Ο φόβος να χάσω τον εαυτό μου

γράφει η Χρύσα Ευαγγέλου

Ένας μεγάλος φόβος που έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι ο φόβος του να χάσει τον εαυτό του. Όμως τι σημαίνει χάνω τον εαυτό μου; Σημαίνει χάνω την προσωπικότητα μου, σημαίνει εκτίθεμαι, σημαίνει αφήνω όλα τα σκοτεινά μου κομμάτια να βγουν στην επιφάνεια και αυτό δεν το αντέχω. Αν έχουμε μάθει να τα καμουφλάρουμε στο βωμό μιας ζωής με πνευματικό σκοπό και να δουλεύουμε προς αυτό το σκοπό, τότε όλα αυτά είναι μιάσματα που θα πρέπει να εξαφανιστούν και δεν αντέχουμε να τα βλέπουμε ή να παραδεχτούμε ότι είναι εκεί. Όμως όλα αυτά έρχονται στην επιφάνεια για να μας δείξουν τις ατέλειες μας, η ψυχή μας τα έφερε στην επιφάνεια για να τα δούμε και να τα θεραπεύσουμε. Δεν έχει νόημα να τα αρνούμαστε, γιατί είναι κομμάτια μας που θέλουν μετουσίωση. Με άλλα λόγια σημαίνει ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε βάζοντας μέσα τους πνευματικότητα και τότε θα γίνουν ολόκληρα και θα τα ενώσουμε στον εαυτό μας, την σκεπτομορφή της ψυχής μας.

Κάθε κατάσταση στη ζωή μας έχει ένα κρυμμένο μυστικό, δεν είναι καλή ή κακή, Είναι και εξυπηρετεί ένα σκοπό. Αυτό το σκοπό χρειάζεται να δούμε πίσω από αυτό που αντιμετωπίζουμε και να την κατάσταση να την αποδεχτούμε ως τέτοια.

Αναπροσανατολισμός – Αλλαγή στάση ζωής

γράφει η Χρύσα Ευαγγέλου

 

Θυμός. Στρώματα θυμού, συσσωρευμένα από τα χρόνια. Καταπιεσμένες ανάγκες, θαμμένες επιθυμίες, ναρκωμένοι φόβοι, κρυφοί πόθοι, χαμένες απολαύσεις, χαμένες ευκαιρίες, εντυπώσεις αδικίας, αισθήματα ενοχής, αναξιότητας, φταιξίματος, σκέψεις αδυναμίας, περιφρόνησης εαυτού, συνθέτουν την ψευδαίσθηση της εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας.

Πόσοι δεν έχουμε πει, αν ήταν τα πράγματα αλλιώς, αν είχα κάνει αυτό ή αν είχα κάνει εκείνο, τώρα θα ήμουν καλύτερα, θα ήμουν έτσι και αλλιώς. Αναπολούμε στιγμές στο παρελθόν για να πούμε ότι δεν φταίμε εμείς που δεν είμαστε καλά τώρα, που η ζωή δεν μας τα φέρνει όπως θα θέλαμε. Είναι οι λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος, είναι οι συγκυρίες του σήμερα, είναι η γενικότερη κατάσταση έτσι που μας φταίει και μας  βυθίζει στην ανθρώπινη ψευδαίσθηση μας.

Ο νους μας έχει φτιάξει τόσα σενάρια ανά τα χρόνια και μας έχει εγκλωβίσει τόσο περίτεχνα μέσα σε αυτή την ψευδαίσθηση που νομίζουμε ότι δεν υπάρχει φώς. Έξω από αυτή τη ψευδαίσθηση το φως λάμπει, έξω υπάρχει ζωή και εμείς μέσα στο σπίτι της ψευδαίσθησης με κλειστά παράθυρα, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι αρκεί μόνο να ανοίξουμε τα παράθυρα για να γεμίσει ο χώρος φως. Τρέχουμε από εδώ και από εκεί, προσπαθούμε να μάθουμε πράγματα, να αφυπνιστούμε, να ανακαλύψουμε την πνευματικότητα μας και καταλήγουμε να συνεχίζουμε να συσσωρεύουμε «εγώ», να συσσωρεύουμε στόχους, καινούργιες «πνευματικές» επιθυμίες και έτσι συνεχίζουμε να φτιάχνουμε νέα ρούχα για το εγώ μας. Όμως είναι πιο φανταχτερά και πιο πνευματικά και μας βουλιάζουν περισσότερο μέσα στην καλά στημένη ψευδαίσθηση του νου.

Ας ξυπνήσουμε λίγο, ας αρχίσουμε να βιώνουμε τον εαυτό μας. Ας κοιτάξουμε λίγο μέσα μας, ας ακούσουμε την φωνή του μικρού παιδιού που κρύβεται στο εσωτερικό μας και κλαίει. Έχει πνιγεί τόσα χρόνια με τα σκουπίδια που το φορτώνουμε. Ας το αφήσουμε να αναπνεύσει, ας το αφήσουμε να παίξει, ας του δώσουμε λίγη προσοχή. Θέλουμε να λεγόμαστε πνευματικοί άνθρωποι και χαιρόμαστε με τα κατορθώματα μας ενώ δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε χαρούμενο το εσωτερικό μας παιδάκι, ενώ δεν έχουμε καταφέρει να πούμε στον εαυτό μας, ότι δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα, τον αγαπάμε έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή. Γιατί έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή είναι τέλειος μέσα στην ατέλεια του.

Πως να αποδεχτώ τα λάθη μου χωρίς να αυτοτιμωρούμαι και να αισθάνομαι ενοχές;

Είμαι ένας άνθρωπος που κοιτάει μέσα του, αναγνωρίζει τα λάθη του, αναλαμβάνει το μερίδιο ευθύνης του, δεν το μεταφέρει στον άλλο. Γιατί όμως μου είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτώ τα λάθη μου, τις λάθος συμπεριφορές μου, τους λάθους  χειρισμούς μου χωρίς να νιώθω τόση ενοχή, χωρίς να αυτοτιμωρούμαι που νιώθω ότι πλήγωσα κάποιον και πρώτα πρώτα εμένα? Γιατί να μπορώ να συγχωρώ τους άλλους όταν εκείνοι με πληγώνουν αλλά όχι τον εαυτό μου? Ενώ ξέρω πως ότι συνέβη, το όποιο λάθος, η όποια απαράδεκτη συμπεριφορά έγινε για να εξελιχθώ, για να μάθω. Το ξέρω όμως, δεν τον νιώθω. Πως θα μπορέσω να το νιώσω? Πως θα μπορέσω να ζω χωρίς αυτό το βάρος στην ψυχή μου? Πως θα μπορέσω να το αποδεχτώ όταν έχω πεισθεί στο τώρα μου ότι η ʽλάθοςʼ συμπεριφορά μου οδήγησε τον άλλο να φύγει από κοντά μου. Το ξέρω ότι δεν είναι έτσι. Θέλω όμως να το νιώσω. Προσπαθώ να αποδέχομαι χωρίς κριτική. Όμως ακόμα δεν τα καταφέρνω και αυτό με βασανίζει.

