Γιατί μας “βγαίνει η ψυχή”…για να πάρουμε μια απόφαση;

Πόσες φορές έχουμε βρεθεί στη θέση να μην μπορούμε να πάρουμε μια απόφαση; Η απάντηση είναι ότι η καθημερινότητα μας είναι γεμάτη από διλήμματα, γεμάτη από δύσκολές και φαινομενικά εύκολες αποφάσεις.

Η δυσκολία μας στο να πάρουμε μια απόφαση βγάζει μια αναβλητικότητα, έναν φόβο είτε πρόκειται για μια πραγματικά δύσκολη απόφαση, η οποία χρειάζεται καλή σκέψη και χρόνο για την πάρουμε, είτε αφορά μια απόφαση η οποία δεν κρίνει κάτι το ιδιαίτερο για εμάς. Η αναποφασιστικότητα μας δεν διακρίνει εύκολες ή δύσκολες απόφασεις, παρατηρείται και στις δυο περιπτώσεις.

Ας δούμε λοιπόν τρεις πιθανούς παράγοντες που επηρεάζουν τις αποφάσεις μας:

1. O φόβος του λάθους

“Τρέμουμε” και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να κάνουμε λάθος, να πάρουμε τη χειρότερη απόφαση. Φοβόμαστε ότι θα μας χαρακτηρίσουν, ότι θα δεχτούμε απίστευτες συνέπειες από μια λάθος απόφαση, δεν θα μπορούμε ποτέ να την διορθώσουμε ή να την πάρουμε πίσω. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η αναβλητικότητα δηλαδή η απραξία.

Κρατώντας "ξύπνια" την ενέργεια στο σώμα μας

Η ζωτική ενέργεια ανθίζει από όλες τις κατευθύνσεις, εκείνοι όμως που δεν έχουν το κέντρο του αφαλού τους ανοιχτό, θα στερηθούν αυτή τη ροή.

Αυτοί οι άνθρωποι ούτε καν γνωρίζουν γι' αυτήν. Ούτε καν θα αντιληφθούν ότι αυτή η ενέργεια βρισκόταν εκεί κι ότι θα μπορούσε να τους έχει επηρεάσει, ότι υπήρχε κάτι κρυμμένο μέσα τους, στο οποίο θα μπορούσαν να είχαν ανοιχτεί. Ούτε καν θα το γνωρίσουν αυτό. Για να συμβεί αυτό το άνθισμα του αφαλού, το οποίο από την αρχαία εποχή ονομάζεται λωτός - ονομάζεται λωτός επειδή έχει τη δυνατότητα του ανοίγματος - χρειάζεται προετοιμασία. Αυτό το κέντρο μας θα έπρεπε να είναι διαθέσιμο στον ανοιχτό ουρανό και θα έπρεπε να δώσουμε την προσοχή μας σ’ αυτό. Τότε, η ζωτική ενέργεια που μας είναι διαθέσιμη μπορεί να φτάσει στο κέντρο του αφαλού και να του δώσει ζωή.

Πώς είναι εφικτό για το κέντρο της ζωής σου να γίνει ένα ανθισμένο λουλούδι, ώστε να μπορεί να συνδεθεί με την αόρατη ενέργεια, που ρέει από παντού; Με ποιόν τρόπο θα συμβεί; 

Το πρώτο ζήτημα είναι η αναπνοή σου. Όσο βαθύτερη είναι, τόσο πιο ικανός γίνεσαι να δουλεύεις πάνω στον αφαλό σου και να τον αναπτύξεις. Εσύ όμως δεν έχεις ιδέα γι’ αυτό. Δεν ξέρεις καν πόσο πολύ ή πόσο λίγο αναπνέεις. Όσο περισσότερο ανησυχείς, τόσο περισσότερο γεμίζεις με σκέψεις. Μπορεί να μην έχεις επίγνωση ότι όσο πιο φορτωμένος είναι ο νους, τόσο λιγότερο θα ρέει η αναπνοή — εμποδίζεται.

