Μας διδάσκει αρχικά ότι υπάρχει κάτι απέναντι στο οποίο όλοι είμαστε ίσοι. Αυτό που μας ενώνει, που μας κάνει να φαινόμαστε τόσο μικροί και όμοιοι, καθώς μπροστά του ξεγυμνωνόμαστε και φαινόμαστε πεπερασμένοι και φθαρτοί, είναι η ασθένεια κι ο θάνατος. Μπροστά στην ύπαρξη του θανάτου, όλοι μας είμαστε μικροί και σύντομοι.
Μας διδάσκει ότι δε μας χωρίζουν τα σύνορα, η κοινωνική τάξη μας, το εισόδημα, η θρησκεία ή ο πολιτισμός μας. Ο ιός που μας πλήττει δεν κάνει ρατσιστικές διακρίσεις.
Μας διδάσκει ότι κανείς από εμάς δεν είναι ξεκομμένος από τους υπόλοιπους. “Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέριος μοναχός του”, όπως λέει ο ποιητής John Donne, και κάθε μας πράξη και δράση έχει επιπτώσεις στους συνανθρώπους μας. Δεν είμαστε μόνοι στη φουρτούνα, όλοι μας υποφέρουμε το ίδιο. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. “Γι αυτό ποτέ σου μη στείλεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα” τονίζει ο Donne.