Επιβεβαιώσεις για την ύπαρξή μας στο τώρα

Εμπιστεύομαι πως όλα αυτά που συμβαίνουν είναι καλά. Το Σύμπαν θέλει να είμαι ευτυχισμένος.

Το μέλλον μου είναι φωτεινό, ασφαλές, υγιές, γεμάτο ευημερία και αγάπη.

Έχω αποτινάξει το παρελθόν και είμαι ελεύθερος.

Έχω αφήσει όλες τις περιοριστικές ή αρνητικές ιδέες που δημιουργούν αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή μου.

Έχω αφήσει όλες τις απορρίψεις, τον πόνο και τις ενοχές.

Συγχωρώ όλους όσους πίστευα ότι προσπάθησαν να με βλάψουν.

Νιώθω ευγνωμοσύνη για τα θαύματα που συμβαίνουν κάθε μέρα.

Η ζωή γίνεται όλο και καλύτερη κάθε μέρα.

Έχω θεία προστασία.

Σκέφτεσαι την αυτοκτονία; Διάβασε αυτό τώρα

Aν αυτή τη στιγμή σκέφτεσαι να δώσεις τέλος στη ζωή σου, σε παρακαλώ σταμάτα για λίγο να διαβάσεις το κείμενο που ακολουθεί. Θα σου πάρει μόνο 5 λεπτά. Ο στόχος μου δεν είναι να σε κάνω να αλλάξεις τα αρνητικά σου συναισθήματα. Δεν είμαι θεραπευτής ούτε επαγγελματίας ψυχικής υγείας- ξέρω όμως πολύ καλά πώς νιώθει κάποιος που πονά τόσο πολύ όσο εσύ.

---

Δεν ξέρω  ούτε ποιός είσαι ούτε γιατί διαβάζεις αυτό το κείμενο. Ξέρω μόνο ότι αυτή τη στιγμή το διαβάζεις και αυτό είναι καλό. Μπορώ να υποθέσω ότι βρίσκεσαι εδώ γιατί έχεις προβλήματα και σκέφτεσαι να δώσεις τέλος στη ζωή σου. Αν ήταν δυνατό, θα προτιμούσα να είμαι δίπλα σου αυτή τη στιγμή, να κάτσω μαζί σου, να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο και με τις καρδιές μας ανοιχτές. Αλλά αφού αυτό δεν είναι δυνατό, ας δοκιμάσουμε με αυτόν τον τρόπο που έχουμε μπροστά μας αυτήν την ώρα.

Έχω μιλήσει με πολλούς ανθρώπους που θέλησαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους και έτσι έχω μια ιδέα για το πώς μπορεί να νιώθεις. Ξέρω ότι μπορεί να μην έχεις τη διάθεση να διαβάσεις για πολύ ώρα και έτσι θα είμαι σύντομος. Για τα επόμενα λίγα λεπτά που θα είμαστε μαζί εδώ, έχω να προτείνω 5 απλά, πρακτικά πράγματα τα οποία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου. Δεν θα συζητήσω  για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να τελειώσεις τη ζωή σου. Απλά υποθέτω ότι από τη στιγμή που σκέφτεσαι κάτι τέτοιο, θα πρέπει να νιώθεις πολύ άσχημα μέσα σου.

Ωραία λοιπόν, είσαι ακόμη εδώ διαβάζοντας αυτό το κείμενο και αυτό μου αρέσει πολύ. Θα ήθελα να σου ζητήσω να μείνεις μαζί μου μέχρι να τελειώσεις την ανάγνωση αυτού του κειμένου. Ελπίζω ότι αυτό τουλάχιστον σημαίνει πως κάπου  μέσα σου  έχεις μια μικρή αμφιβολία για το αν πρέπει να δώσεις τέλος στη ζωή σου ή όχι. Πολύ συχνά οι άνθρωποι  νιώθουν έτσι ακόμη και αν είναι βυθισμένοι στο πιο βαθύ σκοτάδι της απόγνωσης. Το να μη νιώθεις σίγουρος για το αν θες να πεθάνεις είναι πολύ φυσιολογικό. Το γεγονός πως είσαι ακόμη ζωντανός σημαίνει ότι δεν είσαι σίγουρος για το τι πρέπει να κάνεις. Σημαίνει πως ακόμη κι αν ένα μέρος του εαυτού σου θέλει να πεθάνεις, την ίδια στιγμή ένα άλλο μέρος του εαυτού σου θέλει να ζήσεις. Ας κρατηθούμε λοιπόν από αυτό κι ας συνεχίσουμε για λίγα λεπτά ακόμη.

Σκέψου για λίγο το εξής:

«Η αυτοκτονία δεν είναι κάτι που επιλέγουμε. Συμβαίνει όταν ο πόνος που νιώθουμε είναι βαρύτερος από τα μέσα που πιστεύουμε ότι έχουμε για να τον αντιμετωπίσουμε».

Πως έλκουμε τους άλλους;

Κάθε άνθρωπος που εμφανίζεται στην ζωή σου- φίλος ή εχθρός, εραστής ή σύντροφος έρχεται σε απόκριση των δονήσεων που εκπέμπεις. 

