ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ

Με τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου μου από καρδιακή ανακοπή στο γήπεδο του τένις, ο κόσμος γύρω μου γκρεμίστηκε. Τα έξι μου παιδιά ήταν δέκα, εννέα, οχτώ, έξι, τριών ετών και δεκαοχτώ μηνών και είχα καταβληθεί από τις υποχρεώσεις για να κερδίζω τα απαραίτητα για τη ζωή μου, να φροντίζω τα παιδιά και απλά να επιβιώνω.

Ήμουν τυχερή που είχα βρει μια υπέροχη οικιακή βοηθό να φροντίζει τα παιδιά κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, αλλά από την Παρασκευή το βράδυ μέχρι τη Δευτέρα το πρωί, τα παιδιά και εγώ μέναμε μόνοι και ειλικρινά δεν ήμουν καθόλου ήρεμη. Κάθε τρίξιμο του σπιτιού, κάθε ασυνήθιστος θόρυβος, ένα τηλεφώνημα αργά τη νύχτα – όλα με γέμιζαν με τρόμο. Ένιωθα απίστευτα μόνη.

Μια Παρασκευή απόγευμα γυρνώντας από τη δουλειά, βρήκα ένα μεγάλο όμορφο γερμανικό λυκόσκυλο στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού. Εκείνο το υπέροχο, δυνατό ζώο έδειχνε αποφασισμένο να διεκδικήσει τη θέση του στο σπίτι μας. Εγώ, συνέχισαν να ανησυχώ. Από πού είχε έρθει εκείνο το φανερά καλοφροντισμένο σκυλί; Ήταν ασφαλές να αφήσω τα παιδιά να παίξουν με έναν ξένο σκύλο; Παρ’ όλο που φαινόταν εκπαιδευμένο, ήταν δυνατό και απαιτούσε σεβασμό. Τα παιδιά χρειάστηκαν μόνο ένα λεπτό για να αγαπήσουν τον «Γερμανό» και με παρακάλεσαν να τον αφήσω. Συμφώνησα να τον αφήσουμε να κοιμηθεί στο υπόγειο μέχρι το επόμενο πρωί, όταν θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε στη γειτονιά για τον ιδιοκτήτη του. Εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκα ήρεμα, για πρώτη φορά, ύστερα από πολλές εβδομάδες.

Το επόμενο πρωί κάναμε διάφορα τηλεφωνήματα και κοιτάξαμε στις αγγελίες για χαμένους «Γερμανούς», αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο σκύλος στο μεταξύ, είχε κάνει τον εαυτό του μέλος της οικογένειας και δεχόταν με ηρεμία τις αγκαλιές, την πάλη και το παιχνίδι στην αυλή. Το Σάββατο το βράδυ ήταν ακόμα μαζί μας, έτσι ξανά, του επιτρέψαμε να κοιμηθεί στο υπόγειο.

Την Κυριακή είχα σχεδιάσει να πάμε με τα παιδιά πικ νικ. Επειδή σκέφτηκα ότι το καλύτερο ήταν να αφήσουμε τον Γερμανό πίσω για την περίπτωση που περνούσε ο ιδιοκτήτης του, φύγαμε χωρίς αυτόν. Όταν σταματήσαμε για βενζίνη στον τοπικό σταθμό, μείναμε έκπληκτοι βλέποντας τον Γερμανό να τρέχει πίσω μας. Όχι μόνο έτρεξε προς το αμάξι, αλλά πήδηξε πάνω στο καπό και κόλλησε το πρόσωπο του πάνω στο τζάμι κοιτώντας με κατ’ ευθείαν στα μάτια. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσουμε πίσω. Έτσι, πήδηξε μέσα στο αυτοκίνητο και εγκαταστάθηκε πίσω. Έμεινε ξανά, μαζί μας, την Κυριακή.