Λίνα

γράφει η Χρύσα Ευαγγέλου

Αγαπημένη ψυχή,

είναι πολύ σπουδαίο το θέμα που θέτεις και πραγματικά σε ευχαριστώ από καρδιάς.

Διαβάζουμε τόσα πράγματα για την συγχώρεση, για αποδοχή των λαθών μας και ότι όλα είναι μαθήματα και τα χρειαζόμαστε και ότι μας εξελίσσουν και άλλες παρόμοιες διαπιστώσεις, που ενώ τις αποδεχόμαστε ως αληθείς, βαθιά μέσα μας εξακολουθεί να μένει ένα αγκάθι που πονάει και ματώνει, ένα κενό, μια ενοχή και μια διαπίστωση, ότι “ναι αυτά έτσι είναι, αλλά εγώ δεν είμαι αρκετά καλή”.

Αυτό που αισθάνομαι από τα γραφόμενα σου είναι ότι λειτουργείς πολύ νοητικά. Δηλαδή γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις, γνωρίζεις τι συμβαίνει και γιατί αλλά έχεις μείνει τόσο πολύ στο νου σου και αυτό σου κόβει την σχέση με το μικρό πληγωμένο παιδάκι που έχεις μέσα σου. Ο νους σου έχει γίνει δυνάστης του εσωτερικού παιδιού, των πληγωμένων συναισθημάτων σου που του επιτρέπεις να ξεσπαθώνει και να σε κρίνει διαρκώς.

Συγνώμη - Συγχώρεση - Εκδίκηση - Ενοχές

Η συγχώρεση δεν έχει κανένα νόημα όταν δίνεται δίχως να ζητείται, γιατί τότε είναι ελιτιστική. Επίσης μάταιη, όταν ζητείται πολύ αργά, γιατί είναι εντελώς "δωρεάν" και άχρηστη.

Μάταιη κι όταν ζητείται επειδή ο φταίχτης "πιάστηκε στα πράσα" και δεν μπορεί να γλιτώσει αλλιώς. Στην τελευταία περίπτωση δεν είναι ειλικρινής, γιατί δεν αντιλαμβάνεται το σφάλμα του, παρά μόνο ότι ο θιγμένος αντιλήφθηκε πως θίχτηκε. Είναι μάταιη η πίστη ότι μια τέτοια συγγνώμη έχει ευεργετικές συνέπειες.

Η αίτηση συγγνώμης από μόνη της δεν αρκεί, ακόμη κι αν είναι ειλικρινής. Κάποτε χρειάζεται και η αντίστοιχη πράξη εξιλέωσης – και κάποτε η αντίστοιχη πράξη είναι η εξαφάνιση του φταίχτη, όταν δεν υπάρχει δυνατότητα εξιλέωσης. Αυτό το τελευταίο είναι το μόνο που μπορεί να γίνει (το οποίο ασφαλώς δεν συνιστά άτυπη συγχώρεση εκ μέρους του θιγμένου), ειδικά όταν ο φταίχτης ζητά μηχανικά συγγνώμη δίχως να (είναι πραγματικά πρόθυμος να) αντιληφθεί την ανοησία των θεωρητικών προϋποθέσεών του, οι οποίες οδήγησαν στην διάπραξη του σφάλματος. Καμώνεται πως έχει αγνή τη συνείδηση ή την πρόθεση και πως ό,τι έγινε ήταν ατύχημα, ακριβώς επειδή (εξακολουθεί να) πιστεύει στην ανωτερότητα της "θεωρίας" του (ή του τρόπου σκέψης του). Επίσης μπορεί να ισχυρίζεται ότι ο θιγμένος ο οποίος έχει αντιληφθεί τι γίνεται και πλέον εξεγείρεται είναι απλώς ένας αξιολύπητος αδύναμος επειδή εξεγείρεται (δηλαδή ο φταίχτης θεωρεί ότι ο θιγμένος είναι ανόητος ή κατώτερος, όταν εξεγείρεται-αντιδρά, ενώ κανονικά θα έπρεπε να αποδέχεται ατάραχα και "ανώτερα" την καταπάτηση των δικαιωμάτων του), ότι ο ίδιος, ως μεγαλόψυχος, κατανοεί ή συγχωρεί πρόθυμα τέτοιου είδους υστερικές αντιδράσεις ανθρώπων που είναι (κατά την άποψη του φταίχτη) κομπλεξικοί και αμύνονται δίχως να τους επιτίθεται κανείς ή ανθρώπων με (κατά την άποψη τού φταίχτη) αναίτιες ή ανύπαρκτες φοβίες. Τέτοιες ψυχολογίστικες τακτικές είναι απαραίτητες για την ψυχική αλλά και την κοινωνική επιβίωση του φταίχτη. (17/8/2007)

Η απολυτότερη μορφή άρνηση συγχώρεσης είναι η σιωπή. Το πέταγμα "εκτός νυμφώνος". Τότε δείχνουμε στον φταίχτη ότι δεν υπάρχει καν, ότι δε μας νοιάζει, ότι με ανόητους δεν συζητάμε άλλο. Βέβαια ο φταίχτης, είτε μισοαντιλήφθηκε το φταίξιμό του είτε παριστάνει πως ζητά συγγνώμη, σε τέτοια περίπτωση το καλύτερο που έχει να κάνει είναι την πάπια κι, εν τέλει, να οχυρωθεί πίσω από την αυτοεκτίμησή του: στην έμπρακτη αδιαφορία για το φταίξιμο και στην εξύμνηση της κοσμοθεωρητικής του στάσης. Αλλιώς ο φταίχτης θα έπρεπε να υποφέρει ψυχικά στον αιώνα τον άπαντα, πράγμα ενάντιο στην αυτοσυντήρησή του.

Υπάρχει προορισμός στο ταξίδι της ψυχής;

γράφει ο Γιώργος Ιωαννίδης

Σταθείτε για μια στιγμή και παρατηρείστε πως τα αστέρια που φαινομενικά είναι ακλόνητα στο ουράνιο στερέωμα πως και αυτά ταξιδεύουν, πως γύρω σας όλοι οι άνθρωποι βαδίζουν ασταμάτητα στους δρόμους ενώ ακόμη και οι χυμοί στις φλέβες σας κινούνται και αυτοί στα δικά τους μονοπάτια. Όλα στη φύση βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση, όλα έρχονται από κάπου. Φτάνουν όμως και κάπου; Άραγε, η ίδια η ζωή έχει κάποιο προορισμό;

Αναλογιστείτε λίγο το ποτάμι που ο προορισμός στο δικό του ταξίδι είναι να καταλήξει στις όχθες της θάλασσας. Γνωρίζει μήπως το ποτάμι τον προορισμό του; Αν ναι, γιατί συνεχίζει αφού όταν φτάσει στη θάλασσα θα σβήσει την μοναδικότητα του μέσα στα υπόλοιπα ποτάμια που σχηματίζουν την μεγάλη υγρή κοιλάδα. Αν όχι, τότε γιατί κυλά με τέτοια ορμή;

Το πρόβλημα του προορισμού δεν είναι τόσο προφανές όσο ίσως θα θέλαμε να πιστεύουμε. Διότι συχνά ως προορισμό ενστερνιζόμαστε τα όρια που μας θέτουν οι άλλοι. Είναι εύκολο βλέπετε να υιοθετούμε ξένα όνειρα. Το γεγονός πως παραδίδονται από μια εξωτερική πηγή τα κάνει να φαίνονται περισσότερο αντικειμενικά. Χρειάζεται προσπάθεια να διακρίνουμε τους δικούς μας στόχους μέσα στην πολυφωνία που εσωτερικεύουμε καθημερινά. Και αυτό διότι στη πραγματικότητα, το ζήτημα του προορισμού είναι ερώτημα σκοπού, δηλαδή απορία νοήματος στη ζωή – θέμα που εκ φύσεως είναι δύσκολο καθότι προϋποθέτει ενδοσκόπηση και αυτοκριτική.

Παρόλ' αυτά, το ερώτημα παραμένει ανοιχτό: ποιο είναι το αίτιο και ποιος ο σκοπός των πραγμάτων; Αν ρωτηθεί ο καθένας από εμάς θα δώσει την δική του άποψη, βασισμένη στην προέλευση αλλά και τον προσωπικό του στόχο. Η άποψη μας είναι μοναδική ακριβώς γιατί προκύπτει από την δική μας οπτική, οπτική που διαφέρει αν συγκριθεί με αυτές των υπολοίπων.

Έρχονται σύντομα οι πρώτοι ρομποτικοί οίκοι ανοχής

Θα πηγαινες με μια ιεροδουλη Terminator;

Μέχρι σήμερα, οι ρομποτικές ιερόδουλες δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιστημονική φαντασία. Το διαβάζαμε στη σειρά βιβλίων «Γαλαξιακή Αυτοκρατορία» του Isaak Asimof και πήραμε μία ιδέα από το«Automata» με τον Antonio Banderas. Ακόμη και τότε όμως, η σκέψη πως οι οίκοι ανοχής θα μπορούσαν να γεμίσουν με «μηχανικά κορίτσια», έμοιαζε κάπως αλλοπρόσαλλη. Να λοιπόν που αναμένεται να γίνει πραγματικότητα.

H RealDoll, εταιρεία που ήδη παρασκευάζει πλαστικές κούκλες για όλους τους kinky άντρες εκεί έξω, δήλωσε πως είναι έτοιμη να πάει τα πράγματα στο σεξ ένα βήμα πιο πέρα. «Ετοιμάζουμε ένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης που θα μπορεί είτε να συνδέεται με ρομποτική κούκλα, είτε να το βιώνει ο πελάτης με VR τεχνολογία» ανέφερε ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Matt McCullen. Απ' ότι φαίνεται λοιπόν δεν θα χρειάζεται να περιοριστείς στο ρομποτικό σεξ. Μπορείς, πολύ απλά, να περάσεις καλά και μόνος σου χρησιμοποιώντας την εικονική πραγματικότητα.

Αυτοπαρατήρηση, απαραίτητη διαδρομή προς την αυτογνωσία

Μπορείτε να παρατηρήσετε τη διαφορά ανάμεσα στην προσωπική σας ζωή και τη ζωή γενικότερα; Τι εννοείτε με τη λέξη "η ζωή μου" ή όταν λέτε "η ζωή μου ήταν ευτυχισμένη" ή "η ζωή μου ήταν δυστυχισμένη"; Εννοείτε ότι τα εξωτερικά γεγονότα ήταν ευχάριστα ή δυσάρεστα, ή ότι οι εσωτερικές καταστάσεις – δηλαδή οι διαθέσεις, τα συναισθήματα και όλα τα συναφή – ήταν ευχάριστα ή όχι; Θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι μερικές φορές ένας άνθρωπος με καλό βιοτικό επίπεδο, αρκετά χρήματα και ευημερία, χωρίς κανένα σοβαρό πρόβλημα, ούτε τίποτε άλλο, είναι δυστυχισμένος, χωρίς χαρά, ενώ κάποιος άλλος, σε εντελώς διαφορετικές, ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες, είναι συχνά εντελώς το αντίθετο; Ας παρατηρήσουμε αυτήν την διαδικασία από πιο κοντά.

Τι είναι η ζωή ενός ανθρώπου – αυτό το γεγονός για το οποίο μιλάμε με τόση άνεση ενώ δεν βλέπουμε τι είναι; Όταν οι άνθρωποι αναίτια επιθυμούν να αφηγηθούν την ιστορία της ζωής τους, για ποιο πράγμα μιλάνε; Μιλάνε για γεγονότα, για άλλους ανθρώπους, για εξωτερικά πράγματα. Αλλά η ζωή ενός ανθρώπου είναι δισυπόστατη και πρέπει να το αντιληφθούμε καθαρά για το σκοπό της αυτοπαρατήρησης. Η ζωή ενός ανθρώπου αποτελείται όχι μόνον από γεγονότα αλλά και από καταστάσεις. Οι καταστάσεις είναι εσωτερικές και τα γεγονότα εξωτερικά. Οι καταστάσεις είναι καταστάσεις του εαυτού, δηλαδή, εσωτερικές καταστάσεις, όπως κακές διαθέσεις, συνήθειες ανησυχιών φόβου και προλήψεων, κακών προαισθημάτων, κατάθλιψης, και από την άλλη, καλύτερων καταστάσεων, χαρούμενης διάθεσης, ευτυχίας, ικανοποίησης, συμπόνιας. Όλα είναι μέσα στον άνθρωπο, δηλαδή, όλες οι καταστάσεις, είναι καταστάσεις του εαυτού του. Τα γεγονότα είναι εξωτερικά κι έρχονται μέσα μας από έξω. Λοιπόν, η εσωτερική κατάσταση ενός ανθρώπου μπορεί να αντιστοιχεί σε ένα εξωτερικό γεγονός, ή μπορεί να προέρχεται από αυτό, ή να μην έχει καμία σχέση με αυτό. Αλλά είναι αναγκαίο να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε πρώτα από όλα, ότι τα γεγονότα και οι καταστάσεις είναι δύο διαφορετικά πράγματα, πριν σκεφτούμε για το πώς μπορούν να συνδέονται.

Πάρετε, για παράδειγμα, ένα ευχάριστο γεγονός. Η εσωτερική σας κατάσταση ανταποκρίνεται; Μπορείτε να πείτε σίγουρα ότι όταν συμβαίνει κάποιο εξωτερικό γεγονός, η εσωτερική σας κατάσταση ανταποκρίνεται; Ας πούμε ότι ξέρετε πώς πρόκειται να συμβεί κάτι ευχάριστο, και το προσδοκάτε με λαχτάρα. Μπορείτε να πείτε ότι όταν το γεγονός πραγματοποιείται, η εσωτερική σας κατάσταση ανταποκρίνεται σε αυτό με χαρά; Ή παραδέχεστε, ότι μολονότι το γεγονός συνέβη, ίσως ακριβώς έτσι όπως ελπίζατε, πολύ συχνά λείπει κάτι; Τι λείπει; Λείπει η αντίστοιχη εσωτερική κατάσταση, που θα ανταποκρίνεται στο εξωτερικό γεγονός που με τόση λαχτάρα προσδοκούσατε. Και, όπως πολύ πιθανόν όλοι σας ξέρετε, συνήθως είναι ένα τελείως απροσδόκητο γεγονός αυτό που μας χαρίζει τις καλύτερες στιγμές μας.

