Κάθε φορά που το διαβάζω,είναι σαν να το διαβάζω για πρώτη φορά! Ενα καταπληκτικό άρθρο,που έτυχε να διαβάσω σε ένα τεύχος του περιοδικού "Φαινόμενα"..."Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ".
Πέτρες βυθισμένες στην αγκαλιά της γης και ερημιά.Αγρια χόρτα αγκαλιάζουν ό'τι απέμεινε από το Ιερό...Γκρίζο και πράσινο.Κανένα χρώμα.Τίποτα μάλλον δεν επιτρέπεται να θυμίζει τα χρόνια των Παλαιών. Παρά μόνο τα ερείπια στέκονται για να υπενθυμίζουν,σε όσους τολμήσουν να αναζητήσουν τα ειωθότα των προγόνων τους.Το τι πρόκειται να συμβεί στην δική τους γενιά.Τελικά ο κόσμος μου τελείωσε.Χάθηκε από τη μνήμη του κόσμου,θυσία στο όνομα της αγάπης.Στο θεό της... Σε αυτές τις κολόνες μπορώ ακόμα να ακούσω τους ύμνους.Θα έλεγα, ότι μπορώ να ακούσω την μουσική του Χρυσολύρη.Όπως τότε που το θαμπό μου βλέμμα από την λάμψη της φλόγας του τριπόδου γύριζε προς τον Ήλιο,αναζητώντας την πηγή των πάντων.Τα βουνά δεν μου μιλάνε πια και τα δέντρα φαίνεται να τίναξαν από μέσα τους τις νύμφες.Θέλω να φωνάξω...μα τι να πω; Δεν υπαρχουν αφτιά για το δίκαιο πλέον.
Μέσα σε αυτή την γωνιά των Φαιδριάδων ακούστηκε η φωνή των Θεών δια στόματος θνητών. Σε αυτά τα οικοδομήματα λατρεύτηκαν ο Κόσμος και ο Ανθρωπος. Εδώ προσέτρεξαν και οι ευσεβείς και οι κακεντρεχείς. Σε τούτα τα χώματα έστεκε το Βάθρο ενός ολόκληρου κόσμου. Από εδώ ξεκινούσαν οι αλλάγες...Και τώρα το Βάθρο έγινε Βάραθρο και κατάπιε μια ολόκληρη εποχή.