Δεν προσκαλείς μόνο το άτομο αλλά προσκαλείς και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ατόμου αυτού.

Πολλοί άνθρωποι έχουν δυσκολία να το δεχτούν αυτό καθώς αναλογίζονται τα πολλά ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που έχουν έρθει στην ζωή τους. 

Υποστηρίζουν ότι ποτέ δεν θα μπορούσαν να έχουν ζητήσει να έρθει στην εμπειρία τους κάτι τόσο ανεπιθύμητο, γιατί πιστεύουν ότι το «ζητώ» σημαίνει «ζητώ κάτι που επιθυμώ». 

«Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δεν σ’ αρέσει το σκηνικό σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε!»

Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δεν σ’ αρέσει το σκηνικό σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε!

Ποιος είπε, ότι πρέπει να μείνεις εδώ; Όσο η καρδιά και το μυαλό σου δουλεύουν και το ηθικό είναι ακμαίο, μπορείς να μπεις σε όποιο σκηνικό θελήσεις.

Μπορείς να φτιάξεις το δικό σου. Να δημιουργήσεις ένα νέο. Από αύριο κιόλας τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Κάνε τα διαφορετικά γιατί μόνο η πράξη αλλάζει.

Οι κουβέντες είναι καλές μόνο στην αρχή. Η συνειδητοποίηση είναι μόνο η μισή λύση. Τα υπόλοιπα είναι πράξη...

Διάλεξε το δρόμο της ζωής.

Διάλεξε το δρόμο της αγάπης.

Διάλεξε τον δρόμο του ενδιαφέροντος.

Διάλεξε το δρόμο της ελπίδας.

Διάλεξε το δρόμο της πίστης στο αύριο.

Διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης.

Διάλεξε το δρόμο της καλοσύνης.

Από εσένα εξαρτάται. Εσύ θα διαλέξεις.

Μπορείς να διαλέξεις την απελπισία, την δυστυχία. Μπορείς να κάνεις τη ζωή δύσκολη για τους άλλους. Μπορείς να διαλέξεις την θρησκοληψία. Γιατί όμως; Δεν έχει νόημα. Είναι και πάλι αυτομαστίγωμα.

Τι μπορείτε να κάνετε όταν νιώθετε ότι η ζωή σας είναι ένα χάος

Πώς να αντιμετωπίσετε τις καταστάσεις που δεν μπορείτε να ελέγξετε.

Το σπίτι σας είναι ακατάστατο, στην πόρτα σας βρίσκονται ένα σωρό λογαριασμοί, τα εισερχόμενα email σας έχουν ξεχειλίσει και πρέπει οπωσδήποτε να πάτε το κατοικίδιό σας στον κτηνίατρο. Υπάρχουν τόσα πράγματα που πρέπει να γίνουν όπου και να κοιτάξετε και δεν ξέρετε από που να αρχίσετε. Φαίνεται σαν η ζωή σας να είναι ένα χάλι και δεν ξέρετε πώς να ανακτήσετε τον έλεγχο. Δεν θα έπρεπε καν να διαβάσετε αυτό το άρθρο γιατί έχετε τόσα πολλά να κάνετε.

Ευτυχώς, έχετε έρθει στο σωστό μέρος: Η ψυχολογία μας δίνει φανταστικούς τρόπους για να αντιμετωπίσουμε το άγχος που σας κάνει να αισθάνεστε έτσι. Το πεδίο του άγχους και της αντιμετώπισης του, είναι ένα από τα πιο παραγωγικά στην ψυχολογία, αλλά και ένα από τα πιο εύκολα πεδία που μπορείτε να κατανοήσετε και να εφαρμόσετε στη ζωή σας.

Μερικά από τα πρώτα πειράματα για τη μελέτη του άγχους διεξήχθησαν από τον διάσημο φυσιολόγο Hans Selye, που όρισε το «Σύνδρομο Γενικής Προσαρμογής». Ο Selye υποστήριξε ότι αντιμετωπίζουμε τις αγχωτικές καταστάσεις όπως τα πειραματόζωα στο εργαστήριο του: ανησυχούν, προσπαθούν να αντισταθούν και τελικά υποκύπτουν στην εξάντληση, εάν το άγχος συνεχιστεί.

ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ - ΙΕΡΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Πίνακας του John William Godward, 1908.

Τρία είδη ιερατείου μπορούμε να ξεχωρίσουμε στην αρχαία Ελλάδα. Τους Ιερείς,(για τους οποίους θα μιλήσουμε σήμερα), τους Μάντεις και τους Μυσταγωγούς, στους οποίους έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενη θεματική.

Ο Έλληνας ιερέας, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις κληρονομικής μεταβίβασης σε μέλη ενός κάποιου συγκεκριμένου γένους π.χ Ευμολπίδες στην Ελευσίνα, Εμβαρίδες στον Πειραιά κλπ, ή ενός βασιλικού οίκου, όπως συνέβαινε στη Σπάρτη, αποκτά το αξίωμά του κατά κανόνα δι εκλογής από τη συνέλευση του Δήμου, πρακτική που βρίσκουμε να ισχύει από τα ομηρικά κιόλας χρόνια, ή δια κληρώσεως, όπου ο κλήρος λειτουργού ως θεός ή απλός δείκτης της θείας θέλησης. Ο Έλληνας ιερέας δεν θεωρείται εκπρόσωπος του θεού επί της γης, είναι απλός κι εκλεγμένος εκπρόσωπος των θρησκευτών, εξουσιοδοτημένος είτε να φροντίζει το Ναό στον οποίο τοποθετείται ως "αρχιερεύς", είτε να τελεί τις θυσίες ως "ιερεύς", είτε να απαγγέλει τις ευχές και προσευχές ως "αρητήρ".