Λοιπόν, ας εξετάσουμε αυτήν την ιδέα – δηλαδή, την αντιστοιχία εσωτερικών καταστάσεων και εξωτερικών γεγονότων. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ...

Η γλώσσα μας, από τα ομορφότερα δώρα φύσης και ανθρώπου προς άνθρωπο, αλώθη. Έννοιες και λέξεις προδώσανε τον Άνθρωπο.

Παραπληροφορούνε.

Μετατράπηκαν, για τους πιο ευαίσθητους, σε μοναχικό τρομώδες παραλήρημα.

Οι υπόλοιποι; Καμιά ερώτηση, καμιά απάντηση, καμιά επικοινωνία.

Η μαγεία των αριθμών μετατράπηκε στο εξευτελιστικό "Πόσα;".

Δεν είμαι σοφή ούτε φιλόσοφη. Δεν ξέρω καν αν είμαι ηθοποιός ή ποιήτρια. Γι' αυτό που είμαι σίγουρη για μένα είναι πως αγαπάω με ερωτικό πάθος τον Άνθρωπο.

Ζητάω ταπεινά συγχώρεση απ' αυτούς που αληθινά σκύψανε στην ψυχή του Ανθρώπου, είτε σαν διανοούμενοι ή σαν τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη - παραδείγματα γραφής, ψυχής, θρύλου, ζωής.

Σ' όλους τους συμπατριώτες μου - κάποιοι ασέλγησαν πάνω τους. Χάθηκαν έννοιες πρωταρχικές όπως:  σεβασμός, αλληλεγγύη, ελευθερία, αγάπη.

Θεωρώ καθήκον μου να μιλήσω, όσο μπορέσω, γιατί είμαι σίγουρη ότι το εργαλείο γλώσσα (κώδικας για μένα ψυχής), οι όποιες πολιτικές και υψηλότερα ιστάμενες εντολές... εξετελέσθησαν με πλήρη επιτυχία. Δυστυχισμένοι κι αυτοί...

Η Ελλάδα είναι τόπος δύναμης. Ο Ηράκλειτος πάτησε εδώ. Κια όχι μόνον αυτός. Η πατρίδα είναι Φως. Ήλιος. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: μια χούφτα γης και να υπάρχει ακόμα. 

Είμαστε όμως τώρα στην ύψιστη ιστορική της στιγμή.

ΜΙΑ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

Μιχάλης Κατσιμίτσης

Διδάκτωρ Φιλοσοφίας 

Για τη φιλοσοφία δεν υπάρχουν διακοπές. Κυριολεκτικά! Αυτό γιατί για τον φιλοσοφικό στοχασμό η δραστηριότητα που ονομάζουμε «διακοπές» είναι κάτι ουσιαστικά ξένο. Ενώ υπάρχουν αναλύσεις και θεωρίες για την εργασία, τη σημασία της κτλ., κάτι αντίστοιχο για τις διακοπές απουσιάζει.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι η δραστηριότητα «διακοπές» εμφανίστηκε μάλλον αργά (με τη μορφή που έχουν σήμερα διαμορφώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα). Για παράδειγμα, στην Αμερική οι διακοπές αποτελούσαν προνόμιο της ελίτ των αρχών του 19ου αιώνα, ενώ σταδιακά η μεσοαστική τάξη (όρος που περιλαμβάνει ένα ευρύτατο φάσμα επαγγελματιών) άρχισε και αυτή να κάνει διακοπές. Στις αρχές του 20ού αιώνα η πρακτική των διακοπών επεκτάθηκε σημαντικά, ακόμα και στην εργατική τάξη. Μάλιστα, ήταν την περίοδο του Κραχ, όταν η πλειοψηφία της εργατικής τάξης κέρδισε το δικαίωμα στις διακοπές.

Με μια πρώτη ματιά, οι διακοπές φαίνεται να μην έχουν τίποτα το άξιο προσοχής, από φιλοσοφικής άποψης πάντα. Διότι, τι άλλο είναι παρά διασκέδαση, ξεκούραση, χαλάρωση και ευκαιρία για να κάνει κανείς κάτι διαφορετικό; Με άλλα λόγια, περιλαμβάνει δραστηριότητες που κάνουμε κατά τη διάρκεια του έτους - τα Σαββατοκύριακα, τις γιορτές και τις αργίες ή και κάποια απογεύματα μέσα στην εβδομάδα.

Ωστόσο, οι διακοπές δεν ταυτίζονται με τον ελεύθερο χρόνο, τη διασκέδαση ή την ψυχαγωγία. Αυτά υπήρχαν από παλιά και βρίσκουμε, για παράδειγμα, σχετικές αναφορές για τη σημασία του παιχνιδιού, της ψυχαγωγίας, ακόμα και στον Πλάτωνα. Στις διακοπές κάποιος ενδέχεται να μην κάνει απολύτως τίποτα, ενώ όλο τον υπόλοιπο καιρό να πηγαίνει θέατρο, κινηματογράφο, να συναντιέται με φίλους κτλ.

" Ερως και Ψυχή"-( Απο τον κόσμο των μύθων )

Η Ψυχη ηταν μια γοητευτικη πριγκιπισσα. Η θεα Αφροδιτη ζηλεψε την ομορφια της και παρακινησε τον γιο της Ερωτα να την αποπλανησει. Τον αναγκασε ,ομως, πρωτα να μεταμορφωθει σε ανδρα χυδαιο και διεστραμμενο, για να μη γνωρισει η Ψυχη κοντα του την ομορφια του Ερωτα..................

............Ο χυδαιος Ερωτας...... 

εκλεισε την Ψυχη σε ενα παλατι και την επισκεπτοταν καθε νυχτα. Της απαγορευε να τον κοιταξει στο φως, γιατι φοβοταν πως θα του φυγει, αντικρυζοντας την αποτροπαιη οψη του. Μεσα σε βαθυ σκοταδι μεθουσε τις αισθησεις της μονο με την επαφη. Η Ψυχη εχανε καθε σκεψη κοντα του και μονο η φαντασια της οργιαζε για να την πειθει, οτι αυτο ειναι ο ερωτας: Οι αισθησεις δεμενες με την λαγνεια! Η μαγεια μεσα στο σκοταδι! Η παραιτηση απο το φως! Και ζουσε...

Ωσπου μια μερα ο χρονος σταματησε. Επνιξε την χαρα. Επικρατησε η οδυνη. Κατατρομαξε η Ψυχη. Και για να δει τι συμβαινει,αναψε ενα δαυλο. Στο φως του κοιταξε τον κοιμισμενο διπλα της Ερωτα...

Ο σωστός δρόμος για τον αληθινό Ερωτα !

 ( Του Ευάγγελου Παπανούτσου )

          -  Ενα μεγάλο λάθος που κάνομε στην αγωγή των νέων μας είναι οτι ( ή όταν ) αποφεύγομε να θίξομε το θέμα τούτο όταν τους χειραγωγούμε στο δύσκολο δρόμο της ζωής./.../ ...δεν προχωρούμε πέρα από μερικές κοινοτοπίες .../../...ντρεπόμαστε να μιλήσουμε για την Επιθυμία και τον Ερωτα, επειδή εμείς οι ίδιοι δεν έχομε ξεκαθαρίσει το πρόβλημα μέσα μας ή δεν έχομε πάρει τη σωστή θέση απέναντί του.Και επειδή δεν έχομε λύσει τα δικά μας δεσμά, δεν επιθυμούμε ή δεν τολμούμε να βοηθήσομε τους άλλους να ελευθερωθούν.

