ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ Εύρημα! Αλλάζουν πολλά...

Τεράστια αρχαιολογική ανακάλυψη δείχνει το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας.

Αρχαιολόγοι που εργάζονται στη δυτική έρημο της Αιγύπτου ανακάλυψαν σχολείο 1.700 ετών περίπου, στους τοίχους του οποίου βρέθηκαν κείμενα γραμμένα στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Μάλιστα  συμπεριλαμβάνεται και ένα κείμενο για την αρχαία χρήση των φαρμάκων που παραπέμπει στην Οδύσσεια του Ομήρου.

Το σχολείο, που ανακαλύφθηκε χρονολογείται στην  εποχή όπου η Αίγυπτος ελεγχόταν από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τα αρχαία ελληνικά ήταν ευρέως διαδεδομένα.

Το σχολείο βρίσκονται στην αρχαία πόλη Trimithis (σημερινή Amheida), η οποία βρίσκεται στην όαση Dakhla, 322 χιλιόμετρα περίπου δυτικά του ποταμού Νείλου. Ανακαλύφθηκε δε για πρώτη φορά το 1979. 

Χθες, εξαντλήσαμε τους πόρους της Γης

Κάθε χρόνο εξαντλούμε όλο και νωρίτερα την ικανότητα της Γης να υποστηρίζει τον τρόπο ζωής μας. Φέτος, η ημέρα που "τερματίσαμε" το κοντέρ της αντοχής του πλανήτη μας ή Ημέρα Εξάντλησης της Γης (Earth Overshoot Day) ήταν η 8η Αυγούστου, ενώ μόλις πριν από 16 χρόνια, η αντίστοιχη μέρα ήταν στις αρχές Οκτωβρίου.

Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα, η δεξαμενή σκέψης για τη βιωσιμότητα, Global Footprint Network. Έτσι, σε λιγότερο από οκτώ μήνες, η ανθρωπότητα ζήτησε από τη φύση όσα αυτή θα μπορούσε να μας δώσει σε έναν ολόκληρο χρόνο. 

Μέχρι το τέλος του 2016, "θα έχουμε καταναλώσει 1,6 πλανήτες Γη". Αν συνεχίσουμε με τις ίδιες πρακτικές, ως το 2030 θα καταναλώνουμε τους πόρους που ισοδυναμούν με 2 πλάνητες, ενώ η Μέρα Εξάντλησης της Γης θα είναι στο τέλος Ιούνη.

Η Ελλάδα δυστυχώς ακολουθεί αυτόν τον φρενήρη ρυθμό εξάντλησης φυσικών πόρων, καθώς σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία (2014), ο τρόπος ζωής μας "απαιτεί" 2,5 πλανήτες.

• Η Ημέρα Εξάντλησης της Γης είναι η ημέρα κατά την οποία οι ετήσιες απαιτήσεις της ανθρωπότητας από τη φύση, ξεπερνούν όσα η Γη μπορεί να να αναπληρώσει σε ένα έτος. Με άλλα λόγια, σε 8 μήνες, εκπέμπουμε περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από όσο μπορούν να απορροφήσουν οι ωκεανοί και τα δάση σε έναν χρόνο, ενώ εξαντλούμε τα τρόφιμα που προσφέρει η Γη σε ένα έτος.

Η ασυνειδησία της αδυναμίας μας συνιστά τη δύναμή μας

Μόνο η ασυνειδησία και η άγνοια επιτρέπουν στον άνθρωπο να είναι ευτυχής. Το πρότυπο της ευτυχίας είναι το παιδί. Η μόνη στιγμή που ένα παιδί δεν είναι ευτυχισμένο είναι όταν είναι άρρωστο. Και μια οικουμενική συνείδηση του εαυτού του συνδέεται με αυτήν την αρρώστια.

Ο άνθρωπος στην αρχή δεν έχει συνείδηση της μικρότητάς του απέναντι στο χώρο και δεν καταλαβαίνει ποτέ καθαρά την ασημαντότητά του απέναντι στο χρόνο.
Η ασυνειδησία της αδυναμίας μας συνιστά τη δύναμή μας. Η ασυνειδησία του κινδύνου συνιστά την τόλμη μας. Η ασυνειδησία του μυστηρίου και της φρίκης που αντιπροσωπεύει ο θάνατος συνιστά το θάρρος μας ενώπιόν του.
Τι μπορεί να μας δώσει απόλαυση ή μεγαλείο; Οι αισθήσεις; Τίποτε απ’ αυτά` διότι ….
Η γνώση; Η μόνη ευτυχία της γνώσης είναι η άγνοια, είναι η ασυνειδησία όσων δεν ξέρουμε και δεν θα μάθουμε ποτέ. Η απόλαυσή μας στη δράση προέρχεται από το ότι δεν υπολογίζουμε μέχρι ποίου σημείου κάθε ανθρώπινη πράξη είναι ριζικά περιορισμένη και ανώφελη.
Αλλά, μας λένε, χωρίς αυτή την ασυνειδησία, χωρίς αυτή την αμόρφωτη πίστη, τι θα κάνουμε; Τίποτα. Αλλά ό, τι είναι καμωμένο τι είναι, αν όχι τίποτα; Τι αξίζει στο σύστημα του κόσμου και των όντων η ελάχιστη δραστηριότητά μας;

Αυτό που βλέπουμε μήπως είναι τελικά αυτό που σκεπτόμαστε;

Κοιτάζοντας γύρω μας, έχουμε πάντα τη βεβαιότητα ότι αυτό που βλέπουμε είναι μια πιστή αποτύπωση του πραγματικού κόσμου που μας περιβάλλει. Ο γνωστός νευροφυσιολόγος Vernon Mountcastle λέγει ότι «στην πραγματικότητα είμαστε φυλακισμένοι μέσα σε έναν εγκέφαλο και η μόνη μας επικοινωνία με τον έξω κόσμο γίνεται με διαύλους επικοινωνίας, τις αισθήσεις, που μεταφέρουν ένα πολύ μικρό κομμάτι πληροφοριών για το τι συμβαίνει εκεί έξω». Σ’ αυτή τη φιλτραρισμένη αναπαράσταση του κόσμου θα πρέπει να προσθέσουμε και τη διαστρέβλωση, μεγέθυνση ή σμίκρυνση του ποσού πληροφοριών που γίνεται σε όλα τα επίπεδα επεξεργασίας καθώς οι πληροφορίες αυτές οδεύουν μέσα στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι τελικά παρά το αποτέλεσμα πολλαπλής σύνθετης και επιλεκτικής επεξεργασίας του σήματος που διεγείρει την όραση, δηλαδή της φωτεινής ακτινοβολίας που έρχεται από τον κόσμο που βρίσκεται έξω από εμάς.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να παρακολουθήσουμε τα βήματα αυτής της επεξεργασίας καθώς η φωτεινή ακτινοβολία από το περιβάλλον διεγείρει το όργανο της όρασης, δηλαδή τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού. 

