[Σου προτείνω να ξεκινήσεις να διαβάζεις με αυτή τη μουσική
υπόκρουση. Μαζί της Έγραφα κι εγώ...]
ΟΙ ΣΑΜΠΟΤΕΡ ΚΙ Ο ΜΠΑΛΑΝΤΕΡ!
[Ο ΤΖΟΚΕΡ για το Τέλος ;) ]
Μιλάω για εμένα επειδή διαπιστώνω ότι η Στάση Ζωής μου είναι ίσως μία Σπάνια Επιλογή σε σχέση με αυτή που κάνει ο Άνθρωπος ο οποίος έχει Ανάλογες Προκλήσεις με τις δικές μου.
Μην το δεις ως εριστικό αυτό το κείμενο. Είναι Κατάθεση Ψυχής.
Θέλω να καταλάβεις αν σου το γράφει η Δική σου Ψυχή αυτό που Διαβάζεις. Δεν υπάρχει λοιπόν Τάση Διαχωριστικότητας μέσα από τη Σύγκριση.
Η Βιωματική Σύγκριση σκοπεύει να οδηγήσει μόνο στη Σοφία.
Συνεπαγωγικά και κάνοντας ''Απογραφές'' κάθε τύπου αυτή την εποχή στη Ζωή μου, καταλήγω: έχω καταλάβει από Τι Υλικό Είμαι Φτιαγμένη και το έχω Σεβαστεί, το έχω Αγκαλιάσει. Τα πάντα συνηγόρησαν ώστε να μην το καταφέρω ποτέ. Κοίταξα πίσω, τη Ζωή μου, τις Ανυπέρβλητες Δυσκολίες που Διάλεξα σε Επίπεδο Ψυχής να Αντιμετωπίσω [ώστε να Γίνω Δυνατή και να Αφυπνιστώ, όχι για να Λυγίσω και να Καταστραφώ].
Και άρα σου τα γράφω όλα αυτά για να σε Εμψυχώσω. Αύριο μπορεί να φύγω, αλλά τα Γραπτά μου θα μείνουν εδώ και θα τα Διαβάζει αυτός που είναι Συγχρονικά Έτοιμος να Προαχθεί Αφυπνιζόμενος στο Επόμενο Σκαλοπάτι της Εξέλιξής του.
Εμένα Δε Με Εμψύχωσε Κανείς: Όταν το Χρειαζόμουν ως παιδί.
Δε με Επιβράβευσε κι Αγκάλιασε Κανείς: Αυτοί που αυτονοήτως είναι
Ρόλος τους να το Κάνουν γιατί υποτίθεται τον Επέλεξαν.
Κι αφού με Αγκάλιασε μέσα από το Έργο μου σταδιακά Όλος ο Κόσμος, κάπου εκεί σε Μεγάλη Ηλικία Όλων μας, θα με Πλησιάσουν και οι Εναπομείναντες Ζωντανοί. Το πιθανότερο και ποτέ.
Ελευθερία είναι να Μην Έχεις Προσδοκίες
Από Κανένα Πέραν του Εαυτού Σου.
Τίποτα Δε Συνέβη τις Στιγμές που ήταν παραπάνω από Επιτακτική η Ανάγκη να γίνει έτσι. Ένα Παιδί γεννημένο σε Ανάπηρο Περιβάλλον. Που τολμά να περιγράφει σήμερα στην Ενήλικη Ζωή την Αλήθεια Χωρίς Φόβο και Πάθος. Γιατί Θέλω να Βοηθήσω όποιον είναι Έτοιμος να Βοηθηθεί.
Κανένα Παιδί να Μην Υποφέρει. Κανένας Άνθρωπος. Δυστυχώς η ΑΓΝΟΙΑ είναι αυτή που κρατά στο Σκοτάδι την Ανθρωποψυχή. Αν είχες όλες τις απαντήσεις από νωρίς θα γελούσες με τα πάντα.
Κάτι Ψυχανεμιζόμουν από μικρή όμως. Κάποιος μου μιλούσε συνέχεια μέσα μου και έσκιζα τα σωθικά μου να τον Αποκαλύψω. Να Ενωθούμε. Έκανα λάθη και μου έλεγε: "Μα εσύ είσαι μια θεά, δεν τους βλέπεις;!"
Το λάθος ήταν πάντα το ίδιο: να δίνω Βήμα σε Ανάξιους κι Ανάξιες της Εμπιστοσύνης και της Αγάπης μου. Και σήμερα απαντάω:"Μα Δεν Υπήρχαν Πουθενά Γύρω μου Πλάσματα που να Μοιάζουμε. Αυτούς είχα πρόχειρους" ; )