Η ΑΔΕΛΦΗ ΨΥΧΗ ΣΟΥ (SOULMATE) ΘΑ «ΣΕ» ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ

«Αυτό που βρίσκουμε σε μια αδελφή ψυχή δεν είναι κάτι άγριο για να δαμάσουμε, αλλά κάτι άγριο με το οποίο να τρέξουμε» - Robert Brault

Όταν ακούτε τη λέξη αδελφή ψυχή, προφανώς σκέφτεστε κάποιο απροσδόκητο, τέλειο, ακριβώς-όπως-εσείς ταίρι που έρχεται στη ζωή σας μια ημέρα, κάποια ημέρα, και σας κόβει την ανάσα. Μας αρέσει να πιστεύουμε αυτό το μύθο. Και ο λόγος που τον αγαπάμε είναι επειδή απαιτεί από λίγη έως καθόλου προσπάθεια από μέρους μας.

Σίγουρα, είναι ενοχλητικό να περιμένεις για τον Κύριο Σωστό/ την Κυρία Σωστή (έχουμε ακούσει τα παράπονα από όλους τους ελεύθερους φίλους), αλλά είναι επίσης τόσο εύκολο. Εύκολο να περιμένεις το πεπρωμένο να σε τακτοποιήσει σε κάποια αόριστη ευτυχία που προήλθε από μια μυστηριώδη φιγούρα.
Είναι μια παραβολή που δικαιολογεί τις επιθυμίες μας – ότι πρέπει να εργαστούμε λίγο στη ζωή μας, και ότι πρέπει να βρούμε κάποιον που να μας προκαλεί λίγη ή καθόλου τριβή… γιατί, Ω, Θεέ μου, η ζωή είναι ήδη τόσο σκληρή, και δεν θα ήταν υπέροχο να βρείτε κάποιον που να μπορεί τελικά να αποδεχτεί «εσάς» όπως είστε;

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι μια αδελφή ψυχή είναι κάποιος πολύ περισσότερο διασπαστικός από το κομμάτι του παζλ που περιγράφεται παραπάνω. Θα καταστρέψει «Εσάς» προκειμένου να αποκαλύψει το πραγματικό άτομο (εσάς): τα όνειρα σας, την ομορφιά σας, και την τεράστια δύναμη που έχετε μέσα σας.
Γνωρίζει ποιος/ποια πραγματικά είστε. Θα σπάσει τα όρια που βλέπετε στον εαυτό σας, και αυτός είναι ο λόγος που θα αναστατώσει τα ίδια τα θεμέλια της ύπαρξης σας. Είναι η επιτομή της καταστροφής. Και είναι πάνω στις πιο μικρές στάχτες των ερειπίων αυτών που καίγονται, που θα ανοικοδομήσετε τον εαυτό σας.

Το μεγαλύτερο δώρο και ο σημαντικότερος ρόλος του, τότε, δεν θα είναι αυτός του εραστή με τα τριαντάφυλλα, ή ενός ακράτητου αγοριού, αλλά αυτός του γεμάτου αγάπη και αποκαλυπτικού μεταμορφωτή.

Ένα άτομο που τελικά δεν φοβάται να ξεσκίσει το εγώ σας και να αμφισβητήσει τις ιδέες που έχετε για τον εαυτό σας. Θα σας εκθέσει στις δικές σας αδυναμίες που σας κρατούν από την επίτευξη των πραγματικών δυνατοτήτων σας – στο νου, το σώμα, και το πνεύμα.

«H καρεκλού»

Στον Léon Hennique

Ήταν το τέλος του δείπνου που παρέθετε ο μαρκήσιος Ντε Μπερτράν με την ευκαιρία της έναρξης της κυνηγετικής περιόδου. Γύρω από το μεγάλο, φωτισμένο τραπέζι, φορτωμένο με φρούτα και άνθη, καθόντουσαν έντεκα κυνηγοί, οκτώ νεαρές κυρίες και ο γιατρός της περιοχής.

Η κουβέντα ήρθε στον έρωτα, κι άρχισε μια μεγάλη συζήτηση, η αιώνια συζήτηση για το αν μπορεί κανείς ν' αγαπήσει αληθινά, μία ή περισσότερες φορές. Αναφέρθηκαν παραδείγματα ανθρώπων που ερωτεύτηκαν συχνά και με πάθος.