Έχεις παρατηρήσει ποτέ ότι η αναπνοή κινείται με έναν τρόπο όταν είσαι θυμωμένος και με διαφορετικό τρόπο, όταν είσαι ειρηνικός; Έχεις ποτέ παρατηρήσει ότι αν υπάρχει έντονη σεξουαλική επιθυμία στο νου, η αναπνοή κινείται με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αν όμως ο νους είναι γεμάτος με όμορφα συναισθήματα, τότε η αναπνοή κινείται με διαφορετικό τρόπο; Έχεις παρατηρήσει ποτέ ότι η αναπνοή ενός αρρώστου κινείται με ένα συγκεκριμένο τρόπο κι ότι η αναπνοή ενός υγιούς κινείται με διαφορετικό τρόπο; 

Ο τρελός των τρελών και η ενηλικίωση του βλέμματος

Θέτω το ερώτημα… να πω, τα ερωτήματα… και τα θέτω καθώς τα στοχάζομαι και για να τα ακούω, να τα νιώθω, να με διαπερνούν, να μην ησυχάζω… όταν θέτεις το ερώτημα είναι γιατί δεν ησυχάζεις… και δεν ησυχάζεις γιατί δεν σε αναπαύουν οι ‘απαντήσεις’… δεν σε ενδιαφέρουν κάποιες απαντήσεις… εκείνο που σε πονάει είναι το ίδιο το ερώτημα και ο φόβος πως ό,τι και αν ‘ανακαλύψεις’ ως απάντηση είναι κι αυτό ένας ωραίος ελιγμός… να μπορείς να το βλέπεις τουλάχιστον… τούτο θεωρώ ως ‘ενηλικίωση’… την εποπτεία… η εποπτεία είναι η ενηλικίωση του βλέμματος… πάει να πει δεν μπορώ να κρυφτώ… δεν μπορώ και πλέον δεν θέλω να κρυφτώ… όλο μου το είναι φωνάζει ‘κρύψου’… σε όλη σου τη ζωή μαθαίνεις να κρύβεσαι… ώσπου στο τέλος βαριέσαι, δεν αντέχεις άλλο να κρύβεσαι… ο εαυτός γνωρίζει, ο οργανισμός γνωρίζει, το είναι γνωρίζει… από πού να κρυφτείς και γιατί πλέον;

Όταν γνωρίζεις δεν μπορείς να κρυφτείς.

Τι είναι αυτό που μάς μικραίνει; Ρωτάω λοιπόν, ξεκάθαρα, όσο πιο ξεκάθαρα αντέχω, τι είναι αυτό που μάς κρατάει μικρούς, μαραζωμένους, συρρικνωμένους; Γιατί δεν απλωνόμαστε, γιατί δεν ανοίγουμε φτερά, γιατί δεχόμαστε αυτόν τον καθημερινό θάνατο; Τι είναι αυτό που μάς έχει πείσει ότι είναι προτιμότερο το μερικό, το μικρό, το λίγο; Γιατί είμαστε χαμηλότερα από εκεί που αξίζουμε; Γιατί επιτρέπουμε σε άλλους να ορίζουν το δικό μας ύψος; Γιατί ανεχόμαστε να μάς στενεύουν, να μάς περιφράσσουν, να μάς προσαρμόζουν; Γιατί δεχόμαστε να είμαστε αριθμοί, νούμερα, δείγματα, μέσοι όροι; Πώς το επιτρέψαμε κάποτε αυτό; Πώς το παραχωρήσαμε κάποτε αυτό σε όποιους; Πώς το καταδεχθήκαμε; Γιατί; Τι πήραμε ως αντάλλαγμα γι αυτή την εκπόρνευση των ονείρων μας; Ασφάλεια; Χρήματα; Το αύριο; Το κάποτε στο αύριο; Το ποτέ;

Γιατί γίναμε εκτροφείς δειλών ονείρων, μικρών θεών, ασήμαντων εαυτών;

Το Έργο και η Ροή…

Ό

λες οι δράσεις του ανθρώπου, στην ουσία, δεν είναι παρά συγκλίσεις σε μια ‘ηρωική έξοδο’… αυτό εξυπηρετούν και οι προσωρινές διαφυγές, οι πρόσκαιρες αποδράσεις, οι κοπιώδεις προσπάθειες, οι πυρετικές δραστηριότητες, οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει προσομοίωση του Έργου.

