Ζούμε μέσα σε ένα όνειρο, αδυνατώντας να κατανοήσουμε, ότι ο ονειρευτής, είμαστε, εμείς οι ίδιοι...
Για την ακρίβεια, είμαστε μια σκιά, της ακτίνας Του, που πέφτει πάνω στη Γη.
Σκοπός είναι να αφυπνιστούμε, όπως συνέβη κάποτε, στο δημιούργημα του Τζεμπέτο τον Πινόκιο, στο ομώνυμο μυθιστόρημα, του Κάρλο Κολόντι.
Άραγε κι εκείνος, ο μικρός ξύλινος ήρωας, σε πόσες παγίδες δεν έπεσε, πόσα λάθη δεν έκανε, μέχρι να επιστρέψει πάλι, πίσω στην Πηγή του, απ' την στιγμή, που απέκτησε ζωή;
Ο διάσημος Ελβετός ψυχολόγος Carl Jung, συνάντησε κάποτε, τον δικό του Ονειρευτή, μέσα σε ένα βαθύ διαλογισμό, όπως μας διηγείται, στο Κόκκινο Βιβλίο, όταν όπως χαρακτηριστικά λέει, είδε έναν γιόγκι να διαλογίζεται, και συνειδητοποίησε, ότι ήταν ο Εαυτός του, που ονειρευόταν εκείνον.
Όλη μας η ζωή, δεν είναι παρά... ένα ανοιγόκλεισμα, των ματιών Του.
Ένας διαλογισμός Του, ένα όνειρο Του, γίνεται η ζωή μας.
Μια στιγμή Του, για μας, κρατάει χρόνια... γι' αυτό είπε κάποτε, ο Νίκος Καζαντζάκης: «Μια αστραπή είναι η ζωή, μα προλαβαίνουμε!»
Όταν το όνειρο, του Ηλιακού Ανθρώπου τελειώσει, προσωρινά, η προσωπικότητα του, το όχημα της ψυχής, πέφτει άψυχη-νεκρή, πάνω στη σκηνή του θεάτρου σκιών, μέχρι το επόμενο όνειρο...
Το διάστημα, ανάμεσα σε δυο όνειρα, το αποκαλούμε θάνατο.
Ο Ονειρευτής ξυπνάει για λίγο, όσο χρειάζεται το Εγώ, να ξεκουραστεί στον δικό του Παράδεισο.