Οι άντρες, γενικά, διατείνονταν ότι το ερωτικό πάθος, όπως και οι αρρώστιες, μπορεί να χτυπήσει πολλές φορές τον ίδιο άνθρωπο, και μάλιστα να τον σκοτώσει, εάν κάτι τι το εμποδίσει. Μολονότι δεν αμφισβητήθηκε αυτή η θεώρηση του θέματος, οι γυναίκες, που η γνώμη τους στηριζόταν περισσότερο στην ποίηση παρά στην παρατήρηση, διαβεβαίωναν ότι ο έρωτας, ο αληθινός, ο μεγάλος έρωτας, δεν μπορεί να πλήξει τον θνητό παρά μόνο μια φορά, ότι μοιάζει, ένας τέτοιος έρωτας, με κεραυνό και ότι η καρδιά που την έχει πλήξει παραμένει στη συνέχεια τόσο άδεια, κατεστραμμένη, πυρπολημένη, ώστε κανένα άλλο δυνατό συναίσθημα, ακόμα και κανένα όνειρο, να μην μπορεί να ξαναβλαστήσει μέσα της.

Ο μαρκήσιος, που είχε ερωτευτεί πολλές φορές στη ζωή του, αντιμαχόταν ζωηρά αυτή την άποψη:

«Εγώ σας λέω ότι μπορεί να ερωτευτεί κανείς πολλές φορές με όλες του τις δυνάμεις και όλη του την ψυχή. Μου αναφέρετε διαφόρους ανθρώπους που αυτοκτόνησαν από έρωτα, ως απόδειξη του ανέφικτου ενός δεύτερου ερωτικού πάθους. Θα σας απαντήσω ότι, εάν τα άτομα αυτά δεν είχαν διαπράξει την ανοησία ν' αυτοκτονήσουν, γεγονός που τους αφαιρούσε κάθε ευκαιρία υποτροπής, θα είχαν θεραπευτεί. Και θα είχαν ξαναρχίσει πάλι και πάλι, μέχρι το φυσικό τους θάνατο. Με τους ερωτευμένους συμβαίνει ό,τι και με τους μπεκρήδες. Όποιος ήπιε, θα ξαναπιεί· όποιος ερωτεύτηκε θα ξαναερωτευτεί. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας».

Τότε οι συνδαιτημόνες πήραν για διαιτητή το γιατρό, ένα γηραιό παριζιάνο γιατρό, που είχε αποτραβηχτεί στην εξοχή, και τον παρακάλεσαν να τους πει τη γνώμη του.

Μα αυτός ακριβώς δεν είχε άποψη επί του θέματος.

«Όπως είπε και ο μαρκήσιος, αυτό είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Όσο για μένα, ξέρω έναν έρωτα που βάστηξε πενήντα πέντε ολόκληρα χρόνια, χωρίς ούτε μια μέρα ανάπαυλας, και που δεν τελείωσε παρά με το θάνατο».

Η μαρκησία χτύπησε μ' ενθουσιασμό τα χέρια της.

«Τί ωραίος που είναι ένας τέτοιος έρωτας! Τί όνειρο να έχεις αγαπηθεί μ' έναν τέτοιο τρόπο! Τί ευτυχία να ζεις πενήντα πέντε χρόνια περιβλημένος απ' αυτήν την παθιασμένη και διεισδυτική στοργή! Πόσο ευτυχής θα πρέπει να ήταν και να ευλογεί τη ζωή εκείνος που αγαπήθηκε τόσο!»

Τα πέντε ανεξήγητα φαινόμενα της μάχης του Μαραθώνα! (φωτό)

Καθώς στην Ιωνία οι Ελληνικές πόλεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν μεγάλα κέντρα, όπως η Μίλητος και η Αλικαρνασσός, δε μπόρεσαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους περιήλθαν υπό την κυριαρχία της περσικής αυτοκρατορίας προς τα μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα.