Εάν στο μυητικό μονοπάτι, το Έργο νοείται ως η συστηματική εσωτερική εργασία για την οριστική μετάβαση στην ‘άλλη όχθη’ με τον μέγιστο δυνατό βαθμό επίγνωσης, στην καθημερινότητα όλα τα επιμέρους έργα αποσκοπούν στην εξασφάλιση ‘σταθμών’ μετεπιβίβασης… η μια δραστηριότητα τελειώνει και οφείλουμε να έχουμε έτοιμη την επόμενη… εάν μείνουμε αργοί, η υπενθύμιση της θνητότητας και του παραλόγου του βίου μας βαραίνει, μας συνθλίβει, μας μουδιάζει. Μοιάζουμε με τον αθλητή που βάζει συνεχώς τον επόμενο στόχο του… σπάει το ένα ρεκόρ και πάει για το επόμενο… δεν έχει τέλος αυτός ο δρόμος… αλλά χωρίς τις ενδιάμεσες στάσεις, η στατικότητα θα επιφέρει την κατάθλιψη και το θάνατο. Ο αθλητής, έπαιζε ακριβώς αυτό το ρόλο στους αρχαίους γυμνικούς αγώνες (όχι μόνο σ’αυτούς της Ολυμπίας). Θύμιζε την υποχρέωση όλων στην διαρκή δράση, στην υπέρβαση των ορίων και την μέγιστη σημασία του ίδιου του έργου. Ο αθλητής ήταν ένας πολεμιστής που δεν σταματούσε σε καμιά επίτευξη καθώς ήταν ενταγμένος στη Ροή και η ροή είναι ατελεύτητη… Οι αγώνες άλλωστε, αποτελούσαν και προβολές των άθλων του Ηρακλή… ενός Ήρωα που επέτυχε την έξοδό του και σε μυθικό επίπεδο γεφύρωσε τα ‘μικρά έργα’ (τους άθλους) με το Μεγάλο Έργο (την συνάντηση με τον εαυτό του, την μυητική του ολοκλήρωση).

Όταν αναπαύεσαι στη βαρύτητα

Μ

ε τη βαρύτητα, αυτή την πανάρχαια μάνα που έχει την ηλικία του ίδιου του σύμπαντος, συμβαίνει κάτι θαυμαστό… είναι πάντα ελκτική. Πάει να πει ‘τραβηχτική’, σαγηνευτική… Δεν είναι δυνατή και… αψίκορη όπως οι άλλες ‘αλληλεπιδράσεις’, η πυρηνική και η ηλεκτρομαγνητική αλλά είναι μια μαυλιστική κα ξελογιάστρα γοργόνα που πρώτα σε καλεί κοντά της κι έπειτα σε γητεύει … κι όταν εσύ αψήφιστα υποκύψεις, σε παίρνει γλυκά μαζί της στον… πάτο… ναι, ακριβώς… στον πάτο…

Τώρα, τούτα τα πράγματα αφορούν την ‘ύλη’… αυτά μας μάθανε οι δάσκαλοι στο σχολείο. Είναι ιδιότητες, γνωρίσματα και νόμοι του ‘φυσικού κόσμου’… πάει να πει του κόσμου ‘που είναι εκτός’… αναρωτιέται κανείς αν ο ‘εντός’ είναι ένας αφύσικος κόσμος αλλά ας μην το τεντώσω κι άλλο… προς το παρόν…

Έχει σημασία όμως μια απαραίτητη διευκρίνιση… αν ισχύει το πανάρχαιο δόγμα της ερμητικής ‘όπως πάνω έτσι και κάτω, όπως μέσα έτσι και έξω’, κλειδί μυητικό και απόσταγμα παραδεδομένης σοφίας και γνώσης –από ποιους άραγε;- προς τους αρχαίους αδελφούς της Αλύσου, τότε ό,τι συμβαίνει στον λεγόμενο φυσικό κόσμο δεν μπορεί παρά να συμβαίνει και στον εσωτερικό, τον αθέατο, τον για κάποιους ‘υπο-ατομικό’ κόσμο… εγώ θα τον έλεγα ‘ενδο-ατομικό’ αλλά ας μην χαλάσουμε τις καρδιές μας… οι ορισμοί είναι χρήσιμοι σαν μαγκούρες όταν έχεις πονεμένο πόδι… όταν πατάς στα δυο σου πόδια στέρεα, πετάς τις μαγκούρες και περπατάς ελεύθερος και αδέσμευτος…