Η ζωή του περιβόητου Ιλουμινάτι Αλεσάντρο Καλιόστρο που στραγγαλίστηκε ως μασόνος από την Ιερά Εξέταση
Χωρίς τον ασίγαστο αλχημιστή, ο Ουίλιαμ Μπλέικ δεν θα είχε γράψει μερικά από τα καλύτερα ποιήματά του, αλλά ούτε ο Μότσαρτ τον «Μαγικό αυλό» ή ο Γκαίτε τον «Φάουστ».
Στον δρόμο του μπλέχτηκαν εξάλλου από τη Μεγάλη Αικατερίνη, η οποία τον έδιωξε κακήν κακώς από τη Ρωσία, και τον Λουδοβίκο ΙΣΤ’, που έσπευσε να τον κλείσει στη Βαστίλη, μέχρι και τον Πάπα Πίο ΣΤ’, ο οποίος θα τον έστελνε στη φυλακή και θα τέλειωναν όλα.
Σπουδαίος θεραπευτής και ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του αποκρυφισμού για κάποιους, επικίνδυνος τσαρλατάνος και απατεώνας για κάποιους άλλους, φαίνεται πως για τον Καλιόστρο μέση οδός ή ψυχραιμία στην κρίση δεν μπορούν να υπάρξουν.
Οι επαναστατικές ιδέες του απειλούσαν άλλωστε την εδραιωμένη μοναρχία Γαλλίας και Ρωσίας και ό,τι έκανε ο Καλιόστρο υπονόμευε ανοιχτά κάποιον ή κάποιους! Ήταν εξάλλου μασόνος τρομερός και κινούμενος σε συνωμοτικούς κύκλους, φτάνοντας να γίνει ο μεγάλος ευνοούμενος των αριστοκρατικών κύκλων της Ευρώπης. Πριν γίνει ο όλεθρός τους!
Με αυτά και με αυτά, έφτασε να φιγουράρει ως μια από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες του 18ου αιώνα, ένας άνθρωπος που ξεπερνώντας την ταπεινή καταγωγή του μεταμορφώθηκε σε βαρύ πυροβολικό του αποκρυφισμού, πριν χαρακτηριστεί αιρετικός και περάσει από την Ιερά Εξέταση ως μέλος των Πεφωτισμένων.
Κι αν ο 18ος αιώνας ήταν η εποχή του Ορθού Λόγου, κάτι πνευματιστές σαν τον Καλιόστρο λειτουργούσαν ως συνδετικός κρίκος του παλιού με το καινούριο, όντας διάσημος από το Λονδίνο ως τη Βαρσοβία και το Παρίσι ως την Αγία Πετρούπολη! Και σαν να του έκλεινε η μοίρα το μάτι, ο ιταλός περιηγητής και τέκτονας ήταν σωσίας ενός διαβόητου εγκληματία, ή ο ίδιος ο εγκληματίας, κάτι που του έδινε το κατιτίς παραπάνω σε όρους φήμης και σκοτεινιάς.
Αν θεράπευε ο Καλιόστρο μέσω του μαγνητισμού, όπως ορκιζόταν άλλοτε όλη η Ευρώπη, αυτό παραμένει θέμα γούστου και προτιμήσεων. Το τυχοδιωκτικό της προσωπικότητάς του είναι πάντως αναντίρρητο, καθώς αυτός ο κόντες, Τζουζέπε Μπάλσαμο κατά κόσμον, δεν είχε τίτλο ευγενείας ούτε περιουσία στα χέρια του.
Είχε όμως μια ταλαντούχα έφεση στο έγκλημα και την κομπίνα, όταν είπε να εκμεταλλευτεί το πανευρωπαϊκό ενδιαφέρον με την αλχημεία για να αποκτήσει πλούτη, σεβασμό και φήμη. Και τα απέκτησε και με το παραπάνω, περιδιαβαίνοντας τον κόσμο ως κάτοχος τρομερών απόκρυφων γνώσεων, καθώς υποτίθεται πως κατείχε τη φιλοσοφική λίθο που μεταστοιχείωνε τα μέταλλα σε χρυσάφι, αλλά και το νερό της νεότητας, το οποίο θα τον έφερνε στα μεγαλύτερα σαλόνια της αριστοκρατίας.
Έτσι πέρασε στα κατάστιχα της Ιστορίας, ως μια αινιγματική φιγούρα του 18ου αιώνα, ένα σωστό μυστήριο που καθετί που τον αφορά καλύπτεται από τον μανδύα του θρύλου ή του μύθου. Ένας μάγος εξάλλου στην εποχή του ορθολογισμού δεν ήταν κατά κανέναν τρόπο μικρό πράγμα!
