Η Κόκκινη Πύλη στο Κάστρο της Ρόδου: Μία ιστορία που γράφτηκε με αίμα

Η γοητεία του Κάστρου, με τις πύλες, τις πολεμίστρες, τις γέφυρες… Το Κάστρο, που όταν είσαι μέσα θέλεις να δεις τον κόσμο έξω, κι όταν είσαι έξω θέλεις να μπεις μέσα! Που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, τουλάχιστον σ΄ αυτή την έκταση και την ομορφιά.

Οι Ιππότες που το έφτιαξαν, οι Τούρκοι, που ήρθαν και το ασβέστωσαν, οι Ιταλοί που το ξανάφτιαξαν, κι οι Άγγλοι που το βομβάρδισαν- γιατί οι Άγγλοι σύμμαχοι, έκαναν μεγάλα εγκλήματα για τα οποία θα μιλήσουμε μιαν άλλη φορά.

Στην ιστορία που έχουν οι πύλες του, σ΄ αυτές θα αναφερθούμε σήμερα. Σ΄ αυτήν που σφραγίστηκε στο Σαν Φραγκίσκο από το Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή,  και στην άλλη, που ονομάστηκε Κόκκινη Πόρτα από το αίμα αθώων που έρεε άφθονο, απέναντι από το γήπεδο.

Φανερά η πιο ωραία ιπποτική πύλη, που οι Ιταλοί την ονόμασαν «Porta Rosa»  και ο κ. Σταύρος Γεωργαλλίδης, μας διαθέτει τις σπάνιες φωτογραφίες και ντοκουμέντα του, από την εποχή ακόμα που οι άνθρωποι δεν είχαν ανακαλύψει το φακό και ζωγράφιζαν.

Η φρούρηση της Κόκκινης Πόρτας, από Ιταλούς Στρατιώτες

Τι δεν κάνει η αγάπη...

Η αληθινή αγάπη ποτέ δεν περιορίζει…δεν σε περιορίζει…δεν προσπαθεί να σε αλλάξει, δεν σου δίνει ρόλους και δικαιώματα, δεν δίνει κανένα ρόλο και κανένα δικαίωμα σε κανέναν.
 
Οι άνθρωποι μερικές φορές έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι αποκτούμε δικαιώματα, επειδή έχουμε αναλάβει ή επιλέξει έναν κοινωνικό ρόλο. Για παράδειγμα, αν κάποιος έχει αποδεχθεί το ρόλο του φίλου, ή του συζύγου, στη ζωή κάποιου, θεωρεί ότι δικαιωματικά θα έχει την εύνοιά του. Αν κάποιος είναι γονιός, θεωρεί ότι δικαιωματικά αξίζει το σεβασμό των παιδιών του. Αν κάποιος είναι πελάτης, θεωρεί ότι έχει δικαίωμα να απολαμβάνει την εξυπηρέτηση των αναγκών του.  
 
Αλλά, όπως αποδεικνύεται, από την ίδια τη ζωή, δεν υπάρχουν αυτονόητα δικαιώματα.
Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην αγάπη.
 
Πολύ συχνά συνδέουμε την αγάπη με διάφορους περιορισμούς.
"Αν με αγαπάει, θα αλλάξει."
"Αν με αγαπάει, θα κάνει ό,τι της πω."
 
Αλλά αυτό δεν είναι πραγματική αγάπη. Δεν είναι καν κοντά στην πραγματική αγάπη. Η πραγματική αγάπη δεν έχει όρια. Η πραγματική αγάπη σημαίνει ελευθερία.
 
Στην πραγματικότητα, αγάπη είναι να αφήνει ο ένας τον άλλο ελεύθερο, και ο ένας να είναι για τον άλλο. Όταν δεν είμαστε "δεμένοι", δεν πιεζόμαστε και δεν εξαναγκαζόμαστε σε μία σχέση, τότε μπορούμε πιο εύκολα να εστιάσουμε στα καλύτερα κομμάτια της.  
 
Μπορεί ο χρόνος που περνάμε με τον άλλο να είναι λίγος, αλλά να πιάνουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται “αυτός (ή αυτή) είναι τέλειος για μένα!”.

ΕΚΚΕΝΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ΚΑΤΑ 37-40%!

Οι White Knights τους έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό..

ΕΚΚΕΝΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ΚΑΤΑ 37-40%!

Μετά την συνεχή καταστροφή των υπογείων βάσεων της Cabal και των ερπετοειδών και των πατρώνων τους, επήλθε συμφωνία μεταξύ των πολυεθνικών δυνάμεων υπό τους "Λευκούς Ιππότες" και της Cabal, με καταληκτική ημερομηνία τον προσεχή Σεπτέμβριο όπου:

- Όλοι οι ερπετοειδείς, όλοι ανεξαίρετα οι εξωγήινοι που βρίσκονται ή που διαβιούν στην Γη και όλα τα υβρίδια που ΕΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ αλλά δεν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος, να εγκαταλείψουν μέχρι τον Σεπτέμβριο τον πλανήτη και να πάνε όπου στον διάολο θέλουν!

Απωθητική γυναίκα είναι η χυδαία γυναίκα στο ντύσιμο και τη συμπεριφορά

Αν η Αγάπη είναι αποτέλεσμα ενός Έρωτα και αν Αγάπη σημαίνει χαρά και εμπιστοσύνη, έχω δώσει απάντηση στην ποιότητα της σχέσης μου με τον συγγραφέα Χαριτόπουλο και στο γιατί πιστεύω ακλόνητα ότι τα βιβλία του είναι μικρά ή μεγάλα θαύματα. Περιμένω με χαρά να διαβάσω ό,τι συγγράψει και κυρίως του έχω εμπιστοσύνη ότι δεν θα προδοθώ.

