Άρθρο: Δέσποινα Βαρβαρούση
Φωτογραφία: Σοφία Λάμπρου
Εκ πρώτης όψεως, η τελειότητα φαντάζει ελκυστική! Τι ωραία που θα ήταν, αν ήμασταν τέλειοι, εξωτερικά και εσωτερικά! Θα είχαμε ό,τι ικανότητες επιθυμούσαμε, θα καταφέρναμε ό,τι θέλαμε, θα ζούσαμε μια αξιοζήλευτη ζωή και θα κερδίζαμε τον απεριόριστο θαυμασμό των άλλων. Προσωπικά, πιστεύω πως η αληθινή ομορφιά βρίσκεται στο να μην είσαι τέλειος. Βέβαια, το ερώτημα του τι από τα δύο είναι καλύτερο είναι μονάχα θεωρητικό, αφού είναι προφανές πως ο άνθρωπος, ως πεπερασμένο ον, δεν είναι και ούτε ποτέ θα μπορέσει να γίνει, τέλειος. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει από το να προσπαθεί να δείχνει πως είναι, και έτσι το θέμα από θεωρητικό γίνεται και πρακτικό.
Μας αρέσει, λοιπόν, να πιστεύει ο περίγυρός μας πως είμαστε τέλειοι, πως είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι από τη ζωή μας. Δε κλαίμε ποτέ, δε μας βασανίζει τίποτε, δεν έχουμε φόβους, εφιάλτες, αδυναμίες, ανασφάλειες κτλ. Όλα αυτά, όμως, είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης, διότι κανείς δε μεγάλωσε σε μια τέλεια οικογένεια, δεν πήγε σε ένα τέλειο σχολείο και δε συναναστράφηκε μόνο με τέλειους ανθρώπους. Δεν εννοώ, πως αναγκαστικά τα σημεία αυτά ήταν προβληματικά, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις ίσως και να μην ήταν, όμως σίγουρα δεν ήταν και ιδανικά, και ειδικά όλα. Επομένως, πώς εμείς θα μπορούσαμε να είμαστε τέλειοι;