Για τους αρχαίους προγόνους μας κάθε ελεύθερος πολίτης είχε το δικαίωμα να ασκήσει το λειτούργημα της ιεροσύνης. Οι ιερείς δεν σχημάτισαν ποτέ οργανωμένη ομάδα, δεν είχαν ιεραρχία, δεν έφεραν κανένα εξωτερικό γνώρισμα στις καθημερινές τους εμφανίσεις και η επιλογή τους δεν συνοδευόταν από κάποιο είδος χειροτονίας ή μύησης, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Τη θυσία, την κύρια λατρευτική πράξη των αρχαίων, με την οποία πίστευαν ότι γίνονταν φιλοξενούμενοι και ομοτράπεζοι των θεών τους, μπορούσε να την κάνει οποιοσδήποτε. Ο αρχηγός κάθε οικογένειας ήταν συγχρόνως και ιερέας της. Ο θεός δεχόταν τους πάντες αρκεί αυτοί να σέβονταν τους νόμους, γραπτούς ή άγραφους. Τη σχετική τελετουργία της θυσίας, δρώμενα και λεγόμενα, την ήξεραν όλοι, έχοντας συμμετάσχει από μικρά παιδιά σε πολλές τέτοιες λατρευτικές εκδηλώσεις. Ωστόσο στις μεγάλες επίσημες κρατικές γιορτές ήταν απαραίτητο κάποιος να έχει την ευθύνη της οργάνωσης της όλης τελετουργίας και ήταν αυτός που εκφωνούσε επίσης τη σχετική προσευχή και έκανε την απαραίτητη σπονδή. Στην Αθήνα υπεύθυνος για τις περισσότερες κρατικές γιορτές ήταν ένας ανώτατος αξιωματούχος, ο «άρχων βασιλεύς», που εκλεγόταν για ένα χρόνο, και ήταν αυτός που διοικούσε «τας πατρίους θυσίας... πάσας».

Αλλά τους είναι δύσκολο να παραδεχθούν τη δεινή θέση στην οποία έχουν οδηγηθεί

Στις κοινωνίες μας, οι άνθρωποι όχι μόνο σπάνια αντιλαμβάνονται την αιτία της δεινής τους θέσης, αλλά τους είναι δύσκολο ακόμα και να παραδεχθούν συνειδητά τη δεινή θέση στην οποία έχουν οδηγηθεί. Το φαινόμενο αυτό είναι η κυριότερη συνέπεια της μεγαλύτερης πηγής δυστυχίας που χαρακτηρίζει την εποχή μας – της προόδου, η οποία εκδηλώνεται μ’ έναν πυρετώδη αναβρασμό, με μια άμετρη σπουδή, με την εντατικοποίηση της εργασίας, που ωστόσο διοχετεύεται σε τελείως ανώφελες ή και καταφανώς επιβλαβείς δράσεις, με μια μόνιμη μέθη για διαρκώς νέα κι ολοένα πιο πολύπλοκα εγχειρήματα, που απορροφούν όλο μας το χρόνο, και – το σημαντικότερο – με μια άκρα αυταρέσκεια.

Έτσι, σήμερα έχουμε ζέπελιν, υποβρύχια, ντρέντνοτ, ασύρματους τηλέγραφους, πενταώροφους ουρανοξύστες, θέατρα, κοινοβούλια, συνδιασκέψεις ειρήνης αλλά και πολυπληθέστατους στρατούς και στόλους, διάφορες σχολές με τους καθηγητές τους κι ένα αμέτρητο πλήθος από βιβλία, εφημερίδες, θεωρίες, έρευνες, αγορεύσεις και διαλέξεις. Και οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια πυρετώδη υπερένταση, σε μια συνεχή βιασύνη και ανησυχία, καταβάλλουν ολοένα μεγαλύτερο μόχθο προκειμένου πάντα να πετύχουν στόχους μάταιους ή και ολοφάνερα επιζήμιους, και παράλληλα τους διακρίνει ένας ακλόνητος ναρκισσισμός ώστε όχι μόνο δεν βλέπουν, δεν θέλουν και δεν μπορούν να δουν την τρέλα τους, αλλά είναι και περήφανοι γι’ αυτήν, προσδοκούν από τούτο τον παραλογισμό να τους προσφέρει κάθε λογής σπουδαία αγαθά, και με τις προσδοκίες τους αυτές μεθούν όλο και πιο πολύ και καταπιάνονται με καινούργια και συνθετότερα εγχειρήματα αποβλέποντας σ’ έναν και μοναδικό σκοπό: ν’ αποξεχαστούν.

