Ένα από εκείνα τα πρωινά που για άλλη μια φορά ο ύπνος δεν σε τίμησε κι εσύ να πρέπει να σηκωθείς για να δουλέψεις! Το κορμί σου λες και όλο το βράδυ έσκαβε… τόσο βαρύ το νιώθεις! Στριφογύριζες συνέχεια. Τα δάκρυα τουλάχιστον, πλέον ηρέμησαν. Παλαιότερα έτρεχαν πιο συχνά! Πόσος καιρός πάει από τότε που έκλεισες τα μάτια αμέριμνη και το πρωί ξύπνησες ανάλαφρη χωρίς καμία έγνοια;
Ούτε που θυμάσαι εε; Κάθε βράδυ σε νιώθω. Κάθε βράδυ ξαπλώνεις και ξέρω από πριν ότι δεν θα κοιμηθείς. Είναι εκείνα τα ταξίδια που κάνει το μυαλό τις νύχτες. Εκείνα τα μυστικά ταξίδια που τα ξέρεις μόνο εσύ κι εγώ, οι δυο μας! Κλείνουν τα μάτια, με το ζόρι κάποιες φορές, και ενώ το σώμα υπακούει παράλυτο, το μυαλό ξεκινάει να δουλεύει. Όλη τη μέρα μουδιασμένο και το βράδυ το πιάνει τρέλα. Το βράδυ τα σκέφτεται όλα… εσένα, αυτόν, εσάς…
Κουράστηκες να νιώθεις τόσο κουρασμένη. Πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, παρατηρώ τους δείκτες του ρολογιού να πλησιάζουν προς την ώρα αφύπνισης. Λυπάμαι που θα ξεφυσήξεις άλλο ένα πρωινό και θα σηκωθείς. Προσπαθείς να σκεφτείς κάτι θετικό για να συνεχίσεις και ελπίζεις πως κάποια στιγμή θα περάσει! Πράγματι έτσι είναι. Θα έρθει η στιγμή που ο πόνος θα έχει απαλυνθεί κι εσύ θα είσαι πιο ήρεμη.