Τα κύτταρα του χιτώνα αυτού είναι ευαίσθητα στην ένταση της ακτινοβολίας και στο μήκος κύματος της ακτινοβολίας που είναι και τα χαρακτηριστικά που την καθορίζουν. Από το σημείο αυτό και πέρα, το σύστημα αρχίζει να γίνεται επιλεκτικό. Ενώ το μήκος κύματος της φωτεινής ακτινοβολίας είναι συνεχές στο ορατό φάσμα, οι φωτοϋποδοχείς, τα φωτοευαίσθητα δηλαδή κύτταρα του ματιού μας, απαντούν επιλεκτικά σε τρεις ζώνες μήκους κύματος που αντιστοιχούν στο μπλε, πράσινο και κίτρινο κόκκινο χρώματα. 

Έτσι το συνεχές φάσμα μετατρέπεται σε έναν συνδυασμό τριών βασικών στοιχείων και με το συνδυασμό αυτό αντιλαμβανόμαστε το μήκος κύματος της φωτεινής ακτινοβολίας και το κωδικοποιούμε σε κατηγορίες, τα χρώματα. 

Ήδη λοιπόν από τον αμφιβληστροειδή ξεκινά μια διαδικασία μετατροπής της πληροφορίας, για το μήκος κύματος του φυσικού ερεθίσματος, σε περιορισμένο αριθμό κατηγοριών που είναι ουσιαστικά μια μείωση της πληροφορίας. 

Τα φωτοευαίσθητα κύτταρα μεταφέρουν την πληροφορία για την ένταση της φωτεινής ακτινοβολίας στα γαγγλιακά κύτταρα που είναι ο πρώτος νευρικός σταθμός επεξεργασίας των οπτικών ερεθισμάτων. 

Τα γαγγλιακά κύτταρα κωδικοποιούν την πληροφορία για την ένταση της φωτεινής ακτινοβολίας σε κάθε σημείο όχι κατά απόλυτη τιμή αλλά σαν διαφορά έντασης. 

Έτσι, κάθε γαγγλιακό κύτταρο απαντά όχι στο επίπεδο φωτεινότητας που έρχεται από ένα σημείο του εξωτερικού χώρου, αλλά στην αλλαγή του επιπέδου φωτεινότητας ανάμεσα σε γειτονικά σημεία. 

Τα κύρια γνωρίσματα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος

«Δεν καλλιεργούμε τη φιλοσοφία για καμιά άλλη ανάγκη, αλλά, όπως ακριβώς άνθρωπος ελεύθερος είναι αυτός που υπάρχει για τον εαυτό του και όχι για χάρη κάποιου άλλου, έτσι και τη φιλοσοφία θέλουμε γιατί είναι η μόνη ελεύθερη από τις επιστήμες, γιατί μόνο αυτή υπάρχει χάρη του εαυτού της»

Αρίστοτέλης

Ο Ρίτσαρντ Λίβινγκστον στο περίφημο βιβλίο του Το ελληνικό πνεύμα και η σημασία του για μας, που πρωτοεκδόθηκε στα 1912 και γνώρισε από τότε αλλεπάλληλες επανεκδόσεις, αλλά και ο Αντρέ Μπονάρ στο τρίτομο έργο του για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, που πρωτοεκδόθηκε στα 1957-59, συμφωνούν ότι τα κύρια γνωρίσματα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος ήταν:

  

• Η φιλοκαλία, δηλαδή η αγάπη για το ωραίο.
• Το μέτρον.
• Η ευθύτητα και η παρρησία.
• Ο ανθρωπισμός.
• Η αγάπη της ελευθερίας.

Οι Ελληνες ζώντας σε μια χώρα ευνοημένη από τη φύση με σπάνια ομορφιά σε τοπίο και κλίμα, αγάπησαν με πάθος την ωραιότητα. Το κάλλος ανθρώπων, ζώων κατασκευών και τοπίων το θεωρούσαν μεγάλο προσόν. Οταν θέλαν να επαινέσουν κάποιον λέγαν πως είναι "καλός κ'αγαθός" δηλαδή όμορφος και καλόκαρδος. Οπως γράφει ο Θουκυδίδης, ο Περικλής στον Επιτάφιο για τους πρώτους νεκρούς του πολέμου, ανάμεσα στα γνωρίσματα του δημοκρατικού πολιτεύματος της Αθήνας αναφέρει την αγάπη για το ωραίο: ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΓΑΡ ΜΕΤ' ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ καμαρώνει, θέλοντας να επισημάνει την επιδίωξη του ωραίου ακόμα και στα πιο δευτερεύοντα και ευτελή αντικείμενα.

Το μέτρον ήταν εξ ίσου με το κάλλος χαρακτηριστικό της ελληνικής σκέψης. Σήμαινε την αγάπη της μετριοπάθειας και της αρμονίας που κρύβει η αποφυγή των υπερβολών. Είναι γνωστά τα αρχαία ρητά ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ και ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ, που αποδίδονται στους επτά σοφούς και δείχουν την εκτίμηση των Ελλήνων στη μετριοπάθεια και στην αποφυγή των υπερβολών. 

