Αγαπητέ Πιτσιρίκο,
Αυτός ο Ιούλιος έχει κάτι το πολύ μελαγχολικό. Είναι, κυρίως, τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο, αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Όπου και να κοιτάξεις πια, μελαγχολείς. Ευτυχώς που προλάβαμε –εγώ τουλάχιστον- και κάναμε λίγα μπάνια, και στείλαμε προκαταβολές για τα επόμενα.
Ο κόσμος, αφού έλυσε τα προβλήματά του, κυνήγησε τα όνειρά του, τους δαίμονές του, τη ζωή του, είπε να βγει και στο κυνήγι κανενός πόκεμον, έτσι, για χαλάρωμα.
Δεν πιστεύω σε αυτά που βλέπουν τα μάτια μου.
Θέλω να ουρλιάξω και μετά να εκραγώ πάνω σε ένα πόκεμον, να έρθουν να το πιάσουν και να τους πάρουν τα σκάγια.
Κι επειδή εγώ μάλλον δεν είμαι αρκετή, θέλω να ακούσω για έναν κομήτη που τρέχει αυτός να μας φτάσει.
Θα είχε ενδιαφέρον να κατασκευαστεί μια εφαρμογή που αντί για πόκεμον να βάζει τον κόσμο να κυνηγά τον χαμένο του χρόνο.
Και όσο περισσότερο τον κυνηγά, τόσο περισσότερος αυτός να γίνεται. Μέχρι να τον πιάσει.
Κι εκεί θα είναι η ουσία όλου του παιχνιδιού.
Γιατί μόλις τον πιάσει, θα τον καταβάλλει η επιθυμία να «ανέβει» επίπεδο. Και θα ανεβαίνει και θα ανεβαίνει. Θα το τερματίζει μαζί με τη ζωή του.
Δεν είναι απλώς κόλαση αυτό. Οι τραγικοί ποιητές ήταν πολύ πίσω για να το προβλέψουν.
Δεν ξέρω ο Κοσμάς ο Αιτωλός ή ο Παΐσιος αν είχαν καταφέρει κάτι.
Φοβάμαι ότι αυτό δεν είναι απλώς βλακεία. Είναι αποχαύνωση. Είναι παραίτηση. Είναι παράδοση με τους όρους του παιχνιδιού.
Μιλάω με 20-25 χρονών παιδιά και αντιλαμβάνομαι ότι το πρόβλημα έχει προχωρήσει σε τεράστιο βάθος και κάνουμε όλοι πως δεν καταλαβαίνουμε.
Τα ναρκωτικά δίνουν και παίρνουν, νεκρώνοντας καθημερινά χιλιάδες εγκεφάλους, κυρίως νέων ανθρώπων.
Και δεν μιλάμε για τα τσιγαράκια που κάναμε μικρότεροι –ή και μεγαλύτεροι- και νιώθαμε και πολύ ροκ και αλήτες· μιλάμε για έκσταση και κοκαΐνη που τα βρίσκεις, πλέον, παντού στην Αθήνα, τουλάχιστον, η οποία τα τελευταία 2 χρόνια έχει μετατραπεί σε τρελάδικο.
Είναι πολύ τυχερά τα νέα τα παιδιά που θα καταφέρουν να αποδράσουν, από την Αθήνα τουλάχιστον.
Καμένα παιδιά, καημένα παιδιά, τουλάχιστον εμείς προλάβαμε να ονειρευτούμε, να μεθύσουμε από έρωτα, από κρασί, έστω.