Κάποιες φωνές δεν ξαναγεννιώνται. Όπως κάποιες εποχές δεν θα ξαναγυρίσουν σε τούτη τη ζωή μας, ίσως και την άλλη, εκεί που θα πάμε.
Μαρίκα Νίνου. Την ακούς και λες είναι δική μου. Των παπούδων μου. Σωτηρία Μπέλου. Γεννήθηκε για να μου πει από ποιες γενηές φύτρωσα. Βίκυ Μοσχολιού. Είναι. Κι αυτό που είναι, αυτό που έχει μέσα της, βγαίνει με δύναμη, με νταηλίκι, με γνησιότητα. Δεν είναι κατασκεύασμα ωδείων. Δεν φτιάχνεται τέτοιο υλικό που σε κομματιάζει όταν τραγουδάει.
Το λέω. Τα τελευταία 40 χρόνια βγήκαν φωνάρες γυναικείες. Μαρινέλλα και Πρωτοψάλτη.Γαλάνη και Αλεξίου. Αρβανιτάκη και Τσανακλίδου. Κι άλλες τόσες. Μοναδικές. Άγιες των αγίων. Αληθινά χαρίσματα στους Έλληνες. Η Βίκυ Μοσχολιού είναι η πρώτη. Είμαστε τυχεροί που μαζύ της τραγουδήσαμε. Η πρώτη. Το λέω.