 

Το 499 π.Χ. οι Έλληνες των ιωνικών πόλεων ξεκίνησαν την Ιωνική Επανάσταση και η Αθήνα μαζί με την Ερέτρια κινήθηκαν προς βοήθειά τους.

 

Το 490 π.Χ. ο Πέρσης βασιλιάς, Δαρείος Α’, έχοντας καταστείλει την εξέγερση των ιωνικών πόλεων από το 494 π.Χ., έστειλε το στόλο του να τιμωρήσει τις δύο πόλεις. Ο περσικός στρατός κατέστρεψε την Ερέτρια και αποβιβάστηκε στην Αττική, αλλά στη μάχη του Μαραθώνα ηττήθηκε από τους Αθηναίους και άλλους υπό το στρατηγό Μιλτιάδη.

 

Παράταξη στη Μάχη – 11.000 Έλληνες 100.000 Πέρσες

 

Το σχέδιο του Μιλτιάδη ήταν να εμπλακεί σε μάχη με το περσικό πεζικό όσο πιο σύντομα γινόταν ώστε να αποφύγει τις απώλειες από τους εχθρικούς τοξότες. Κάθε βράδυ πριν τη μάχη οι Έλληνες μίκραιναν την απόσταση ανάμεσα στα δύο μέτωπα και τη μέρα της μάχης είχαν φτάσει σε απόσταση περίπου 8 σταδίων, δηλαδή 1480 μέτρα.

 

Στο δεξιό άκρο είχε τοποθετηθεί επικεφαλής ο Καλλίμαχος και στη συνέχεια οι δέκα φυλές με τους Πλαταιείς να είναι στο αριστερό άκρο. Ο Μιλτιάδης είχε επιμηκύνει το μέτωπο έτσι ώστε το δεξιό και το αριστερό κέρας να είναι ισχυρά αποδυναμώνοντας το κέντρο.

 

Οι Έλληνες επιτέθηκαν εναντίον των Περσών γρήγορα, τρέχοντας στα τελευταία μέτρα, μάλλον αιφνιδιάζοντας έτσι τους Πέρσες. Η σφοδρότητα της σύγκρουσης έδωσε πλεονέκτημα στα ισχυρά άκρα.

 

Η μάχη ήταν αμφίρροπη για αρκετή ώρα μέχρις ότου οι δυο περσικές πτέρυγες κατέρρευσαν και τράπηκαν σε φυγή. Στο κέντρο όπου βρίσκονταν οι επίλεκτες δυνάμεις με τους Πέρσες και τους Σάκες ο ελληνικός σχηματισμός διασπάστηκε και υποχώρησε.

 

Τα πλάγια τμήματα όμως γύρισαν πίσω και επιτέθηκαν στο περσικό κέντρο περικυκλώνοντας τους. Ακολούθησε σκληρή μάχη και τελικά οι Πέρσες τράπηκαν σε φυγή, προς το Σχοινιά που βρίσκονταν τα πλοία τους. Πολλοί Πέρσες έπεσαν στα νερά του έλους και πνίγηκαν.

Σταματήστε τον Ιλιγγο εύκολα με αυτό το Απλό Κόλπο

Η αναπληρώτρια καθηγήτρια Ωτορινολαρυγγολογίας, Κάρολ Φόστερ M.D.,  από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Κολοράντο, γνωρίζει το κόλπο που χρειάζεστε για τον ίλιγγο. Σύμφωνα με ένα ρεπορτάζ σε σταθμό του Ντένβερ, η τεχνική αυτή, που ονομάζεται ελιγμός ημιπεριστροφής, έχει βοηθήσει όσους πάσχουν από ίλιγγο, τόσο στο Ντένβερ όσο και πολύ μακριά, μέχρι τη Σαουδική Αραβία.

