Όλοι έχουμε ερωτευτεί, οι σχεδόν όλοι, και είναι ο έρωτας που κρύβεται πίσω από συγκινητικά γράμματα όπως αυτό του πρόξενου προς την αγαπημένη του Υβόν: «Πως είναι δυνατόν να διανοηθεί κανείς πως μπορεί να μου μιλήσει για σένα; Δε φαντάζεσαι τη θλίψη της ζωής μου… Χωρίς εσένα πεθαίνω.
Για τ’ όνομα του Θεού, Υβόν, γύρνα πίσω σε μένα, άκουσε με, είναι κραυγή, γύρνα πίσω σε μένα, Υβόν, έστω και για μια μέρα…»στο «Κάτω από το ηφαίστειο», είναι ο έρωτας που δεν θα ολοκληρωθεί όταν ο Humphrey Bogart αποχαιρετάει την Ingrid Bergman υπενθυμίζοντας της ότι «θα έχουν για πάντα το Παρίσι» (στο φιλμ Casablanca). είναι το αβέβαιο μέλλον του έρωτα τους που δημιουργεί την πλοκή στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, και πως το μαγικό φίλτρο του έρωτα δημιουργεί τους πιο παράφορους και απρόσμενους έρωτες όπως αυτόν του Τριστάνου και της Ιζόλδης (στην όπερα του Wagner).
Το σινεμά συχνά προσπάθησε να απεικονίσει μέσα από την μαγεία του όλο το φάσμα του έρωτα, από την κρυφή προσδοκία και τον πόθο που σιγοκαίει και όπως ομολογεί η Πηνέλοπε Κρουζ «Μόνο ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι ρομαντικός (“Vicky, Christina, Barcelona”), στον παράνομο έρωτα δίχως αύριο (“Breathless”), σ’ αυτόν που ζήσαμε από παιδιά “The way we were”, σ’ αυτόν που προκαλεί μια μικρή “Lolita”, στον ερώτα στο χώρο του γραφείου συνοδευόμενο με σεξουαλική παρενόχληση όπου η Demy Moor ¨απαιτεί» να αναζωπυρωθεί το πάθος της με το τωρινό της υφιστάμενο στο «», μέχρι τον επίμονο, παρανοϊκό έρωτα της Glen Glose που δεν δέχεται το τέλος της σχέσης στη «Ολέθρια σχέση».
Όσο ο έρωτας κρατάει όλα είναι καλά και ρόδινα, όταν όμως έρχονται τα σύννεφα στη σχέση, τα δεν ξέρω, δεν νιώθω καλά, θέλω να μείνω μόνος, τότε αρχίζουν οι κλυδωνισμοί. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, ζυγιζόμαστε με τις αντοχές μας και τη ματαίωση των προσδοκιών, συχνά υπερβολικών. Αν ακουμπήσεις και ελπίσεις πως όλη σου η ευτυχία εξαρτάται από ένα και μόνο πρόσωπο, τότε μετά το τέλος της σχέσης δεν χάνεις μόνο τον σύντροφο σου, αλλά και όλες σου τις ελπίδες ότι μπορείς να συνεχίσεις να ζεις όμορφα και ευτυχισμένα και χωρίς αυτόν.
Δεν χρειάζεται κάθε μεγάλος έρωτας να έχει και ένα δράμα, όμως δεν έχουμε πάντα επίγνωση των ασυνείδητων προβόλων και αναγκών μας. Τι γίνεται λοιπόν όταν η σχέση τελειώνει και εσύ δεν μπορείς με τίποτα να κρατηθείς και να ΜΗΝ ΤΟΥ ΞΑΝΑΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕΙΣ.
Θα μπορούσαμε να αναλύουμε για ώρες τα ασυνείδητα κομμάτια που καθορίζουν ποιους ερωτευόμαστε, καθώς και γιατί από κάποιους ανθρώπους δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε. Να ψάξουμε να βρούμε τις ταυτίσεις που αφορούν κυρίως τους γονείς μας και πως μάθαμε να συνδεόμαστε με τους άλλους καθώς επίσης και με ποιον τρόπο αισθανόμαστε ασφαλείς μέσα σε μια σχέση. Όμως αυτά είναι καλύτερα να αναλύονται στον ιδιωτικό χώρο μιας συνεδρίας με έναν ψυχολόγο.
Ας δούμε πρακτικά τι κάνουμε και μας κρατάμε δέσμιους στο παρελθόν και πως μπορούμε να μην πέσουμε στις παγίδες του εαυτού μας: