Αλλ’ αν ευρεθής υποχρεωμένος μια μέρα να ξεράσης τα όσα έχαψες

Ένας λαός ευχαριστημένος, ένας λαός χαρούμενος, είναι διά τον ενάρετον άνθρωπον το πουλιό ευχάριστο θέαμα. 

Μα όταν βλέπη κανείς πως η χαρά εκείνη θ’ ακολουθηθή γλήγορα από γενική βλάβη του λαού του ίδιου, επειδή ‘μιάζει καθ’ όλα με τη χαρά του νήπιου όταν χαίρεται πως έπιασε και κρατεί το φίδι, τι πονόκαρδο δεν κάνει μία τέτοια χαρά!

Μία μασκαράδα εγίνηκε μια φορά στη Ρώμη, η οποία, για την πολλή της ομοιότητα με τα πράμματά μας αξίζει v’ αναφερθή.

Μία συντροφιά μασκαράδες εβγήκανε με πιάτα γιομάτα μιστόπητα˙ κ’ εφαινότουνε πως, από καλοσύνη τους, ηθέλανε να φιλέψουνε τον λαόν. 

Ο λαός έτρεξε˙ καθένας εκαμπύλωνε το δάχτυλό του, εβούταε κ’ έχαφτε. 

Μα δεν αργήσανε να τραβηχθούν κατά μέρος, και ντροπιασμένοι, να ξεράσουνε. 

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑ ΕΝΑΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΒΑΣΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΝΑSA

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι το σύμπαν είναι ηλικίας περίπου 13.800.000.000 ετών για τα περισσότερα εκ των οποίων δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα. Βέβαια τα χρόνια αυτά το διάστημα έχει “κατοικηθεί» από δισεκατομμύρια γαλαξίες. Ο καλλιτέχνης Pablo Carlos Budassi, χρησιμοποιώντας τους Λογαριθμικούς Χάρτες του της NASA και τις εικόνες του σύμπαντος από τη NASA και το Πανεπιστήμιο Princeton δημιούργησε έναν «δίσκο» που αποτελεί μια απεικόνιση εικόνα του ορατού σύμπαντος όπως φαίνεται βάσει του ηλιοκεντρικού συστήματος.

Έτσι ο πλανήτης Γη, μαζί με τους γύρω πλανήτες και τον Ήλιο μας, βρίσκονται στη μέση και το υπόλοιπο σύμπαν απλώνεται γύρω τους. Κάθε άξονας του δίσκου παρουσιάζει διαφορετικές απόψεις από το συνολικό πεδίο, οι οποίες αυξάνουν σταθερά. Έτσι, έχουμε – με ένα πολύ απλό τρόπο- μια απεικόνιση του κολοσσιαίου παρατηρήσιμου σύμπαντος, τακτοποιημένο σε έναν δίσκο.

Ο δακτύλιος που βρίσκεται πλησιέστερα στον Ήλιο είναι ο Γαλαξίας μας, και οι δύο σπείρες που φαίνεται να «βγαίνουν» από το Γαλαξία είναι απεικόνιση το βραχίονα του Περσέα.

Δεν οφείλεις σε κανέναν εξηγήσεις για τη ζωή σου

Πολλές από τις επιλογές που κάνουμε την ζωή μας υπόκεινται σε ερωτήσεις και σχόλια από τον περίγυρό μας. Φαίνεται σαν να έχουν όλοι άποψη για το τι κάνουμε, πως συμπεριφερόμαστε και με ποιους κάνουμε παρέα. Κάποιοι το παρακάνουν. ζητώντας μας εξηγήσεις για τις επιλογές που κάναμε στην ζωή μας.

Ο δημοφιλής ψυχολόγος, Dr. David Williams υποστηρίζει, ότι ενώ μπορεί να αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε σε κάποιες περιπτώσεις, κάποια πράγματα δεν αφορούν κανέναν άλλον εκτός από εμάς. Δείτε παρακάτω μια λίστα με 15 πράγματα για τα οποία δεν οφείλεται εξηγήσεις σε κανέναν, ακόμα και αν νομίζετε, ότι πρέπει να απολογηθείτε.

1.Δεν οφείλετε σε κανέναν εξηγήσεις για την κατάσταση της ζωής σας.

Είτε συγκατοικείτε με τον πρώην ή την πρώην σας, είτε κοιμάστε σε διαφορετικό ξενοδοχείο κάθε βράδυ ή ζείτε μαζί με τους γονείς σας, δεν χρειάζεται να απολογηθείτε σε κανέναν. Αν έχετε πλήρη συνείδηση της κατάστασής σας, τότε σημαίνει πως έχετε τους λόγους σας για να κάνετε την εκάστοτε επιλογή και αυτό δεν αφορά κανέναν άλλον.

2.Δεν οφείλετε σε κανέναν εξηγήσεις για τις προτεραιότητές σας.

Έχετε την δική σας άποψη για το τι είναι αυτό που κάνει εσάς και τους αγαπημένους σας ευτυχισμένους, πράγμα που είναι η κύρια προτεραιότητά σας. Από την στιγμή που όλοι είμαστε ξεχωριστοί άνθρωποι με διαφορετικές αξίες, όνειρα και προτεραιότητες, οι κύριες προτεραιότητές σας θα είναι διαφορετικές από του ανθρώπου που κάθεται δίπλα σας. Δεν οφείλετε καμία εξήγηση για τις προτεραιότητες που έχετε θέσει στην ζωή σας.

3.Δεν οφείλετε καμία συγγνώμη, αν δεν έχετε μετανιώσει πραγματικά.

Αν δεν έχετε μετανιώσει για τις πράξεις σας ή ακόμα θεωρείτε, ότι ο άλλος έκανε λάθος ή δεν σας ενδιαφέρει και πολύ η συγχώρεσή του, δεν χρειάζεται να απολογηθείτε. Κάποιοι άνθρωποι βιάζονται να ζητήσουν συγγνώμη και να επουλώσουν πληγές που δεν είναι ακόμα έτοιμες να επουλωθούν με αποτέλεσμα απλά να χειροτερεύουν τα πράγματα.

Η καταγωγή του κινητου (εφελκυστικου) -ν στην ιστορία της Ελληνικής

Το εφελκυστικό ή κινητό -ν φαίνεται ότι έχει την αρχή του στην δοτική πληθυντικού της προσωπικής αντωνυμίας. Βλέπε αττικό-ιωνικό ἡμῖν, δωρική ἁμίν, αιολική ἄμμιν. Παρατηρούμε σε πρώιμες επιγραφές την απόσπαση αυτού του τελικού -ν και την επέκτασή του πρώτα στη δοτική πληθυντικού των ονομάτων της τρίτης κλίσης (π.χ. ὄρνισι-ν). Αυτό συνέβη προπάντων στην αττική-ιωνική και λιγότερο σε μερικές ακόμα διαλέκτους (θεσσαλική χρήμασιν, διάλεκτος της Ηράκλειας ἔντασσιν). Από εκεί και πέρα μόνο στην αττική-ιωνική επεκτάθηκε κατ’ αναλογία πρώτα στο τρίτο πληθυντικό των ρηματικών μορφών και τέλος στο τρίτο ενικό: -σι(ν) και -ε(ν): π.χ. λύουσι(ν), ἔλεγε(ν).Όπου βρίσκουμε ρηματικούς τύπους με κινητό -ν σε άλλες διαλέκτους οφείλεται συνήθως σε επίδραση του έπους ή της Ελληνιστικής Κοινής. Τέλος παρατηρούμε ένα προαιρετικό -ν σε ορισμένα άλλα επιθήματα, όπως λόγου χάρη στο ὄπισθε(ν) και στο βίηφι(ν).

Η διάδοση της χρήσης του εφελκυστικού -ν στην καθημερινή ομιλία προκάλεσε μια ανάλογη εξέλιξη και στην επική ποίηση. Η ομηρική και μεθομηρική ιωνική επική παράδοση και αργότερα άλλες μη ιωνικές μορφές ποίησης στηρίζονται όλο και περισσότερο στο κινητό -ν προκειμένου να αποφύγουν τη χασμωδία και να επιτύχουν να μετατρέψουν μία ελαφριά συλλαβή σε βαριά μπροστά από ένα σύμφωνο που ακολουθεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η πρακτική προηγείται του Ομήρου, όταν η επική ποίηση πέρασε στα χέρια των Ιώνων αοιδών. 

Φυσικὲς διαδικασίες…

Ἡ ἐπιλογή μας νὰ δοῦμε τὸν κόσμο μας μὲ σεβασμό, ἤ ὄχι, εἶναι κάτι ποὺ ξεκινᾶ καὶ τελειώνει ἀπὸ ἐμᾶς  καὶ καταλήγει σὲ ἐμᾶς.
Παραμένοντας μέρος αὐτοῦ τοῦ κόσμου κι ἐμεῖς, ὅπως φυσικὰ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι γύρω μας, καθὼς ἐπίσης καὶ κάθε μικρό, σημαντικὸ ἢ ἀσήμαντο δημιούργημα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, συν-λειτουργοῦμε ἅπαντες πρὸς μίαν καὶ μόνον κατεύθυνσιν: τὴν τελεία λειτουργία τοῦ κόσμου μας.

Τὸ ἐὰν μᾶς ἀρέσουν ἢ ὄχι, κάποια στοιχεῖα αὐτοῦ τοῦ κόσμου…
Τὸ ἐὰν συμφωνοῦμε ἢ ὄχι, μὲ τὴν σημερινὴ εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ κόσμου…
Τὸ ἐὰν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τὸν ἔχουμε κάνει ὁλίγον …μπάχαλο…
Τὸ ἐὰν κάποιοι γύρω μας συμπεριφέρονται ὑβριστικῶς…
Τὸ ἐὰν κάποιοι καταχρηστικῶς διατηροῦν ἐξουσίες…
Τὸ ἐὰν ἡ βλακεία περίσσεψε καὶ κουρασθήκαμε νὰ τὴν ἀντιμετωπίζουμε…
…δὲν μειώνει τὴν ἀξία καὶ τὸν ῥόλο τοῦ κάθε πλάσματος, οὔτε τὴν ὀμορφιά του, μὰ οὔτε καὶ τὸν ὁποιονδήποτε, πάντα σημαντικὸ γιὰ τὸν πλανήτη μας σκοπὸ παρουσίας ου!!!

Μᾶς φαίνεται κάπως παράλογον τὸ νὰ ἐκτιμήσουμε κάποιον πού, συνειδητῶς ἢ ἀσυνειδήτως, λειτουργεῖ εἰς βάρος τοῦ συνόλου, ἀλλὰ ὀφείλουμε νὰ τὸ πράξουμε, ἐφ΄ ὅσον κάτι περιττὸν στὴν Φύσιν μας δὲν ὑπάρχει. Κι ὅπως ἀκριβῶς ὑπάρχουν οἱ «καλοί» καὶ «κακοί»  μύκητες (μὲ κυριότερον παράδειγμα τοὺς ζυμομύκητες, ποὺ ἀπαιτῶνται γιὰ νὰ φουσκώσουν τὴν ζύμη, δίδοντάς μας τὸ ἀναγκαῖον γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας ψωμί), ἔτσι ἀκριβῶς ὑπάρχουν καὶ τὰ βακτήρια, οἱ κάθε εἴδους μικροοργανισμοί, τὰ σκουλήκια, ἀλλὰ καὶ κάθε ἀποδομητικὸς ὀργανισμός, ποὺ βοηθᾶ καὶ συμπράτει στὴν συντήρησιν τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Τέλειες συνθῆκες δομήσεως κι ἀποδομήσεως, ποὺ παραλλήλως λειτουργοῦν, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἐμεῖς ἀπὸ τὸν μικρόκοσμό μας, μποροῦμε νὰ τὶς ἀντιληφθοῦμε, νὰ τὶς παρατηρήσουμε καὶ νὰ τὶς κατανοήσουμε.

Η πέρδικα κι η κουκουβάγια

Παραμύθια τής Κύθνου

Η πέρδικα κι η κουκουβάγια

Μιά φορά βγάλαν απόφαση τα πουλιά να ανοίξουνε σχολείο, για να μαθαίνουν τα παιδιά τωνε γράμματα. Ένα πρωϊ λοιπόν, που όλοι οι μαθητές ήτανε στο σκολειό, η κουκουβάγια έβαλε λίγο φαϊ μέσα σ’ ένα καλαθάκικαι κίνησε να ταϊσει το παιδί της. 
Εκεί που πήγαινε, τη συνοπάντηξε η πέρδικα.
-«Για πού το’ βαλες, κουκουβάγια;»
-«Πααίνω στο σκολειό, να δώσω λίγο φαγάκι στο παιδάκι μου.»
-«Μιά και πας, στάσου να πάρεις κι από μένα λίγο ψωμάκι, να φάει και το δικό μου το παιδί.»
-«Μα δεν το γνωρίζω το δικό σου. Πώς να το βρώ;»
-«Α...μα είναι πολύ εύκολο να το βρείς: θα το καταλάβεις αμέσως, γιατί είναι το πιό όμορφο απ’ ούλα τα πουλάκια.»

«Ο ιππότης με την τρυφερή καρδιά» – Αντρική ψυχολογία και ψυχοθεραπεία

Είναι κοινή διαπίστωση μεταξύ συναδέλφων ότι οι άντρες πιο δύσκολα επισκέπτονται τον ψυχολόγο και πολύ πιο σπάνια δεσμεύονται σε μακροχρόνια θεραπεία. Μήπως οι άντρες έχουν καλύτερους μηχανισμούς προσαρμογής, μήπως είναι γονιδιακό, ή μήπως είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο όπου παραδοσιακά οι γυναίκες ασχολούνται με την ποιότητα της σχέσης και οι άντρες με τα υλικά αγαθά που απαιτεί η σχέση?

Αντρική ψυχολογία

Οι άντρες από μικροί εκπαιδεύονται να μην εκφράζουν τα συναισθήματα τους. «Τα αγόρια δεν κλαίνε», «να είσαι δυνατός άντρας» «μην κάνεις σαν γυναικούλα και μιξοκλαίς» «να προσέχεις τη μάνα σου και την αδελφή σου» είναι μερικές από τις προτροπές που ακούνε συχνά. Τα πρότυπα είναι αυτά του δυνατού, του ατρόμητου, του σουπερ ήρωα που τα καταφέρνει πάντα, δεν φοβάται ποτέ, θυσιάζεται και δεν λιγοψυχάει και προπάντων δεν δείχνει τα συναισθήματα του.

Όμως όλοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, παρά τις όποιες διαφορές μας έχουμε και πολλά κοινά στοιχεία. Ένα από αυτά είναι ο πλούτος των συναισθημάτων μας. Όλοι έχουμε συναισθήματα, άλλοι είναι σε μεγαλύτερη ή λιγότερη επαφή μ’ αυτά ενώ άλλοι τα θάβουν βαθιά μέσα τους. Αυτό που αλλάζει, είναι ο τρόπος που ο καθένας τα εκφράζει. Για παράδειγμα ο θυμός. Ένα πολύ χρήσιμο συναίσθημα που μας βοηθάει να αντιλαμβανόμαστε τι μας ενοχλεί και να οριοθετούμαστε. Οι γυναίκες όταν θυμώνουν μπορεί να ξεσπάσουν σε κλάματα (δηλαδή να μεταστρέψουν το θυμό σε θλίψη) ή να βάλουν τις φωνές. Υπάρχουν και γυναίκες που αποφεύγουν να τον εκφράσουν με οποιοδήποτε τρόπο, θεωρώντας ότι δεν είναι σωστό. Αντίστοιχα οι άντρες, όταν θυμώνουν γίνονται πιο βίαιοι και πιο επιθετικοί. Έχουν έντονα ξεσπάσματα και επικίνδυνη ή/και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά -γρήγορη οδήγηση, επιθετικά αθλήματα, κάνουν πιο συχνά κατάχρηση ουσιών και αλκοόλ και εμπλέκονται συχνά σε τσακωμούς.