 Πολύ μεγάλη σημασία για τη διαμορφωση της συμπεριφοράς του ανθρώπου στο κεφάλαιο της ερωτικής ζωής ( αλλά και γενικότερα για τη συγκρότηση της προσωπικότητάς του )έχουν οι πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες, το πώς γεύτηκε στα χρόνια της νεότητας του την ηδονή του φύλου.

   

Εάν μερικοί μιλούν  για την Επιθυμία και τον Ερωτα  επιπόλαια ή με σαρκασμό .../.../..ή με αποστροφή, φόβο, αηδία, αβεβαιότητα ( κι ακόμα ,με " ευτελή αστειάκια" ) κατά μεγάλο μέρος οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ευτύχησαν να έχουν καλές σεξουαλικές και αισθηματικές εμπειρίες στα πρώτα, τα κρίσιμα χρόνια της ζωής.

Ειναι μεγάλη ευλογία για τον νέο άνθρωπο να έχει με  καλούς οιωνούς μυηθεί στα αινίγματα και στις συγκινήσεις του σεξ.Θα σταθεί γερά πάνω στα δυό του πόδια, θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, και θ΄αντέξει τις θύελλες της ζωής.Αλλίμονο σ΄εκείνον που έχει γευτεί πρόστυχα την ηδονή της σάρκας στα πρώτα του βήματα../.../...ή συνάντησε την ασχήμια, την αδιαφορία, την απογοήτευση. Στραβώνει ο δρόμος του και δύσκολα θα ξαναβρεί τη σωστή γραμμή.

Ποιές οι διαφορές ανάμεσα στο ΣΕΞ και στον ΕΡΩΤΑ

Πρώτο μέρος...ΣΕΞ ή ΕΡΩΤΑΣ ;;;

Κατά τον Ευάγγελο Παπανούτσο, λοιπόν, 

1) Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ( = το Σεξ ) είναι κεντρομόλος. Ο  "άλλος "  είναι "αντικείμενο"  που υπάρχει και λογαριαζεται μόνο ως μέσον για την ικανοποίηση μιας "δικής μου ανάγκης".../.../... Ο άνθρωπος του ΣΕΞ είναι γεμάτος από την επιθυμια του και μόνο αυτή δεσπόζει στις σχέσεις του με τους άλλους. Ο ορίζοντας της ψυχής του είναι κλειστός.

Αντίθετα ο ΕΡΩΤΑΣ είναι ( δύναμη) φυγόκεντρος. Η κίνηση στρέφεται προς τον "άλλο" .../.../...Το πρόσωπο που καλώ ερωτικά υπάρχει απέναντί μου όχι απλώς ως ισάξιο αλλά και ως περισσότερο άξιο από εμένα.../.../...θεωρώ ευτυχία μου το προνόμιο ότι μπορώ να ενωθώ μαζί του και ότι μπορώ να του δοθώ ολοκληρωτικά.  

2) Στον Ερωτα όσο περισσότερο δίνεται κανείς, τόσο πλουσιότερος επιστρέφει στον εαυτό του. Με την Επιθυμία όμως συμβαίνει το αντίθετο: όσο παίρνεις  (και μόνο παίρνεις) από τον "άλλο", τόσο χάνεις/.../ αδειάζεις, φτωχαίνεις/.../ληστεύεσαι από την ίδια σου την ηδονή. Ενώ εκείνος που προσφέρεται ( και ξέρει να δίνει) ερωτικά, αισθάνεται ότι πολλαπλασιάζεται/.../.

3) Η ερωτική σχέση, όταν ιδρυθεί και ευδοκιμήσει, είναι και για τους δυο δημιουργική, γόνιμη ( και πηγή χαράς). Χαρίζει αυτοπεποίθηση, φωτίζει τη ζωή με ένα εσωτερικό φως και οδηγεί σε έργα που τιμούν τον άνθρωπο.

 Αντίθετα η Επιθυμία, όταν μένει χωρίς έλεγχο, όρεξη άπληστη και τυφλή, κατεβάζει χαμηλά το επίπεδο/.../ οδηγεί σε ηθική αναπηρία/.../ και μας παρασύρει (ο τροχός της) " να ζούμε δίπλα από τον εαυτό μας, όχι μέσα στον εαυτό μας".

4) Η Επιθυμία δημιουργεί σχέσεις απρόσωπες. Ενώνει τα άτομα μέσα στην ανωνυμία. Ο "άλλος" (που επιθυμούμε) είναι μονάδα μέσα σε πλήθος ομοειδών όντων.

 Ο Ερωτας είναι σχέση που χτίζεται /.../...ο "άλλος" δεν είναι  "ο οποιοσδήποτε", αλλά "κάποιος" συγκεκριμένος και "εκλεκτός"  /.../ σχέση που απαιτεί θερμή και αμοιβαία προσήλωση/.../...

ΣΕΞ ή ΕΡΩΤΑΣ ;;;

¨Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι και "Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ  ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ " του Ε. Παπανούτσου. Το βιβλίο εξετάζει την ηθική συμπεριφορά του ατόμου με πρίσμα φιλοσοφικό, αλλά δεν περιορίζεται σε θεωρητικές αναλύσεις. Προσπαθεί να δώσει πρακτικές συμβουλές για τα προβλήματα της ζωής. Και όπως τονίζει ο συγγραφέας του........."Πρακτικά" θα μιλήσουμε στον αναγνώστη και  "πρακτικές" οδηγίες θα του δώσουμε στηριγμένοι στην πράξη της ζωής.."

    α)                                Ο  ΕΡΩΤΑΣ    

   Ο έρωτας αποτελεί χωρίς αμφιβολία ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής του ανθρώπου. Εντούτοις πολλοί από εμάς/.../...δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε γι αυτόν με άνεση, και όταν ακούμε να θίγεται το θέμα τούτο ελεύθερα από άλλους ( ιδίως μπροστά σε νέους), αισθανόμαστε αμηχανία.../ είναι άραγε η σιωπή μας τεκμήριο αμάθειας και υποκρισίας; Αγνοούμε τη βαθειά σημασία του έρωτα ; /.../ η ανοιχτη συζήτηση ισοδυναμεί με εισβολή σε χώρους απόλυτα ιδιωτικούς;  /.../Μήπως πάλι η συστολή μας οφείλεται στην επίγνωση οτι το ερωτικό είναι ένα θέμα που έχει στενώτατη συνάρτηση με την προσωπική μας ζωή, με την ευαισθησία μας, με την κλίμακα αξιών μας /.../.../

    Το πράγμα γίνεται ακόμη πιο παράδοξο όταν αναλογιστούμε οτι σε όλες τις αρχαίες θρησκείες το ερωτικό στοιχείο είναι παρόν, και στο δόγμα και στη λατρεία.../.../ και μέσα στον κανόνα μιας θρησκείας τόσο υψηλού ηθικού επιπέδου,σαν τη δική μας ,υπάρχει ένα κείμενο σαφώς ερωτικό ( Το "Ασμα ασμάτων" ) και ακόμη μεγάλοι συγγραφείς και Πατέρες της Εκκλησίας έγραψαν για τον έρωτα με έξαρση και ευλάβεια. 