Φαγητό: ανάγκη ή απόλαυση;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η μυρωδιά από τα φρεσκοψημμένα κουλουράκια που μόλις είχαν βγει από το φούρνο και μου «τρυπούσαν» τη μύτη , η εικόνα της ρευστής σοκολάτας που ξεχείλιζε πάνω από τα γλυκά και μου προκαλούσε απίστευτο πανικό, είναι από τις πιο έντονες και άφθαρτες αναμνήσεις μου.

Το φαγητό, ασφαλώς και αποτελεί μια φυσική ανάγκη για την επιβίωση του ανθρώπινου οργανισμού, είναι δηλαδή το μέσο  για την απόκτηση ενέργειας και δύναμης, είμαστε όμως κι εμείς που δε θεωρούμε το φαγητό απλά και μόνο φυσική ανάγκη, αλλά απόλαυση και τέρψη.

Ας το παραδεχτούμε. Το φαγητό είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής.  Όλοι μας βρίσκουμε συχνούς λόγους και δικαιολογίες για να φάμε. Θα φάμε όταν είμαστε χαρούμενοι για να το γιορτάσουμε, θα φάμε όταν είμαστε λυπημένοι για να παρηγορηθούμε (λες και θα λειτουργήσει ως αντικαταθλιπτικό), θα φάμε όταν είμαστε αγχωμένοι, θα φάμε σε γλέντια και χαρές και γενικά θα φάμε.

Είμαστε μια κατηγορία ανθρώπων που στο άκουσμα της λέξης «δίαιτα» γεμίζουμε σπυράκια, εμείς που σιχαινόμαστε οτιδήποτε είναι πράσινο και υγιεινό αλλά και οι ίδιοι που θέλουμε να χωρέσουμε στο στενό τζιν που είδαμε στη βιτρίνα.

ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΟΥΝ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΑΣΤΡΑ

Στη διαπίστωση ότι τα πρώτα άστρα του σύμπαντος δεν είναι και τόσο παλιά όσο πιστεύαμε, κατέληξαν αστροφυσικοί. Όπως ανακοινώθηκε στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA) χρειάστηκαν πάνω από 380.000 χρόνια μετά το λεγόμενο Big Bang, προκειμένου να «φωτιστεί» για πρώτη φορά το Σύμπαν, με τη δημιουργία του πρώτου άστρου..

Έτσι, τα πρώτα άστρα στο σύμπαν σχηματίστηκαν πολύ αργότερα από ό,τι πιστεύαμε, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του Κοσμικού Υποβάθρου Μικροκυμάτων (CMB). Μια νέα ανάλυση που πραγματοποιήθηκε με τον δορυφόρο Planck, αποκάλυψε επίσης ότι τα πρώτα αστέρια ήταν οι μοναχικές πηγές που απαιτούνταν για τον επαναϊονισμό των ατόμων στο σύμπαν, από τότε που αυτά είχαν ήδη ολοκληρώσει το ήμισυ της διαδικασίας από τη στιγμή που το σύμπαν ήταν περίπου 700 εκατομμυρίων ετών .

Η ίδια έρευνα επιβεβαίωσε ότι τα συγκεκριμένα άστρα, ήταν τα μοναδικά που παρήγαγαν φωτεινή ενέργεια στο Σύμπαν, «σπάζοντας» το απόλυτο σκοτάδι που επικρατούσε. Με αυτό το φως, άρχισε το Σύμπαν να φαίνεται ως διαφανές.

Ως εκ τούτου, καταρρίφθηκε η αρχική υπόθεση που ήθελε δευτερόλεπτα μετά το big bang να δημιουργούνται ουράνια σώματα στη μορφή που γνωρίζουμε. Έστω και έτσι, η δημιουργία του πρώτου άστρου συνέβη πολύ γρήγορα, αν αναλογιστούμε ότι η διαμόρφωση του μισού σύμπαντος χρειάστηκε τουλάχιστον 700 εκατ. χρόνια εξέλιξης.

γιατί δίνουμε στο παιδί το όνομα του παππού ή της γιαγιάς; Αρχαία Ελληνική Ονοματοθεσία

φίλες και φίλοι

ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑ κάποτε μια φίλη που εργαζόταν σε παιδικό σταθμό και εκεί μέσα είδα ένα παιδί που δεν μιλούσε, θα ήταν πέντε χρονών. Η φίλη μου μού είπε ότι τον φώναζαν Μπούλη, δεν είχε όνομα. Οι γονείς του τσακώθηκαν την ώρα της βάφτισης και το παιδί έμεινε χωρίς όνομα. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει στην Αρχαία Ελλάδα: το όνομα του παιδιού, αγοριού ή κοριτσιού το έδινε ο πατέρας. Ο οποίος βέβαια αποφάσιζε και ποιον θα παντρευτεί η κόρη του, όπως γινόταν πριν μερικές δεκαετίες και στα μέρη μας. Οι αρχαίοι ‘Ελληνες είχαν παύσει προ πολλού χρόνου να είναι τόσο τσομπαναραίοι, ποτέ δεν έπαυσαν να είναι, ώστε να έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στα παιδιά, όπως οι Ρωμαίοι πατέρες.