Οι συμβολισμοί στα παραμύθια

   «Μια φορά και έναν καιρό ,στο καταχείμωνο, ενώ οι νιφάδες του χιονιού έπεφταν σαν πούπουλα, μια βασίλισσα καθόταν σε ένα παράθυρο που η κορνίζα του ήταν από μαύρο έβενο. Και καθώς κεντούσε κοιτάζοντας το χιόνι, τρύπησε το δάχτυλό της με τη βελόνα και τρεις σταγόνες αίμα έπεσαν πάνω στο χιόνι. Τότε η βασίλισσα σκέφτηκε: ... "Πόσο θα ήθελα να είχα ένα παιδί με δέρμα άσπρο σαν το χιόνι, μάγουλα κόκκινα σαν το αίμα και μαλλιά μαύρα σαν τον έβενο"...» 
Έτσι ξεκινά το παραμύθι της Χιονάτης και από την πρώτη κιόλας στιγμή πλήθος συμβολισμών εμφανίζονται, παρ’ όλο που εμείς δεν τους αντιλαμβανόμαστε. Οι ενήλικες έχουν την τάση να παίρνουν στην κυριολεξία τα πράγματα που λέγονται στα παραμύθια, ενώ θα έπρεπε να τα βλέπουν ως συμβολικές αποδόσεις ζωτικών εμπειριών της ζωής, σύμφωνα με ψυχαναλυτές όπως ο π.χ. ο Μπρούνο Μπέτελχαϊμ. Τα παιδιά όμως καταλαβαίνουν τα σύμβολα διαισθητικά και εξάγουν τα δικά τους συμπεράσματα. 
   Πίσω από την ποιητική τους αφήγηση και τις γοητευτικές τους εικόνες τα παραμύθια μπορούν να φανούν χρήσιμα, βγάζοντας τα παιδιά από τις δύσκολες συναισθηματικές καταστάσεις που αντιμετωπίζουν. Οι αγωνίες και οι φόβοι τους καθησυχάζουν χωρίς να διερευνώνται κάτω από το σκληρό φως μιας λογικής που τα ξεπερνά. Ο Φρόιντ δίδαξε ότι μονάχα παλεύοντας εναντίον δυνάμεων που φαίνονται συντριπτικά υπέρτερες μπορεί ο άνθρωπος να αντλήσει νόημα από την ύπαρξή του. Τα παραμύθια κατορθώνουν να μεταδώσουν αυτό ακριβώς το νόημα χρησιμοποιώντας έναν κώδικα συμβόλων που υποσυνείδητα γίνονται κατανοητά από τα παιδιά. 
   Ίσως η ψυχανάλυση να μην είναι ο μοναδικός δρόμος για να κατανοήσουμε τον κόσμο των παραμυθιών. Όπως συμβαίνει με κάθε έργο τέχνης, ένα παραμύθι διαθέτει τόσα επίπεδα που υπερβαίνει και την πιο εξονυχιστική ανάλυση. 

Η ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ 

Η ιστορία: 

     Η μητριά και οι αδελφές της Σταχτοπούτας την αναγκάζουν να καθαρίζει τις στάχτες του σπιτιού. Όταν ο βασιλιάς δίνει μία δεξίωση χορού, μια νεράιδα εμφανίζεται και τη βοηθά να αποκτήσει ωραία ρούχα και άμαξα. Το γοβάκι που θα χάσει στο χορό θα οδηγήσει τον πρίγκιπα κοντά της. 

Οι συμβολισμοί:

      Κανένα άλλο παραμύθι δεν αποδίδει τόσο καλά όσο η Σταχτοπούτα τις εσωτερικές εμπειρίες του μικρού παιδιού που γνωρίζει τις θλιβερές συνέπειες της αδελφικής αντιζηλίας.Ποιοι συμβολισμοί όμως κρύβονται πίσω από τις λέξεις του παραμυθιού; 

      Οι στάχτες: 

   Η Σταχτοπούτα ζει σκουπίζοντας τις στάχτες. Το γεγονός αυτό ενθαρρύνει το παιδί στην πεποίθηση ότι το να κατοικεί σε ταπεινά μέρη δεν θα το εμποδίσει να προοδεύσει στη ζωή του. Οι στάχτες συμβολίζουν και το πένθος της ηρωίδας για τη νεκρή μητέρα της. Το πένθος είναι αναγκαίο ως προσωρινή κατάσταση, αλλά για την επιβίωση πρέπει να μετατραπεί σε μια θετική στάση ζωής. 

      Η νεράιδα- νονά: 

   Συμβολίζει τα συναισθήματα και τις ψυχικές διεργασίες της Σταχτοπούτας. Η νεράιδα τής ζητεί να εκτελέσει μία σειρά από ενέργειες, προτού την στείλει στο χορό. Της λέει να φέρει μια κολοκύθα από τον κήπο, να ανοίξει μία ποντικοπαγίδα και να βρει έξι σαύρες. Αυτό που καταλαβαίνει το παιδί που ακούει το παραμύθι είναι ότι μπορεί με τις δικές του ενέργειες να βελτιώσει τη ζωή του. 

Ρωσία: Βρέθηκαν δύο «εξωγήινα κρανία» σε χαρτοφύλακα με το έμβλημα των SS Ανενέρμπε

Η ανακάλυψη ενός μυστηριώδους χαρτοφύλακα με δύο κρανία στα βουνά της νότιας Ρωσίας στην Αντιγέγια στην περιοχή του Καυκάσου έχει προβληματίσει τους επιστήμονες.

Σύμφωνα με τους δημοσιογράφους της εφημερίδας «Komsomolskaya Pravda» και “Rossiyskaya Gazeta», τα δύο κρανία που βρέθηκαν σε έναν μυστηριώδη χαρτοφύλακα, φέρουν ένα σχέδιο, με το έμβλημα της Ανενέρμπε.

Τα δύο κρανία δεν είναι ανθρώπινα, αλλά ανήκουν σε παράξενα πλάσματα, που δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί από τους Ρώσους επιστήμονες, οι οποίοι έχουν βρει, όπως προαναφέρθηκε, ισχυρές συσχετίσεις με το έμβλημα του Ανενέρμπε.

Τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια

Υπό την ακριβή έννοιά του το παραμύθι είναι μια σύντομη ή λαϊκή ιστορία που ενσωματώνει το έθος, το οποίο μπορεί να εκφραστεί ρητά στο τέλος του ως αξιωματική αρχή. Συγγενές του μύθου, αλλά διαφοροποιημένο εννοιολογικά το παραμύθι είναι εξαρχής μια επινόηση, μια μυθιστοριογραφία, μια φαντασιακή αφήγηση που χρησιμοποιεί μεταφορικά κάποιο ζώο ως κεντρικό χαρακτήρα του ή εισάγει στερεότυπους χαρακτήρες, όπως ο κατεργάρης. 

Πολύ συχνά γίνεται ανατρεπτική αλληγορία ενάντια στον φεουδαρχισμό ή την εκάστοτε άρχουσα τάξη, ή μια σύγκρουση του ανθρώπινου με το αόρατο βασίλειο. 

