχωρήσει, να μεγαλώσει κυρίως να ΔΕΙ όπως ποτέ πριν, να αποδεχτεί όπως ποτέ πριν, να συνεργαστεί όπως ποτέ πριν και εν τέλει να αγαπήσει όπως ποτέ πριν.