ΜΕΧΡΙ το 1926 οι φιλόλογοι και οι ιστορικοί γνώριζαν μόνο ένα τρόπο ονοματοθεσίας, ο οποίος εμφανίστηκε περί τα μέσα του 6ου αιώνα π. Χ. (μετά το 550 π. Χ.). Το όνομα του παιδιού επαναλάμβανε το όνομα του παππού –  είτε από την πλευρά του πατέρα είτε από τη πλευρά της μητέρας. Θα παραθέσω ένα πολύ γνωστό παράδειγμα. Ο Κλεισθένης, ο ιδρυτής της αθηναϊκής (δουλοκτητικής ) δημοκρατίας, πήρε το όνομά του από τον παππού του Κλεισθένη –  ο πατέρας του, ο Μεγακλής, είχε παντρευτεί την κόρη του τυράννου της Κορίνθου Κλεισθένη, την Αγαρίστη.

ΤΟ 1926, ο ελληνιστής Μ. Sulzberger δημοσίευσε ένα εκτενές άρθρο (‘ Όνομα επώνυμον.Les noms propres chez Homere et dans la mythologie grecque), στο Revue des etudes grecques, τ. 39. , όπου εντόπισε και έφερε στην επιφάνεια έναν προηγούμενο τρόπο ονοματοθεσίας που είχε περάσει απαρατήρητος. Θα τον παρουσιάσω μέσα από κάνα δυο, από τα πάμπολλα, παραδείγματα που παραθέτει ο Sulzberger.

ΤΟΝ Τηλέμαχο τον γνωρίζουμε, ήταν ο γιος του Οδυσσέα και της Πηνελόπης. Τηλέ-μαχος είναι αυτός που πολεμάει μακριά (τήλε). (Με πρότυπο αυτό το όνομα πλάστηκαν οι λέξεις telegraph, telephon και άλλες πολλές). Ο Τηλέμαχος πολεμούσε μακριά;  Και πώς ήξεραν ότι το παιδί που του δίνουν το όνομα Τηλέμαχος θα πολεμούσε μακριά; Ο Τηλέμαχος δεν πολεμούσε μακριά –  ο πατέρας του πολεμούσε!

Ο Οδυσσέας όμως και η Πηνελόπη έκαναν κι άλλο παιδί, όταν επέστρεψε στην Ιθάκη. Πώς το ονόμασε ο Οδυσσέας;  Πτολιπόρθης –  είναι αυτός που κατακτά, κυριεύει (πέρθω, έπερσα)  πόλεις, φρούρια δηλαδή.  Ήταν βέβαιοι ότι όταν θα μεγάλωνε θα κατακτούσε πόλεις; Όχι. Ποιος κατακτούσε πόλεις;  Ο Οδυσσεύς! Αυτός επινόησε τον Δούρειο Ίππο και κυρίευσαν την Τροία.

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩ

 

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩ

Τι ειναι το εγω?

Αυτο που νομιζεις οτι εισαι. Η ψευδαισθηση οτι εισαι το σωμα (που το λενε Δημητρη, Μαρια ή οπως αλλιως σε βαφτησαν) μαζι με μια ψευδαισθησιακη εικονα που εχει δημιουργηθει στο νου απο τις εμπειριες.

Τι αλλο ειναι?

Ενα συνολο επιθυμιων, παρορμησεων, πεποιθησεων, αντιληψεων, συνηθειων (σωματικων, συναισθηματικων, νοητικων), ταυτισεων, αρεσκειων, απαρεσκειων, φοβων, θυμου.... βασισμενα στην μιμηση, την ταυτιση, και την φαντασια.

Φυσικα δεν ειστε το εγω αλλα εξ αιτιας της αγνοιας και της ταυτισης εχετε περιορισει τον εαυτο σας σε ενα μικρο μερος της υπαρξης σας. Η αληθινη σας φυση ειναι αυτο που ονομαζουν οι θρησκειες ψυχη και το οποιο παραμενει σαν μια αφηρημενη ιδεα στο νου ενω στην πραγματικοτητα ειναι αυτο που ειμαστε και που επιτρεπει ολα τα αλλα να υπαρχουν και να εχουν ζωη (σωμα, ενεργεια, νους).

Η βασικη σταση του εγω ειναι οτι νοιωθει ξεχωριστο (αποκομμενο) απο τους ανθρωπους, την ζωη και το Θεο και ειναι πολυ σπουδαιο.. Για να υπαρχει το εγω χρειαζεται την αισθηση ξεχωριστοτητας αλλα και της σημαντικοτητας (να νοιωθει οτι ειναι σπουδαιο). Μεσα στην ενοτητα και την ταπεινοτητα (συναισθηση οτι δεν ειμαι τιποτα σημαντικο ή σπουδαιο) το εγω εκμηδενιζεται για αυτο με καθε τροπο το εγω προσπαθει να διατηρησει αυτη την αισθηση ξεχωριστοτητας και σπουδαιοτητας με διαφορους τροπους.