Για να αντιμετωπίσετε τον ίλιγγο, αρχικά γονατίστε. Γυρίστε το κεφάλι σας προς τα πάνω, βλέποντας το ταβάνι και στη συνέχεια τοποθετήστε το στο πάτωμα, σαν να προετοιμάζεστε να κάνετε κωλοτούμπα. Στη συνέχεια, γυρίστε το κεφάλι σας στο πλάι, σαν να βλέπετε τον αριστερό σας αγκώνα. Σταματήστε και πάρτε ανάσες μέχρι να φύγει η ζαλάδα. Γυρίστε το κεφάλι σας στο κέντρο και σηκώστε το έτσι ώστε να ευθυγραμμιστεί με την πλάτη. Σηκωθείτε γρήγορα και ο ίλιγγος, ως εκ θαύματος, θα έχει εξαφανιστεί.

Η Δρ. Φόστερ αστειεύεται λέγοντας πως «ελπίζει να εξαφανίσει όλη τη ζαλάδα από τον κόσμο». Η τεχνική αυτή ίσως σας βοηθήσει.

Πώς μπορούσα μέσα σ’ έναν τέτοιο κόσμο να μην είμαι ένας λύκος της στέπας. (ΕΣΣΕ)

Έτσι κατέβηκα τις σκάλες από τη σοφίτα μου, αυτές τις σκάλες της ξενιτιάς, που τόσο δύσκολα τις ανεβαίνεις, αυτές τις καθαρές και φροντισμένες σκάλες, ενός αξιοπρεπέστατου αστικού σπιτιού, στο οποίο στεγάζονται τρεις οικογένειες κι εγώ, που έχω το ερημητήριό μου στην σοφίτα. Δεν ξέρω πώς συμβαίνει αυτό, εγώ ο Λύκος της Στέπας, που είμαι χωρίς πατρίδα και μισώ αυτόν το μικρό αστικό κόσμο, να μένω συνήθως σε τέτοια αστικά σπίτια. Ίσως πρόκειται για έναν παλιό συναισθηματισμό. Δε μένω ούτε σε παλάτια ούτε σε σπίτια προλετάριων, αλλά σχεδόν πάντοτε σε τέτοιες αστικές φωλιές, όπου μένουν πολύ αξιοπρεπείς, άμεμπτοι και πολύ ανιαροί άνθρωποι- εδώ μυρίζει συνέχεια σαπούνι και καθαριότητα και φοβάσαι να χτυπήσεις λίγοπιο δυνατά την πόρτα ή να μπεις μέσα με λασπωμένα παπούτσια. 

Πάντως, χωρίς αμφιβολία αγαπώ αυτή την ατμόσφαιρα, ακόμα από τα παιδικά μου χρόνια και πάντοτε η κρυφή μου λαχτάρα, σαν να γυρεύω την πατρίδα μου, με οδηγεί απελπισμένα στους ίδιους δρόμους. Και πάντοτε δέχομαι ευχάριστα αυτή την αντίθεση, να ζω άτακτα, άχαρα, μόνος και καταπιεσμένος μέσα σ’ ένα οικογενειακό αστικό περιβάλλον. 

Μ’ αρέσει πολύ αυτό, να ανασαίνω στη σκάλα αυτή την οσμή της ησυχίας, της τάξης, της καθαριότητας, της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας, που παρά το μίσος που νιώθω για την αστική τάξη, αισθάνομαι κάτι συγκλονιστικό, και μ’ αρέσει, μετά να περνώ το κατώφλι του δωματίου μου, όπου όλα αυτά σταματούν, όπου πάλι ανάμεσα στους σωρούς των βιβλίων υπάρχουν τα αποτσίγαρα και τα μπουκάλια του κρασιού, όπου όλα είναι ακατάστατα και αφρόντιστα, κι όπου όλα, βιβλία, χειρόγραφα, σκέψεις, είναι διαποτισμένα από την αγωνία του μοναχικού, από την προβληματική της ανθρώπινης ύπαρξης, από την νοσταλγία να αποκτήσει η ζωή ένα καινούργιο νόημα, γιατί σήμερα έχει χάσει κάθε νόημα…