  Κατά τη γνώμη μου οι λόγοι που εξηγούν το φαινόμενο είναι δύο:

  1) Μια παρανόηση του Χριστιανισμού από φανατικούς ζηλωτές επέτρεψε να διαδοθεί /.../..ένας βλοσυρός και αδιαλλακτος ασκητισμός που αποκορύφωμα της αρετής θεώρησε την ολοκληρωτική απάρνηση  κάθε χαράς της ζωής. Και...

  2) ότι όλοι, λίγο ως πολύ, έχομε πέσει σε ένα θανάσιμο σφάλμα:

                                 

              Ταυτίζομε τον Ερωτα με το sex !!!!!!!!!!

Συγχωρήστε και αφήστε το παρελθόν σας πίσω

Δεν πρέπει να αφήνετε το παρελθόν να σας εμποδίζει να προχωρήσετε. Τα λάθη δεν πρέπει να σας κρατούν δεμένους πίσω αλλά θα πρέπει να τα βλέπετε σαν μαθήματα ζωής.

Μερικές φορές το παρελθόν μας μπορεί να μας επηρεάσει σε σημείο που να μας εμποδίζει να ζήσουμε το παρόν ειρηνικά και αρμονικά. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, παραλύουμε και δεν μπορούμε να προοδεύσουμε.

Είναι εύκολο να λέμε ότι πρέπει να αφήσουμε το παρελθόν μας πίσω αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Ωστόσο, όταν είναι πραγματικά οδυνηρό και δεν επιλύεται με φυσικό τρόπο μετατρέπεται σε ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα που απαιτεί την προσοχή μας.

Από τα λάθη σας μαθαίνετε

Ένας από τους βασικούς λόγους που δεν σημειώνουμε καμία πρόοδο είναι τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν. Οι ενοχές για κάτι που κάναμε λάθος ή για κάτι που κάναμε αλλά στην πραγματικότητα δεν το θέλαμε, μας στοιχειώνουν και μας βασανίζουν.

Συναισθηματική ωριμότητα είναι να γνωρίζεις ότι η ζωή δεν είναι τέλεια

Η ωριμότητα έρχεται με το πέρας των χρόνων. Μεγαλώνουμε όταν πληγωνόμαστε, απογοητευόμαστε και πέφτουμε.

Συναισθηματική ωριμότητα σημαίνει να είσαι ευτυχισμένος γνωρίζοντας ότι η ζωή δεν είναι τέλεια. Έρχεται από τα μαθήματα της ζωής, όταν προχωράμε μπροστά, προσαρμοζόμαστε στη ζωή και συνηθίζουμε τους ρυθμούς της.

Ανεβαίνουμε μεγάλες ανηφόρες και ζούμε προσπαθώντας να ενισχύσουμε την εικόνα του εαυτού μας, μαθαίνουμε πώς να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα προκειμένου να μάθουμε, να αλλάξουμε και να αναπτυχθούμε.

Με την πάροδο του χρόνου θα καταλάβετε ότι δεν υπάρχει πιο δυνατή αγάπη από την αγάπη για τον εαυτό μας και ότι αυτή αποτελεί το θεμέλιο για την προσέγγισή μας στη ζωή. Η αγάπη είναι το στήριγμά μας για να μπορούμε να σηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε και μας βοηθάει να πονάμε λιγότερο κάθε φορά που κάτι μας πληγώνει.

Η συναισθηματική ωριμότητα αναπτύσσεται με την πάροδο του χρόνου από τα χτυπήματα της ζωής. Δεν είναι περίεργο πόσο πολύ μεγαλώνουμε κάθε φορά που βιώνουμε μια περίοδο γεμάτη στρες, θλίψη ή πόνο;

Σε μια ηλικία όπου υπάρχει εγχειρίδιο σχεδόν για τα πάντα ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε το Εγχειρίδιο της Ζωής: πώς να ωριμάσετε. Αυτό το μήνυμα φιλτράρεται από οτιδήποτε άλλο μας λέει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να είμαστε ή τι πρέπει και τι δεν πρέπει να πετύχουμε.

Ο ΙΜΕΡΟΣ - Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

(απόσπασμα από το βιβλίο "Εξυπνον Ενύπνιον. Οι ελεγείες του Duino του Rilke". Οι αριθμοί μέσα στις παρενθέσεις παραπέμπουν στις ελεγείες και τους στίχους, όπως παρατίθεται στο τέλος του βιβλίου.)

 

  

Ο ΙΜΕΡΟΣ

Γύρω από τον ορισμό του ίμερου

Ο έρωτας είναι κυρίαρχο στοιχείο της ζωής και αποτελεί ένα πρόβλημα ασυνορο (4,13). Η περιγραφή του φαίνεται δυνατή, αλλά να κλεισθεί στο στενό χωρο του ορισμού των εννοιών είναι αδυνατο. Ο έρωτας ανηκει στο γένος εκείνω των ολίγων και ηγεμονικών φαινομένων, που δεν ορίζονται. Κάθε ορισμός, είτε βιολογικός (διαίωνιση), είετε αισθησιακος (ηδονή), είτε αισθητικός (ομορφιά), είτε ηθικός (κοινωνική τάξη) κερματίζει και μερικεύει το σώμα του. Μια μεταφυσική θεώρηση θα ημπορούσε ίσως να περιλάβει το όλο, αλλά ο μεταφυσικός είναι πάντοτε ορισμός αόριστος και δεν αναπαυει την γνώση. 

Εξ’ αιτίας αυτού, το κεφάλαιο του έρωτα σαν αντικείμενο της θρησκείας, της φιλοσοφίας και της τέχνης δεν κλεινεται. Μόνο το αθλητικό μέτρο της κατάκτησης και το μεγεθος της αδυναμίας αυτών των μεταφυσικών επιδόσεων ημπορεί να δώσει. 

Ο έρωτας είναι φαινόμενο ρευστό, ένα διαρκώς συντελούμενο γεγονός. Σαν κατάσταση ηρεμεί μόνο μέσα στο κράτος της μεταβολής. Η μορφή του σχηματίζεται στη ροη, τη στατική ηρεμία του επιδαψιλεύει η αλλαγή, και εαν ησυχάσει, στειρεύει. Την τάξη του, την αρμονική ισορρόπηση, εγγυάται η αντίφαση. Μια αντίφαση τόσο μεγαλόπρεπη και συνεπής, που μόνο μέσα σε εύρος κοσμικόν ημπορεί να συλληφθεί. 

Ο έρωτας είναι ο ισσόροπος ρυθμός των κοσμικών ηφαιστείων και γι’ αυτό δεν υποτάσσεται, ούτε περιχωρείται σε ανθρώπινα συστηματα και συντάγματα. Εαν ο μυθικός Ηρακλής εδάμασε τις αυξανόμενες κεφαλές της ύδρας, εδαμάσθηκε απο την ασυγκριτα γονιμώτερη, την πολυκέφαλη και πληθυντική υδρα του ερωτικού άθλου. Και τον ερωτικό άθλο επιχειρησε να εκτελέσει χωρίς να αποκλίνει από τον δρόμο της αρετής, που είχε εκλέξει στην αρχή. Ο τελευταίος χιτώνας του τον εσπάραξε, καθως η ζωή κατασπαράζει τον θάνατο. Και ακριβώς η συγγένεια με τον θάνατο είναι που δίνει στον έρωτα αυτό το απερίληπτο μέγεθος. 

Προκειμένου να προσπελασθεί το φαινόμενο του έρωτα, εγείρεται σαν πρώτη και βασική η αξίωση να συναρτηθεί με το πρόβλημα του θανάτου. Ο έρωτας είναι ο αμφιθαλής αδελφός του θανάτου. Των δυο αντιπάλων η άσπονδη φιλία οργανώνει το παιχνίδι της αναγκαιότητας και ο διάλογος της αμοιβαίας φθοράς τους ανανεώνει το μυστήριο της ζωής. Το οντολογικό κύρος της κάθε αρχη το αντλεί απο το τέλος της και αντιστροφα. 

Ο έρωτας πεθαίνει δια του θανάτου και ο θάνατος γεννιέται δια του έρωτος. Ο θνήσκοντας έρωτας ή ο γεννώμενος θάνατος σαν αναγκαία εννοιολογικά συμπλέγματα αποκαλύπτουν το παράδοξο της οντολογικής συνέργιας. Η αντιληψη που συσχετίζει τον έρωτα και τον θάνατο σ’ ενα τρίτο επίπεδο κοινότητας και πρόθεσης αγαπητικής, είναι αρχαία και πλούσια και τη βρίσκουμε ολοκάθαρη στην απλότητα της λαϊκής ψυχής και στις θρησκευτικές διδασκαλίες. 

Η αντίληψη αυτή στο Rilke ευρήκε τον αυθεντικότερο παιδαγωγό. Οι ελεγείες του Duino είναι το έργο της ερωτικής νομοθεσίας και της νομοθεσίας του θανάτου. Η ελληνική λέξη ίμερος –λέξη ποιητική- αποδίδει πιστότερα τα βαθειά υποστρώματα της ερωτικής ορμής και οδηγεί σε ένα καθολικό ιδεασμό, που αντιστοιχεί προς τη φροϋδική libido. Το βάρος του προβλήματος στις ελεγείες δεν ευρίσκεται στην επιφάνεια, αλλα στα αφανή και σκοτεινά βάθη. Ο ερωτικος χυμός, το αψυ αίμα του Ποσειδώνα (3,8), ξεκινώντας απο τις στοές του άγνωρου και τα ταραγμενα σπήλαια της νυχτας (3,10) σφύζει και αγριαίνεται στις φλέβες της τρικυμίας. Η σκιά του ερωτικού δέντρου είναι βαρειά, η θρόηση των φυλλωμάτων πολεμική και οι καρποί κρύβουν με προσοχή στο μυχό της κόκκινης σάρκας το σπόρο του θανάτου (4,78). 

JOHN MEDINA: Πώς να μεγαλώσετε έξυπνα παιδιά (BRAIN RULES FOR BABY)

·         Όσα θα κάνετε στα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού σας –και όχι μόνο τον πρώτο χρόνο- επηρεάζουν βαθύτατα το πώς θα συμπεριφερθεί το παιδί ως ενήλικο άτομο.[σύμφωνα με την Προσχολική Μελέτη HighScope Perry].26

·         Υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες τους οποίους  οι γονείς δεν μπορούν να ελέγξουν και ορισμένοι τους οποίους μπορούν. Υπάρχει ο σπόρος και το χώμα. Όση κι αν είναι η συμμετοχή της ανατροφής, δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι το 50% των δυνατοτήτων του παιδιού σας καθορίζεται γενετικά.28

ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ

*Στο πρώτο μισό της εγκυμοσύνης τα μωρά θέλουν την ησυχία τους.

*Μη σπαταλάτε τα χρήματά σας σε προϊόντα που ισχυρίζονται ότι βελτιώνουν το δείκτη ευφυίας, το χαρακτήρα ή διαμορφώνουν την προσωπικότητα ενός αγέννητου μωρού.

*Στο δεύτερο μισό της εγκυμοσύνης τα μωρά αρχίζουν να αντιλαμβάνονται και να επεξεργάζονται πολλές πληροφορίες μέσω των αισθήσεων.

*Η μέλλουσα μητέρα μπορεί να υποβοηθήσει την ανάπτυξη του εγκεφάλου του μωρού με τέσσερις τρόπους: παίρνοντας το σωστό βάρος, ακολουθώντας μια ισορροπημένη διατροφή, μειώνοντας το άγχος και κάνοντας ήπια άσκηση.

·         Οι αρχικοί πρωταγωνιστές στο έργο της δημιουργίας ενός μωρού είναι απλώς ένα σπερματοζωάριο, ένα ωάριο και κάποιο ερωτικό τραγούδι. Από τη στιγμή που ενώνονται αυτά τα δυο κύτταρα, αρχίζουν να παράγουν πολλά κύτταρα σε ένα μικρό χώρο. Το ανθρώπινο έμβρυο σύντομα αρχίζει να μοιάζει με ένα μικροσκοπικό μούρο. (Σε ένα από τα πρώτα στάδια, μάλιστα, ονομάζεται morulaδηλαδή μορίδιο, από τη λατινική λέξη morus, που σημαίνει μουριά). 47

·         Αν έπρεπε να δώσω μια μόνο συμβουλή, βασισμένη στα όσα γνωρίζουμε για την ανάπτυξη του εμβρύου στη μήτρα στο πρώτο μισό της εγκυμοσύνης θα ήταν η εξής: το μωρό προτιμά την ησυχία του.

·         Δύο ορμόνες που προκαλούν τον εμετό στις εγκύους ενδεχομένως να λειτουργούν παράλληλα σαν φυσικό λίπασμα για τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο. 44΄

·         Όλα τα βιβλία με αντικείμενο την εγκυμοσύνη προτείνουν μετ’ επιτάσεως τη λήψη φολικού οξέως. Αυτό το σύμπλεγμα βιταμίνης συμβάλλει στο σχηματισμό του σωστού νευρικού σωλήνα και στα δυο άκρα του. Οι γυναίκες που λαμβάνουν φολικό οξύ την περίοδο της σύλληψης και κατά τη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων της κύησης εμφανίζουν 76% λιγότερες πιθανότητες να δημιουργήσουν ένα έμβρυο με ελαττωματικό νευρικό σωλήνα σε σχέση με εκείνες που δε λαμβάνουν το συμπλήρωμα. Είναι το πρώτο πράγμα που μπορείτε να κάνετε για να συνδράμετε την ανάπτυξη του εγκεφάλου. 49

Τρία μαθήματα ζωής από τον Ουμπέρτο Έκο

της Φρόσως Χατόγλου

Κάποιοι δάσκαλοι μπορεί να μην ήταν οι αγαπημένοι σου. Καθώς περνούν τα χρόνια ωστόσο, διαπιστώνεις ότι σε σημάδεψαν και σου έμειναν αξέχαστοι.

