Αποσπάσματα ομιλίας (του Φιλόσοφου-Συγγραφέα)
OMRAAM MIKHAEL AÏVANHOV:
ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ
..... « Ο φόβος του θανάτου αποδεικνύει έλλειψη φωτός και βαθιάς κατανόησης της ύπαρξης. .....
Κατά την παλιά εποχή οι άνθρωποι κατανοούσαν την πραγματικότητα καλύτερα. Έκλαιγαν με την γέννηση ενός παιδιού και χαίρονταν κοντά στους νεκρούς. Στους νεογέννητους οι αρχαίοι έλεγαν: “Κακόμοιρη ψυχή, άφησες την ουράνια πατρίδα σου, έριξες τον εαυτό σου στην άβυσσο και έχεις εισέλθει στα χερσαία χάσματα. Πρέπει, κακόμοιρο πνεύμα, να αισθανθείς την πείνα και την δίψα. Θα είσαι θύμα των επιθυμιών σου, των παθών σου, των δυνάμεων της αβύσσου, και θα ξεχάσεις ακόμη και την παρουσία του Θεού.” Οι αρχαίοι θρηνούσαν κι έκλαιγαν κοντά στην κούνια. Αντίθετα, κοντά στον νεκρό έλεγαν με χαρά: “Αυτή η ύπαρξη δεν θα αισθανθεί πλέον την πείνα ή την δίψα. Δεν θα βιώνει πλέον θρήνο, ζήλια, μίσος, θυμό, επιθυμία για εκδίκηση· θα είναι ελεύθερη από όλους τους περιορισμούς και τα βάσανα.” »
..... Frѐjus France: 1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1953
1. Εισαγωγή
Η αντιμετώπιση του θανάτου εμπεριέχει τεράστια ανθρώπινη ανησυχία που επηρεάζεται από τις προσωπικές εμπειρίες και τις κοινωνικοπολιτισμικές πεποιθήσεις. To άγχος θανάτου, είναι μια αρνητική συναισθηματική κατάσταση που υποκινείται από τη θνησιμότητα και μπορεί να καταβάλει τους επαγγελματίες διάσωσης (Ε.Δ.) που έρχονται σε επαφή με ασθενείς, τραυματίες, βία και παράγοντες θανάτου. Μπορεί να τους επηρεάσουν ανάλογα την ηλικία, την ακεραιότητα της προσωπικότητάς τους, την ψυχολογική κατάσταση, τη πνευματικότητα, την εθνικότητα, το επαγγελματικό άγχος, τις προσωπικές εμπειρίες θανάτου και τις διάφορες επιρροές που έχουν (1).
OMRAAM MIKHAEL AÏVANHOV:
ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ
..... « Ο φόβος του θανάτου αποδεικνύει έλλειψη φωτός και βαθιάς κατανόησης της ύπαρξης. .....
Κατά την παλιά εποχή οι άνθρωποι κατανοούσαν την πραγματικότητα καλύτερα. Έκλαιγαν με την γέννηση ενός παιδιού και χαίρονταν κοντά στους νεκρούς. Στους νεογέννητους οι αρχαίοι έλεγαν: “Κακόμοιρη ψυχή, άφησες την ουράνια πατρίδα σου, έριξες τον εαυτό σου στην άβυσσο και έχεις εισέλθει στα χερσαία χάσματα. Πρέπει, κακόμοιρο πνεύμα, να αισθανθείς την πείνα και την δίψα. Θα είσαι θύμα των επιθυμιών σου, των παθών σου, των δυνάμεων της αβύσσου, και θα ξεχάσεις ακόμη και την παρουσία του Θεού.” Οι αρχαίοι θρηνούσαν κι έκλαιγαν κοντά στην κούνια. Αντίθετα, κοντά στον νεκρό έλεγαν με χαρά: “Αυτή η ύπαρξη δεν θα αισθανθεί πλέον την πείνα ή την δίψα. Δεν θα βιώνει πλέον θρήνο, ζήλια, μίσος, θυμό, επιθυμία για εκδίκηση· θα είναι ελεύθερη από όλους τους περιορισμούς και τα βάσανα.” »
..... Frѐjus France: 1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1953
1. Εισαγωγή
Η αντιμετώπιση του θανάτου εμπεριέχει τεράστια ανθρώπινη ανησυχία που επηρεάζεται από τις προσωπικές εμπειρίες και τις κοινωνικοπολιτισμικές πεποιθήσεις. To άγχος θανάτου, είναι μια αρνητική συναισθηματική κατάσταση που υποκινείται από τη θνησιμότητα και μπορεί να καταβάλει τους επαγγελματίες διάσωσης (Ε.Δ.) που έρχονται σε επαφή με ασθενείς, τραυματίες, βία και παράγοντες θανάτου. Μπορεί να τους επηρεάσουν ανάλογα την ηλικία, την ακεραιότητα της προσωπικότητάς τους, την ψυχολογική κατάσταση, τη πνευματικότητα, την εθνικότητα, το επαγγελματικό άγχος, τις προσωπικές εμπειρίες θανάτου και τις διάφορες επιρροές που έχουν (1).