Μερικους απο αυτους ειναι να προσπαθει να αποδειξει ποσο σπουδαιο και ιδιαιτερο ειναι (ειτε με το να γινει παγκοσμιος πρωταθλητης, επιτυχημενος σε καποιο τομεα της ζωης, ειτε με τα ρουχα που φοραει, μικρη σημασια εχει για το εγω ο τροπος) να ζηταει την αναγνωριση και την αποδοχη των αλλων με ποικιλους τροπους, να κριτικαρει, να σχολιαζει, να κουτσομπολευει τους αλλους, να συγκρινεται συνεχως με τους αλλους, να κατηγορει ή να θεωρει υπευθυνους τους αλλους ή την ζωη για οσα περασε ή περναει, να νομιζει οτι οι αλλοι το υποτιμουν και το μειωνουν, να δικαιολογει συνεχως τον εαυτο του, προσπαθωντας να εχει κατω απο τον ελεγχο προσωπα, πραγματα και καταστασεις. Γενικα βρισκεται σε ενα 'παιχνιδι', εγω κι οι 'αλλοι'.

Λοιπόν, θυμήσου, μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά

«Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο
και μου λες λοιπόν θυμήσου
μη πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά.»
Φωτιά στο λιμάνι, Ξύλινα Σπαθιά

~~~~~~~~~~~~~

Ο Αλέξανδρος, ο άνθρωπος που παράτησε τη σίγουρη δουλειά στην Τράπεζα Πειραιώς, για να φτιάχνει τη μουσική του (και μεταφράζει τα κείμενα του Γελωτοποιού) μου στέλνει μήνυμα:

«Γράφεις… Αρκεί να ζούσα εκείνο το πρώτο φιλί, στο λιμάνι, με το νυχτερινό πλοίο να φεύγει σαν θηρίο… Έλεγα μήπως το έκανα:just to live again this first kiss at the harbor, while the night ship disappeared like a beast in the wild.»

«Κάνε ό,τι νομίζεις» του λέω, «έτσι κι αλλιώς οι ξένοι δεν γνωρίζουν τον στίχο απ’ τα Ξύλινα Σπαθιά».
«Ποιον στίχο;»
«Απ’ το Φωτιά στο λιμάνι. Ξύλινα Σπαθιά. Γελάς καθώς το πλοίο πλησιάζει σαν θηρίο».
Και του στέλνω το τραγούδι, να τ’ ακούσει.

Γνώρισα τον Αλέξανδρο πέρυσι το καλοκαίρι (δες παλιότερο κείμενο «Πόσες υποταγές αξίζει η ζωή μας;»http://sanejoker.info/2015/07/submission.html)

Έκανε τη δουλειά που ονειρεύονται όλοι οι γονείς για το παιδί τους (όχι όλοι, όχι εγώ, μάλλον ούτε κι εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο), ήταν τραπεζικός υπάλληλος.

Ήταν δυστυχισμένος σ’ αυτή τη δουλειά. Αλλά ήταν και αρκετά θαρραλέος για να το αναγνωρίσει, αφού η πλάνη δεν είναι τύφλωση, είναι δειλία.

Ήταν τόσο θαρραλέος που τόλμησε, εν μέσω κρίσης, να παραιτηθεί από μια σίγουρη (βρέξει-χιονίσει) δουλειά, για να ασχοληθεί περισσότερο με τη μουσική του.

Δεν γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που θα έκαναν μια τόσο ηρωική πράξη.

Γιατί ο μεγαλύτερος ηρωισμός είναι να αντισταθείς σ’ όλα εκείνα τα «πρέπει» που σου μαθαίνουν. Ηρωισμός είναι να μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά, ηρωισμός είναι να τολμήσεις η ζωή σου σαν ταινία να κυλά.

Καλώς ήρθες σε ένα σχολείο χωρίς αξίες

Από αυτό το σχολείο που σήμερα, μπήκαν 1,3 εκατομμύρια μαθητές θα βγουν 1,3 εκατομμύρια «σταθεροί» και εν δυνάμει, «ακλόνητοι» Έλληνες. Δύσκολοι στην ανάληψη πρωτοβουλιών, όχι ιδιαίτερα δημιουργικοί και εγκλωβισμένοι σε μία στατική αντίληψη του κόσμου

Σήμερα, είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο. Πάνω από ένα εκατομμύριο μαθητές επέστρεψαν στα θρανία και για κάποιους είναι η πρώτη φορά. Oλοι αυτοί, μαζί με τις μαμάδες τους… κάτι περιμένουν. Κάτι προσδοκούν, κάτι ελπίζουν να ζήσουν κι αυτή τη χρονιά. Oχι τόσα πολλά όμως. Oχι τόσα όσα θα μπορούσε να τους δώσει ο δάσκαλος, η τάξη τους, ο συμμαθητής τους.

Το ελληνικό σχολείο έχει αρχές. Oμως δεν έχει αξίες. Eχει κανόνες αλλά δεν έχει προσανατολισμούς. Eχει «ρίζες» αλλά δεν έχει κλαδιά.

Ποιο είναι το πρόβλημα με το σχολείο; Προφανώς δεν είναι ούτε το Εξεταστικό για τα πανεπιστήμια ούτε και οι δομές των βαθμίδων που κάθε λίγο και λιγάκι προσπαθούν διάφοροι «Δον Κιχώτες» υπουργοί να αλλάξουν. Όλα αυτά τα κωμικοτραγικά είναι οι εξάρσεις φαιδρότητας ενός συστήματος που κυριαρχείται από δειλία και απομονωτισμό.