Στο πρόσφατο βιβλίο του «Σχέσεις» από τις Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ, ο Διονύσης Χαριτόπουλος καταγράφει απλοϊκά τη σπουδή του στην καθημερινότητα της γυναίκας και του άνδρα. Ακτινογράφος των συμπεριφορών και ψυχογράφος δεκαετιών, τούτος ο απόμακρος, εύστροφος, επιλεκτικός, ευγενής Πειραιώτης παραμένει στην δεκάδα των πιο στιβαρών και ολοκληρωμένων Ελλήνων συγγραφέων που σου δίνει απλόχερα έναν οδηγό ζωής, μεστό, ολιγόλογο, οικείο. Σε 104 σελίδες ξετυλίγεται αυτό που μας απασχολεί από την νηπιακή μας ηλικία, την πρώτη φορά που καταλάβαμε τον εαυτό μας μέχρι τη "δύση" μας. Αυτό που καθορίζει φανερά ή λάθρα την ύπαρξή μας: τον Έρωτα και τις Σχέσεις μας. 

Η ραδιοφωνική συζήτησή μας μεταδόθηκε από τον Παλμό 99.5 της Ρόδου στις 13 Φεβρουαρίου 2017 στην εκπομπή "Πρόσωπα και Τραγούδια". [Στο τέλος υπάρχει και το ακουστικό βίντεο]. Τον ευχαριστώ θερμά για την τιμή.
ΤΔ

"Η ματιά μου είναι αυτή που καταγράφεται στο βιβλίο, σωστή ή λάθος, είναι αυτή. Ο χαρακτηρισμός ύμνος προς τη γυναίκα ίσως είναι μια πραγματικότητα. Τις γυναίκες τις αγαπάμε όπως αγαπούν οι άνδρες, όχι όπως εννοούν οι φεμινίστριες, για την υπόσταση και το ρόλο που έχουν και είναι ο πιο σπουδαίος από την Φύση, όπως και να το κάνουμε. Είναι ξεκαθαρισμένα τα πράγματα από τότε που είδαμε το φως στον κόσμο.

Δεν είμαι καθόλου φεμινιστής με την έννοια που εννοείται γενικά ο φεμινισμός. Αλλά έχω μεγάλο σεβασμό προς τις γυναίκες και εννοείται τις αγαπάω.

Υπάρχει το μητριστικό δίκαιο, όπως το αποκαλώ με μια επιστημονικοφανή ορολογία, κατά το οποίο ούτε ή γυναίκα ούτε ο άνδρας υπαγόρευσαν τούς όρους της σχέσης. Ακολουθώντας τη Φύση η γυναίκα υπερείχε φυσικά, τα παιδιά της ανήκαν, αυτή τα φρόντιζε, οι άνδρες ήταν ρεμπεσκέδες που απλώς έρχονταν σε επαφή μαζί της τίποτ’άλλο.

Οι γυναίκες έχουν υποστεί τεράστια βία από τους άνδρες. Οι άνδρες ήταν τα αρπακτικά της ζωής, οι γυναίκες δεν είχαν ποτέ τέτοια θέματα γιατί κοιτούσαν τα παιδιά τους, το γένος τους, δεν επιβουλεύονταν πράγματα. Πατριαρχίαα έχουμε τα τελευταία 6.000 χρόνια. Οι γυναίκες δεν προκάλεσαν πολέμους. Ήταν πάντα πολύ πιο κοντά στη Φύση από τον άνδρα, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τη φύση για να την μεταβάλλει προς όφελός του. Η γυναίκα ζούσε όπως ένα καλό ζωάκι στο δάσος, έπαιρνε ό,τι της έδινε η Φύση, μεγάλωνε τα παιδιά της και αυτό της αρκούσε.

Η άνοιξη ήρθε! Εσύ την μυρίζεις;

Μύρισε η άνοιξη, ανοίγοντας ένα παράθυρο μέσα στη συμπίεση της οικονομικής κρίσης που ζούμε όλοι μας. 
Σκηνικό, εικόνα και χρώμα χορεύουν στο μυαλό μας και η διάθεση του «εγώ και εσύ» ανεβαίνει και επιτίθεται! 
Πολλοί από εμάς φορώντας πιο ελαφρά ρούχα θα ψάξουν έξω από την πόρτα τους να βρουν αυτόν ή αυτήν που θα τους δείξει ότι η άνοιξη ήρθε στην ζωή μας. 
Το συναίσθημα πιο χαρούμενο προβάλει πιο αυθόρμητες ανάγκες και φωτογραφίζει τις ψυχικές πλευρές μας που λένε απλά: «μ’ αρέσει το φως, ο ήλιος αλλά και εσύ!!!.» 
Φυσικά σε εκείνους που βλέπουν πιο φωτεινό και όμορφο τον ερωτικό τους σύντροφο.  

