Η ΑΡΣΕΝΙΚΗ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ

Η αρσενική επιθυμία για γόητρο ρίχνει κάποιο φως στην ειδική ποιότητα της αρσενικής ματαιοδοξίας. Λέγεται γενικά ότι οι γυναίκες είναι πιο ματαιόδοξες από τους άντρες. Μολονότι μπορεί να αληθεύει το αντίθετο, αυτό που έχει σημασία δεν είναι η διαφορά ποσότητας αλλά η φύση της ματαιοδοξίας. Ουσιαστικό γνώρισμα της ματαιοδοξίας του άντρα είναι η επίδειξη, το να μπορεί να δείχνει πόσο καλός «εκτελεστής» είναι. Είναι πρόθυμος να επιβεβαιώσει ότι δεν φοβάται την αποτυχία. Η ματαιοδοξία αυτή φαίνεται να χρωματίζει τη δραστηριότητα όλων των αντρών. Δεν υπάρχει καμιά αντρική επιτυχία, από τον έρωτα ως τις θαρραλέες πράξεις στη μάχη ή στη σκέψη, που να μην έχει κατά κάποιο βαθμό το χρώμα αυτής της χαρακτηριστικής αντρικής ματαιοδοξίας...

Μια άλλη άποψη του πόθου για γόητρο του άντρα είναι η ευαισθησία του σχετικά με τη γελοιοποίηση, ιδιαίτερα σχετικά με τη γελοιοποίηση από τις γυναίκες. Ακόμη κι ένας δειλός μπορεί να γίνει ένα είδος ήρωα κάτω από το φόβο γελοιοποίησης από γυναίκες, και ο φόβος του άντρα μήπως χάσει τη ζωή του μπορεί να είναι μικρότερος από το φόβο γελοιοποίησης. Στην πραγματικότητα, αυτό χαρακτηρίζει το σχήμα του αντρικού ηρωϊσμού, που δεν είναι καθόλου μεγαλύτερος από τον ηρωϊσμό που μπορεί να επιδείξει η γυναίκα, αλλά είναι διαφορετικός χάρη στην απόχρωση που του δίνει το αρσενικό είδος ματαιοδοξίας.

Cesare Pavese, Θα έρθει ο θάνατος και θα έχει τα μάτια σου

Θα έρθει ο θάνατος και θα έχει τα μάτια σου

Θα έρθει ο θάνατος και θα έχει τα μάτια σου,

ετούτος ο θάνατος που σύντροφος είναι

απ' το πρωί ως το βράδυ, ακοίμητος,

κρυφός σαν τύψη αρχαία 

ή σαν αμάρτημα παράλογο. Τα μάτια σου

θα 'ναι μια λέξη κενή,

μια κραυγή σιωπηλή, μια σιγή.

Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί,

καθώς σκύβεις μονάχη 

στον καθρέφτη. Αγαπημένη ελπίδα,

κείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς

πως είσαι η ζωή και το τίποτα.

Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.

Μας επηρεάζουν τα λόγια μόνο όσων σεβόμαστε

Verba volant, scripta manent… ή μήπως όχι; Τα γραπτά σίγουρα μένουν, μα τα λόγια πετούν ή μήπως τελικά ριζώνουν; Μάλλον το δεύτερο. Ριζώνουν, πληγώνουν, στοιχειώνουν και σίγουρα δεν πετούν, ούτε και ξεχνιούνται εύκολα.

Όλα τα λόγια δεν έχουν βέβαια τον ίδιο αντίκτυπο πάνω μας. Κάποια χαράζονται και παραμένουν πάνω μας, σαν τατουάζ των όσων λένε οι άνθρωποί μας για εμάς, και άλλα σβήνουν γρήγορα, όπως οι λέξεις στην άμμο μιας και δεν έχουν καμία αξία όταν ακούγονται από στόματα ξένα. Οπότε μάλλον υπάρχει μια κατηγορία από λόγια που πετούν, και μάλιστα γρήγορα: είναι τα λόγια αυτών που η γνώμη τους έχει πάψει να μας ενδιαφέρει πλέον, ή δε μας ενδιέφερε ποτέ. Αυτά τα λόγια δεν έχουν υπόσταση, δεν έχουν σώμα και φωνή, γι’ αυτό σβήνουν γρήγορα. Όμως τι γίνεται όταν τα στόματα που προφέρουν τα όποια λόγια είναι κάτι παραπάνω από οικεία, όταν είναι λόγια ειπωμένα από ανθρώπους δικούς μας;

Τότε λοιπόν, είτε πρόκειται για λόγια ευχάριστα για εμάς είτε όχι, κολλάνε στο μυαλό μας. Κάποιες φορές μάλιστα βρίσκονται εγκλωβισμένα ανάμεσα σε συνειδητό και υποσυνείδητο για να μας αναγκάζουν να ακούμε κάθε λέξη που ειπώθηκε από τη φωνή του συνομιλητή μας, μία προς μία, ξανά και ξανά.

Όταν οι κουβέντες αυτές είναι ευχάριστες, τότε είμαστε και εμείς χαρούμενοι που τις ακούσαμε. Δεν τις αφήνουμε να πετάξουν, τις κρατάμε καλά φυλαγμένες μέσα μας, σαν μια προσευχή, ένα ενθύμιο ή ένα φυλακτό από κάποιον που θέλουμε να κρατήσουμε στο νου μας για πάντα. Έτσι, οι όμορφες συμβουλές από όσους σε νοιάζονται, τα συγχαρητήρια από στόματα που χαίρονται με τη χαρά σου και όσες κουβέντες σου έδειξαν όσα ξεχωριστά συναισθήματα νοιώθει ο συνομιλητής σου είναι λόγια που δε θα τα αφήσεις πότε να πετάξουν.