Το ελληνικό σχολείο φοβάται να λειτουργήσει στο σύγχρονο κόσμο! Κι αυτό γιατί, ως θεσμός που είναι, δεν θέλει να προσαρμόσει αξιωματικά, την κοινωνική ανάγκη που υπηρετεί στο πολιτισμικό πλαίσιο. Θα έλεγε κανείς πως αδιαφορεί επιδεικτικά για οτιδήποτε προχωρά και εξελίσσεται στις ζωές των ανθρώπων.

Και όπως ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, μπερδεύει τις αρχές με τις αξίες και παραμένει προσηλωμένο σε ένα «ασάλευτο παρόν», μεγαλώνοντας γενιές ευνουχισμένων Ελλήνων.

Ετσι λοιπόν και αυτή τη χρονιά, ο μέσος έλληνας μαθητής θα «διδαχθεί» στο σχολείο του τα εξής:

Με ποια χαρακτηριστικά λειτουργούν οι άνθρωποι;

       Όλοι εμείς οι άνθρωποι, είμαστε φτιαγμένοι να λειτουργούμε με δύο χαρακτηριστικά: Απ' τη μια αρεσκώμεθα στη "συνέπεια", απ' την άλλη αναβιώνουμε την "επανάληψη".

      Σκεφτείτε ότι όλες οι ενέργειές μας, δείχνουν φανερά ή έστω κάπως κεκαλυμμένα, τι είδους άνθρωποι είμαστε....και προσπαθούμε αφ' ενός μεν, να μη λοξοδρομήσουμε από τη νοητική "πορεία" που έχουμε χαράξει, αφ' ετέρου δε, να μη βγούμε απ' το "πλαίσιο", που έχουμε εμείς οι ίδιοι (μας έχουν;)..τοποθετήσει τον εαυτό μας.

       Αυτό στη Ψυχολογία, ονομάζεται "ανάγκη για συνέπεια". Η "συνέπεια "μας εξασφαλίζει σε ασυνείδητο επίπεδο, την ασφάλεια και τη σιγουριά, του οικείου περιβάλλοντος, με απλά λόγια, ότι έχουμε βιώσει από την παιδική μας ηλικία, ο τρόπος που μάθαμε  να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε, οι “όροι αξίας''(συμπεριφορές, που  αποσκοπούν στην αποδοχή από τους άλλους)  που έχουν ενδοβληθεί μέσα μας, κ.λ.π.,  όλα αυτά, μας είναι γνώριμα και δε χρειάζεται (έτσι νοιώθουμε)  να ρισκάρουμε να κάνουμε καινούργια πράγματα, ούτε να διευρύνουμε την οπτική μας, γιατί μια τέτοια αλλαγή  εγκυμονεί τον κίνδυνο (φόβος) να πονέσουμε ή να ματώσουμε συναισθηματικά. 

Dion Fortune: Μια μάγισσα σταλμένη απ’ τον Θεό

«Αμέσως μόλις τελειώνει αυτή η ζωή, αρχίζει η επόμενη. Και οι νεκροί έχουν το δικό τους έργο να κάνουν. Ας μην ξεχνάμε ότι με το πλήρωμα του χρόνου ο νεκρός θα επιστρέψει. Και δε μπορούμε να ξέρουμε, πότε θα δούμε να μας κοιτάζει μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού μια ψυχή που κάποτε είχαμε γνωρίσει.»

Η παραπάνω φράση, σημειωμένη ανάμεσα σε τόσες άλλες, από το βιβλίο «Μέσα από τις Πύλες του θανάτου» της Dion Fortune, λειτούργησε ως βάλσαμο για μένα σε μια περίοδο πένθους. Το συγκεκριμένο έργο της το ανακάλυψα όταν πραγματικά το χρειάστηκα, το ξαναδιάβασα πολλές φορές από τότε και επιστρέφω σ’ αυτό τακτικά για υπενθύμιση, μιας και τα λόγια της μεγάλης αυτής αποκρυφίστριας χαρτογραφούν, απλά και κατανοητά το ταξίδι του ανθρώπου στη χώρα του Θανάτου, ένα ταξίδι αναπόφευκτο αλλά για πολλούς τρομακτικό. Ολόκληρο το έργο της Fortune όμως, κάθε λέξη που απορρέει από την εργασία της στα Εσωτερικά Πεδία, ξεδιαλύνει τους φόβους για το Άγνωστο και την καθιστά μια από τις σημαντικότερες μορφές της Δυτικής Εσωτερικής Παράδοσης.

Η πορεία της Dion Fortune στα εγκόσμια, ξεκίνησε στις 6 Δεκεμβρίου του 1890 στη Βόρεια Ουαλία. Το πραγματικό της όνομα ήταν Violet Mary Firth και υπήρξε χαρισματικό παιδί με ζωηρή φαντασία και ιδιαίτερες ευαισθησίες. Οι γονείς της ασκούσαν μια πρακτική πνευματικής θεραπείας, κι ήταν οι πρώτοι που της άνοιξαν το δρόμο της αναζήτησης. Ωστόσο, οι πληροφορίες για τη νεανική της ζωή είναι γενικά ασαφείς, κάτι που επέλεξε πιθανότατα και η ίδια, όπως έκαναν και άλλες προσωπικότητες του Εσωτερισμού. Παρόλα αυτά γνωρίζουμε ότι είχε συγγενείς στο Γιορκσάιρ απ’ όπου πήρε τη φράση «Deo, Non Fortuna» (Απ’ τον Θεό, κι όχι από τύχη) και εμπνεύστηκε το μαγικό της όνομα.