Για να νικήσεις το θάνατο

Ο φυσικός θάνατος μπορεί να υλοποιηθεί μόνο και μόνο επειδή πεθαίνουμε μέσα μας, συνεχώς.
Συλλέγουμε τραύματα, τα αρνητικά συναισθήματα και καταστροφικές σκέψεις στο σώμα μας μέχρι να έρθει σε μια τέτοια δυσάρεστη θέση και να ζήσει τον φυσικό θάνατο ο οποίος φαίνεται να είναι η μόνη διέξοδος.
Χρειάζεται να γίνει εξάσκηση για να σταματήσουν τα κύτταρα να πεθαίνουν.
Πρέπει να μάθουμε να μην επιτρέπουμε σε καμία στιγμή μέσα μας το θάνατο.
Θα πεθαίνεις λιγότερο, εάν είσαι σε εγρήγορση και λάβεις μεγαλύτερη προσοχή της εσωτερικής ζωής σου και έτσι δεν θα υπάρχουν στιγμές με υπνηλία, κόπωση, έλλειψη ενέργειας ...
Θα ανακαλύψεις ότι υπάρχει μια κατάλληλη στιγμή για να κοιμηθείς και ένας σωστός χρόνος για να ξυπνήσεις, μια κατάλληλη στιγμή για να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι και θα το γνωρίζεις χωρίς καμία προσπάθεια ή προγραμματισμό.
Είμαστε εδώ μόνο για ένα λόγο:
για να κερδίσουμε το θάνατο
Τίποτα άλλο.
Η μακρά αγωνία που αποκαλούμε πραγματικότητα.
Το να κερδηθεί ο θάνατος είναι το μόνο παιχνίδι .
Κοιτάζω μέσα μου . Νιώθω θλίψη. Αν δεν δω την πλαισίωσή της, θα υλοποιηθεί σε δυσάρεστα γεγονότα.
Καριέρα, χρήματα, επιτυχία, είναι όλα τα προβλεπόμενα από το εσωτερικό μας κόσμο.. Πώς μπορούμε να έχουμε μια όμορφη ζωή, μια νικηφόρο προσωπική περιπέτεια, αν πεθάνουμε μέσα μας?
Όταν είμαστε κουρασμένοι, βαριεστημένοι, χωρίς δύναμη της θέλησης ... όταν είμαστε φοβισμένοι ,όταν νοιώθουμε ζήλια, φθόνο, άγχος, .. όταν κατηγορούμε εμάς ή , κατηγορούμε τους άλλους .

‘’Ο θεραπευτής είναι μέσα σου’’

Ο εξωτερικός μας κόσμος αντικατοπτρίζει την δική μας πραγματικότητα.

Λογικά η επόμενη ιδέα έρχεται σαν συνέπεια αυτής της παρατήρησης. Ο εξωτερικός κόσμος μας στον οποίον περιλαμβάνονται οι φίλοι μας, οι συνάδελφοι μας, οι εχθροί μας και όλα όσα μας συμβαίνουν είναι μια αντανάκλαση του τι υπάρχει μέσα μας.

Αν θέλουμε να κρίνουμε πόσο καλά τα πηγαίνουμε στη ζωή μας,ας κοιτάξουμε όλα τα στοιχεία γύρω μας, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Είναι ισορροπημένα; Είναι υγιή; Όσα δεν είναι θα μας δείξουν αμέσως που υπάρχουν ανισορροπίες μέσα σας. Και πάντα έχουμε ανισορροπίες στο ένα η στο άλλο επίπεδο.

Για να το δούμε αυτό ας φανταστούμε ότι έχουμε μέσα μας έναν αριθμό από διαφορετικούς χαρακτήρες. Μερικές φορές αυτοί οι χαρακτήρες ονομάζονται υποπροσωπικότητες. Η ενέργεια (τσι, κι, πράνα) από την ψυχή ή τον πνευματικό εαυτό μας κατεβαίνει περνώντας από το κέντρο του «είναι» μας και αντανακλάται προς τα έξω μέσα από αυτές τις υποπροσωπικότητες. 

Φανταστείτε τώρα ότι η κάθε μια παίζει ένα διαφορετικό μουσικό κομμάτι. Βάσει του νομού της δόνησης (το όμοιο έλκει το όμοιο), θα προσελκύσουμε κοντά μας τους ανθρώπους που ταιριάζουν περισσότερο με την μουσική που παίζουν οι εσωτερικοί χαρακτήρες μας. Έτσι, μεταφορικά, αν ένας από τους χαρακτήρες σας παίζει μπλουζ θα προσελκύσετε έναν άνθρωπο στον εξωτερικό σας κόσμο ο οποίος παίζει επίσης μπλουζ η απλά αρέσκεται στο να ακούει. Θα δημιουργηθεί δονητική εναρμόνιση και θα υπάρξει ροή ενέργειας ανάμεσά σας. Ένα ακόμα πιο απλό παράδειγμα: αν είστε κατσουφιασμένοι και κοιτάξετε έναν άνθρωπο, αυτόματα κι εκείνος κατσουφιάζει παρότι μερικά λεπτά πριν χαμογελούσε. Και το αντίθετο επίσης συμβαίνει. Επομένως μπορούμε να βλέπουμε τον εξωτερικό μας κόσμο ως έναν καθρέφτη της εσωτερικής μας ζωής στον οποίον βλέπουμε πλευρές του εαυτού μας που τις προβάλλουμε και τις αποτυπώνουμε πάνω σε άλλους. Αυτή η σκέψη φαντάζει προκλητική γιατί σημαίνει πως όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μας έχουν μια εγγενή σύνδεση με την δυναμική του εσωτερικού μας εαυτού. Με άλλα λόγια, μέσα στον ψυχισμό μας έχουμε προσελκύσει όλες αυτές τις εμπειρίες και επομένως είναι πια η ώρα να αναλάβουμε την ευθύνη για αυτές.

Κρισναμούρτι: Αναζητώντας την εσωτερική ασφάλεια στις σχέσεις και αλλού

Καθένας μας αναζητά ψυχολογική ασφάλεια πολύ περισσότερο από σωματική ασφάλεια. Χρησιμοποιούμε περιουσίες, αντικείμενα, την εξωτερική ασφάλεια σαν μέσο για να έχουμε ψυχολογική ασφάλεια. Όταν οι υλικές ανάγκες γίνονται ψυχολογική ανάγκη τότε αυτή η ψυχολογική ανάγκη καταστρέφει την εξωτερική ασφάλεια.

Εσείς κι εγώ μπορεί να τη θέλουμε, αλλά υπάρχει εσωτερική ασφάλεια; Όταν θέλω να νιώσω σιγουριά σε μια σχέση -είτε είναι σχέση με μια ιδέα, είτε μ' ένα πρόσωπο, είτε μ' ένα πράγμα- μπορώ να βρω ασφάλεια σ' αυτή τη σχέση, να βρω εσωτερική σιγουριά;

Αν νιώθω ασφάλεια μέσα στη σχέση μου, είναι αυτό σχέση; Αν είμαι σίγουρος για σένα, για τη γυναίκα μου ή τον άντρα μου, για το αφεντικό μου, το φίλο μου ή τη φίλη μου -σίγουρος με την έννοια ότι σε χρησιμοποιώ σαν μέσο για να νιώθω εσωτερική ασφάλεια- υπάρχει σχέση μεταξύ μας; Από τη στιγμή που σε χρησιμοποιώ σαν μέσο για να νιώθω ψυχολογική ασφάλεια, ποια είναι η σχέση μας; Υπάρχει σχέση ανάμεσα σ' εσένα και σ' εμένα όταν σε χρησιμοποιώ; Για μένα είσαι απλώς και μόνο ένα χρήσιμο εργαλείο. Δεν έχω σχέση μαζί σου. Είσαι ένα έπιπλο για χρήση. 

Δηλαδή: εσωτερικά, ψυχολογικά, είμαι φτωχός, άδειος, ανεπαρκής, κι έτσι χρησιμοποιώ εσένα σαν μέσο για να κουκουλώσω τον εαυτό μου, σαν μέσο φυγής από τον εαυτό μου. Κι αυτή τη φυγή την ονομάζουμε αγάπη, έρωτα ή ό,τι άλλο θέλετε. Αυτή τη φυγή την ονομάζουμε σχέση, και σίγουρα μια τέτοια σχέση δεν μπορεί παρά, αναπόφευκτα, να οδηγήσει σε σύγκρουση, σε θλίψη και σε διάλυση.

ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ: Ελευθερία -η αρχή και το τέλος

THE FIRST AND LAST FREEDOM"

  Πρόλογος  :  Άλντους Χάξλευ

 Ο άνθρωπος είναι ένα αμφίβιο που ζει συγχρόνως σε δυο κόσμους – σε εκείνον που υπάρχει και σε εκείνον που κατασκευάζει μόνος του. Στον κόσμο της ύλης, της ζωής και της συνειδήσεως  και στον κόσμο των συμβόλων. Για τη σκέψη μας χρησιμοποιούμε μια μεγάλη ποικιλία από συστήματα συμβόλων: λεκτικά, μαθηματικά, εικονικά, μουσικά, τελετουργικά. Χωρίς αυτά τα συστήματα συμβόλων δεν θα είχαμε τέχνη, δεν θα είχαμε επιστήμη, ούτε νόμους, ούτε φιλοσοφία…  Αλλά τα σύμβολα μπορούν να είναι επίσης μοιραία… Αυτά τα παραπλανητικά σύμβολα τα περιέβαλαν παντού με έναν ανεξέλεγκτο σεβασμό, σαν κατά κάποιο μυστηριώδη τρόπο, να ήσαν πιο πραγματικά από  τις πραγματικότητες στις οποίες αναφέρονταν. Στην περιοχή της θρησκείας και της πολιτικής οι λέξεις δεν θεωρούνται ότι υφίστανται, ακαταλλήλως μάλλον, αντί των πραγμάτων και των γεγονότων. Αντίθετα, τα πράγματα και τα γεγονότα θεωρούνται σαν ιδιαίτερες απεικονίσεις λέξεων…. Και το καλύτερο βιβλίο μαγειρικής δεν μπορεί να αντικαταστήσει ούτε το χειρότερο γεύμα. Κι όμως, μέσα στους αιώνες, οι βαθύτεροι φιλόσοφοι, οι πιο πεπαιδευμένοι και έξυπνοι θεολόγοι, έπεσαν συνεχώς στο λάθος να ταυτίζουν τα καθαρώς λεκτικά τους οικοδομήματα με τα γεγονότα ή στο ακόμα πιο τεράστιο σφάλμα να φανταστούν ότι τα σύμβολα είναι κατά κάποιον τρόπο πιο πραγματικά από εκείνα που συμβολίζουν….

Με άλλα λόγια, τα σύμβολα δεν θάπρεπε ποτέ να μπουν στη σειρά των δογμάτων, ούτε ένα σύστημα να θεωρηθεί σαν κάτι περισσότερο από μια προσωρινή ευκολία. Η πίστη σε συνταγές και η δράση σύμφωνα με τις πίστεις αυτές δεν μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια λύση του προβλήματός μας. 

         « Μόνο με τη δημιουργική κατανόηση του εαυτού μας μπορεί να υπάρξει ένας δημιουργικός κόσμος, ένας ευτυχισμένος κόσμος, ένας κόσμος στον οποίο δεν υπάρχουν ιδέες». Ένας κόσμος όπου δεν υπάρχουν ιδέες θα ήταν ένας ευτυχισμένος κόσμος, γιατί θα ήταν ένας κόσμος χωρίς τις πανίσχυρες περιοριστικές δυνάμεις που εξαναγκάζουν τον άνθρωπο να αναλάβει μια ακατάλληλη δράση, ένας κόσμος χωρίς τα αγιασμένα δόγματα εν ονόματι των οποίων δικαιολογούνται τα χειρότερα εγκλήματα και οι μεγαλύτερες μωρίες εξηγούνται με τέχνη ορθολογιστικά. Η εκπαίδευση που μας μαθαίνει όχι το πώς αλλά το τι να σκεπτόμαστε, είναι μια εκπαίδευση που απαιτεί την ύπαρξη μιας κυβερνώσης τάξεως ιερωμένων και διδασκάλων. Αλλά « και μόνη η ιδέα της καθοδηγήσεως ενός ανθρώπου είναι αντικοινωνική και αντιπνευματική»… Η γνώση είναι ζήτημα συμβόλων και είναι πάρα πολύ συχνά ένα εμπόδιο για τη σοφία, για την ανακάλυψη του εαυτού την κάθε στιγμή.

Ρ. Η. Νατζέμυ: Άλλο να οργανώνω το μέλλον μου και άλλο να αγχώνομαι γι' αυτό

Όλοι οι φόβοι μας, το άγχος και οι έγνοιες αφορούν το μέλλον. Φοβόμαστε ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί. Πολύ σπάνια ο φόβος και το άγχος αφορούν το δευτερόλεπτο που κυλάει αυτή τη στιγμή.

Ο μόνος λόγος που θα φοβόμουν τώρα, θα ήταν αν το κτήριο άρχιζε ξαφνικά να κουνιέται και να καταρρέουν οι τοίχοι. Ή αν έμπαινε ένα πεινασμένο λιοντάρι στο δωμάτιο. Μόνο σ' αυτές τις περιπτώσεις θα μπορούσε ο φόβος να αφορά το παρόν. Αλλιώς ο φόβος αφορά σκέψεις του τύπου "τι μπορεί να πάθω όταν γεράσω", "ποια θα είναι η οικονομική μου κατάσταση στο μέλλον", "πώς θα είναι η υγεία μου στο μέλλον", "πώς θα είναι τα παιδιά μου στο μέλλον", κ.ά. Όλα αυτά αφορούν το μέλλον.

Όταν ζω στο παρόν απελευθερώνομαι αμέσως από ένα τεράστιο βάρος συναισθημάτων: την πίκρα, τον πόνο, τον θυμό, τις ενοχές και την ντροπή από το παρελθόν, και όλο το φόβο και το άγχος που αφορούν το μέλλον. Το 90% από όλα αυτά που φοβόμαστε ότι θα συμβούν στο μέλλον, δεν συμβαίνουν ποτέ. Και αυτά που συμβαίνουν δεν είναι ποτέ τόσο φοβερά όσο τα φανταζόμασταν.

Είναι άλλο πράγμα να οργανώνω το μέλλον μου και άλλο να αγχώνομαι και να φοβάμαι γι' αυτό. Όταν θέλω να οργανώσω ένα ταξίδι, θα κάνω την έρευνα που χρειάζεται και θα πάρω τις απαραίτητες αποφάσεις. Είναι περιττό να αγχώνομαι και να φοβάμαι για το τι μπορεί να συμβεί σ' αυτό το ταξίδι στο μέλλον.

Αγκαλιά, θετικές και αρνητικές επιπτώσεις

Συλλογή επεξεργασία από το Ζάχο Σκαφίδα

Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον Κόσμο, μπορούμε όμως να τον αγκαλιάσουμε, αγκαλιάζοντας ένα από τα πλάσματά του.

Martin Buber, 1878-1965, Αυστροεβραίος φιλόσοφος

Όλα στο Σύμπαν είναι εναγκαλισμένα

Την πρώτη στιγμή της δημιουργίας όλο το σύμπαν ήταν σε μέγεθος ρεβιθιού, όπως λένε οι κοσμολόγοι, τα πάντα ήταν μια μικρή αγκαλιά. Αυτή η ανάμνηση της ύλης έχει διαμορφωθεί στην εποχή μας σαν τάση επαφής, εναγκαλισμού και εκφράζεται πλέον χημικά, ορμονικά, κβαντικά, ψυχονοητικά.