Πραγματικά δυνατός είναι αυτός που κλαίει

Όποιος κλαίει φαίνεται αδύναμος. Μοιάζει ευάλωτος και εκτεθειμένος. Γι’ αυτό δε θέλει κανείς να τον βλέπει να κλαίει. Είναι μια προσωπική στιγμή που δύσκολα θα επέτρεπε σε κάποιον να τη μοιραστεί μαζί του. Ο άνθρωπος αυτός φοβάται να ξεδιπλώσει τον εαυτό του και να τον απογυμνώσει σε κάποιον άλλο με αυτό τον τρόπο. Οι άλλοι άνθρωποι τον βλέπουν ως δυνατό, είναι εκείνος που στα δύσκολα θα στηριχτούν, είναι αλύγιστος και στο κάτω-κάτω δεν είναι συναισθηματικός. Πώς μπορεί να κλαίει μπροστά σε άλλους;

Είναι όμως έτσι;

Δεν είναι πράγματι συναισθηματικός;

Ποιος είπε ότι οι συναισθηματικοί άνθρωποι είναι αδύναμοι; Γιατί τα συναισθήματα πρέπει να δρουν αρνητικά και να φέρνουν σε αμήχανη θέση, τη στιγμή που ουσιαστικά είναι το κυριότερο πράγμα για να νιώσει κανείς ζωντανός;

Αν κλάψει, θα κλείσει το πρόσωπό του ανάμεσα στις παλάμες, νιώθοντας ντροπή που επιτρέπει σε τέτοιου είδους συναισθηματισμούς να βγουν στην επιφάνεια. Κοκκινίζει και θυμώνει με τον εαυτό του που επέτρεψε στα συναισθήματα αυτά να τον «κατανικήσουν».

Να όμως ένα μυστικό: οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από συναισθήματα.

Δεν κρίνουμε όποιον λειτουργεί με το συναίσθημα. Αντιθέτως τον θαυμάζουμε. Πολλά από τα συναισθήματά μας είναι δύσκολο να τα αποδεχτούμε κι έτσι όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να παλεύει με τα πιο ισχυρά του αισθήματα και να κλαίει, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σκεφτούμε πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά δυνατός. Αυτό είναι που τον κάνει τόσο ανθρώπινο –το γεγονός ότι αφήνεται να κλάψει και να ανακουφιστεί από οτιδήποτε τον βαραίνει.

Η ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΕΟΥΣ ΓΕΜΙΖΕΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ

Έξι μήνες την κυνήγαγε την Λένα ο Παναγιώτης και τελικά τα κατάφερε να την ρίξει. Από την πρώτη ημέρα που ήρθε στο γραφείο η Λένα έγινε το απόλυτο, το καθημερινό αντικείμενο του πόθου στον Παναγιώτη, που κάθε βράδυ στο σπίτι του σκεπτόταν πότε θα την κάνει δική του. Πότε θα ξαπλώσει επάνω της.

Πρώτη έξοδος και μετά το εστιατόριο το φρέσκο ζευγάρι κατέληξε στο σπίτι του Παναγιώτη. Απίστευτο! Η αποτυχία!!! Να μην του σηκώνεται του άνδρα. Έξι μήνες περίμενε αυτή τη στιγμή και να, που ο Πολύκαρπος τον προδίδει! Η Λένα, όμως, γυναίκα κλάσεως, ποιοτική, ολόγυμνη στο κρεβάτι είχε την ιδεώδη συμπεριφορά. Αντέδρασε ιδανικά. Με τον πιο διακριτικό τρόπο «απενοχοποίησε» τον νέο της σύντροφο.

Συμβαίνει σ' όλους τους άνδρες το «πάθημα» του Παναγιώτη. Σε κάθε ηλικία. Με την κάθε γυναίκα. Την «πατάει» ακόμα και ο πιο ερωτύλος, ο πιο σεξιστής,μάλιστα και με παρτεναίρ το Νο1 μανουλομάνουλο της γης.

Κι όμως! Πολλές γυναίκες παρεκτρέπονται, αν βεβαίως παρουσιαστεί πρόβλημα διαταραχής στη στύση του συντρόφου, του συζύγου, . Όταν ο άνδρας αποτύχει μία, δύο, τρεις, ακόμα και στις πιο καρπερές δεκαετίες του, έχουν βγάλει το συμπέρασμα. «Δεν σ' αρέσω!». «Δεν με θέλεις άλλο!». «Βρήκες άλλη!».

Την ευτυχία, κάτι περισσότερο από την σιγουριά για το ταίρι της και την ασφάλεια της σχέσης της, η γυναίκα την παίρνει από τη σκληρότητα του πέους. Η καλύτερή της όσο το βλέπει βαρβατωμένο, ορθωμένο, περήφανο να θέλει να ξεκολλήσει, να απογειωθεί από τα δύο αβγάκια του.

Η «αδυναμία στύσης» είναι το πρόβλημα του άντρα που κλιμακώνεται τα τελευταία χρόνια στο δυτικό κόσμο.

Η ΚΑΡΝΤΑΣΙΑΝ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟ ΤΡΕΛΑΔΙΚΟ

Όταν παντρεύεσαι την Κιμ Καρντάσιαν, που την γνώρισες σε «τρίο», σε βραδιά σεξουαλική, εσύ με δύο γυναίκες μαζί, και η εν λόγω κυρία έχει μια ''ύπαρξη ζωής'' που ανήκει ολοκληρωτικά στο παγκόσμιο κοινό των θαυμαστών της, τότε... Δεν έχεις άλλη κατάληξη από το να σε πάρουν σηκωτό και με τη βία κατ’ ευθείαν για το τρελάδικο.

Δεν κάνουμε κουτσομπολιό. Άλλη δουλειά κάνουμε. Βγάζουμε πράμα από το κουτσομπολιό. Μόνον ως σύζυγο και ως μητέρα δεν θα δεις μία γυναίκα, λέμε συγκεκριμένα για το «φαινόμενο Καρντάσιαν», αυτή την Κίμ την βυζαρού, που κυκλοφορεί στον πλανήτη με μοναδική αγωνία πως θα «επικοινωνεί» με τα στίφη πεινασμένων και περίεργων λανσάροντας γυμνές φωτογραφίες. Με ύφος παρθένας, πριν συναντήσει τον εξομολόγο ιερέα και να ζητήσει να συγχωρεθούν οι αμαρτίες της, που δεν οφείλονται σε πράξεις, αλλά σε σκέψεις τολμηρές, σε φαντασιώσεις καλογριάς που αναθυμάται το παρελθόν της...