Σε ηλικία 20 ετών κι ενώ φοιτούσε σ’ ένα Κολέγιο Κηπευτικής, η Dion Fortune βίωσε ένα περιστατικό που την καθόρισε και έγινε για πολλούς αιτία αμφισβήτησης των ικανοτήτων της. Η ένταξη της στο προσωπικό του κολεγίου λίγο καιρό μετά την έναρξη των σπουδών της, την έφερε σε στενή συνεργασία με τη διευθύντρια και γιατρό Lillias Hamilton, η οποία είχε ζήσει στην Ινδία και κατείχε τεχνικές υπνωτισμού και γιόγκα. Η Fortune αντιλήφθηκε γρήγορα τις οικονομικές ατασθαλίες της Hamilton και απογοητευμένη αποφάσισε να εγκαταλείψει το κολέγιο. Η διευθύντρια εξοργίστηκε και άρχισε να της επιτίθεται λεκτικά, επαναλαμβάνοντας για ώρες προσβλητικούς χαρακτηρισμούς που την  επηρέασαν βαθιά, προκαλώντας της σοβαρά ψυχικά και σωματικά προβλήματα, τα οποία την ταλαιπώρησαν για τουλάχιστον τρία χρόνια. Η ψυχική αυτή επίθεση περιγράφεται αναλυτικά στο βιβλίο της Fortune «Ψυχική Αυτοάμυνα» και ήταν το κίνητρο που την ώθησε να αναζητήσει τρόπους θεραπείας και ελέγχου του νου. Με στόχο πρώτα τη δική της ανάκαμψη αποφάσισε να ασχοληθεί με την ψυχολογία και την ψυχανάλυση και κατά τη    διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, έχοντας ξεπεράσει τα προβλήματα από την επίθεση της Hamilton, εργάστηκε ως ψυχαναλύτρια και ψυχοθεραπεύτρια σε κλινική του Λονδίνου.

Φυσική συνταγή για τον πόνο στους μύες και στις αρθρώσεις

Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι το οινόπνευμα είναι μόνο για τοπική χρήση και όχι για κατάποση. Απλώνετέ το πριν πάτε για ύπνο ώστε να μπορεί να δράσει όλη τη νύχτα.

Τα άλγη και οι πόνοι που προσβάλλουν τις αρθρώσεις και τους μύες ανήκουν στις κύριες αιτίες δυσκινησίας σε όλο τον κόσμο.

Η αιτία μπορεί να είναι τα γηρατειά, όμως μπορεί επίσης να οφείλονται στην υπερκόπωση, σε λανθασμένες κινήσεις ή στο άγχος.

Στις περισσότερες περιπτώσεις ο πόνος εξαφανίζεται ξαφνικά μετά από ξεκούραση ή μετά την αντιμετώπισή του με διατάσεις και φάρμακα.

Ωστόσο μερικοί άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν επαναλαμβανόμενα επεισόδια πόνου στους μύες και στις αρθρώσεις και τίποτα δεν μοιάζει να ελέγχει εντελώς τον πόνο.

Υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές που μπορούν να συμβάλουν στην ανακούφιση από τον πόνο προκειμένου αυτός να μην εμποδίζει τις καθημερινές δραστηριότητες.

Το οινόπνευμα με δεντρολίβανο και ινδικό κάστανο είναι μία από αυτές τις εναλλακτικές. Οι αντιφλεγμονώδεις και αναλγητικές του ιδιότητες έχουν καταπραϋντική δράση χωρίς παρενέργειες.

Οινόπνευμα από δεντρολίβανο και ινδικό κάστανο για τον πόνο στους μύες και στις αρθρώσεις

Το οινόπνευμα από δεντρολίβανο και ινδικό κάστανο μπορεί να χρησιμοποιηθεί τοπικά προκειμένου να αξιοποιηθούν οι χημικές ουσίες που περιέχουν αυτά τα δύο φυτά. Πρόκειται για μια συνταγή που είναι ικανή να ενισχύει την κυκλοφορία του αίματος και να μειώνει τη φλεγμονή.

Οι ουσίες των φυτών απορροφώνται από το δέρμα και συμβάλλουν στην εξάλειψη της φλεγμονής ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν τη ροή του αίματος για να επιταχυνθεί η ανάρρωση από τον πόνο.

Αυτό το φυσικό προϊόν συνιστάται για:

• Μείωση του μυϊκού πόνου.
• Διακοπή της διαδικασίας της φλεγμονής.
• Χαλάρωση των κουρασμένων ποδιών.
• Πρόληψη των κιρσών.
• Βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος στο κάτω μέρος του σώματος

Για να δώσουμε έμφαση στο πόσο αποτελεσματική είναι αυτή η συνταγή, παρακάτω θα μιλήσουμε για τις ωφέλειες που έχουν τα δύο κύρια συστατικά της.