Όταν έχεις να δεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο αρκετό καιρό, το μόνο που επιθυμείς είναι να το σφίξεις στην αγκαλιά σου. Όταν θέλεις να παρηγορήσεις κάποιον τον σφίγγεις στην αγκαλιά σου. Όταν θέλεις να εκφράσεις την αγάπη σου, τη συμπαράσταση την οικειότητα το κάνεις με μια επαφή ή μια αγκαλιά. Αυτό συμβαίνει σε κάθε ζωντανό και μη μέσα στο σύμπαν. Τα άτομα ενώνονται σε μόρια, τα μόρια και τα άτομα σε ενώσεις απλές και σύνθετες ως ότου δημιουργήσουν την ζωή. Αν παραβλέψουμε τις πρωτόγονες μορφές ζωής που πολλαπλασιάζονταν με διαίρεση, οι σύγχρονες μορφές ζωής προτίμησαν τον εναγκαλισμό για την δημιουργία νέας ζωής

Επιστημονικές διαπιστώσεις για την επίδραση της αγκαλιάς

 Καταπράυνση υπαρξιακών φόβων

Σε μελέτες που δημοσιεύθηκαν στο  Psychological Science , ένα περιοδικό του Συνδέσμου για Psychological Science , ο ερευνητής Sander Koole του Πανεπιστήμιο VU του Άμστερνταμ αποκάλυψε ότι αγκαλιές και η αφή μειώνουν σημαντικά την ανησυχία της θνησιμότητας. Στις μελέτες διαπιστώθηκε ότι η αγκαλιά, ακόμη και αν αυτό ήταν απλά ένα άψυχο αντικείμενο, όπως ένα αρκουδάκι, βοηθά στην καταπράυνση των ατόμων με υπαρξιακούς φόβους.

Έκλυση ωκυτοκίνης, οξυτοκίνης, κορτιζόλης

Η ωκυτοκίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής που δρα στο μεταιχμιακό σύστημα, του συναισθηματικού κέντρου του εγκεφάλου.  Οι πιο συχνές αγκαλιές δημιουργούν  υψηλά επίπεδα ωκυτοκίνης που συνδέεται με μείωση της αρτηριακής πίεσης και του καρδιακού ρυθμού . Η χημική αυτή ουσία έχει επίσης συνδεθεί με την κοινωνική σύνδεση . Η οξυτοκίνη είναι ένα νευροπεπτίδιο, το οποίο προωθεί ουσιαστικά αισθήματα αφοσίωσης, εμπιστοσύνης και φιλίας, στο Πανεπιστήμιο DePauw ο ψυχολόγος Matt Hertenstein ομιλητής NPR . είπε "Θέτει πραγματικά τη βιολογική βάση και τη δομή για τη σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους." Όταν αγκαλιάζουν κάποιον, η οξυτοκίνη απελευθερώνεται στο σώμα μας από την υπόφυση μας, μειώνοντας τόσο τους καρδιακούς ρυθμούς μας και τα επίπεδα της κορτιζόλης μας. Η κορτιζόλη είναι η ορμόνη η υπεύθυνη για το άγχος, την υψηλή αρτηριακή πίεση, και τις καρδιοπάθειες. 

Τι στο μπιπ ξέρουμε, το κείμενο και το βίντεο

Μια εξαιρετική προσπάθεια να δούμε το σύμπαν την συνείδηση το Θεό μέσα από την σύγχρονη θεωρία της κβαντομηχανικής

Σε κάθε κεφάλαιο υπάρχει το star time ώστε κάθε φορά να ανατρέχετε ανεξάρτητα στο βίντεο ή από το βίντεο στο κείμενο

Επεξεργασία σχόλια από τον Zaxo Skafida

Το βίντεο, What the Bleep! - Down the Rabbit Hole (2.20 λεπτά)

Το κείμενο

Επιστήμη και θρησκεία. Ιστορική αναδρομή

Η "Is News Real Films" παρουσιάζει: "Συναρπαστικά Νέα!" Έληξε το διαζύγιο; Ξαναπαντρεύονται το πνεύμα και η επιστήμη; Λένε τα ίδια η εκκλησία και η επιστήμη; Από τα ομιχλώδη χρόνια της αρχαιότητας... η αναζήτηση του Θεού και της γνώσης για το σύμπαν... βάδιζαν χέρι-χέρι. Αρχαία Σουμέρ - Είχε θεό της αστρονομίας... της φυτοκομίας, της άρδευσης... και οι ιερείς των ναών ήταν οι συγγραφείς και τεχνολόγοι... που διερευνούσαν αυτά τα πεδία της γνώσης.

 Αρχαία Ελλάδα - Οι φιλόσοφοι εξετάζοντας το γιατί είμαστε εδώ... ανέπτυξαν τη θεωρία του ατόμου, των ουράνιων κινήσεων και της ανθρώπινης ηθικής.

Μεσαιωνική Ευρώπη - Η Δυτική Εκκλησία πήρε την ανώτατη εξουσία. Έχοντας, πια, επιρροή, εκτάσεις γης, και ως προμηθευτής της αλήθειας... η εκκλησία ανέλαβε να αυτο-οριστεί ως ο μοναδικός παντογνώστης. Το δόγμα ήταν ο νόμος. Κι όμως η επιστήμη είχε προχωρήσει μπροστά... και τώρα αμφισβητούσε το δόγμα ότι η Γη είναι το κέντρο του σύμπαντος.

 Κοπέρνικος, Μπρούνο και Γαλιλαίος ένιωσαν το βαρύ χέρι της εκκλησίας. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ! Ανίκανη να καταπνίξει πια την επιστήμη... εκκλησία και επιστήμη μοίρασαν τις γνώσεις και τον ανθρώπινο αγώνα. Ο Ντεκάρτ επινόησε τον δυϊσμό. Η εκκλησία πήρε το αθέατο... και η επιστήμη το θεατό. Και γεννήθηκε ο υλισμός. Ασταθής ανακωχή. Οι επιστήμονες δεν περιορίζονταν πλέον... και αντέδρασαν εκδικητικά. Ό,τι αθέατο είναι φαντασία, αυταπάτη. 