Ο Ουμπέρτο Έκο παραήταν εγκεφαλικός για τα γούστα μου. Χρωστώ όμως σε αυτόν τρία σημαντικά μαθήματα ζωής:

Μάθημα Πρώτο: «Ηρέμησε φίλε, είναι μόνο μια λίστα με ψώνια!»

Ο ήρωας βρίσκει ένα μυστηριώδες, σχισμένο χειρόγραφο. Αρχίζει να κάνει συνδέσεις και υποθέσεις με πρόσωπα και πράγματα, φαντασιώνεται απειλές, σατανικά σχέδια, συμπαντικές συνωμοσίες. Μπλεγμένος και σαλεμένος, κάνει τη ζωή του άνω κάτω, για να αποδειχθεί στο τέλος ότι επρόκειτο απλά για μια λίστα με ψώνια!

Ο εγκέφαλός μας παίζει παιχνίδια, συχνά πολύ σοβαρά. Η εμπιστοσύνη που του δείχνουμε ως μεταφραστή της πραγματικότητας μάς εκθέτει και εμποδίζει την ψύχραιμη αντιμετώπιση της ζωής. Δημιουργούμε φαντάσματα και τέρατα που δεν υπάρχουν. Καταστρέφουμε τις σχέσεις μας, χάνουμε την ηρεμία μας, βιώνουμε προσωπικά δράματα, στηριγμένοι σε παρανοΐκά (παρανόησης και παράνοιας) δεδομένα.

Έλα όμως που μόνο αυτό το λειψό μέσο πρόσβασης στην πραγματικότητα διαθέτουμε, τι να κάνουμε; Μπορούμε να αυτο-δυσπιστούμε.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Αρχή όλων είναι ότι όλα είναι νοητά.
Τι είναι όμως η ψυχή; 

Είναι η νοητή ουσία από άπλετο φως.

Γι'αυτό και είναι ασώματη η ψυχή.

Αν τώρα η Αρχέτυπη νοητή ουσία από άπλετο φως περιπλεχτεί με το πνεύμα, είναι φυσικό η νέα ψυχή που θα δημιουργηθεί να γίνει εικόνα του Φωτός.

Αλλά το πνεύμα δημιουργήθηκε από τα τέσσερα στοιχεία της σκοτεινής φύσης που δημιούργησε ο δεύτερος Νους δημιουργός στην μήτρα.

Όπου από την τριβή της κίνησης που έδωσε στην σκοτεινή φύση, δημιουργήθηκε η φωτιά, που αναμίχτηκε μαζί με τα άλλα κατωφερή στοιχεία, την γη όπου με την φωτιά μαζί και την τριβή διαχωρίστηκαν τα νερά, και από τις αναθυμιάσεις δημιουργήθηκε ο αέρας.

Από τα τέσσερα αυτά στοιχεία, ο δεύτερος Νους δημιουργός πήρε το υγρό-ξηρό τα ένωσε στην μήτρα και γεννήθηκε το σπέρμα, και από την ένωση ψυχρό-θερμό γεννήθηκε το πνεύμα. 

Όλα αυτά τα δημιούργησε ο δεύτερος δημιουργός Νους που είναι Ομοούσιος με τον Λόγο.

Αλλά επειδή η φύση του πνεύματος είναι ταραχώδες και χαώδεις αφού δεν έχει νοητή ουσία, ο δεύτερος Νους δημιουργός ένωσε τμήμα της δικής του νοητής ουσίας μέσα στην μήτρα με το πνεύμα, και το σπέρμα, και γεννήθηκε το "πνεύμα της φύσης".

Γεννήθηκε λοιπόν μια άλλη ψυχή ως εικόνα το πνεύμα της φύσης.

Που πήρε την νοερή ζωή από την νοητή ουσία του δεύτερου Νου δημιουργού.

Ερμής ο Τρισμέγιστος

Ερμής Τρισμέγιστος ήταν το όνομα που χρησιμοποιούσαν κατά την Αρχαιότητα οι Έλληνες για τον σεληνιακό θεό των Αιγυπτίων Θωθ, προστάτη και εμπνευστή της αστρολογίας και της αλχημείας ο οποίος ταυτίσθηκε με τον Ερμήτης ελληνικής μυθολογίας. Ονομάσθηκε έτσι από το πλήθος των ανακαλύψεων που αποδίδονταν σ΄ αυτόν όπως της γλώσσας, του αλφαβήτου, της γεωμετρίας, της αριθμητικής, της αστρονομίας, της ιατρικής, της γυμναστικής, του χορού, της μουσικής, της γλυπτικής και κάθε τέχνης ή επιστήμης, ή ακόμα λόγω της τριπλής όπως πίστευαν ιδιότητάς του ως φιλοσόφου, ιατρού και βασιλέως. Αποτελούσε το σύμβολο της θείας διάνοιας, "ο ζων λόγος" όπως τον αποκαλούσαν, η ενσαρκωμένη σκέψη.

Στον "Τρισμέγιστο Ερμή" αποδίδονται πολλά ελληνικά συγγράμματα τα οποία γράφηκαν κατά τη ρωμαϊκή εποχή και εκπροσωπούσαν το διανοητικό κίνημα του ερμητισμού. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται: «Λόγος τέλειος», σε λατινική μετάφραση με την επιγραφή «Ασκληπιός» ή «Ερμού Τρισμέγιστου Ασκληπιός ήτοι περί φύσεως θεών διάλογος», «Ερμής Τρισμέγιστος Ποιμάνδρης», «Κυρανίδες» ως αποδίδονταν παλαιότερα οι Τυρανίδες, καθώς και άλλα συγγράμματα ιατρομαθηματικά, αστρονομικά κ.α.

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος έγινε γνωστός στη Δύση κατά την Αναγέννηση όταν ο Μαρσίλιο Φιτσίνο μετάφρασε στα λατινικά το (ελληνικό) κείμενο των σωζόμενων ερμητικών γραπτών, γνωστών σήμερα ως Hermetica ή Corpus Hermeticum. Το κείμενο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους αλχημιστές της εποχής και κρατούνταν μυστικό, οπότε η ετυμολογία της "ερμητικής γνώσης" και της λέξης "ερμητικός" προέρχεται από εδώ.

Γνωστότερο γραπτό που αποδίδεται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο είναι ο Σμαραγδένιος Πίνακας (αγγλ. Emerald Tablet).

Τα γραπτά του Ερμή υποτίθεται πως διδάσκονταν στους μύστες από τους Αιγυπτίους ιερείς πολύ πριν από την εποχή του Πλάτωνα. Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί 

η ηλικία τους αλλά η απώτατη καταγωγή τους χάνεται στη φαραωνική Αίγυπτο. Ωστόσο κατά την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή οι διδασκαλίες του Ερμή του Τρισμέγιστου εξελληνίστηκαν και απέκτησαν έναν λιγότερο πρακτικό και πιο φιλοσοφικό χαρακτήρα, επικεντρωμένο στο μυστικισμό και την αλχημεία ως οδό για τη θεουργία. Έτσι προέκυψε ο ερμητισμός, ως κίνημα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων της κατεχόμενης Αιγύπτου, το οποίο διαδόθηκε ευρύτατα στη ρωμαϊκή Ανατολή κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες