‘ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ’ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ. Είναι εδώ. Σημερινός, συγκαιρινός, σύγχρονος, ενεργός. Η ανθρωπότητα τον προετοίμαζε στα σπλάχνα της για δεκαετίες. Ίσως για αιώνες. Και τώρα τον εξαπολύει όπως κάποτε την πανούκλα και πιο πρόσφατα, το AIDS. Ο ελευθέρως καλπάζων ολετήρ σε όλη του τη μεγαλοπρεπή φρίκη. Είναι ακμαίος, άλκιμος, σθεναρός και αν όχι εσθλός, σίγουρα θαλερός και παλλόμενος. Ο α-σχεσιακός, απόλυτα πολυ-επαφικός άνθρωπος ζει ανάμεσά μας. Μέσα μας. Παντού. Και δημιουργεί. Τι; Την εξάλειψη όσων απέμειναν για να θυμίζουν πως κάποτε υπήρχε σ’ αυτόν τον μπλε πλανήτη ανθρωπότητα. Ανθρωπότητα ονείρων, οραμάτων, πολιτισμών, επιτεύξεων. Ανθρωπότητα όρθιων ανθρώπων, όρθιων κεφαλιών, όρθιων βλεμμάτων. Ανθρωπότητα του βλέμματος. Κι όλο αυτό πρέπει να σβήσει.
Κι αυτό, βεβαίως, θα γίνει. Σύντομα, μέσα σε μια, το πολύ δυο γενιές. Θα γίνει ολοκληρωτικά. Εσωτερικά και εξωτερικά. Όπως μέσα έτσι και έξω. Όπως άνω έτσι και κάτω…
Για πολλούς αιώνες είχαμε ξεγελαστεί. Όλοι μας. Ποιητές, φιλόσοφοι, παπάδες, αγρότες, τεχνητάδες. Ναυτικοί, νοικοκυρές, στρατιώτες, εσωτεριστές. Άπαντες και απαξάπαντες. Είχαμε βυθιστεί στη ραστώνη των… σχέσεων. Κάποιος μας είχε κάνει μάγια. Από την αυγή της ανθρωπότητας. Από τον Αδάμ κιόλας. Έστω από την εποχή του Νώε. Κάποιος μας είχε ρίξει κάτι στο νερό, στο χυλό και στο κουρκούτι. Κάποιος μας είχε πείσει ότι όλα είναι σχέσεις. Το κάθε τι, το μικρό και το μεγάλο. Το ασήμαντο και το σπουδαίο. Το έλασσον και το μείζον, καθώς θα λέγανε και οι σπουδαγμένοι άλλων εποχών. Και όλοι είχαμε φάει το μήλο όπως η Χιονάτη και δηλητηριαστήκαμε.
Πέσαμε σε λήθαργο και ματαίως αναμέναμε το πριγκιπόπουλο να έρθει να μας φιλήσει και να πάρουμε τα πάνω μας. Μόνο τα κάτω μας παίρναμε. Επί αιώνες. Και το παραμύθι συνεχιζόταν. Και πλούταινε και βάθαινε. Σχέση με το μέσα μας, σχέση με το έξω μας, σχέση με τα ποτάμια, τις ραχούλες, τα δεντράκια. Σχέση με το γείτονα, σχέση με τη γειτόνισσα, σχέση με τα έμψυχα, τα άψυχα. Σχέση με το χρόνο, με τον πόνο, με το άσχημο και το ωραίο. Σχέση με το Θεό ακόμη και με το διάβολο (έξω από δω βεβαίως!). Σχέσεις παντού ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν σχέσεις. Σε κενό αέρος ας πούμε ή στο μαύρο κι άραχλο σύμπαν. Σχέση με τα συναισθήματά μας, με τις σκέψεις μας, με τη ‘σκιά’ μας. Σχέση με το στομάχι μας, τους νεφρούς και τα προϊόντα του μεταβολισμού μας.
Δεν ήταν απλώς μάγια αυτά… ήταν η μεγαλύτερη συνωμοσία που υπήρξε ποτέ σε τούτο το μοναχικό, δύσμοιρο και αεί περιστρεφόμενο πλανήτη… η μεγάλη συνωμοσία των σχέσεων ενάντια στην… εξέλιξή μας!
Και τι καταφέραμε;