Όταν Κάποιος βρίσκεται σε Πραγματική Εγρήγορση τότε Αντιλαμβάνεται
ολοκληρωτικά αυτό που συμβαίνει. Αντιλαμβάνεται κατ’ αρχήν «Που»
βρίσκεται, μέσα από ποιο αντιληπτικό όργανο λειτουργεί και συλλαμβάνει
την πραγματικότητα. Αν Αντιλαμβάνεται Άμεσα και πραγματικά, αν
παρεμβαίνει η σκέψη και διαφοροποιεί την σύλληψη της πραγματικότητας,
κλπ. Αυτό είναι κάτι που μπορεί οποιοσδήποτε μέσος συνηθισμένος άνθρωπος
να κάνει. Απλά πρέπει να «σταματήσει» λίγο, να μην παρασύρεται από την
ροή της ζωής, όπως την ζει συνήθως, μέχρι τώρα, και να Δει, σε
πραγματικό χρόνο, τώρα, εδώ, τι συμβαίνει. Έτσι θα «Διακρίνει» «Που»
βρίσκεται. Μπορεί ο καθένας να το κάνει, εφόσον το θέλει βέβαια.
Συνήθως οι άνθρωποι, παρασυρμένοι από το ρεύμα της ζωής, αποροφιούνται
ολοκληρωτικά σε μια κατώτερη λειτουργία, όπως η σκέψη, ταυτίζονται με
αυτή την διαδικασία και νομίζουν ότι βιώνουν την πραγματικότητα. Δεν
είναι όμως έτσι. Βιώνουν την πραγματικότητα όπως τους την παρουσιάζει η
σκέψη, βιώνουν μια κατασκευασμένη πραγματικότητα. Κι επειδή αυτή η
κατασκευή είναι μια κατασκευή του εγώ, της «προσωπικότητας», είναι
απόλυτα ατομική. Καθένας ζει στην δική του πραγματικότητα. Απλά, επειδή
όλοι χρησιμοποιούν τα ίδια περίπου εξωτερικά στοιχεία για να δομήσουν
αυτή την πραγματικότητα, νομίζουν ότι ζουν σε μια «κοινή
πραγματικότητα». Αλλά καθένας βλέπει από την δική του «θέση». Αλλιώς
βλέπεις από την κορυφή του βουνού κι αλλιώς από την πεδιάδα,
καταλαβαίνετε τι εννοούμε.
Για να «Μεταβούμε» στην Πραγματικότητα από τον φανταστικό κόσμο της
σκέψης θα πρέπει να το κάνουμε εδώ, τώρα, στην αληθινή ζωή, στον αληθινό
κόσμο. Είναι κάτι που πρέπει να πραγματοποιήσουμε, εδώ, τώρα. Όταν
είμαστε ταυτισμένοι με την διαδικασία της σκέψης, με το «εγώ»,
αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει εμείς (το «εγώ») να μεταβούμε, να
πραγματοποιήσουμε κάτι. Είναι το εγώ που θέλει να διασωθεί, να
ελευθερωθεί, να φωτισθεί. Προφανώς, εφόσον ολόκληρος ο κόσμος της
σκέψης, του εγώ, των αντιλήψεών του, των προσπαθειών του, των
«πραγματοποιήσεών» του, είναι μια κατασκευασμένη ψεύτικη πραγματικότητα,
άρα κι αυτό, το να θέλουμε να διασώσουμε το εγώ (μια κατασκευή της
σκέψης), είναι μια αυταπάτη. Το εγώ δεν μπορεί να διασωθεί γιατί απλά
είναι κάτι ψεύτικο, ένα φαινόμενο μιας κατώτερης αντίληψης. Είναι βέβαιο
λοιπόν ότι αυτός ο Δρόμος είναι αδιέξοδος. Χιλιάδες ζωές να προσπαθείς
έτσι, να φωτισθείς σαν «εγώ» δεν θα το επιτύχεις. Η Αληθινή Φώτιση (σε
αντίθεση με την ψεύτικη φώτιση στην οποία «προσβλέπει» το εγώ) είναι
ακριβώς η διάλυση της αυταπάτης της σκέψης. Η Αληθινή Φώτιση δεν έχει
εγώ.