Είμαστε μικρές μηχανές ενός προβλέψιμου μηχανιστικού σύμπαντος... το οποίο κυβερνάται από άκαμπτους, αμετάβλητους νόμους. Η εκκλησία αντέδρασε. Οι ευτελείς επιστήμονες καταδικάστηκαν στην κόλαση! Ο Δαρβίνος αντιτάχτηκε. Δημιουργός δεν υπάρχει, δεν είναι πουθενά. Είμαστε τυχαίες μεταλλαγές... απλώς φορείς της διαρκούς αναζήτησης του DNA για περισσότερα... σε ένα ασήμαντο σύμπαν.

Εντωμεταξύ, εκκλησία και επιστήμη έφταναν σε αδιέξοδο. Αν όλα ήταν μηχανιστικά και ο Θεός ήταν ο Ιερός Δημιουργός... τότε ποιος ο ρόλος των ανθρώπων; Η επιστήμη έσκαψε ακόμα βαθύτερα μέσα σε ένα νεκρό σύμπαν... και σκόνταψε πάνω σε ένα μυστήριο που το αποκάλυψε. Σε μικρές γωνιές του χωροχρόνου... οι επιστήμονες βρήκαν απύθμενη ενέργεια... και μυστήρια που θολώνουν το νου.Μυστήρια που υποδηλώνουν ότι όλοι είμαστε συνδεδεμένοι... ότι το υλικό σύμπαν είναι ουσιαστικά άυλο. Ο χώρος και ο χρόνος είναι απλώς κατασκευάσματα... αυτής της μη-υλικότητας.

Και σήμερα, αρνησί- θρησκοι επιστήμονες συναντιούνται με θρησκευτικούς ηγέτες. Ξεφυτρώνουν συνέδρια που προωθούν το αντάμωμα επιστήμης και πνεύματος. Όπως ο 20ος αιώνας άνοιξε τις πύλες μιας μηχανιστικής θεώρησης... θα ρίξει ο 21ος αιώνας το σιδερένιο τείχος... μεταξύ εκκλησίας και εργαστηρίου; Εδώ ολοκληρώνει... ο δημοσιογράφος του "Is News Real". Η λαγουδότρυπα και το πόσο βαθιά θέλουμε να κατέβουμε... δείχνει πόσο πολύ θέλουμε να ανακαλύψουμε την αληθινή μας φύση. Η Αλίκη κατέβηκε στη λαγουδότρυπα, όπου συνάντησε τον Τρελο-Καπελά. Ο καπελάς ήταν τρελός. Και το συμπέρασμα ήταν ότι θέλεις να βγεις απ' τη λαγουδότρυπα αφού έχεις μπει.

Η επιστήμη έχει δύο φάσεις. Το τρελό κομμάτι, όπου κατεβαίνεις στην λαγουδότρυπα... και μετά το κομμάτι όπου ελέγχεις την τρέλα των ιδεών σου... κόντρα σε μια άκαμπτη, αυστηρή διαδικασία που σε τρελαίνει. Νομίζω το ενδιαφέρον στην επιστήμη... το ενδιαφέρον στη φυσική... είναι ότι είναι ένας γνήσια νέος και ανεπανάληπτος τρόπος... ενασχόλησης με τον κόσμο. Νομίζω η πειραματική μέθοδος, σημαντική για την φυσική... είναι πολύ διαφορετική από τη μέθοδο της αποκάλυψης... ή τη μέθοδο του διαλογισμού ή κάτι παρόμοιου.

Γιατί δεν είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε

Το "είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε" είναι κάτι που το ακούμε και το διαβάζουμε συχνά. Η αλήθεια είναι ότι αν και οι σκέψεις επηρεάζουν όλο το σύστημά μας -τα συναισθήματα, το σώμα και τη συμπεριφορά μας δεν έχουν την ικανότητα να αλλάξουν αυτό που πραγματικά είμαστε.

Η δύναμη των σκέψεων είναι αναμφισβήτητη. Μπορούν να αρρωστήσουν ή να θεραπεύσουν ένα σώμα, να διαμορφώσουν συμπεριφορές ολόκληρων πληθυσμών. Οι σκέψεις, όπως κάθε τι άλλωστε, είναι ενέργεια. Είναι μια έκφραση της συνειδητότητας (ή επίγνωσης), γι' αυτό και δεν έχει νόημα να κατηγορούμε ή να κρίνουμε τις σκέψεις, όποιο περιεχόμενο και αν έχουν, ό,τι και αν λένε.

Το πρόβλημα με τις σκέψεις εμφανίζεται όταν πιστεύουμε ότι μπορούν να μας πουν ποιοι είμαστε και, δευτερευόντως, να μας πουν "πώς έχουν τα πράγματα". Δηλαδή, όταν τις χρησιμοποιούμε για να αντλήσουμε από αυτές την ταυτότητά μας ή να ερμηνεύσουμε καταστάσεις και γεγονότα. Όλες οι σκέψεις που εμπεριέχουν τις φράσεις "είμαι αυτό", "είμαι ", "είμαι κάπως", είναι σκέψεις αυτοπροσδιορισμού, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από έναν φανταστικό εαυτό. Αν ήταν να εκφράσουμε την πραγματική μας ταυτότητα με μία λέξη, αυτή θα ήταν η λέξη "είμαι". Η λέξη "είμαι" εμπεριέχει ό,τι χρειάζεται να ξέρει η συνειδητότητα που αποκτά επίγνωση του εαυτού της. Οτιδήποτε άλλο συνοδεύει τη λέξη "είμαι", αποτελεί ένα χαρακτηρισμό, μια ταμπέλα, ένα επίθετο, που προέρχεται από μια υποκειμενική ερμηνεία του νου.