Προσωποποιεί και εξατομικεύει διαφορετικά στοιχεία πέρα από τη λογική του χώρου και του χρόνου και επεκτείνεται αδιάκριτα από τον οργανικό στον ανόργανο κόσμο, από τον άνθρωπο και τα ζώα στα δέντρα, τα λουλούδια, τις πέτρες, τα ρεύματα και τους ανέμους.

Γενικά, στα παραμύθια η μεταβολή μίας αρνητικής κατάστασης αποτελεί σκοπό των πρωταγωνιστών με τελικό στόχο ένα ευτυχές τέλος. Θα μπορούσαν όμως πολλά από τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων να είχαν διαφορετικό τέλος;

Το 1881, όταν πρωτοδημοσιεύτηκε το παραμύθι του Πινόκιο, ο πρωταγωνιστής θανατώνεται δι’ απαγχονισμού για τις φοβερές αταξίες του. Οι ετεροθαλείς αδελφές της Σταχτοπούτας, στην αρχική έκδοση του κλασικού παραμυθιού τωναδελφών Γκριμ, κόβουν τα δάχτυλα τους για να χωρέσει το πόδι τους στο γυάλινο γοβάκι. Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, έτσι; Είναι λιγότερο ανατριχιαστικές από το παραμύθι με τη μαμά κατσίκα, που ανοίγει διάπλατα την κοιλιά του κοιμισμένου λύκου;

Θησέας ερμηνευτική προσέγγιση του μύθου

Ο Θησέας σαν μυθικό πρόσωπο έγινε δίπλα στον Ηρακλή ένας από τους πιο μεγάλους ήρωες της αρχαιότητας. Η καταγωγή του όμως δεν είναι ξεκαθαρισμένη. Κατ' άλλους πρόκειται για Λαπίθη ήρωα που αργότερα μεταφέρθηκε από τη Θεσσαλία στην Αττική και κατ' άλλους πρόκειται για Τροιζήνιο ήρωα γιατί στην Τροιζήνα αναφέρεται ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε και πολλά τοπωνύμια τον δένουν μαζί της. Η Τροιζήνα όμως
ήταν ιωνική πόλη. Έτσι μάλλον υπερισχύει η άποψη ότι πρόκειται για Ίωνα ήρωα αφού είναι συνδεδεμένος και με την Αττική από πολύ παλιά. Οι γενεαλογικοί κατάλογοι των επικών τον τοποθετούν μια γενιά πριν από τα τρωικά.

Αργότερα οι Αθηναίοι θέλοντας να έχουν έναν σημαντικό ήρωα πλάι στο μύθο του Ηρακλή συνέδεσαν το μύθο του Θησέα με την ιστορική παράδοση της Αθήνας. Έγινε συνοικιστής, πρώτος δημοκρατικός ηγέτης και μαζί με τον Ηρακλή ο ήρωας που απάλλαξε τη χώρα από τους κακοποιούς.

Πολλές φορές συμβαίνει οι μεγάλοι ήρωες να έχουν δυο πατέρες ένα θεό και ένα θνητό. Για να εξηγήσουν τη διπλή πατρότητα οι πηγές μας δοκιμάζουν διάφορες λύσεις: ο θεός είναι ο πραγματικός πατέρας και ο θνητός είναι ο θετός, μόνο επειδή η μητέρα του ήρωα που χάρηκε τον έρωτα του θεού ήταν ήδη παντρεμένη, ή επειδή το ίδιο βράδυ βρέθηκε και με τους δύο.

Στην πραγματικότητα το πιο πιθανό είναι ότι τη διπλή πατρότητα την προκάλεσε η επιθυμία να παρουσιάσουν ένα σημαντικό ήρωα, που ο θνητός πατέρας του ήταν ήδη γνωστός, ως γόνο θεού. Δεν αποκλείεται να έχουμε την προσπάθεια να συμβιβαστούν δυο ανεξάρτητες αρχικές παραδόσεις. Δεν αποκλείεται ακόμη ο θνητός πατέρας να ήταν στην αρχή τοπικός θεός που αργότερα υποβιβάστηκε σε ήρωα.

Ο Θησέας ενώ είναι παιδί ακόμα κάνει κιόλας τον πρώτο του άθλο. Σηκώνει το βράχο που ο πατέρας του από κάτω είχε κρύψει τα σημάδια της αναγνώρισης –το σπαθί, όπλο του ήρωα αγωνιστή του πνεύματος και τα σανδάλια, που ρόλος τους είναι να προστατέψουν το πόδι σύμβολο της ψυχής- ώστε να αποδείξει ότι είναι αρκετά δυνατός ώστε να τα βγάλει πέρα και στο δύσκολο ταξίδι που τον περίμενε. Άλλωστε όλοι οι αγαθοποιοί ήρωες δοκιμάζονται για τις σωματικές ή πνευματικές τους δυνάμεις από πολύ μικροί. Η ερώτηση που τίθεται είναι γιατί ο Αιγέας έκρυψε τα πέδιλα και το σπαθί του κάτω από το βράχο.

ΓΙΑΤΙ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ?

Ο Ιπποκράτης έλεγε οτι κάθε νόσος ξεκινά πρώτα από την ψυχή και μετά καταλήγει στο σώμα. Και πριν αποφασίσουμε ποιά θεραπεία θα ακολουθήσουμε για το σώμα, πρέπει πρώτα να έχουμε θεραπεύσει το τραύμα της ψυχής. Είναι τραγικό σήμερα να μην γνωρίζουμε καν την τεράστια δύναμη της ψυχικής μας κατάστασης αλλά και των σκέψεων που προέρχονται από αυτήν, και πως ακριβώς λειτουργεί όλο αυτό και επηρεάζει το σώμα μας.

Έχει αποδειχθεί πλέον ότι ανάλογα με τον τύπο των σκέψεων μας ο εγκέφαλος μας κάνει και ανάλογες συνάψεις, στέλνοντας τα ανάλογα μυνήματα – εντολές στα κύτταρα μας.

Για παράδειγμα σε έναν άνθρωπο που είναι μόνιμα δυστυχισμένος ή καταθλιπτικός το σώμα του βρίσκεται σε συνεχή άμυνα με αποτέλεσμα να επιτίθεται στα ίδια του τα κύτταρα. Τα λεγόμενα αυτοάνοσα νοσήματα είναι δημιουργίες του ίδιου του σώματος που προσπαθεί να καταπολεμήσει την δυστυχία του εαυτού του.