Φιρμάρα ο ράπερ Kanye West, ο 40χρονος σύζυγός της Kim Kardashian, είναι κι αυτός μία...άλλη περίπτωση, μόνος του μία σχολή παράνοιας. Έμπλεξε με την Αρμένισσα και...έσπασαν τα φρένα του. Σαλτάρισε. Οι ειδικοί θα μιλήσουν και για τραύματα παιδικής ηλικίας.

ΔΙΑΒΟΛΙΚΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ ΔΥΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΩΝ

Ο Αβραάμ Λίνκολν εκλέχτηκε στο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών το 1846. Μιλάμε ίσως για τον καλύτερο πρόεδρο των ΗΠΑ, που τον δολοφόνησαν.

Φοβερά πράγματα. Θα στα αραδιάσω κι αν δεν τα προσπεράσεις, αλλά κάπως τα ψάξεις, είναι εύκολο να τρελαθείς. Πρόσεξε φάση.

Ο επίσης δολοφονημένος, την ίδια ημέρα, σα σήμερα, 22 Νοεμβρίου, το 1963, πρόεδρος των ΗΠΑ Τζών Κένεντυ, καλός πρόεδρος κι αυτός, εκλέχτηκε στο Κογκρέσο το 1946. Η σύμπτωση. Ο Abraham Lincoln το 1846, ο John Kennedy το 1946. Δεν τελειώσαμε.

Ο Λίνκολν έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ το 1860 και ο Κένεντυ το 1960. Δεν τελειώσαμε.

Με επτά γράμματα είναι το επίθετο των δυο δολοφονημένων. Lincoln, Kennedy. Δεν τελειώσαμε.

Φοβερά πράγματα. Τον Λίνκολν τον διαδέχθηκε κάποιος Andrew Johnson (αριστερά στη φώτο) και τον Κένεντυ ο Lyndon Jonson (δεξιά στη φώτο). Ίδιο όνομα, Johnson, με επτά γράμματα κι αυτό. Δεν τελειώσαμε.

Ο αντικαταστάτης του Λίνκολν, ο Άντριου, γεννήθηκε το 1808, και ο Λίντον γεννήθηκε το 1908. Δεν τελειώσαμε.

Και οι δυο Τζόνσον που έγιναν πρόεδροι χάρη σε δολοφονίες καταγόταν από την πόλη Johnson City του Tenessee.

Βιασμός. Τρόποι προστασίας και αντιμετώπισης

Ο βιασμός είναι ένα έγκλημα εναντίον των γυναικών που, δυστυχώς, ολοένα και αυξάνεται. Η εγκληματική πράξη του βιασμού όχι μόνο παραβιάζει την ελευθερία της βούλησης, αλλά αφήνει επάνω της σημάδια που μπορεί και να μείνουν ανεξίτηλα στις ψυχές και τα σώματα των γυναικών.

Ο βιασμός ως εγκληματική ενέργεια, έχει ως βαθύτερο  στόχο τον όσο μεγαλύτερο γίνεται εξευτελισμό του θύματος και μπορούμε να πούμε ότι υποκινείται από το μίσος και το θυμό. Μπορούμε να αναφέρουμε για την ψυχολογία και τη δράση του θύτη:

• Διακατέχεται από έντονο μίσος για το γυναικείο φύλο. Το πιστεύω του είναι ότι έχει ταλαιπωρηθεί και υποφέρει εξαιτίας μία γυναίκας, για αυτό επιθυμεί στο πρόσωπο του θύματος να ‘’τιμωρήσει’’ όλες τις γυναίκες.
• Έχει τρομερά χαμηλή αυτοεκτίμηση. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση συνδέεται με την άσκηση βίας, διότι ο θύτης  μέσω της καταπίεσης και της  κακοποίησης, προσπαθεί να τονώσει τον ανδρισμό και νοιώσει σίγουρος για την υπέροχή του.
• Στην αρχή, πριν την επίθεση, μπορεί να επιχειρήσει και γνωριμία με το υποψήφιο θύμα ( μπορεί και να το έχει παρακολουθήσει, προσπαθώντας να εκμαιεύσει πολλές πληροφορίες για την προσωπική ζωή και τα ωράρια της δουλειά του). Επίσης μπορεί να έχει υπάρξει και εξαιρετικά ευγενικός με το θύμα , να βγει και να ξοδέψει ακόμα και χρήματα.
• Είναι άτομο αρκετά γυμνασμένο με άρτια σωματική διάπλαση. 
• Έχει μεγαλώσει και ο ίδιος σε περιβάλλον κακοποίησης.

Ο βιασμός έχει τρομερό αντίκτυπο στην ψυχολογίας της κάθε γυναίκας,

Το Καπέλο κι ο Παλιάτσος

Μια φορά κι έναν καιρό, κοντινό ή μακρινό, μέσα σε μια κούτα στη σοφίτα ενός τρανού αρχοντικού, ζούσε ένα παλιό λουλουδάτο ψάθινο καπέλο, με μακριές ροζ κορδέλες, που το έλεγαν Νίνα. Βρισκόταν εκεί εγκαταλειμμένη από χρόνια, ποιος ξέρει πόσα. Κάποια μέρα η πόρτα της σοφίτας άνοιξε τριζοκοπώντας κι ακούστηκαν βήματα να πλησιάζουν. Το καπάκι της κούτας άνοιξε και κάποιος πέταξε μέσα έναν τσίγκινο κουρδιστό παλιάτσο. 

Μόλις η πόρτα έκλεισε κι ησυχία σκέπασε ξανά τη σοφίτα, η Νίνα άκουσε τον παλιάτσο να θρηνεί και να βογκάει.

«Τι έχεις και στενάζεις μικρέ παλιάτσε;» ρώτησε το καπέλο. 

«Είμαι δυστυχισμένος…» απάντησε βουρκωμένος ο παλιάτσος.

«Έλα, μη μου στεναχωριέσαι» τον καλόπιασε το καπέλο. «Εγώ είμαι η Νίνα, θα μου πεις τ’ όνομά σου;» του συστήθηκε.

«Με λένε Τσάρλι» ρούφηξε κείνος τη μύτη του «και κανείς δεν μ’ αγαπάει» είπε με τόνο δραματικό.

«Τι σου συνέβη Τσάρλι, μπορείς να μου πεις;» ενδιαφέρθηκε η Νίνα.

«Τα παιδιά δε με θέλουν πια» μοιρολόγησε ο παλιάτσος. «Έβαλα τα δυνατά μου, έκαμα την καλύτερή μου παράσταση, όμως κείνα έχουν τόσα πολλά φανταχτερά και πανέξυπνα παιχνίδια, που ελάχιστη σημασία μου ‘δωσαν. Με βαρέθηκαν και με παράτησαν στο ράφι. Και σα να μην έφτανε τούτο, χάσανε και το κλειδί που με κουρδίζανε κι έτσι απέμεινα άνεργος κι άχρηστος, ο τελευταίος των τελευταίων» τον έπνιξε το παράπονο. Απ’ το ζωγραφιστό του μάτι κύλισε λίγη μπογιά κι έβαψε στο μάγουλό του ένα δάκρυ, που ‘μεινε για πάντα να του θυμίζει κείνη την απαίσια μέρα που τον πετάξανε στη σοφίτα.

η Νίνα έπιασε να τον παρηγορεί. Καθόντουσαν και λέγανε τα δικά τους, μοιραζόντουσαν τους καημούς και τα όνειρά τους μες στη σιωπή και στην υγρασία και γρήγορα γίνανε φίλοι καρδιακοί.

Ο Τσάρλι έκλαιγε τη μαύρη τους τη μοίρα, πως η ζωή είχε πια τελειώσει, ότι γι’ αυτούς δεν υπήρχε αύριο. Μόνο, έλεγε και κατσιπόδιαζε, θα περίμεναν να περάσει μια μέρα ο σκουπιδιάρης, να τους πάρει και να τους πετάξει στη χωματερή να σαπίσουν. «Ποτέ πια» μουρμούριζε θλιβερά «ποτέ πια».

Μα η Νίνα δεν εννοούσε να το βάλει κάτω. Βλέπεις, την είχε φορέσει για χρόνια η αδερφή του αφεντικού, που ‘φυγε αδέκαρη για την Αμερική για να γλιτώσει από έναν αναγκαστικό γάμο κι έφτασε να γίνει καθηγήτρια στο πιο φημισμένο πανεπιστήμιο του κόσμου. Καθώς στεκότανε μέρες και χρόνια απάνω στο κεφάλι της, το καπέλο είχε πάρει λιγάκι απ’ την εξυπνάδα, το κουράγιο και το λεύτερο πνεύμα της χαρισματικής κοπέλας. 

Το σκεφτόταν η Νίνα εδώ και χρόνια να φύγει, να ταξιδέψει μακριά, μα δεν είχε βλέπεις πόδια κι έτσι που ήταν παραχωμένη δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία. Ίσως πάλι δεν το προσπάθησε ποτέ στα σοβαρά. Της άρεσε να χάνεται σε βαθύγνωμες σκέψεις, χωρίς κανείς να διακόπτει τη ροή τους, είχε συνηθίσει τη μοναξιά και σχεδόν την απολάμβανε.

Σαν γνώρισε όμως τον θλιμμένο παλιάτσο η θέληση της Νίνας δυνάμωσε κι αποφάσισε να φύγει ό,τι κι αν γινόταν. Γιατί ο Τσάρλι τής θύμιζε πως εκεί έξω υπήρχε ήλιος και βροχή και άνεμος δροσάτος και την έκαμε να θέλει όσο τίποτε άλλο να βγει ξανά στη ζωή και να γλεντήσει, έστω για μια μέρα, παρά να κάθεται εκεί και να προσμένει τον σκουπιδιάρη. 

Το Φτερωμένο Φλάουτο

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα κάστρο απά στο πιο ψηλό βουνό, ζούσε ένας μουρτζούφλης μάγος που τον έλεγαν Ανσέλμο. Ήτανε σοφός και τετραπέρατος, ήξερε ξόρκια και γητειές όσα κανένας άλλος, ήταν όμως μοναχός και παντέρμος. Μοναδική του παρέα είχε ένα τσούρμο γάτες, που σουλατσάριζαν στο κάστρο.

Ο παππούς του ήτανε αρχιμουσικός του βασιλιά κι όνειρο του Ανσέλμο ήτανε να κατακτήσει κι αυτός μια μέρα την ίδια ζηλευτή θέση. Από μικρός σπούδαζε μουσική κι είχε πάρει πτυχία απ’ τα καλύτερα ωδεία της χώρας. Για να γίνει κανείς αρχιμουσικός έπρεπε να ‘χει δικιά του ορχήστρα, μα όλοι οι μουζικάντηδες του φαίνονταν άτεχνοι, ακατάλληλοι για να εκτελέσουν τις θεσπέσιες συνθέσεις του. Οι μουζικάντηδες πάλι, έβρισκαν τις μουσικές του ανοστανάλατες και τον χαρακτήρα του αφόρητο, έτσι κανείς δεν δεχότανε να τον έχει για μαέστρο. 

Κάποια μέρα, κει που καθότανε βαρύς και μόνος, του κατέβηκε μια θαυμάσια ιδέα: να φτιάσει ένα ξόρκι και να ζωντανέψει τα μουσικά όργανα που ‘χε φυλαγμένα στο κελάρι του πύργου, να τα βάνει να παίζουν μουσική. 

Πήρε τον βαρύ κρίκο με τα τεράστια κλειδιά και κίνησε για το κελάρι. Ξεκλείδωσε τη βαριά πόρτα, μπήκε στο μπουντρούμι και βρήκε θαμμένα στη σκόνη τα όργανα που ‘χε κληρονομήσει απ’ τον παππού του. 

Δεν είχε μάθει να παίζει κανένα απ’ αυτά, καθώς ήτανε τεμπέλης και βαριότανε τη μελέτη και την εξάσκηση. Διάλεξε λοιπόν το βιολί, το τσέλο, το λαγούτο, το ταμπούρλο κι ήθελε ακόμα ένα όργανο για να συμπληρώσει τη μαγεμένη του ορχήστρα. 