Όταν πιστεύουμε ότι το περιεχόμενο των σκέψεων είναι αληθινό, ουσιαστικά περιορίζουμε τη συνειδητότητα, την οριοθετούμε και την εγκλωβίζουμε σε μία πεποίθηση. Όπως γράφει και ο ψυχολόγος Stephen Wolinski στο βιβλίο του Κβαντική Συνειδητότητα: "Μόλις ταυτιστούμε με κάτι, περιοριζόμαστε και αποσυνδεόμαστε από το όλον. Έτσι, νιώθουμε βαρείς, συμπαγείς και ογκώδεις. Χάνουμε δηλαδή την ελαφρότητα που αναζητάμε, εξαιτίας των ορίων, της διαδικασίας συγχώνευσης και της διαδικασίας ταύτισης".

ΩΣ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ Η ΜΟΔΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΡΕΛΑΣ(Βίντεο)

Γράφει Συντακτική Ομάδα Χειλαδάκη

Ένα χαρακτηριστικό ανερχόμενο στοιχειό της σημερινής αρρωστημένης μόδας είναι η εμφάνιση των νυχιών. Ξοδεύονται εκατομμύρια στα ινστιτούτα για καλλωπισμό ονύχων που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Η φαντασία στους διάφορους σχεδιασμούς νυχιών δεν γνωρίζει όρια.

Μερικοί τα προτιμούν πολύχρωμα, άλλοι βάζουν σφραγίδες και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Αλλά το πιο εξωφρενικό σαν αυτήν την αρρωστημένη μόδα είναι αυτό που γίνεται αυτήν την στιγμή σε ένα στούντιο στο Μεξικό. Η ιδέα ήταν μιας καλλιτεχνίας, της Lupita Garcia, η οποία πήγε μια μέρα σε ένα στούντιο και ζήτησε κάτι ζωντανό επάνω στα νύχια της. Και ποια είναι αυτή η ιδέα.

Η ψευδής ιδέα της ιδιοκτησίας

Στην πραγματικότητα, δεν ανήκετε στον εαυτό σας. 

Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια και γεγονός και ιδέα που δεν έχει ακόμη διεισδύσει στα οστά μας. 

Δεν ανήκετε στον εαυτό σας. 

Ανήκετε στην Ψυχή σας, και η Ψυχή σας ανήκει στην συλλογική Ψυχή, και η συλλογική Ψυχή ανήκει στην Πλανητική Ψυχή. 

Η Πλανητική Ψυχή ανήκει στην Ηλιακή Ψυχή και τη Γαλαξιακή Ψυχή. 

Μία χώρα που δεν καταλαβαίνει την τέχνη είναι μία χώρα σκλάβων ή ρομπότ

Ο σπουδαίος δραματουργός Ευγένιος Ιονέσκο έγραψε με εξαιρετική διαύγεια ορισμένες αξιομνημόνευτες σελίδες στις οποίες περιγράφει μια ανθρωπότητα που έχει χάσει τον δρόμο της και η οποία, εξαιτίας της λατρείας της για το χρήσιμο και το κέρδος έχει χάσει και το νόημα της ζωής:

Παρατηρήστε τον κόσμο να τρέχει πολυάσχολος στους δρόμους. Δεν κοιτάζουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ανήσυχοι, με τα μάτια καρφωμένα στο έδαφος, σαν σκυλιά. Προχωράνε ευθεία, αλλά, πάντα χωρίς να κοιτάζουν μπροστά τους, αφού ακολουθούν μηχανικά μια ήδη γνωστή γι’ αυτούς διαδρομή. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου αυτό συμβαίνει. Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο οικουμενικός, είναι ο πολυάσχολος άνθρωπος, που δεν έχει χρόνο, που είναι αιχμάλωτος της ανάγκης, που δεν κατανοεί πως ένα πράγμα μπορεί να μην είναι χρήσιμο που δεν κατανοεί ούτε πως, στην πραγματικότητα, το χρήσιμο μπορεί να είναι ένα άχρηστο καταπιεστικό βάρος.

Πέθανε ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ σε ηλικία 101 ετών

Ο δισεκατομμυριούχος Ντέιβιντ Ροκφέλερ πέθανε, στον ύπνο του, λόγω συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας, στην κατοικία του στην περιοχή Pocantico Hills της Νέας Υόρκης, το πρωί της Δευτέρας.

Ο διάσημος τραπεζίτης, διευθυντής του “Chase Manhattan” και διαφόρων ιδρυμάτων, απεβίωσε σε ηλικία 101 ετών. Ήταν το γηραιότερο μέλος της οικογένειας Ροκφέλερ.

Γνωστός κυρίως για την παγκόσμια επιρροή του σε πολιτικό πεδίο, την εμπλοκή του σε διάφορους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς που είχε και ως αποτέλεσμα το μέγεθος της αμύθητης περιουσία του. Γνωστός επίσης για τις απόψεις του και τις προσπάθειες του για την δημιουργία και επιβολή μιας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.