Μη γνωρίζοντας μέχρι σήμερα το γιατί γίνεται αυτό, το είχαν αποδώσει σε κληρονομικούς παράγοντες ή σε άγχος, που βέβαια αυτό που “κληρονομείται” από τον ασθενή γονέα είναι το ψυχικό του πρόβλημα πού πολύ εύκολα μπορεί να “εναποθέσει” στο παιδί του.

Τα παιδιά είναι πάντα ο εύκολος στόχος για έναν προβληματικό γονέα. Γιατί είναι πάντα ανοιχτά σε εκείνον και του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα εκείνος να ξεφορτώνει πάνω τους όλα του τα ψυχολογικά προβλήματα, τις ανασφάλειες και την δυστυχία του, με αποτέλεσμα τα παιδιά να αναπτύσσουν ακριβώς το ίδιο μοτίβο. Και αυτό το ονομάζουμε κληρονομικότητα……

ΤΙ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΡΜΟΝΕΣ ΜΑΣ

Μπορούν οι ενδογενείς χημικές ουσίες του οργανισμού μας να καθορίζουν τη ζωή μας; Η μελαγχολία να συνδέεται με τη σεροτονίνη και τα νεύρα μας με την τεστοστερόνη;  Τα όργανά μας παράγουν ορμόνες, που ελέγχουν ποικίλες δραστηριότητες του οργανισμού μας, όπως η αναπαραγωγή, ο μεταβολισμός, η ανάπτυξη. Επίσης, ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που απαντάμε σε ερεθίσματα του περιβάλλοντος, αλλά και το πώς αισθανόμαστε.

Πιο κάτω, μπορούμε να μάθουμε ποιος είναι ο ρόλος ορισμένων βασικών ορμονών στο σώμα μας, αλλά και πώς να τις «ελέγξουμε», ώστε να «πάρουμε» τα καλά τους, αφήνοντας στην άκρη τα αρνητικά.

Κορτιζόλη: Η ορμόνη του στρεςΤελευταίες έρευνες δείχνουν ότι η αύξησή της ευθύνεται για τη βουλιμία, την απώλεια μυικού όγκου ή μνήμης, την εμφάνιση διαβήτη, και την κατάθλιψη.
Όταν νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε ή βιώνουμε συνθήκες ψυχολογικής ή σωματικής πίεσης, ο υποθάλαμος, που βρίσκεται στον εγκέφαλό μας, δίνει εντολή να παραχθεί κορτιζόλη από τα επινεφρίδια. Η συγκεκριμένη ορμόνη αποτελεί μέρος του αρχέγονου μηχανισμού «μάχης ή φυγής» απέναντι στους κινδύνους και η αύξηση των επιπέδων της έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των καρδιακών παλμών και της παροχής οξυγόνου στον εγκέφαλο, καθώς και την απελευθέρωση ενέργειας από τις αποθήκες λίπους και γλυκόζης στο σώμα.
Ωστόσο, τα υψηλά επίπεδά της κορτιζόλης για μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως συμβαίνει στην εποχή μας, έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα. Όχι μόνο συμβάλλουν στην εξάντλησή μας, αλλά επηρεάζουν και την κατανομή του λίπους στο σώμα (συγκεντρώνοντάς το στην περιοχή της κοιλιάς), αυξάνουν τη χοληστερίνη και το σάκχαρο και προκαλούν υπερφαγία.
Ελέγξτε την με γυμναστική 3 φορές την εβδομάδα. Η τακτική άσκηση μας βοηθά να εκτονωθούμε και κινητοποιεί αντιρροπιστικούς μηχανισμούς του οργανισμού, που εξουδετερώνουν τις ορμονικές και μεταβολικές επιδράσεις του στρες. Μάλιστα, για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα, μπορούμε να εναλλάσσουμε μια συνεδρία έντονου αεροβικού προγράμματος με 1-2 συνεδρίες πιο χαλαρής άσκησης.

Πρακτική και ψυχολογική μνήμη

Από το μπλογκ του Ν.Πιλάβιου

Τι εννοούμε λέγοντας μνήμη; 

Πηγαίνεις στο σχολείο και σε γεμίζουν το κεφάλι με γεγονότα, με τεχνικές γνώσεις. Αν είσαι μηχανικός, χρησιμοποιείς τη μνήμη των τεχνικών γνώσεων για να κτίσεις κάποια γέφυρα. Αυτή είναι η πρακτική μνήμη. 

Υπάρχει όμως και η ψυχολογική μνήμη. 

Μου λες κάτι ευχάριστο ή δυσάρεστο, κι εγώ το συγκρατώ στη μνήμη μου· όταν σε ξανασυναντώ, σου συμπεριφέρομαι με βάση αυτή την ανάμνηση, την ανάμνηση εκείνου που είπες. Η μνήμη έχει δύο πλευρές: την ψυχολογική και την πρακτική. Είναι πάντα αλληλένδετες και επομένως όχι καθαρά ξεχωριστές. 

Ξέρουμε ότι η πρακτική μνήμη είναι ουσιαστική σαν ένα μέσο επιβίωσης, αλλά είναι και η ψυχολογική μνήμη το ίδιο ουσιαστική; Ποιος είναι ο παράγοντας που διατηρεί την ψυχολογική μνήμη; Τι είναι εκείνο που κάνει κάποιον να θυμάται ψυχολογικά την προσβολή ή τον έπαινο; Γιατί διατηρεί κανείς ορισμένες αναμνήσεις και σβήνει κάποιες άλλες; 

Προφανώς διατηρεί κανείς τις αναμνήσεις που του είναι ευχάριστες και αποφεύγει τις δυσάρεστες. Αν παρατηρήσετε θα δείτε ότι τις οδυνηρές αναμνήσεις τις σβήνουμε πιο γρήγορα από τις ευχάριστες. Ο νους είναι μνήμη, σε οποιοδήποτε επίπεδο και οποιοδήποτε όνομα και αν του δίνετε. Ο νους γεννιέται από το παρελθόν, είναι θεμελιωμένος στο παρελθόν, είναι μνήμη, είναι μια διαμορφωμένη κατάσταση. 