Καθώς έψαχνε, είδε το φλάουτο να στέκεται παραπονεμένο κι είπε να το πάρει κι αυτό μαζί του. Τα φορτώθηκε όλα μαζί στη ράχη κι έπιασε ν’ ανεβαίνει τα σκαλιά, μέχρι το εργαστήρι του στην κορφή του πύργου. Έφτασε απάνω ξεπνεμένος και καταϊδρωμένος. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που έκαμε τόσο κόπο για οποιονδήποτε λόγο. 

Άνοιξε τα μαγικά του βιβλία και τις αρχαίες περγαμηνές κι άρχισε να ψάχνει για κάποιο ξόρκι που να κάμνει τα μουσικά όργανα να κουρδίζονται από μόνα τους και να παίζουν όποιον σκοπό τους παράγγελνε. Ύστερα έφτιαξε ένα ακόμα ξόρκι για να σταματούν να παίζουν με το πρόσταγμά του. 

Άμα τα κατάφερε, έπιασε το τσέλο και το μάγεψε. Κείνο έβγαλε χέρια, έβγαλε πόδια, κουρδίστηκε, έπιασε το δοξάρι κι άρχισε να παίζει γλυκά κι όμορφα. Μόλις ο μάγος χτυπούσε παλαμάκια και πρόφερε τη λέξη «Κάρναξη», το τσέλο σώπαινε. 

Ο Ανσέλμο έπειτα γήτεψε το βιολί, το λαγούτο και το ταμπούρλο κι όλα πήγαν πρίμα. Ήρθε η ώρα και για το φλάουτο, που περίμενε ανυπόμονα τη σειρά του. Μόλις πρόφερε το ξόρκι, κείνο έβγαλε φτερά αντί για χέρια και πετάριζε στο ψηλοτάβανο δωμάτιο. Έτσι όπως αναφτεράκιζε χαρούμενο, πέρναγε ο αγέρας απ’ τις τρύπες του κι έπαιζε νότες πανέμορφες κι υπέροχες μελωδίες. 

Τα κελαηδοπούλια του δάσους τ’ άκουσαν κι ήρθαν να γνωρίσουν το καινούριο τους αδέρφι. Όρμησαν μέσα απ’ το ανοιχτό παράθυρο του πύργου, λαλώντας κι αυτά μαζί με το φτερωμένο φλάουτο. Τ’ άλλα όργανα παρασύρθηκαν κι ευθύς ακολούθησαν την κομπανία. 

Ολάκερος ο πύργος γέμισε μουσικές και κελαηδήματα. Μα ο Ανσέλμο δεν τα σήκωνε κάτι τέτοια. Ακούς εκεί να παίζει ο καθένας ό,τι του κατεβάσει η κούτρα του! Τα όργανα τα ζωντάνεψε για να παίζουν τις δικές του συνθέσεις κι όχι για να διασκεδάζουν. Άσε που είχε αλλεργία στα πουλιά και τον έπιασε φαγούρα σ’ όλο του το κορμί. Χτύπησε παλαμάκια και γκάριξε: «Κάρναξη!». Τα όργανα μουγκάθηκαν και τα πουλιά ξαναγύρισαν τρομαγμένα στις φωλιές τους. 

Γιατί δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις προηγούμενες ζωές μας;

Η Φύση αποκρύπτει τις προηγούμενες ζωές για πολλούς λόγους:

1. Εμποδίζει ένα άτομο να απασχοληθεί με το παρελθόν, αλλά αντ' αυτού δίνει τη δυνατότητα να κοπιάσει προς το μέλλον, χωρίς να επηρεάζεται άμεσα από γεγονότα του παρελθόντος, από σχέσεις, και αποτυχίες ή ήττες ή νίκες.

2. Αποτρέπει το άνοιγμα πηγών πληροφόρησης, που συχνά δεν μπορούν να σταματήσουν, κάνοντας έτσι ένα άτομο να ζει στο παρελθόν και να ξεχάσει τα παρόντα καθήκοντα, τις ευθύνες και τα προβλήματα του. Τα περασμένα γεγονότα  μπορεί ακόμη και να εκραγούν στο νου του ατόμου με τεράστια ένταση, η οποία μερικές φορές τον απελευθερώνει ή μερικές φορές τον οδηγεί σε άσυλα.

3. Ένα Ακασικό Αρχείο περιέχει εκατοντάδες ζωές που μπορεί να φθάσουν ξαφνικά ένα άτομο και να συντρίψουν τη ζωή του με τρομερή σύγχυση, καίγοντας τη λογική και την ισορροπία του.

4. Υποσυνείδητα σκουπίδια μπορούν να έρθουν επιφάνεια, που οδηγούν ένα άτομο σε ολική ανισορροπία.

Σπίτι σε τάξη, ζωή σε τάξη – Μαρί Κοντό

Το κλειδί για την επιτυχημένη τακτοποίηση είναι να αρχίσουμε να «τακτοποιούμε» το σπίτι μας με τη σωστή σειρά, να κρατήσουμε μόνο αυτά που πραγματικά αγαπάμε και να το κάνουμε με τη μία.

Αυτή η εκπληκτικά εύκολη μέθοδος δεν θα αλλάξει μόνο το χώρο μας, αλλά και εμάς τους ίδιους. Θα νιώσουμε περισσότερη αυτοπεποίθηση, θα γίνουμε πιο επιτυχημένοι και θα αποκτήσουμε το κίνητρο για να δημιουργήσουμε τη ζωή που επιθυμούμε.

Το εσωτερικό ενός σπιτιού ή ενός διαμερίσματος μετά το «decluttering» όπως ονομάζει τη μέθοδό της, είναι ένα ιερό μέρος όπου δεν πρέπει να υπάρχουν περιττά πράγματα και οι σκέψεις μας γίνονται πιο ξεκάθαρες. Είναι το μέρος όπου εκτιμούμε όλα τα πράγματα που μας στηρίζουν. Είναι ο χώρος όπου επανεξετάζουμε και να αναθεωρούμε τους εαυτούς μας. 

Τι ακριβώς προτείνει η Μαρί Κόντο;
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το μυστικό της οργάνωσης του σπιτιού είναι να ξεκαθαρίσετε τι να πετάξετε. Λάθος.

Θα πρέπει να σκέφτεστε τι θέλετε να κρατήσετε.

Πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις..

Η ζωή είναι περίεργη καθώς την ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα. Έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να βρεις την ιδανική συνταγή, μα αν την πετύχεις μία φορά σου είναι αρκετή. 

Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..

Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.
Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.

Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.

Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.

Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.

Πρέπει να χάσεις το πτυχίο γαλλικών, την θέση στη σχολή που ονειρευόσουν από παιδί ή έστω τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.

Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.

Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου. Αφού το βρεις, όποιο κι αν είναι, πρέπει ολοκληρωτικά να του δοθείς.

Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.

Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.

Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, τη θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.

Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.

Μάθε να φεύγεις

Σε κάθε είδους διαπραγμάτευση, η ικανότητά σου να "φεύγεις" είναι το πιο δυνατό σου εργαλείο.


Εκείνοι που μπορούν να "φύγουν" από μία διαπραγμάτευση -μεταφορικά να φύγουν, όχι να σηκωθούν και να γυρίσουν την πλάτη στον άλλο- είναι σε πιο ισχυρή θέση. Εκείνοι που είναι πεπεισμένοι ότι είναι ανάγκη να συνεχίσουν να "παζαρεύουν" είναι σε πιο αδύναμη θέση.


Αυτό είναι αλήθεια για περιπτώσεις όπως όταν αγοράζουμε ένα αυτοκίνητο ή ένα σπίτι, όταν χαζεύουμε στη λαϊκή αγορά ή όταν προσπαθούμε να διεκδικήσουμε μία αύξηση.


Αυτό είναι επίσης αλήθεια και για όλα τα άλλα πράγματα στη ζωή.


Να ξέρεις ότι δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα από το οποίο δεν μπορείς να φύγεις.


Αν είσαι πεπεισμένος ότι χρειάζεσαι ένα ωραίο σπίτι με μία εντοιχισμένη μεγάλη ντουλάπα, ξύλινα πατώματα και τεράστια κουζίνα, να ξέρεις ότι είσαι σε αδύναμη θέση. Θα ξοδέψεις πολύτιμες ώρες από τη ζωή σου και ένα μεγάλο κεφάλαια από τις αποταμιεύσεις σου προκειμένου να το αποκτήσεις. Κάποιος άλλος που ξέρει ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι απολύτως αναγκαία για τη ζωή του, μπορεί να "φύγει" από αυτό, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψει τόσα χρήματα, τόσο κόπο και τόσο χρόνο σε αυτού του είδους το σπίτι.


Αν είσαι πεπεισμένος ότι χρειάζεσαι έναν καφέ Starbucks grande latte κάθε μέρα ή ένα iPhone ή ένα iPad ή ένα SUV ή Mini Couper ή BMW... είσαι σε αδύναμη θέση, επειδή δεν μπορείς να παραιτηθείς από αυτές τις επιθυμίες σου. Κάποιος άλλος μπορεί να έχει καταλάβει ότι αυτά δεν είναι απαραίτητα συστατικά για την ευτυχία, και μπορεί να "φύγει". 

Ολοι μας ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, αλλά δεν βλέπουμε τους ίδιους ορίζοντες!

Θυμάμαι όταν είμουν παιδί , μαζί με την παρέα μου, ξαπλώναμε στο γρασίδι και ατενίζαμε για ώρες τον ουρανό γεμάτο με σύννεφα. 

Φανταζόμασταν διάφορα και λέγαμε "Αυτό εκεί μοιάζει με άλογο" φωνάζαμε "Αυτό εκεί μοιάζει με διαστημόπλοιο"  άλλος έλεγε "Αυτό εκεί μοιάζει με καράβι"..σας θυμίζει κάτι αυτό?

Μερικές φορές κάποιος από την παρέα έβλεπε το ίδιο με εμένα , άλλοι πάλι όχι, έβλεπαν αυτό που έβλεπαν....

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα , στην καθημερινότητά μας. 

Αλλιώς βλέπουμε εμείς τα πράγματα, αλλιώς κάποιοι άλλοι, η αλήθεια όμως είναι πως ο ίδιος ουρανός είναι σε όλη την γη, ο ίδιος ήλιος λάμπει για όλους, αλλά όπως συμβαίνει και με το ηλιακό φως, έτσι και η προοπτικές διαφέρουν από εποχές σε εποχές, από τόπο σε τόπο. 

Τη νύχτα το ίδιο φεγγάρι λάμπει όπου και να βρισκόμαστε, όμως λόγω διαφορετικής κουλτούρας, το βλέπουμε αλλιώς και το ερμηνεύουμε αλλιώς.

Χαλαρά

Είναι προφανές πια πως οι Έλληνες είμαστε παρατηρητές. Όλα συμβαίνουν ερήμην μας. Εμείς απλά παρατηρούμε. Παρατηρούμε τις ζωές μας.

Οι αποφάσεις για την Ελλάδα δεν παίρνονται στην Ελλάδα.

Οι αποφάσεις εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Όπως εφαρμόζονται, όσο εφαρμόζονται.

Πάντως, οι Έλληνες αποφάσεις δεν παίρνουν.

Μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 -όπου το βροντερό ΟΧΙ έγινε απόλυτο ΝΑΙ-, δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να έχει αμφιβολία.

Φυσικά, υπάρχουν κόμματα, υπάρχουν καβγάδες, φωνές και τα ρέστα αλλά αυτά δεν έχουν απολύτως καμία σημασία.

Η κυβέρνηση κάνει πως είναι κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει πως είναι αξιωματική αντιπολίτευση και πως διαφωνεί με την κυβέρνηση· βέβαια, αν ήταν ανάποδα, θα έπαιρνε η μία τον ρόλο της άλλης: αυτοί που ψήφισαν το νομοσχέδιο θα έλεγαν όχι και αυτοί που δεν το ψήφισαν θα έλεγαν ναι.

Οι πολίτες -όσοι έχουν δουλειά- κάνουν καμιά 24ωρη απεργία πού και πού αλλά έτσι για να γίνει, όχι ότι θα έχει κάποιο αποτέλεσμα.

Οι πολίτες κάνουν πως διαδηλώνουν, οι αναρχικοί κάνουν πως είναι πολύ θυμωμένοι, οι αστυνομικοί κάνουν πως αντιμετωπίζουν τις ταραχές και περνάει ο καιρός.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχουν περάσει εφτά χρόνια, έχουμε φάει τρία Μνημόνιο κατακέφαλα και πάμε για το τέταρτο.

Το πρώτο βήμα ώστε να γίνετε θεϊκοί είναι να φροντίζετε καλά το σπίτι σας

Θα πρέπει να ασκείτε την επιμονή στο να διατηρείτε το σπίτι σας καθαρό. 

Αν δείτε έναν άνδρα ή μια γυναίκα που κρατά το σπίτι του σταθερά όμορφο, αυτός ή αυτή είναι ένας μαθητής. 

Αλλά ό, τι είναι χαοτικό σε αυτό το σπίτι σημαίνει ότι το άτομο πρόκειται να σπαταλήσει τη ζωή του. 

Η επιμονή στη διατήρηση του σπιτιού σας καθαρού είναι ένα μεγάλο σημάδι μαθητείας. 

Όταν ξεκίνησε το κίνημα των hippies, επισκέφθηκα ορισμένα σπίτια. 

Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιμείνουν στις αποφάσεις που έχουν πάρει...

Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιμείνουν στις αποφάσεις που έχουν πάρει, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ακόμα ως ψυχές. 

Υπάρχουν μόνο τα σώματα, τα συναισθήματα και ο νους τους. 

Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι πίσω από τα μάτια μας, υπάρχει κάποιος. 

Στην πραγματικότητα, πίσω από τα μάτια των περισσότερων ανθρώπων, δεν υπάρχει κανείς. 

Είναι φρικτό να συνειδητοποιήσουμε αυτό το γεγονός, αλλά είναι πραγματικότητα.

Πόση είναι η μέση διάρκεια ζωής ενός τεχνολογικά προηγμένου πολιτισμού;

Ο τεχνολογικός πολιτισμός μας είναι νέος: μόλις 300 ή 70 χρόνων. Η κλιματική αλλαγή ήδη τον απειλεί.

Τ​​ο ερώτημα στον τίτλο είναι ένα από τα τρία πιο σημαντικά ερωτήματα προκειμένου να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε επιστημονικά την πιθανότητα να υπάρχει ζωή κάπου στο σύμπαν. Αυτό γράφει ο Χάρης Βάρβογλης, πρώην καθηγητής Τμήματος Φυσικής ΑΠΘ (Τομέας Αστρονομίας και Αστροφυσικής) στο εξαιρετικά κατατοπιστικό και ενδιαφέρον προλογικό σημείωμά του στον τόμο «Πέντε δισεκατομμύρια χρόνια μοναξιά» του Αμερικανού Lee Billings (μτφρ. Εφη Καλλιφατίδη, εκδ. Ροπή), ένα από τα πιο ερεθιστικά και συναρπαστικά βιβλία, με θέμα την αναζήτηση εξωγήινης ζωής, γραμμένο από ειδικευμένο δημοσιογράφο.

Στέκομαι ιδιαιτέρως στο τρίτο ερώτημα (τα άλλα δύο αφορούν την αρχιτεκτονική του ηλιακού μας συστήματος, πόσο «τυπική» είναι ή εάν αποτελεί την εξαίρεση, και τον τρόπο εμφάνισης ζωής σε έναν «κατοικήσιμο» πλανήτη). Οπως γράφει ο καθηγητής Βάρβογλης, μόνον «ατεκμηρίωτες υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε» και αυτό διότι μόνον έναν τεχνολογικό πολιτισμό ξέρουμε που να εκπέμπει ραδιοσήματα και να εκτοξεύει διαστημικές αποστολές: τον δικό μας.

4 τρικς που πρέπει να μάθεις αμέσως στο σκύλο σου!

Τα κατοικίδια τρελαίνονται για παιχνίδια. Και τους αρέσει ακόμα πιο πολύ να τους μαθαίνεις καινούρια πράγματα.

Δοκίμασε να μάθεις στο σκύλο σου τα παρακάτω τρικ και θα ξετρελαθεί.

1. Κόλλα πέντε

Είναι ένα απίστευτα εύκολο τρικ και είναι ένα μεγάλο κόλπο για να διασκεδάζουν τα μικρά παιδιά.

Ξεκίνησε με το να δώσεις στο σκύλο σου την εντολή να καθίσει και αντάμειψέ τον με μία λιχουδιά. Στη συνέχεια, κράτησε μία λιχουδιά μπροστά του, αλλά λίγο μακριά.

Δώσε την εντολή κόλλα πέντε, χτυπώντας απαλά ένα από τα πόδια του. Τα περισσότερα σκυλιά θα σηκώσουν το πόδι τους με αυτόν τον τρόπο.

Όπως σηκώνει το πόδι του, πιάστο με το ελεύθερο χέρι σου. Μόλις έρθετε σε επαφή, δώσε στο σκυλί μία λιχουδιά και πολλά επαίνους.

Συνέχισε επαναλαμβάνοντας αυτά τα βήματα μέχρι το σκυλί να κολλάει πέντε με το πόδι του αυτόματα κάθε φορά που θα δώσεις την εντολή.

ΘΕΑ ΔΗΜΗΤΡΑ - Το ρόδι, η διάδοση της γνώσης και η σιωπή

Φίλες και φίλοι,

Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος της ενότητας για τη θεά Δήμητρα θα ασχοληθούμε με την ανάλυση του μύθου της αρπαγής της Κόρης.
Ο μύθος αυτός έχει ιδιαίτερη σημασία επειδή η μεγάλη θεά έχει συγχρόνως το ρόλο της πονεμένης μητέρας, της mater dolorosa. Η απόφαση της θεάς να κάνει αθάνατο τον Δημοφώντα, βάζοντάς τον πάνω στη φωτιά, για να περιήρει τας θνητάς σάρκας αυτού, μας θυμίζει την προσπάθεια της Θέτιδας να κάνει αθάνατο τον Αχιλλέα- και οι δύο προσπάθειες δεν ευοδώθηκαν.
Το σπυρί του ροδιού που δίνει ο Πλούτωνας στην Κόρη την δένει με μαγικό τρόπο με τον Κάτω Κόσμο. Το ρόδι δεν είναι ένα οποιοδήποτε φρούτο. Είναι ένας καρπός που οι αρχαίοι συσχέτιζαν με τον θάνατο. Πίστευαν ότι η ροδιά είχε πρωτοφυτρώσει από το αίμα του Ζαγρέα Διόνυσου, ενώ στον τάφο του Μενοικέα, γιού του Κρέοντα, στη Θήβα, φύτρωσε μια ροδιά, όπως μας λέει ο Παυσανίας. Όσο για τον τάφο του Πολυνείκη, γιού του πολύπαθου Οιδίποδα, οι Ερινύες επέτρεψαν να φυτρώσει μια ροδιά, της οποίας οι καρποί, όποτε τους άνοιγε κάποιος, έσταζαν αίμα.

Ποιος δολοφόνησε τον John Fitzgerald Kennedy?

Στις 22 Νοεμβρίου 1963 το Air Force One προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Love Field στο Dallas της Πολιτείας του Texas. H αυτοκινητοπομπή στην οποία βρίσκονται o John F. Kennedy, η Πρώτη Κυρία   Jacqueline Kennedy και ο Κυβερνήτης του Τέξας John Connally  κατευθύνεται προς το κέντρο του Dallas.

Καθώς η ανοιχτή λιμουζίνα πλησιάζει την Dealey Plaza , η γυναίκα του κυβερνήτη Nelly Connally λέει στον Jοhn Kennedy: “Mr President, you can’t say Dallas doesn’t love you.” Δευτερόλεπτα αργότερα στις 12.30 μ.μ. κεντρική ώρα Αμερικής ακούγονται πυροβολισμοί.

Ο δημοσιογράφος Walter Cronkite φανερά συγκινημένος και πρώτο το τηλεοπτικό δίκτυο CBS ανακοινώνουν στη 1.33 μ.μ. ότι ο Πρόεδρος Kennedy είναι νεκρός. Τη στιγμή της δολοφονίας κατέγραψε ο επιχειρηματίας Abraham Zapruder. Για τέσσερις μέρες τα τηλεοπτικά δίκτυα CBS, NBC και ABC διέκοψαν το κανονικό τους πρόγραμμα για να μεταδίδουν ξανά και ξανά το ερασιτεχνικό αυτό φιλμ διάρκειας 26 δευτερολέπτων. Στις 2.47 μ.μ. το Air Force One φεύγει από το Τέξας και η Ομοσπονδιακή δικαστής Sarah Tilghman Hughes ορκίζει νέο πρόεδρο τον Lyndon Johnson εντός του προεδρικού αεροσκάφους. Στο πλευρό του βρίσκεται η Jackie Kennedy η οποία φοράει ακόμα το διάσημο πλέον αιματοβαμμένο ροζ ταγιέρ και αρνείται να το βγάλει από πάνω της για να δούνε όλοι τι έκαναν στον σύζυγο της : “I want them to see what they have done to Jack.”

Δεν μπορεί να υπάρχει η πλήρης γνώση

Η φύση μας έδωσε τα σπέρματα για την γνώση και όχι την γνώση

Σενέκας

Από τον Ζάχο Σκαφίδα

Κοιτάξτε γύρω σας, βλέπετε πολλούς να έχουν την ίδια γνώμη με εσάς για κάποιο θέμα κοινωνικό, επιστημονικό, θρησκευτικό, υγείας, διατροφής, φιλοσοφίας, πολιτικής, καλλιτεχνικής φύσεως και άπειρα άλλα που απαρτίζουν την ζωή μας; 

Αυτό που σκέπτονται οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ότι οι άλλοι κάνουν λάθος. Όμως σκέπτονται λανθασμένα.

Αν φανταστούμε όλα τα θέματα ότι συγκεντρώνονται σε ένα σημείο, δηλαδή δεν υπάρχει θέαση από πουθενά τότε δεν υπαρχή διαφωνία, παρά μια μακάρια στατικότατα. Οι κάτοικοι του σημείου είναι ομόφωνα σύμφωνοι για όλα, τα γνωρίζουν όλα και απλά απολαμβάνουν την μακαριότητα, την πανσοφία, την ομόνοια την απόλυτη ταύτιση την αγάπη. Η ύπαρξη και η ανυπαρξία δεν έχουν νόημα είναι ένα.

Αν ξαφνικά το σημείο βρεθεί πάνω σε μια γραμμή τότε έχει μόνο δύο θεάσεις, μια από μπρος και μία από πίσω. Οι κάτοικοι της γραμμής δεν θα έχουν για πολλά να διαφωνούν, αλλά μόνο για δύο απόψεις. Όλα τα θέματα έχουν μόνο δύο όψεις και δεν μπορούν να ξέρουν αν υπάρχουν άλλες.

 

Ας φανταστούμε τώρα ότι υπάρχουν ποιό τυχεροί που μπορούν να βλέπουν το θέμα, το σημείο, μέσα από ένα κύκλο έως την περιφέρεια του. Δηλαδή αυτοί κατοικούν μέσα στον κύκλο. Ο καθένας ανάλογα με το που βρίσκετε θα έχει και μια όψη του αντικειμένου. Θα μοιάζει με τις όψεις που έχουν αρκετοί συγκάτοικοι του, αλλά δεν θα είναι εντελώς όμοια, διότι όπως καταλαβαίνετε ανάλογα το μέρος που βρίσκονται θα έχουν και κάπως διαφορετική όψη. Αυτοί που βρίσκονται σε αντιδιαμετρικά σημεία θα έχουν εντελώς αντίθετη θέαση και συνεπώς πλήρη διαφωνία.