Ο άνθρωπος διαμορφώνεται με τον χρόνο και περνάει μεγάλο μέρος της ζωής του σαν «work in progress», εν εξελίξει. Για να γίνουμε αυτό που θέλουμε κι αυτό που μπορούμε, πρέπει πρώτα να αποκτήσουμε μιαν εικόνα του ιδανικού μας εαυτού: ποιος άνθρωπος θέλω να είμαι; Ποιο επάγγελμα θέλω να εξασκώ; Ποια είναι τα προσωπικά μου ιδεώδη; Προϋπόθεση είναι η αυτογνωσία, η συνειδητοποίηση της ταυτότητας και των ορίων μας.
Δεν πρέπει ούτε να έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας ούτε να τον περιφρονούμε.
Παρατηρείται συχνά το παράξενο φαινόμενο να μην είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι από την τύχη μας («Αχ, εγώ ο άτυχος, τι θα μπορούσα να έχω κάνει αν μου είχαν δοθεί περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες…»), αλλά να μην επιθυμούμε περισσότερη σοφία ή εξυπνάδα. Πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να είναι ωραιότεροι ή πλουσιότεροι, λίγοι όμως ομολογούν ότι θα ήθελαν να είναι εξυπνότεροι, παρότι η εξυπνάδα είναι η ικανότητα να διακρίνουμε αμέσως τι πρέπει να κάνουμε σε κάθε περίσταση. Έχουμε την τάση να αποδίδουμε στη μοίρα τις αποτυχίες μας, ενώ αποδίδουμε τις επιτυχίες μας στην προσωπική μας αξία και προσπάθεια.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να φτάσουμε στην αυτογνωσία —ο πόνος, η απώλεια, ο έρωτας— και στη συνέχεια να κάνουμε όσα «πρέπει» να κάνουμε. Μέσα μας υπάρχουν κάμποσοι άνθρωποι, έχουμε έναν «καλό» κι έναν «κακό» εαυτό, δυνάμεις φανερές και δυνάμεις κρυμμένες, ταλέντα, δεξιότητες, όνειρα και αυταπάτες, ψευδείς εικόνες και ιδέες.
Οι μεγάλοι ταξιδευτές υποστηρίζουν ότι τα περιπετειώδη ταξίδια αποκαλύπτουν ποιοι είμαστε, τι φοβόμαστε, τι τολμάμε, πού υστερούμε. Οι κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν ότι οι κοινωνικές αναταραχές αποδεικνύουν ποιοι είμαστε. Οι επαναστατημένοι καλλιτέχνες υποστηρίζουν ότι ο αληθινός μας εαυτός είναι αυτό για το οποίο μας επικρίνει το ευρύ κοινό. Το σίγουρο είναι ότι κανείς από μας δεν είναι τέλειος — έχουμε μακρύ δρόμο να διανύσουμε και, στην πορεία προς την αυτογνωσία, ίσως τρομάξουμε από τα ευρήματά μας.