Τώρα: μ’ αυτή τη μνήμη ανταμώνουμε τη ζωή, αντιμετωπίζουμε κάθε καινούργια πρόκληση. Η πρόκληση είναι πάντα καινούργια και η αντίδρασή μας είναι πάντα παλιά, γιατί είναι το αποτέλεσμα του παρελθόντος. Έτσι, η μία κατάσταση είναι να βιώνει κανείς εμπειρίες χωρίς να μπαίνει στη μέση η μνήμη και η άλλη είναι να βιώνει τις εμπειρίες γράφοντάς τες στη μνήμη. 

το εσωτερικό νόημα της αρχαίας τέχνης της αλχημείας

...Η ενισχυμένη συνειδητή προσοχή κόβει τη σύνδεση ανάμεσα στο  πόνο-σώμα (pain-body, ένα δευτερεύον σώμα δημιουργημένο από τον πόνο, που κουβαλάει τον πόνο, τρέφεται και ζει από αυτόν και τον διαιωνίζει) και στις διαδικασίες της σκέψης σου και προκαλεί τη μεταστοιχείωση. Είναι σαν να γίνεται ο πόνος καύσιμο για τη φλόγα της συνειδητότητάς σου, κι εκείνη τότε καίει με μεγαλύτερη λαμπρότητα. Αυτό είναι το εσωτερικό νόημα της αρχαίας τέχνης της αλχημείας: η μεταστοιχείωση ενός μη ευγενούς μετάλλου σε χρυσό, του πόνου σε συνειδητότητα. Το σχίσμα μέσα σου γιατρεύεται και γίνεσαι πάλι ολόκληρος. Η ευθύνη σου στη συνέχεια είναι να μη δημιουργήσεις κι άλλον πόνο....
Ας συνοψίσουμε:
-Εστίασε την προσοχή σου στο συναίσθημα μέσα σου.
-Γνώριζε ότι είναι το πόνο-σώμα.
-Δέξου ότι είναι εκεί.
-Μη  σκέφτεσαι γύρω από αυτό-μην αφήσεις το συναίσθημα να μετατραπεί σε σκέψη.
-Μην κρίνεις και μην αναλύεις

Φυσική καταστροφή και..

25JUL

Όλοι πια γνωρίζουμε τι σημαίνει φυσική καταστροφή… Είναι τα 4 στοιχεία της Φύσης που όταν έχει έρθει η ώρα, αυτά εκδηλώνονται με όλο τους το μεγαλείο, μην αφήνοντας τίποτα στο πέρασμά τους…

Και ο άνθρωπος;

Αυτό το ανθρωπάκι που θέλει να πιστεύει ότι μπορεί να σταθεί απέναντι σε μία Φύση που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της;

Τι μπορεί να κάνει εκτός από το να τρέχει να σωθεί; Αν φυσικά μπορεί να τρέξει… Γιατί έτσι που έχουμε καταντήσει να γίνουμε, μόνο από το καναπέ του σαλονιού στο κρεβάτι της κρεβατοκάμαρας φτάνουν οι αντοχές μας να πάμε…

Αλλά όσο και να τρέχει, πάνω σε μία γη που ανακατεύει τα σπλάχνα της, δίπλα σε μία θάλασσα που ξερνά τον εαυτόν της, μέσα σε ένα αέρα που ξεφυσάει με λύσσα και σε μία φωτιά που αγκαλιάζει θανατηφόρα τα πάντα, δεν μπορεί να σωθεί…

Αν πετάει όμως, μπορεί!!!

Γιατί τίποτα δεν μπορεί να τον αναγκάσει να παραμείνει εκεί, και να γίνει κατανάλωμα της Φύσης!!!

Το πέταγμα φίλοι μου στον κόσμο των ονείρων μπορεί να γίνεται, Συνειδητά ή ασυνείδητα… Και αυτό πολλοί εξ ημών το έχουν πειραματιστεί!!!

Υπάρχει όμως και τα πέταγμα στο φυσικό επίπεδο, κάτι που απαιτεί γνώσεις και δεξιότητες σχεδόν απρόσιτες στον κοινό θνητό!!!

Είναι το ταξίδι μέσω της γνωστής(;) σε αρκετούς τέταρτης διάστασης του Σύμπαντος, όπου ο άνθρωπος με όλο του το σώμα, με σάρκα και οστά, έχει την δυνατότητα να ξεφεύγει και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται να καβαλάει καμία μαγική σκούπα!!!

Και αυτό γιατί, έχει δημιουργήσει μέσα από πολλές και επίπονες πολλάκις εξασκήσεις αυτήν την ικανότητα…

Όμως…

Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ

Στην πραγματικότητα, η ψυχή είναι μία… Η Πηγή…
Μια αναλογία: Κάθε κύτταρό μου, ζει περίπου 21 ημέρες… Πόσα «τώρα» έχει γνωρίσει; Κάθε «τώρα», είναι για αυτό ότι η δική μου μία ζωή…
Τώρα φυσικά από όλο αυτό, αναδύεται μια ολόκληρη συζήτηση, την οποία θα ήταν καλό να την κάνει κάθε ένας με τον Εαυτό του…
Έχει ενδιαφέρον μια υποθετική ερώτηση…
-Όταν ο άνθρωπος κοιτάζει έξω γύρω του, βλέπει το σύμπαν σαν αισθητό κόσμο…
-Όταν κοιτάζει μέσα του βλέπει τα κύτταρα του…
-Όταν ένα κύτταρο κοιτάζει γύρω του, βλέπει το σώμα μας
-Όταν ένα κύτταρο κοιτάζει μέσα του, βλέπει το σύμπαν σαν κβαντικό κόσμο…

1. Κάθε κύτταρο του δικού μου σώματος, έχει δική του συνείδηση;
2. Αν η απάντηση είναι ΝΑΙ,«αν η επί μέρους αυτή κυτταρική συνείδηση, συμμετέχει στη δική μου συνείδηση του «Εγώ», και πως;
3. Ας συγκρίνουμε τη συμμετοχή αυτή σε επίπεδο πληροφορίας (συνείδησης): μέσα από τις σχέσεις 
Α) Κύτταρο -Σώμα
Β) Σώμα – Εαυτός και 
Γ) Εαυτός-Πηγή
Νοητική σίγαση (διαλογισμό) για να βιώσουμε τις απαντήσεις …

ΤΟ ΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ

...Πρώτον διαχωρίζω τον παρατηρητή (εμένα ας πούμε) σε δύο μέρη… Στο ενεργειακό μου κομμάτι (το οποίο είναι και το ουσιαστικό) και το υλικό μου κομμάτι που ανήκει στον αισθητό κόσμο τον οποίο εγώ η ίδια υλοποιώ…
Ο τρισδιάστατος κόσμος λοιπόν, εμπεριέχει το υλικό μου «σώμα»… Όλος ο αισθητός κόσμος (συμπεριλαμβανομένου του υλικού σώματος), πριν μπω μέσα εγώ (ο παρατηρητής), είναι ένα ενεργό πεδίο, το οποίο όμως έχει περιορισμούς σε σχέση με την «πραγματική» πραγματικότητα (το «πραγματική» σε αντιδιαστολή με την «εικονική» που αντιλαμβανόμαστε)… 

Ποιοι είναι οι περιορισμοί; 

Μου στερεί τη δυνατότητα να «διαβάζω» απ ευθείας τη Συνειδητότητα και να την τροποποιώ κατά βούληση, αλλά με υποχρεώνει να το κάνω μέσω της συνείδησής μου… (επιμένω στις δύο αυτές έννοιες, διότι αναγνωρίζω ότι πολύ λίγοι μπορούν να διακρίνουν τις διαφορές μεταξύ τους… ) 

Διότι η συνείδησή μας, είναι η μνήμη μας… Είναι η δυνατότητα διαχείρισης της πληροφορίας από το σώμα μας… 

Δηλαδή ο παρατηρητής (εγώ), δημιουργώ το σώμα μου και ύστερα αφήνομαι σε αυτό να διαχειριστεί την πληροφορία… Μα αυτό (το σώμα) το δημιουργώ ο ίδιος… 

Μα αυτό επίσης έχει περιορισμένες δυνατότητες… 

Μα αυτό μπορεί να σκεφτεί μονάχα όσα έχει καταγράψει και αποθηκεύσει στη μνήμη του… 

Μα πόσα μπορεί να αποθηκεύσει σε αυτή τη μνήμη… 

Μα αυτό μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό… 

Ε! Από αυτή τη σταγόνα ύστερα εγώ (ο παρατηρητής), ζητάω να μου εξηγήσει τι σημαίνει ωκεανός… 

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΜΙΛΑΜΕ- ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΟΣΟ ΖΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΚΕΨΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Πως να σκεφτούμε; Άνοιξε το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, την έντυπη και ηλεκτρονική ενημέρωση, κοίταξε το κάθε κράτος μαζί με την Εκκλησία πως εκπαιδεύει τους ανθρώπους από την γέννηση τους, κοίταξε τα χιλιάδες blogs που υποτίθεται διδάσκουν την αφύπνιση αλλά ποτέ με βάση τον Άνθρωπο αλλά με οτιδήποτε άλλο ώστε να νιώθουμε πάντα κατώτεροι γενικώς.
Μας διδάσκουν ότι ανήκουμε στην τροφική αλυσίδα και δεν είμαστε στην κορυφή, αλλά και κανείς δεν αναρωτήθηκε τι θεός είναι αυτός που γέννησε έναν τόσο σκοτεινό κόσμο όπου κάθε έμβιο ον πρέπει να σκοτώσει ένα άλλο είδος για να επιβιώσει.

Αυτός ο Θεός λοιπόν δεν είναι ούτε έχει σχέση με τον Αληθινό Θεό που είναι ΠΑΝΑΓΑΘΟΣ.

Είμαστε μέσα στο στυγνό σκοτάδι το ενδυθήκαμε γιατί φοράμε το σώμα του, την λογική του, τα συναισθήματα του, τις σκέψεις του, γι'αυτό είμαστε θνητοί γιατί λειτουργούμε χωρίς τον Νου της ψυχής αλλά σαν όλα τα υπόλοιπα ζώα.

Τι κάνουν όλα τα υπόλοιπα ζώα; Υπακούουν στον αρχηγό της οικογένειας, της αγέλης, και όλα οδηγούνται από την διττή φύση, 

η οποία καθοδηγεί την ζωή τους μηχανικά, όπου κάθε τι που κάνουν είναι όμοιο με όλα τα υπόλοιπα ζώα του είδους τους.

Τα μυρμήγκια κουβαλούν όλα μαζί τροφή για τον χειμώνα και το κάνουν από την φύση διότι όλα κάνουν ακριβώς το ίδιο.

Ο Άνθρωπος όμως διαφέρει γιατί έχει τις τέχνες και τις επιστήμες και δεν είναι όλοι μουσικοί ούτε ποιητές ούτε φιλόσοφοι ούτε τεχνίτες ούτε επιστήμονες ούτε ιεράρχες ούτε ποιμένες κτλ.
Αρα αυτό που μας κάνει διαφορετικούς από όλα τα άλλα ζώα είναι η επαφή μας με την Αληθινή ουσία της Ζωής. Την ανθρώπινη ψυχή, την διανοητική σκέψη του Λόγου.

Για να μην μάθουμε λοιπόν ποιοι είμαστε ώστε να διαλύσουμε το matrix διότι χάσαμε την επαφή με τον αληθινό μας ιδεατό εαυτό, δημιούργησε το διττό πνεύμα της φύσης ένα δεύτερο matrix μέσα στο matrix, όπου κάθε πληροφορία που μαθαίνουμε είναι αποκλειστικά δική του, αφού από την γέννηση μας και μετά επειδή γνωρίζει ότι ενδυθήκαμε την σάρκα άρα το δικό του σώμα, ξέρει και πώς λειτουργεί, όπως δηλαδή όλα τα υπόλοιπα ζώα.

Μας εκπαιδεύει να μην σκεφτόμαστε μόνοι μας ποια είναι η αλήθεια, αλλά μας λέει ποια είναι η αλήθεια, και κάθε άνθρωπος που θα πει κάτι διαφορετικό θα καταδιωχτεί θα συκοφαντηθεί θα μείνει έξω από το κοπάδι το σύστημα, όπως το πείραμα με τους πέντε πιθήκους https://www.youtube.com/watch?v=yFwWY24QFlQ  διότι το κοπάδι ως μονάδα αισθάνεται τον φόβο να καταδιωχτεί από το υπόλοιπο κοπάδι αν σκεφτεί κάτι διαφορετικό, οπότε υποσυνείδητα από τον φόβο μην κάνει λάθος ξαναγυρίζει πίσω στο κοπάδι και το μαντρί τον κόσμο που του έχουν κτίσει, για να αισθάνεται ασφάλεια μέχρι να πάει στο σφαγείο που δεν είναι άλλο από μία νέα μετενσάρκωση.

Δες το πείραμα των πέντε πιθήκων και θα καταλάβεις γιατί δεν σκέφτονται οι άνθρωποι.

Και αυτό θα περάσει

Ένας σπουδαίος βασιλιάς, που κυβερνούσε πολλές περιοχές, βρισκόταν σε τόσο μεγαλειώδη θέση, που μόνο σοφοί εργαζόταν κοντά του. Κι όμως, μια μέρα ένιωσε σύγχυση και κάλεσε τους σοφούς του.

Είπε: «δεν γνωρίζω την αίτία, κάτι όμως με σπρώχνει να αναζητήσω ένα συγκεκριμένο δαχτυλίδι, που να μπορεί να με κρατάει σε ισορροπία. Πρέπει να έχω ένα τέτοιο δαχτυλίδι, που να με κάνει χαρούμενο όταν είμαι στεναχωρημένος και να με στεναχωρεί όταν είμαι χαρούμενος.»

Οι σοφοί συμβουλεύτηκαν ο ένας τον άλλο και μπήκαν σε βαθύ συλλογισμό. Τελικά, αποφάσισαν ποιο δαχτυλίδι ταίριαζε στο χαρακτήρα του βασιλιά.

Το δαχτυλίδι που επινόησαν, ήταν ένα, πάνω στο οποίο χαράχτηκε η φράση: «Κι αυτό θα περάσει».

(…)

Υπάρχει μια ιστορία πίσω από την ιστορία. Λέγεται ότι οι σούφι έχουν ένα δαχτυλίδι – αυτός είναι ένας κρυφός τρόπος για να λέγονται τα πράγματα – οι σούφι έχουν ένα δαχτυλίδι κι αν μπορέσεις να πάρεις αυτό το δαχτυλίδι, θα πας πέρα από τη ζωή και το θάνατο, θα πας πέρα από το σκοτάδι και το φως, θα πας πέρα από τη μέρα και τη νύχτα, θα πας πέρα από τη δυστυχία και την ευτυχία, θα πας πέρα από τις δυαδικότητες. Οι σούφι έχουν ένα δαχτυλίδι. Αν μπορείς να κρατήσεις αυτό το δαχτυλίδι….

 (…)

Ο βασιλιάς ζητάει το μυστικό για τη συνταγή της αλχημείας: «όταν είμαι χαρούμενος, να με στεναχωρεί. Όταν είμαι στεναχωρημένος, να με κάνει χαρούμενο.»

Οί Ανουνάκι...Τά μυστικά ανοίγματα στό εσωτερικό της γής...ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ΥΠΟΓΗΪΝΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

Οί Ανουνάκι



Μάλιστα, στήν περιοχή αυτή, στήν Σουμερία, το 1960 βρέθηκαν σε πήλινες πινακίδες χαραγμένα τα ιστορικά γεγονότα τα οποία ήταν η αφορμή για το τέλος μιάς μυστηριώδους κάστας βασιλέων – θεών πού έδρασαν εκεί, τους Ανουνάκι. 
« Η Ούρ καταστράφηκε, πικρός είναι ο θρήνος σας. …τα σώματα λιώνουν σαν το λίπός στον ήλιο…οι θεοί μας εγκατέλειψαν» Αφορμή για αυτή την καταστροφή, για το περίεργο τέλος τους , λένε ότι ήταν το γεγονός της ρήξης του Ανού {εννοεί τον Ουρανό, ότι είχαν την ουράνια επαφή} και την κατάληψη του θρόνου από τον Ενλίλ. 
Μεταξύ του Ενλίλ και του αδελφού του Ένκι δημιουργήθηκαν γεγονότα πού έφεραν και το τέλος τους . 
Έτσι εγκατέλειψαν την Σουμερία οι θεοί.
Όμως, σύμφωνα με τον συγγραφέα Λόρεν Γκάρντερ , όλα αυτά συνέβησαν όταν πλέον έχασαν την επαφή τους οι θεοί με την «Φωτιά των Άστρων», όπως την ονομάζει. 
Η ιστορία αυτή έχει την προέλευσή της προφανώς, από το γνωστό Ελληνικό πάνθεων, όπου τον Ουρανό {Ανού, εξ’ ού καί Ανουνάκι} έριξε ο Κρόνος {Ενλίλ} και ερχόμενος μετά σε μάχη με τον Δία {Ένκι} έχασε την εξουσία του και βρέθηκε στα Τάρταρα. 
Από εκεί , με τους Τιτάνες , δεν έπαψε ποτέ να επιβουλεύεται τους «θεούς» συγγενείς του , μέσω της χρήσεως της ενεργειακής πύλης πού έφερνε τό ουράνιο πύρ, της Στύγας. Μετά τα γεγονότα με τους Άτλαντες , η πύλη αυτή πού έφερνε την »φωτιά των άστρων» έκλεισε . 
Μέρος από το ουράνιο πύρ όπως είπαμε εγκλωβίσθηκε στα έγκατα της γής παίρνοντας την επωνυμία Εωσφόρος, και του οποίου την ενέργεια συντηρούν και διατηρούν τώρα , μόνο μέσω της ψυχικής πού λαμβάνουν από την ανθρωπότητα.
Κάτω από την πυραμίδα ένας υπόγειος δρόμος οδηγεί όπως λένε στα πόδια της Σφίγγας όπου υπάρχουν μεγάλα δωμάτια με όλα τα αρχεία της γνώσεως του κόσμου.
Μια υπόγεια πολιτεία επισκέφθηκε και ο Χριστιανός Ροζενκρόϋτς , στην περιοχή Φέζ της Αιγύπτου. 
Πρόκειται για τον ιδρυτή των Ροδόσταυρων , ο οποίος ξεκινώντας από την Γερμανία, και αφού πέρασε από την Αυστρία και Ιταλία όπου έκανε τις κατάλληλες συναντήσεις στις εκάστοτε στοές , οδηγήθηκε και στην Φέζ όπου «έγινε δεκτός από τους αδελφούς της Αιγυπτιακής Στοάς της «Λευκής Αδελφότητας».