Για τον πρόσφατα εκλιπόντα ιστορικό, φιλόλογο και δοκιμιογράφο Σαράντο Καργάκο έχουν γραφτεί αυτές τις μέρες πολλά και ενδιαφέροντα άρθρα σε εφημερίδες και στο ιντερνέτ.
Δεν ξέρω αν το κείμενο του, που μεταφέρω στην συνέχεια, που από καιρό είχα φυλάξει στο αρχείο μου, είναι από τα αντιπροσωπευτικότερα της γραφής του, αλλά αυτό που μπορώ να πω είναι ότι διακρίνεται για την οξυδερκή, αν και ιδιαίτερα σκληρή και σαρκαστική αντιμετώπιση των νέων, έχοντας βέβαια σε πολλά από αυτά που γράφει απόλυτο δίκιο. Έχω τονίσει μάλιστα με έντονα γράμματα μερικές από τις πικρές αλήθειες που γράφει.
Είχε δημοσιευτεί την 1-11-2004 στο περιοδικό Ευθύνη.
Είναι εντυπωσιακό από μία μεριά πως, μετά από 15 χρόνια από τότε που γράφτηκε, παραμένει επίκαιρο, αλλά από την άλλη, είναι τραγική η διαπίστωση πως μετά από όλα αυτά τα χρόνια τίποτε δεν άλλαξε.
Κηφηνείον “Η ωραία Ελλάς”
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι ' αυτό τουμπάραμε...