Πως μεγαλώνουν οι άντρες σήμερα?

Παρόλο που οι πατεράδες των προηγούμενων γενεών ήταν οι κουβαλητές της οικογένειες, για ώρες εκτός σπιτιού στη δουλειά, λιγομίλητοι και απόμακροι, το πρότυπο αυτό έχει αρχίσει και αλλάζει. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αλλαγή σ’ αυτή τη νοοτροπία, οι άντρες αρχίζουν να αποδέχονται ότι έχουν και πιο τρυφερές και ευσυγκίνητες πλευρές στο χαρακτήρα τους, είναι πιο παρόντες στο μεγάλωμα των παιδιών, που δεν θεωρείται μόνο γυναικεία υπόθεση, και τέλος δεν επωμίζονται μόνοι τους το οικονομικό φορτίο της οικογένειας. Καταλαβαίνουν ότι ο πραγματικά δυνατός δεν είναι αυτός που «θάβει» τα συναισθήματα του από φόβο τι θα πουν οι άλλοι, αλλά αυτός που αντέχει να είναι σε επαφή με αυτά και τολμάει να τα εκφράσει.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: «Ξεχάστε με στη θάλασσα. Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία». Ένα άγνωστο ποίημά του.

Θεόδωρος Αγγελόπουλος: «Δεν θέλω να πεθάνω» 

Είχε πει: «Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία όπου ο ήρωας οδηγείται από δυο φύλακες στην ηλεκτρική καρέκλα. Καθώς προχωρούν, οι σκιές τους μεγαλώνουν στον τοίχο. Ξαφνικά μια κραυγή... Δεν θέλω να πεθάνω. Αυτή η κραυγή για καιρό μετά στοίχειωνε τις νύχτες μου. Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή μου με μια σκιά που μεγάλωνε σε έναν τοίχο και μια κραυγή».

Ίσως αυτή την κραυγή «δεν θέλω να πεθάνω» να ήθελε να βγάλει, όταν νοσηλευόταν στην εντατική που, δυστυχώς, γι αυτόν, για μας, για τους φίλους του καλού κινηματογράφου, κατέληξε στην «Άλλη θάλασσα», παραμένοντας, ωστόσο στις καρδιές όλων μας!

Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1935 και έφυγε άδοξα, ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ (24/1/2012) μετά από θανατηφόρο ατύχημα στη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Η άλλη θάλασσα». Τον γνώρισα από κοντά, στη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Ταξίδι στα Κύθηρα» με τον Μάνο Κατράκη, στο καφενείο του Σιγάλα, εκεί δίπλα του ένοιωθε την παρουσία του Κάρολου Κουν, στη στοά Ορφέα. Τον θυμάμαι, πάντα με ένα τσιγάρο στο χέρι και σε μια αέναη κίνηση, να μιλάει, να συμβουλεύει, να καθοδηγεί και να δημιουργεί. Ήταν ο σημαντικότερος κινηματογραφιστής, που ανέδειξε η χώρα μας κι ένας από τους σπουδαιότερους του παγκόσμιου κινηματογράφου, με κυρίαρχα θέματα στο φιλμικό του σύμπαν, η μετανάστευση, η επιστροφή στην πατρίδα και η ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα.

Λίγο πριν τη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας «Ταξίδι στα Κύθηρα», είχε γράψει ένα ποίημα, γύρω στο 1982, λες κι ότι προοιώνιζε αυτό που θα γινόταν ύστερα από τριάντα χρόνια: